Ja, ik leef nog. Ja, ik schrijf nog. En ja, inderdaad, het is lang geleden dat ik nog iets op mijn blog gepost heb.

Bijna vijf jaar geleden begon ik met mijn '(on)zin', een aanradertje van mijn begeleidster van outplacement, na mijn ontslag in de kerstperiode van 2014. En het deed deugd. Om mijn frustraties weg te schrijven, om - in mijn ogen - mistoestanden aan te kaarten, om mijn sportvisie te ventileren, om.....  bezig te zijn. Maar tijden veranderen, gelukkig ook soms ten goede. 

Zo ben ik sinds april 2019 terug aan de slag - nu bij Mutas vzw. Heb ik weer een (heel) regelmatig werkleven, zijn de frustraties in de zoektocht naar werk volledig weg. Want ik voel me daar goed op de administratie, echt waar. Toffe collega's, al is er soms wat onderlinge wrevel (voor even) - maar op welke werkvloer gebeurt dat niet.

Ons katertje-geweest Lowieke kan helaas ook zijn avonturen niet meer vertellen, iets wat mijn bloglezers wel weten. Hij is vervangen - verkeerd woord, ik weet het - door twee jonge deugnietjes-zusjes Lotje en Lily. Hun avonturen en fotootjes heb ik gewoon op Facebook gezet, maar ik heb zo een voorgevoel dat ze binnenkort mijn blog nog eens gaan hacken....

En natuurlijk zijn er nog altijd - in mijn ogen - mistoestanden/problemen in Erembodegem, in de politiek, in de wereld. Tuurlijk heb ik over veel dingen mijn eigen mening. En misschien, heel misschien moet ik die gedachten wat meer op papier - op mijn blog - neerpennen?