Tja, opnieuw een dubbel gevoel, nu in verband met de nationale stakingsdag vandaag. Begrijp ik de actievoerders? Ja, zeker. Keur ik (al) hun acties goed? Nee, niet echt. Uitleg?

We voelen het allemaal. Wat de beleidsmakers, onze politici ook beweren, onze koopkracht gaat achteruit. Toch voor de gewone man/vrouw in de straat, voor een gewoon gezin, alleenstaande, voor u en mij. Meer jobs? Ik blijf dromen, solliciteren - soms tegen beter weten in. Maar als bijna 56-er..... tevergeefs, tot nu toe, helaas. 

Dus ja, ik begrijp dat mensen op straat komen, een signaal willen geven, een dag het werk neerleggen. 

In de hoop dat zij die het voor het zeggen hebben in één of ander parlement - en dan heeft een politieke kleur geen belang - inzien dat het zo niet verder kan.

In de hoop dat werkgevers inzien dat ze de werknemers niet kunnen, niet mogen uitpersen, dat zij iedereen - ongeacht bijvoorbeeld leeftijd (en dat is dan persoonlijk, maar ik ben niet alleen) - een kans moeten geven om zich te bewijzen. 

In de hoop dat iemand die na zo een 30 jaar plots 'op straat' staat, toch nog een kans krijgt en niet 'd'office' de stempel 'uw profiel voldoet niet' meekrijgt.

In de hoop dat....

Maar wat ik niet begrijp zijn de blokkades, het beletten dat mensen die het willen naar hun werkplek kunnen, dat zij die aanwezig moeten/willen zijn- ze kunnen soms niet anders beste vakbondsbonzen - worden tegengehouden door één of ander piket, wegblokkade, gebrek aan (normaal) openbaar vervoer. Er is stakingsrecht - joepie - maar toch ook recht om te werken?

En natuurlijk betreur ik accidenten op een dag als vandaag. Tuurlijk keur ik niet goed dat iemand op een piket inrijdt. Maar is het echt nodig dat jullie, vakbondsmensen, toegangen tot industriezones zoals in Gent, hier in Erembodegem, aan de Maaskant, de haven, en noem maar op, blokkeren?

Een dubbel gevoel, anders kan ik het niet omschrijven. Natuurlijk begrijp ik de frustraties van mensen die door werken allerhande 'gegijzeld' worden in hun normale doen. Anderzijds moeten we toch ook aan de veiligheid van de werkmensen en de 'gebruikers' denken. Niet?

Mijn volgende voorbeelden komen uit Erembodegem, maar kunnen - mits wat aanpassingen - ook bij u in de buurt plaatsvinden, zich voorgedaan hebben. (Wegen)werken: nooit leuk, altijd miserie, altijd aanpassen, altijd hinder, altijd wat vloeken,....

Ja, in Erembodegem moesten de werken aan de Rooms-Hofstraat en Keppestraat volgens de oorspronkelijke planning al gedaan zijn. De praktijk is anders, er zijn blijkbaar zaken 'scheef' gelopen. Daar over klagen? Tuurlijk, maar het helpt niet echt. En ja, ook ik vloek als er weer eens een andere omleiding wordt aangeduid, als ik weer een mailtje krijg met een update planning. Maar we tellen af.... De asfaltcentrales werken weer, als nu het weer nog een beetje meewilt, blijft meewillen... Tegen de paasvakantie is al die doorstane miserie (hopelijk) weer simpel een (minder leuke) herinnering. Duimen maar.

Het afsluiten van het jaagpad langs de Dender, tussen Erembodegem en Aalst, blijft ook maar duren. Tegen de zomer zou het opgelost moeten zijn, schijnt het. Sas en (voetgangers/fiets)brug zijn zo goed als klaar, maar de oeverwerken, daar is nog werk aan. Dus moeten fietsers/wandelaars die langs de rivier willen nog een tijdje omrijden. Jammer, maar helaas. Nog een paar maanden doorbijten?

Eigenlijk is het allemaal ergens ook een beetje te begrijpen, vind ik. Een aannemer kan een weg, een fietspad,.... toch niet zo maar terug openstellen, zonder dat de veiligheid gegarandeerd is voor gebruikers, voor de werknemers die nog 'de laatste loodjes' aan het leggen zijn. Daar moeten we begrip voor opbrengen, al vloeken we ook omdat we een 'beetje' om moeten rijden. 

Aftellen. En nog niet denken aan de werken die in Erembodegem nog op het programma staan...…….