Dit weekend in Het Laatste Nieuws, een - volgens mij goed geschreven - verhaal van een draagmoeder, Laura (fictieve naam), 41 jaar. En na het lezen had ik er maar één woord voor. Respect.

Ik wil geen discussie starten over het feit of homokoppels wel dan niet een kind mogen adopteren of krijgen via draagmoederschap. Voor mij is maar één ding van tel: dat een kind liefhebbend wordt opgevoed. En dan doet de geaardheid van de ouder(s) er niets toe. Met deze tekst wil ik enkel mijn respect tonen voor Laura, al moeder van twee tienerdochters.

Op vraag van haar zus, bevriend met het koppel, was ze bereid - ook al omdat ze nog eens een zwangerschap wou meemaken - om draagmoeder te zijn. Negen maanden lang droeg ze dus 'een kind van (voor) een ander' in haar buik, heel die tijd onderging/voelde ze wat een andere zwangere vrouw zou ondergaan/voelen. En dan werd het jongetje geboren. Tegen de planning in - uit gewoonte wellicht - werd het kind op haar buik gelegd. Eventjes maar. En dan werd het moeilijk. Voor Laura, en voor de wensouders. Ik kan mij voorstellen dat er traantjes gevloeid zijn - ook al zouden dat bij de vaders enkel roodomrande ogen geweest zijn. Maar ok, het jongetje was niet voor Laura.

En daar vertelt ze in de krant openlijk over. Dat ze het toch moeilijk had met dat afstaan. Maar dat dat nu eenmaal de afspraak was. Dat ze zich even een slechte vrouw, moeder voelde. Maar dat ze toch wist dat de ouders het allerbeste voorhadden met 'haar' jongetje. Dat ze nog contact zou mogen houden, dat ze 'haar' zoon nog zou zien.

Eerlijk, na het - in één ruk - uitlezen van het artikel had ik ook roodomrande ogen. En had ik maar één woord over voor Laura: respect. En veel geluk gewenst natuurlijk voor haar, de ouders en het jongetje.

Je wordt beschouwd als de machtigste man ter wereld - al zal (onder meer) de Russische president Poetin daar wel anders over denken. Maar in eigen land, in de Verenigde Staten van Amerika dus, kan je de wapenlobby geen halt toeroepen. Arme president Obama.

Deze week Oregon, binnenkort? Man trekt gewapend een schoolgebouw binnen en zorgt voor een bloedbad. Niet de eerste keer dat zoiets gebeurt in Amerika, wellicht ook niet de laatste keer. President Obama mag dan keer op keer zijn afschuw uiten, net als de media en de gewone man in de straat, veranderen doet er niets. Want het staat in de grondwet dat iedereen recht heeft op een wapen (om zich te verdedigen....). Uitspraken als 'de enige manier om een slecht persoon met een wapen te stoppen is een goed persoon met een wapen' zijn schering en inslag. Gewoon ingeburgerd. In de ene staat al feller dan in de andere. En zo kan jan en alleman zonder problemen legaal aan één of meerdere vuurwapens geraken. Dat er dan ook personen met een 'mentaal' probleem gewapend rondlopen, tja de risico's van het vak zeker?

Evenveel, of zelfs meer, wapens dan mensen in de VS. Slik. Zo een 30.000 doden jaarlijks door vuurwapens. Slik. Als het geen 'gek' is die in school tekeer gaat, dan haalt het onze media niet eens. Tenzij een politieagent een brave - volgens de familie dan toch - burger neerschiet omdat hij dacht dat die man gewapend was. En als die agent dan blank is en het slachtoffer gekleurd, komt een hele gemeenschap op straat om te protesteren - tot daar nog aan toe - of voor rellen te zorgen. En dan haalt het ook onze nieuwsuitzendingen. En eist de politiek en het Witte Huis een ernstig onderzoek, betreurt president Obama nog maar eens het gebeuren, en gaat het leven gewoon verder.... Tot de volgende schietpartij.

President Obama deed weer eens een oproep om die wapenwet te herzien. Om toch strengere normen in te voeren. Maar hij weet dat zijn oproep in dovemansoren zal vallen. De wapenlobby is te machtig in de VS, heeft te veel invloed op de politiek. Bij de Democraten, maar vooral bij de Republikeinen. En 2016 is een verkiezingsjaar. Dus Obama kan zich nu al voorbereiden op een nieuwe speech vol afschuw. Arme president.

Door omstandigheden buiten mijn wil heb ik veel tijd, ook om televisie te kijken. En als sportfanaat kom je dan wel eens op Eurosport terecht. Waar gisterennamiddag schansspringen, de zomertoer, te zien was!!!

Ik ben een sportliefhebber en probeer zo veel mogelijk uitzendingen mee te pikken, soms tot grote ergernis van mijn vriendin. (Europees) Voetbal - wat was dat gisterenavond bij Anderlecht en Club Brugge? - en wielerklassiekers probeer ik zeker te zien, auto- en motorsport kan ik smaken, net als atletiek (de grotere meetings of competities toch). Een basket- of volleybalmatch - proficiat Yellow Tigers, wat een inzet en vechtlust - sla ik ook niet af. Zelfs snooker en darts durf ik opzetten - als vriendin al slaapt.... Maar gisterenmiddag dus schansspringen. Met landing op (kunst)gras.

Schansspringen doet me denken aan mijn jeugd, nieuwjaarsdag. Tijdens het middageten het concert vanuit Wenen - Radetzky Mars en co - en daarna een manche van het Vier Schansentornooi, ik dacht uit het Duitse Garmisch-Partenkirchen. Boven witte dennentoppen zweefden de atleten naar beneden om zo ver mogelijk te landen. Op sneeuw. Natuurlijk. Duizenden stonden beneden dik ingeduffeld de kou te verbijten om toch maar niets van het spektakel te missen, misschien zelfs stiekem hopend op een val - foei het slechte komt weer even in mij boven.

Maar nu bestaat er dus ook een zomertoer voor deze sporters. Raar maar waar. Onder een stralend zonnetje zweven ze door de lucht om op (kunst)gras te landen. Sportief en fysiek zal dit zeker niet minderwaardig zijn aan het (echte) wintergebeuren, qua sfeer - ook al weerklinken de koebellen ook nu - vind ik het toch maar niets. Schansspringen en sneeuw gaan voor mij nu eenmaal samen.

Elke keer weer vragen we ons af als er nog maar eens een gezinsdrama de media haalt: waarom? Hoe is het zo ver kunnen komen? Waren er dan echt geen signalen? Helaas blijkt dan - te laat - dat die er wel waren, maar dat er niet ingegrepen werd. Waarom?

Deze week, een moeder probeerde haar tweelingdochters van 14 te vermoorden. Gruwel. Onbegrijpelijk voor ieder weldenkend mens. Ja toch? Blijkt dat de vader zowel familierechter - tijdens de echtscheidingszaak - als de lokale politie - recentelijk - op de labiele toestand van zijn ex-vrouw wees. Vader vreesde voor (het welzijn van) zijn kinderen. "Oké meneer, we noteren dat." Maar de kinderen worden toch toegekend aan de moeder - zoals meestal, zo niet altijd - en de politie vond zijn verhaal 'te vaag'.... Blijkt dat zelf de 'nanny', de oppas dus, er niet gerust in was en de kinderen vroeg hun deur op slot te doen als ze gingen slapen. Helaas was de 'nanny' er die avond niet... Blijkt dat de grootvader van de kinderen de geldkraan van de moeder had dichtgedraaid, omdat ze er 'te fel op los leefde'. Dat laatste was blijkbaar de fatale klik....

Het is niet de eerste - en ik vrees ook niet de laatste - keer dat we over dergelijke gezinsdrama's bericht worden. Vader die kinderen al jaren slaat, tot de fatale dag. Vriend die baby zijn gehuil niet meer kan horen, tot... Man die vrouw fysiek en/of psychisch mishandelt, tot.... We krijgen het te vaak, veel te vaak, te lezen en te horen. En even vaak blijkt achteraf dat er signalen waren, dat bevoegde instanties op de hoogte gesteld werden door familie, school, buren, .... En helaas blijkt dan dat er met al die signalen, al die informatie, NIETS gedaan werd. "Te vaag.", "Die kinderen vallen gewoon veel, vandaar die blauwe plekken.", "Wat er tussen de muren gebeurt, moet daar blijven.", "Het zal wel allemaal niet zo erg zijn.", en ga zo maar door. Het ergste, het schandaligste: "Zo lang er niets ernstig (sic) gebeurd is, kunnen we niets doen."

Leren ze het dan nooit, al die bevoegde instanties? Familierechters, politie, scholen, dokters, ... Ja zelf u en ik? Want ook wij grijpen niet in bij een huishoudelijke ruzie bij de buren, ook wij knijpen een oogje dicht als een ouder zijn kind (naar onze mening) te streng straft of als een kind zijn ouders het bloed onder de nagels treitert - want dat gebeurt inderdaad ook.

Laten we met zijn allen afspreken dat we vanaf nu wel ingrijpen, wel reageren als we iets opmerken 'dat niet pluis is'. Laat politie en rechters vanaf nu wel elke - gestaafde - klacht, ongerustheid, vermoeden,.... onderzoeken. En laat ons dan hopen dat de kranten niet meer moeten volstaan met gezinsdrama's.

De Vlaamse regering wil de dieselwagens extra belasten. Maar niet de leasingauto's, want dat kan niet omdat Wallonië en Brussel niet mee willen doen. En Europa zal ook nog wel zijn zegje willen hebben. Schaf gewoon af, een stukje (on)zin dus.

Schaf gewoon die Vlaamse regering af, evenals de Brusselse en Waalse gewestregeringen. Ja, waarom niet de Belgische? Want als puntje bij paaltje komt, is het toch Europa dat beslist. Of het nu gaat over de opvang van asielzoekers/vluchtelingen of over milieuwetgeving - minister Schauvliege wil zelfs het Duitse VW voor de rechter brengen (haha) -  of..... Het Europese parlement in Brussel of Straatsburg - wat kost die regelmatige verhuis (ons) niet? -, de Europese Commissie of gewoon de regeringsleiders hebben het laatste woord, beslissen voor u en mij. Wil een bepaald land, laat staan een deelregering, de solotoer opgaan inzake één of andere materie, dan zal Big Brother Europa wel ingrijpen. Een belasting die volgens bepaalde Europese leiders niet strookt met 'de vrije handel'  (bv. wegentaks in Duitsland, Vlaanderen,... ), opbergen dat idee. Zich als land, regering niet aan bepaalde opgelegde normen houden: boete. En ga zo maar door.

Dus simpel: schaf al die (gewest)regeringen gewoon af, laat ze in het Europese parlement maar beslissen wat goed is voor u en mij. Want zij weten het toch beter. Het zou meteen een hele besparing zijn - geen Kamer, geen Senaat, geen Vlaams, Brussels of Waals parlement meer. Geen verkiezingen meer om de vijf jaar, geen (maandenlang) gehakketak over het vormen van nieuwe regeringen. Dat zou een hele slok op de financiële borrel schelen, denk ik. Dat er dan geen postjes meer kunnen uitgedeeld worden, nemen we er wel bij. Europa gaat ons niet in de kou laten staan, Europa zal wel zorgen voor andere werkgelegenheid. En niet alleen voor de heren en dames politici.

Wat onzin op tijd en stond moet kunnen, niet?

Elke stad in Vlaanderen heeft er wel eentje: een kankervlek die een buurt, een hele gemeenschap ontsiert. Zo is er in Aalst de Du Parc-site, vlak naast het stadspark.

Ooit een bloeiende bonneterie (breigoedfabriek), vooral bekend om zijn dameskousen. Eind jaren '90 verhuisde de productie naar Oost-Europa, op 1 januari 2001 ging het bedrijf failliet. Sindsdien staan de gebouwen te verkommeren, wordt de site gretig bezocht door krakers en andere 'ongewenste' personen. Geregeld moet de brandweer uitrukken om een brandje te blussen. Maar de gebouwen blijven overeind. Vlak naast het stadspark dus een leegstaand fabriek, overwoekerd door bomen en ander groen. Een echte stadskanker.

Aan de overzijde in de Erembodegemstraat worden de voorbereidingen getroffen voor de bouw van een nieuw sas op de Dender, even verderop - op de voormalige Schotte-terreinen (nog zo een vergane glorie van het Aalsters industrieel verleden) - komt een nieuwe sporthal. Dat kankergezwel wordt dus weggesneden. Oef. Maar de Du Parc-site?

Ja, de stad zou heel graag de gebouwen afbreken, maar... De curator ligt (nog) dwars, schijnt het. Jammer. Het zou een uitgelezen kans zijn om het stadspark wat uit te breiden - we willen toch allemaal meer groen - en om voldoende parking te voorzien voor de bezoekers aan park en stad. Want nu moet men parkeren op de Erembodegemstraat en riskeert men zijn wagen bekrast of geschonden terug te vinden omdat die straat nu eenmaal in zeer slechte staat verkeert, bussen en vrachtwagens naast het gewone fiets- en autoverkeer elkaar ternauwernood kunnen kruisen.

Dus stadsbestuur: verzamel al jullie moed, kom eindelijk tot een overeenkomst en smijt de boel plat!!! Voor het geplande woonproject langs de Dender - waar nu onder meer de Electrabelgebouwen leegstaan - zou het een extra troef zijn. Voor de parkbezoekers - ook tijdens de zomerse Parkconcerten - een verademing, want joepie parkeerplaats!

Zondag werd Peter Sagan wereldkampioen. Een jaar lang mag hij in de regenboogtrui koersen. Een mooie winnaar, echt waar. En met een boodschap, zo liet hij toch blijken.

Peter Sagan: je bent voor hem of tegen. Grapje - billenknijperij op een podium, wheelie, of iets anders - moet kunnen. Vindt hij. En voor mij mag het ook. Koersen kan de Slovaak ook. Nooit te beroerd om de wedstrijd te maken, om in de aanval te trekken en dan ook ruim zijn deel van het werk te doen. En tot frustratie van zijn hoofdsponsor stranden op een ereplaats. Op zijn eentje (zo goed als toch) de groene trui behalen in de voorbije Tour, maar zonder ritzege. Wel meer dan eens voluit in de aanval. In de Vuelta, de Ronde van Spanje dus, lukte het wel, die ritzege. Om daarna door één of andere motard van de weg te worden gereden en opgave. En gisteren, zondag, eindelijk die echt grote zege. En wat voor één: wereldkampioen wielrennen bij de profs. Zijn hoofdsponsor kon het naar eigen zeggen niet meemaken in Rusland, wegens niet op tv....

Maar heel het peloton gunde het Sagan wel. Eigenzinnig mannetje, maar nooit te beroerd om mee de koers te maken. Daarmee win je steun in het wielermilieu. Vandaar die high five van Tom Boonen na de koers, die gelukwensen van alle kanten. En ook van de journalisten kreeg hij lof, waardering. Terecht.

En dan achtte de Slovaak zijn moment gekomen. Dat hij hoopte dat er volgend jaar ook in Europa kan gekoerst worden op twee wielen, dat er een oplossing voor het vluchtelingenprobleem moet komen. Want dat onze wereld ten onder dreigt te gaan. Iedereen toonde meteen respect voor die woorden, iedereen vond het straf, moedig,.... Peter Sagan, een welgemeend proficiat voor uw wereldtitel. Ge zijt echt een grote coureur (en nog maar 25...). En dat je je bezorgdheid uit over de politieke toestand in Europa, met uitbreiding de wereld: chapeau. Spijtig genoeg gaan je welgemeende woorden misbruikt worden, door politiek links en rechts.... En dat verdien je niet.

Iedereen kent (helaas) wel iemand in zijn familie, vrienden- of kennissenkring die kanker heeft. Iedereen - zowel patiënt als omgeving - gaat daar op zijn eigen manier mee om. Maar iedereen verdient daarvoor respect.

Neem nu 'tuuttuut', bijnaam die ik hem gaf - of was iemand me voor? Ongeveer een jaar geleden kreeg hij het (slechte) nieuws. Enkele chemo- en bestralingskuren later is dat gezwel nog niet weg, integendeel. Vorige week moest hij opgenomen worden, water op zijn hart, longen, in de buik.... "Ze hebben een half litertje afgetapt, dat zijn twee pintjes", klonk het gisteren met zijn typische (galgen)humor. Als we eventjes buitengaan voor een sigaretje moeten we altijd enkele trekjes voor hem doen, want 'tuuttuut' is onmiddellijk met roken gestopt na het verdict. Humor, steken onder water geven, zo lang hij dat doet, gaat het goed. Denken we. Maar soms heb ik de indruk dat hij zich sterker voordoet.... "Zo lang ik kan, kom ik zoals vroeger mijn pintje drinken", klinkt het. "Ik kan er toch niets aan veranderen." Al geeft hij even later toe dat terug naar huis fietsen - dat ellendig stuk bergop/vals plat - niet altijd meer lukt... Maar respect, echt waar, voor zijn houding, voor zijn ingesteldheid.

Respect voor iedereen die met de K-ziekte geconfronteerd wordt. Iedereen heeft zijn eigen manier om dat te verwerken, om daar mee te leven. Niet iedereen is zo sterk als 'tuuttuut', of kan zich zo goed houden. Zelf weet ik niet hoe ik zou reageren als ik het verdict zou te horen krijgen. Zou ik er tegen kunnen vechten, of zou ik me laten gaan? Geen enkel idee. Vandaar mijn respect voor 'tuuttuut' en iedereen die met kanker te maken heeft.