Het is gewoon simpel, soms toch. Ik maak van 'mijne tak', ik miauw luid, kijk naar de deurklink van de voordeur. En dan maar duimen dat een baasje de deur opent, voor mij, voor Lowieke .....

Het leven is niet makkelijk. Blijkbaar. Noch voor mensen, noch voor katten. Ik, Lowieke, heb de geneugten van het 'buitenlopen' ontdekt. Sorry baasjes, wreed bedankt om me in huis te nemen, maar lopen in het gras, onder de struiken, tussen de bomen, bij de kameraadjes schapen in de wei, mede-katten ambeteren, bij de buren binnengluren, soms zelfs binnensluipen....... Ik vind het toch zo leuk, miauw.

En ik word stout, en stouter, mihihiauw. Elke dag een beetje meer. Wegduiken onder de auto's, binnen me achter een hoekje wegstoppen en als dan een deur opengaat..... Ik durf nu zelf  'naar de overkant' - tot grote ergernis, bekommernis van baasje en bazinneke. Maar ik probeer op te letten, enkel als er geen auto's op die 'snelweg' passeren, steek ik over.

Och, ze zien me graag, mijn baasjes. Koekjes, korrels, kattenpatee of -doosjes ,.... Ik krijg keuze genoeg. Soms te veel.... En ik ben kieskeurig, miauw. Restjes van de mensentafel  (kip, kalkoen, vis, .....), ik trek er mijn snuitje voor op. Sorriauw. Maar ik ben er heeeeeeel graag, ik voel me er op mijn gemak, voel me er thuis. Heb een mandje om te slapen, kan tussen baasjes inliggen, achter de tv kruipen, min of meer buiten als ik wil.....

Echt, bazinneke, nog eens dankuwel dat je me aan station gered hebt. En ook al ben ik een grote kapoen, MERCI.