Zondag werd Peter Sagan wereldkampioen. Een jaar lang mag hij in de regenboogtrui koersen. Een mooie winnaar, echt waar. En met een boodschap, zo liet hij toch blijken.

Peter Sagan: je bent voor hem of tegen. Grapje - billenknijperij op een podium, wheelie, of iets anders - moet kunnen. Vindt hij. En voor mij mag het ook. Koersen kan de Slovaak ook. Nooit te beroerd om de wedstrijd te maken, om in de aanval te trekken en dan ook ruim zijn deel van het werk te doen. En tot frustratie van zijn hoofdsponsor stranden op een ereplaats. Op zijn eentje (zo goed als toch) de groene trui behalen in de voorbije Tour, maar zonder ritzege. Wel meer dan eens voluit in de aanval. In de Vuelta, de Ronde van Spanje dus, lukte het wel, die ritzege. Om daarna door één of andere motard van de weg te worden gereden en opgave. En gisteren, zondag, eindelijk die echt grote zege. En wat voor één: wereldkampioen wielrennen bij de profs. Zijn hoofdsponsor kon het naar eigen zeggen niet meemaken in Rusland, wegens niet op tv....

Maar heel het peloton gunde het Sagan wel. Eigenzinnig mannetje, maar nooit te beroerd om mee de koers te maken. Daarmee win je steun in het wielermilieu. Vandaar die high five van Tom Boonen na de koers, die gelukwensen van alle kanten. En ook van de journalisten kreeg hij lof, waardering. Terecht.

En dan achtte de Slovaak zijn moment gekomen. Dat hij hoopte dat er volgend jaar ook in Europa kan gekoerst worden op twee wielen, dat er een oplossing voor het vluchtelingenprobleem moet komen. Want dat onze wereld ten onder dreigt te gaan. Iedereen toonde meteen respect voor die woorden, iedereen vond het straf, moedig,.... Peter Sagan, een welgemeend proficiat voor uw wereldtitel. Ge zijt echt een grote coureur (en nog maar 25...). En dat je je bezorgdheid uit over de politieke toestand in Europa, met uitbreiding de wereld: chapeau. Spijtig genoeg gaan je welgemeende woorden misbruikt worden, door politiek links en rechts.... En dat verdien je niet.