Iedereen maakt het (helaas) wel eens mee in zijn/haar leven: een periode dat alles lijkt tegen te gaan, dat niets je lukt, dat je eigenlijk niet meer goed weet wat te doen. Ook ik natuurlijk.

Maar dat dipje moet nu voorbij zijn, punt uit. Bijna een maand lang heb ik geen sollicitatiemails meer verstuurd, bang om weer maar eens een negatief antwoord te krijgen, bang om opnieuw afgewezen te worden. Oke ik had/heb mijn blog om mijn frustratie wat af te schrijven, om  mijn mening te ventileren of mijn waardering uit te spreken over van alles en nog wat: een (welgekomen) uitlaapklep, ja.

Bloggen helpt me echter niet aan werk, helaas - al hoop ik stiekem dat het toch een extra zetje naar mogelijke werkgevers toe kan zijn. Ik moet me dus terug op de arbeidsmarkt gooien, proberen via een sollicitatiemail een of ander bedrijf, organisatie,... te overtuigen dat ik de man ben die ze zoeken. En dus ben ik vandaag vol goede moed herbegonnen: vacatures uitpluizen, reageren en solliciteren. In de hoop dat.... Natuurlijk bestaat de kans dat ik weer afgewezen word met een vriendelijk, maar negatief mailtje, natuurlijk ga ik me weer begoochelingen maken tegen beter weten in. Doch nu blijf ik volhouden, blijf ik mails sturen, tot..... Tot ik toch eens op gesprek mag, tot ik kan tonen wat ik kan, kan laten zien wat mijn capaciteiten zijn. Tot ik effectief opnieuw aan de slag mag. Want dat wil ik echt. Vandaag heb ik zeven mails verstuurd, morgen pluis ik opnieuw de aanbiedingen uit in de hoop....

Het dipje is over (hoop ik echt).