Deze week in de krant. Handelaars Korte Zoutstraat in Aalst zijn niet gelukkig met mogelijke bouw appartementsgebouw zonder handelsruimte in hun straat. Terecht of niet?

Op je Monopolybord vind je Lange Zoutstraat Aalst terug, de Korte Zoutstraat is het korte beentje van de L die daarop aansluit - beetje uitleg voor de niet-Aalstenaar die mee leest. Een straat die - geef toe - weinig winkel-wandelaars lokt, tenzij om van een parking richting Grote Markt te trekken. En dit ondanks de - daarvan ben ik overtuigd - goedbedoelde inspanningen van de (weinige) handelaars die er nog zijn. Want de Korte Zoutstraat loopt leeg, enkele pop-uppogingen van winkeliers ten spijt. En ook de Lange Zoutstraat - die straat met vele schoenenwinkels - begint dat te voelen, ook daar begint de leegstand en de daarmee gepaarde verloedering (helaas) toe te nemen. Twee ooit bloeiende winkelstraten die ten dode lijken opgeschreven. Ben ik nu pessimist? Ik hoop dat ik mis ben.

De reden voor die vele leegstand? Ik vermoed vooral de hoge huurprijzen. En dan het domino-effect. Is een winkelstraat niet echt meer aantrekkelijk, dan blijven de mensen weg en verdwijnen er andere winkels. Jammer. Een tweede reden is dat we met zijn allen toch nog liefst tot voor de deur van de winkel kunnen rijden - zeker voor 'grotere' aankopen - om niet met onze aanwinsten te moeten rondzeulen. Dus verhuizen grotere ketens (electrozaken, warenhuizen,...) naar de rand, naar de grote invalswegen - die ondertussen het verkeer ook niet meer kunnen slikken. En daar speelt de stad Aalst dan ook nog op in. Op de Tragel moet er niet alleen een nieuwe basketbalzaal voor Okapi komen, maar ook ruimte voor grotere spelers op de winkelmarkt... Voorspeld gevolg: nog minder winkel-wandelaars in het centrum - en niet alleen in de Zoutstraten. Ben ik pessimist? Ik vrees het.

Heb ik een oplossing? Niet echt. Maar als de handelaars in de Korte Zoutstraat (en bij uitbreiding in heel het stadscentrum) de handen in elkaar slaan en proberen van hun winkel-wandelstraat een minder grijze oase te maken. Als de huiseigenaars inzien dat ze beter wat minder huur vragen dan hun eigendom te laten verkommeren en te verkrotten. Als het stadsbestuur - naast inspanningen voor de grote winkelketens - ook initiatieven van de 'kleine' zelfstandigen wil steunen en belonen. Als.... Dan is er misschien nog hoop voor de Korte en Lange Zoutstraat en voor de andere winkelstraten van Aalst.

Iedereen maakt het (helaas) wel eens mee in zijn/haar leven: een periode dat alles lijkt tegen te gaan, dat niets je lukt, dat je eigenlijk niet meer goed weet wat te doen. Ook ik natuurlijk.

Maar dat dipje moet nu voorbij zijn, punt uit. Bijna een maand lang heb ik geen sollicitatiemails meer verstuurd, bang om weer maar eens een negatief antwoord te krijgen, bang om opnieuw afgewezen te worden. Oke ik had/heb mijn blog om mijn frustratie wat af te schrijven, om  mijn mening te ventileren of mijn waardering uit te spreken over van alles en nog wat: een (welgekomen) uitlaapklep, ja.

Bloggen helpt me echter niet aan werk, helaas - al hoop ik stiekem dat het toch een extra zetje naar mogelijke werkgevers toe kan zijn. Ik moet me dus terug op de arbeidsmarkt gooien, proberen via een sollicitatiemail een of ander bedrijf, organisatie,... te overtuigen dat ik de man ben die ze zoeken. En dus ben ik vandaag vol goede moed herbegonnen: vacatures uitpluizen, reageren en solliciteren. In de hoop dat.... Natuurlijk bestaat de kans dat ik weer afgewezen word met een vriendelijk, maar negatief mailtje, natuurlijk ga ik me weer begoochelingen maken tegen beter weten in. Doch nu blijf ik volhouden, blijf ik mails sturen, tot..... Tot ik toch eens op gesprek mag, tot ik kan tonen wat ik kan, kan laten zien wat mijn capaciteiten zijn. Tot ik effectief opnieuw aan de slag mag. Want dat wil ik echt. Vandaag heb ik zeven mails verstuurd, morgen pluis ik opnieuw de aanbiedingen uit in de hoop....

Het dipje is over (hoop ik echt).

Alle Vlamingen mogen (moeten?) nu de Vlaamse Leeuw aanheffen. We zijn gered!!! Minister-president Geert Bourgeois heeft gisteren 'HET PLAN' voorgesteld wat ons in 2050 aan de top van de wereldeconomie moet brengen. Met een vette knipoog mijn (on)zin.

Investeren, nog verbeteren in waar we goed zijn: afvalverwerking. Laat alle afval uit heel Europa - ik hou het nog beperkt - naar Vlaanderen komen. Hier gaan we alles recycleren, Vlaanderen zal zorgen voor nieuwe grondstoffen. Voor België, voor Europa, voor heel de wereld!!! Mooi idee - ook al is het 'gepikt' uit Zweden. Realistisch? Ik heb mijn twijfels.

Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men afval tegen. Heel veel sluikafval. Meneer Bourgeois doe daar eerst eens iets aan aub. Zorg dat jouw Vlaanderen, jouw gemeenten, jouw intercommunales voldoende inspanningen doen, mogelijkheden krijgen om dat te voorkomen, te verwerken. Ja, streng op te treden tegen wie tegen beter weten in (sic) sluikstort. Of dat nu een particulier is of een bedrijf (jaja, die durven dat ook). Even logisch redeneren volstaat, denk ik. En (politieke) moed!

Minister-president ik laat u verder dromen, ik geef u het voordeel van de twijfel. Vlaanderen is (morgen liefst, maar als het echt niet vroeger kan ok tegen 2050) vrij van sluikafval. We gaan alles mooi recycleren, we gaan er de capaciteiten voor hebben. We winnen (nieuwe) grondstoffen uit al dat afval (en dat kan, geloof ik echt). De Zweden, die al eerder op dit idee zijn gekomen, vegen we van de 'economische tafel'. Hoe? Simpel, met robots. Want ook dat staat in uw plan, uw idee voor de (nabije) toekomst. Arbeiders gaan vervangen worden door robots, dat kost (eens afgeschreven) niets. Dat er zo weer meer mensen op werklozensteun, of een ander vervangingsinkomen, zullen aangewezen zijn? Oesje, vergeten?

Na 111 jaar kunnen de tennissende Belgische mannen wraak nemen op Groot-Brittannië. Eind november, in de Gentse Flanders Expo, in de finale van de Davis Cup. Voor mij zijn ze nu al het Belgisch team van 2015.

Op het puntje van mijn zetel zat ik zondag (en eerlijk ook al een dag eerder bij het dubbel) thuis voor de tv de prestaties van Goffin, Darcis en Bemelmans (op de court), coach Van Herck - met zijn bemoedigend handgeklap - Rochus, Coppejans en de diverse coaches, kinesisten en anderen langs de zijlijn te volgen. Nagelbijtend bij momenten. Want het was spannend, niet voor hartlijders. Op tv kwam het niet echt door, maar die sfeer in Vorst Nationaal - waar we normaal voor muziekoptredens naar toe trekken - moet SUPER geweest zijn. 'Tous Ensemble', 'We are Belgium', ..., drie dagen lang klonk het in die 'omgebouwde' tennisarena. Met de door iedere Belgische sportliefhebber (geef toe) gehoopte, gedroomde, gewenste apotheose: Steve Darcis bracht ons (tennis)land in extase, zorgde voor het beslissende punt in de 3-2-zege tegen Argentinië. Derde keer, goede keer - want bij zijn eerste enkelduel vrijdag en het dubbel op zaterdag stond hij in het verliezende kamp. Maar dat was zondag, even voor acht, allemaal vergeten. 'Een zege van het team', klonk het bescheiden. Klopt, maar ook een zege van de wilskracht, zijn wilskracht. Chapeau, dikke pluim.

Eind november kan België echt tennisgeschiedenis schrijven. In de Gentse Flanders Expo, wellicht op gravel, tegen Andy Murray en co - Groot-Brittannië dus. Dat is een week na de Masters, waar het Brits boegbeeld Andy Murray - hij zorgde (haast) op zijn eentje voor de zege tegen Australië in de halve finale - ook actief zal zijn. Gaat hij daar (te) vermoeid geraken, geblessseerd (foei, die gedachte)? Feit is dat met wilskracht, inzet, overgave en wat geluk veel mogelijk is in de Daviscup. Dus laat ons duimen, laat de Belgische tennisliefhebber genieten en het walhalla bereiken. Ik ken de regels ter zake niet, maar als de Belgische bond slechts het absoluut minimum aantal kaarten aan de Britten levert/moet leveren, kan een rood (-geel-zwart) legioen een extra troef zijn om de Belgische tennismannen naar het summun te loodsen. Zoals vorig weekend in Vorst. 'Tous ensemble'. Laat heel België duimen, in de zaal, voor tv, of gewoon.

Je wordt ouder papa. Peter Koelewijn zong het al in 1977. En hij had/heeft gelijk.

Dochter gaat studeren in Leuven. En natuurlijk op kot. Dus vorige donderdag auto's ingeladen met allerlei spullen, vrijdag nog een telefoontje uit Leuven: 'Kan je die bureaustoel ook nog meebrengen?' Tuurlijk. Jaren geleden gekocht in Ikea, nog steeds in de doos. Vol goede moed drie trappen alleen naar beneden gedragen, koffer wat heringericht en in de auto gekregen. Mezelf (lichtjes?) overschat.... In Leuven na wat zoekwerk kot gevonden. Dozen, bureaustoel en andere spullen twee verdiepingen hoog helpen zeulen. Tot de frigo... Met drie: dochter, mama en papa. Tot de laatste trede ging het goed, dan krakte er iets. Je wordt ouder papa, duidelijk. Zaterdagmorgen: was het nog duidelijker bij het opstaan: het kraakte aan alle kanten.

Even terug in de tijd, de jaren '80. Uitgaan in het weekend, dat was vrijdag- en zaterdagavond afspreken rond 8 uur 's avonds in het stamcafé. Pinten pakken tot iemand het idee opperde om naar een of andere (of meerdere) discothe(e)k(en) te trekken langs de Limburgse wegen. Om twee, drie of.... uur waren we thuis. Nu is het rustig babbelen - met een pintje (meer dan één ja) natuurlijk - op een zaterdagavond met vrienden. En tegen twaalven doodop, verlangend naar bed. Terwijl de hedendaagse jeugd dan pas besluit uit te gaan. Blijf je op een (trouw- of ander) feest eens hangen tot vier uur, dan voel je het nog twee dagen. Je wordt ouder papa, echt waar.

Op zoek naar werk. 52, dat is toch nog niet te oud? Denk je. Tot je solliciteert. Nee, het wordt nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik voel het soms toch zo aan: 'te weinig ervaring met nieuwe media' laten ze doorschijnen in hun antwoord, of  'geen affiniteit met de jeugd'. Besluiten die getrokken worden louter op basis van je cv. Een gesprek? Helaas. En ook dan heb ik - eventjes toch - het gevoel: Je wordt ouder papa. Maar daar leg ik me nu eens niet bij neer.