Op de dag juist weet ik het niet meer. Maar vijf jaar geleden kreeg ik een onverwacht kerstcadeautje; Onverwacht en ongewild.

28 jaar 'in dienst', daarvoor enkele jaren als (zondag)medewerker. In de voetsporen van pa, op de sportredactie van Het Laatste Nieuws beland. Met volle goesting, me altijd volledig ingezet. Niet altijd de makkelijkste om mee samen te werken - dat besef ik - maar (vond/vind ik toch) altijd eerlijk. En met maar één doel: goede krantenpagina's maken, met juiste berichtgeving.

En dan krijg je in december 2014 plots een mailtje: 'of ik eens bij de HR-manager wil passeren.' Mailtje op maandagmorgen, afspraak op vrijdagnamiddag. Telefoon gepakt, vroeger kon niet.... Die maandag avonddienst en op redactie langs de neus weg uitleg gevraagd. Mijn rechtstreekse chef, de chef Sportredactie.... stonden met hun mond vol tanden. Mochten niets zeggen.... Ja, ik was ooit bij de syndicale verkiezingen opgekomen en dan mag blijkbaar alleen de HR het verdict mededelen.

Nee, ik vergeet het niet. Ja, het steekt nog altijd. Omdat ik vind dat ik mijn job altijd goed gedaan heb. Maar het slijt. Het is al vijf jaar ondertussen. Een hartoperatie later. En ik heb een nieuwe job, in een totaal andere branche. Met toffe collega's, met (heel veel) minder stress dan op een krantenredactie. Bij Mutas, waar ik in april een tijdelijk contract kreeg, dat, na een verlenging, sinds deze maand eentje van onbepaalde duur is. En dat vertrouwen zal ik niet beschamen.