4 maart. Een dag die ik niet snel zal vergeten. Hoop ik toch. 

Vandaag één jaar geleden kon ik genieten van de pasgeboren lammetjes in de wei 'thuis achter'. Dit jaar zullen er geen nieuwe schaapjes meer komen, gewoon omdat de eigenaar (voorlopig?) niet meer kweekt. Een beetje jammer, maar ook begrijpelijk. Al vond ik die eerste voorzichtige stapjes, sprongetjes, dat bedelen om melk bij mama wel heel leuk.

Vandaag, 21 jaar geleden, werd mijn dochter geboren. Een meid waar ik trots op ben, die haar eigen weg gaat, haar eigen willetje heeft. En die verdomme haar best doet aan de KU Leuven. En ook hier, dat eerste kruipen, die eerste stapjes, die beginnende deugnieterij, die kleine ongelukjes, die..... Tijden die niet meer terugkomen.

Maar ik ben een trotse papa, want ik ben zeker dat je je weg gaat vinden. Met voor- en tegenspoed (helaas, c'esr la vie). Nogmaals proficiat meid, happy 21!!!!!!!!

(foto dochter met peter van tante Carla)

Ik ben kwaad. Of misschien eerder ontgoocheld. Want was er deze middag op het VTM-nieuws? Een wetsvoorstel: langdurig werklozen wil men verplicht twee halve dagen per week gemeenschapsdienst laten doen.....

OK, het gaat misschien (opnieuw) tegen mij spelen, maar het ligt op mijn maag. Ik heb niet gevraagd om ontslagen te worden, ik vraag niet om telkens - al drie jaar (sic) - opnieuw afgewezen te worden bij een sollicitatie: het zinnetje 'uw profiel is niet wat we zoeken (of aanverwanten)' ken ik al van buiten. Als je al reactie krijgt... En ja, volgende week word ik er 55. Niet meer van de jongsten, maar nog steeds bereid om te leren, bij te scholen. Ik volgde niet voor niets maanden een VDAB-opleiding, in een totaal andere branche als mijn (bijna) 30-jarige journalistenloopbaan.... 

En dan komt er een - in mijn ogen - 'snotneus' van rond de veertig zeggen dat we dan maar gemeenschapsdienst, vrijwilligerswerk moeten gaan doen??? Maar ik wil vooral echt aan de slag, verloond worden voor wat ik presteer en ik zal er dan ook voor de volle honderd procent voor gaan! En moet ik daarvoor wat bijscholen, bijleren... Voor mij geen probleem. Maar geef me aub een echte kans.....

Rust in vrede Tuuttuut. Deze morgen heb ik het gehoord. En ook al was dit eigenlijk al een lang aangekondigd verdict, het komt toch aan. RIP.

Een vier jaar - ietsje meer, ietsje minder misschien - heb je gevochten, heb je je nooit willen neerleggen bij het onvermijdelijke. Helaas heb je je strijd verloren. Ondanks je humor - toch tegenover mij, tegen anderen. "Ik wacht tot het crematorium in Aalst er is", was één van de laatste zinnen die ik je hoorde zeggen, in september of zo. Vlak voor je nog eens voor één of andere nieuwe behandeling 'binnen' moest. En sorry Tuuttuut dat ik je niet meer ben komen bezoeken thuis - ik ben daar nu eenmaal geen held in. 

Een jaar of tien geleden, denk ik. Toen we elkaar voor de eerste keer tegenkwamen. Bij Joske, op de plesj in Erembodegem. Jij met je 'fleske'. En met je onnavolgbare droge humor, mij als Limburger me meteen aanvaard in het groepje laten voelen. Dank. Helaas ben je niet de eerste van die dinsdagse bende die het aardse al heeft verlaten.....

Tuuttuut, bedankt dat ik je mocht kennen. En als er buiten dit aardse nog iets is, laat ze dan luid Rammstein door de boxen spelen als je aankomt. Rest In Peace.