Mei. Het wielerseizoen gaat echt beginnen. De klassiekers werden verschoven omdat niet overal renners al gevaccineerd werden. Nu mogen ze dus wel de Vlaamse hellingen en kasseien trotseren en mag er zelf (beperkt) publiek langs het parcours. Evenepoel, Van Aert en zelfs oudegetrouwen zoals Van Avermaet en Gilbert laten het beste van zichzelf zien. Mooi hoe onze wielerhelden de trofeeën verdelen, tot in de Ardennen toe.

Juni. Festivalmaand. Ja, zij het anders dan in 2019. Omdat overal maximum 10.000 toeschouwers op de weiden wordt toegelaten, slaan Graspop, Werchter en Tomorrowland drie weekends lang de handen in elkaar. Terwijl tijdens één weekend de groepen optreden op een bepaalde weide, wordt alles uitgezonden op grote schermen op de andere terreinen. Amerikaanse bands en dj's willen nog niet naar Europa komen, toch wordt deze formule een succes.

Juli. Het EK voetbal nadert zijn ontknoping. Er is wat moeten geschoven worden met speelsteden, stadions waren (verplicht) halfleeg en ook voor de grote schermen op diverse pleinen in ons Belgenland golden nog strenge afstandsregels. Toch halen de Rode Duivels de finale. En dankzij het schitterende duo Mertens-Lukaku winnen de Duivels die ook.

Augustus. Trots kijken wij Belgen terug op de Olympische Spelen in Tokyo. Goud voor de hockeyboys, brons voor onze basketmeisjes, wielermedailles met Evenepoel en Van Aert, Nina Derwael grandioos turnend en zelfs in judo en atletiek oogstten we. Knap.

Ondertussen in de Verenigde Staten van Amerika: Donald J. Trump zit nog steeds in het Witte Huis verscholen.

Januari. Overal in de Westerse wereld komt de vaccinatiecampagne stilaan op gang, maar het Coronabeestje is nog lang niet weg. Slechte cijfers blijven hoog, ziekenhuizen zijn overvol, zorgpersoneel is doodop. Maar er is ook goed nieuws: de verschillende vaccins bewijzen hun degelijkheid, er is licht aan het einde van de tunnel, klinkt het.

20 Januari. Joe Biden wordt ingehuldid als 46ste president van de Verenigde Staten van Amerika. Heel weinig volk erbij, wie er wel is, draagt een mondkapje en houdt anderhalve meter afstand. Donald Trump weigert ondertussen het Witte Huis te verlaten, hij blijft er in quarantaine omdat hij lichte ziekteverschijnselen vertoont.

Februari. In ons land heeft alle zorgpersoneel zijn 'spuitje' gekregen, rusthuisbewoners en iedereen boven de 70 is ingeënt. De rest van de bevolking is nu aan de beurt. Goed nieuws uit de ziekenhuizen: de Covid-afdelingen raken langzaam maar zeker leeg. Kappers weten niet welke klanten ze eerst moeten helpen sinds ze op 8 februari weer mogen knippen.

1 Maart. De Horecazaken die de crisis hebben overleefd staan te trappelen om terug open te gaan. Helaas heeft de Krokusvakantie voor een nieuwe stijging in de cijfers gezorgd en moeten ze nog even geduld hebben.

1 April. Geen aprilvis, maar het is zo ver. Vlak voor het paasweekend mogen we terug op café. Een stormloop wordt het niet, want aantal bezoekers blijft beperkt, er is plexiglas tussen de tafels, mondmaskers blijven verplicht als je niet zit. Ook op straat, ondanks de nu op volle toeren draaiende vaccinatiecampagne, moeten we die maskertjes nog altijd dragen.

Virologen houden hun hart vast voor de Paasvakantie. Want iedereen is het 'in-zijn-kot'-blijven zo beu dus we trekken massaal op reis, staan opeengepakt aan te schuiven op de luchthaven, vergeten voor alle gemak alle regeltjes. Als dat maar goed komt.

By the way. Donald Trump heeft het Witte Huis nog altijd niet verlaten. Hij heeft zich opgesloten in een vleugel van het immense huis en enkele getrouwen bewaken hem,

13 maart 2020. Horeca moest om middernacht de deuren sluiten. Later volgden (zogenaamde niet-essentiële) winkels, kappers, zelfs scholen. In de hoop dat Coronabeestje snel klein te krijgen, in de hoop dat de ziekenhuizen de toevloed aan patiënten onder controle zouden krijgen. De slechte cijfers daalden uiteindelijk wel wat en heel voorzichtig, beetje bij beetje hervatte 'het normale leven' zich. Een beetje toch.

We mochten in juni weer met zijn allen (tot één uur) een pintje gaan drinken, op restaurant, alle winkels waren open, ons haar kon weer in de plooi gelegd worden en we mochten op reis. Achteraf bekeken misschien helaas? Want het Coronabeestje had nog lang geen zin om te verdwijnen. Integendeel. Ondertussen heeft het al meer dan drieduizendvierhonderd (3400 !) mutaties, variaties. En de cijfers werden weer slecht en slechter.

Dus 18 oktober 2020. Laatste kaartje gelegd op zondagmorgen met de vrienden op café. Al schertsend al 'Gelukkig Nieuwjaar' en 'Prettige Kerst' gewenst. Helaas wordt het waarheid. Helaas wordt mijn haar en van mijn medemensen weer langer - al durft hier en daar iemand zelf de schaar ter hand te nemen. 'Gelukkig' kunnen we in ons landje nog naar de winkels - buurlanden die langer 'soepeler' geweest zijn, sloten onlangs pas die deuren. Maar mensen thuis ontvangen, ergens op bezoek gaan? Neen mag (bijna) niet. Helaas.

Maar dan zie je helaas toch beelden, hoor je toch verhalen van mensen die feestjes houden, die - minder dan normaal - toch op reis vertrekken en opeen gepropt staan aan te schuiven op de luchthaven, winkelstraten waar anderhalve meter afstand houden onmogelijk lijkt. Sommige mensen leren het nooit, willen het nooit leren. Met als gevolg een krantenkop deze morgen 'Horeca in beste geval in maart open'. Omdat de cijfers slecht blijven, omdat niet iedereen wilt luisteren. Helaas.