Sinds maandagavond is Erembodegembrug weer open. Grote zucht van opluchting. Ondertussen is de noodbrug afgebroken. In alle stilte. Het ga je goed noodbrug.

Donderdag zag ik een grote kraan, vrijdagmorgen viel het me op: de noodbrug over de Dender in Erembodegem was weg. Zonder boe of ba, zonder afscheid van ons te nemen. Gewoon weg. Na maanden deel uitgemaakt te hebben van ons dagelijks leven, zo ineens weg. Het voelde toch eventjes raar.

Die noodbrug. Gelukkig kon ze niet spreken, niet herhalen wat ze dagelijks moest aanhoren al die maanden. Gesakker over de steile trappen, gevloek omdat het water na een plensbui bleef staan - gelukkig waren er afgelopen zomer niet te veel - , gehijg van mensen die hun fiets in dat fietsgootje naar boven duwden,.... Anderzijds kon ze meeluisteren naar gesprekken tussen mensen die elkaar anders gewoon voorbijgingen/reden, maar nu op de brug een babbeltje sloegen, ondertussen genietend van - geef toch toe - mooi uitzicht over de Dender. Kon ze horen hoe de gemeenschapswachten bedankt werden als ze iemand met een zwaarbeladen fiets of boodschappentassen de 'oversteek' hadden helpen maken. Genoot ze van joelende kinderen die de brug toch een leuk speelgoedje vonden om over te lopen, terwijl ouders angstig riepen dat ze aan de trap moesten wachten, die steile trap ja.

Weg is ze, in alle stilte. Afgebroken en op vrachtwagens geladen. Naar een nieuwe bestemming, waar ze wellicht weer maanden van andere mensen hetzelfde gesakker en gevloek zal moeten aanhoren. Hopelijk kan ze daar ook leuke dingen meemaken, zoals in Erembodegem. Het ga je goed noodbrug. Hopelijk tot nooit meer.