Marieke Vervoort, beter bekend als Wielemie, is de laatste dagen niet weg te denken uit de actualiteit, niet weg te branden op Facebook. Terecht toch?

Drie keer goud in Doha (Qatar) op het WK Atletiek voor paralympiërs: knap, sterk. Respect. Respect ook voor haar leven, voor haar verhaal. Zoals we in het programma 'Het Huis' op één konden zien, horen. Straffe madam, ik kan het niet beter omschrijven. Ondanks helse pijnen zo positief zijn... Niet willen opgeven, getuige de recente drie gouden plakken. Nog steeds dromen van mooie sportprestaties in Rio, volgende zomer. We gunnen het haar met zijn allen. Anderzijds is Wielemie ook realistisch, vooruitziend. Euthanasie is voor haar geen vies woord, maar een mogelijke uitweg. Die ze liefst niet neemt. Maar als het niet anders kan...., is ze er klaar voor. Straffe madam, ik herhaal het.

Op Facebook wil een massa mensen haar tot Sportvrouw van het Jaar laten kronen. Niet dat ze dat niet zou verdienen, maar u en ik beslissen daar niet over. Die trofeeën worden bepaald door sportjournalisten, die elk jaar in november op een stemformulier vijf namen kunnen invullen. Namen die ze kunnen kiezen uit een vooraf opgestelde lijst, waar (top)prestaties van atleten allerhande opgesomd worden. Ik vrees dat wat Marieke presteerde in Doha wat te laat op het jaar was om nog op die lijst voor te komen. Tenzij de heren en dames sportjournalisten toch eens verder willen kijken dan hun enge begrip 'sport'.

Nee, Wielemie zal vermoedelijk geen Sportvrouw van het Jaar worden, spijtig. Maar vele kranten, weekbladen, websites en dergelijke komen straks af met hun eindejaarslijstjes. Daar hebben u en ik wel invloed op. Vul allemaal in de rubriek 'Vrouw van het Jaar' de naam Marieke Vervoort in en Wielemie krijgt wat ze verdient: nog meer respect. Moet toch kunnen voor zo een straffe madam?

De voorbije dagen al, maar vooral dit weekend trekt een massa mensen naar het kerkhof. De bloemisten varen er wel bij.

Allerheiligen en Allerzielen, traditioneel de dagen dat we de doden herdenken. De voorbije dagen, weken hebben nabestaanden, vrienden, de graven een opfrisbeurt gegeven, nieuwe bloemen of bloemstukjes op het graf, voor de urne geplaatst. Om hun dierbare overledene of overleden dierbare te eren. Dit weekend wordt er massaal naar de kerkhoven hier ten lande afgezakt, om eventjes te bidden bij het graf, om een praatje te maken met anderen, soms zelf familie nog eens terug te zien na een jaar....

U heeft geluk dit jaar. Zalig herfstzonnetje, droog weer. Waar is de tijd dat ik aan de hand van vader het graf van 'bompa' en andere familieleden ging zoeken op het besneeuwd kerkhof van Hasselt, aan de Truidersteenweg. Het vroor ook nog eens ferm. Het zal een verschil van meer dan 20 graden geweest zijn met vandaag. Het is een herinnering die me bijblijft. Waarom? Ik denk die sneeuw, dat kraken van de bevroren blaadjes. Die graven? Daar stond je even bij stil, mijmerde je over wat je nog wist van de overledenen - sommigen had ik zelf nooit gekend.

Allerheiligen en Allerzielen, twee dagen die ik niet zo graag heb. Net zo als dat opgeklopte Halloween, vanavond. Overgewaaid uit Amerika, commercieel uitgebuit ook bij ons ondertussen. Uitgeholde pompoenen, nagemaakte spinnenwebben, je griezelig verkleden.... Niet echt mijn ding.

Doden herdenken, iedereen doet het op zijn eigen manier. Ik vind dat het niet alleen op deze dagen moet gebeuren. Een overleden dierbare herdenk je constant, in je hart.

Beste inwoner van Erembodegem, had u het al gemerkt dat 'de toren van de plesj' verplaatst is? Betrouwbare bronnen zeggen me al meer dan een week. Mij is het pas nu opgevallen.

Geen paniek. De toren van de Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk staat nog altijd op zijn plaats, het torentje van de appartementen van 'Disneyland' ook. De muur van de Regenboogschool, de gevel van het oud-gemeentehuis staat ook niet schever dan enkele dagen geleden. Maar de aanplakzuil op 'de plesj' is verplaatst. Dat torentje dat schiefrechtoever 'de Schot' en 't Soetebekje stond, tegen de muur van 't school geplet. Dat torentje waar notarissen die gele aanplakbiljetten van openbare verkopen op lieten kleven, waar verenigingen allerhande hun organisaties op willen kenbaar maken en ondertussen dat van de 'concurrentie' overplakten.... Dat torentje, die zuil is verplaatst! Omdat alle affiches maar aan 'één' kant konden geplakt worden, tegen de schoolmuur waren ze onleesbaar.

'De toren van de plesj' is dus verhuisd. Weer enkele 'nuttige' vierkante meter aanplakruimte meer. Nu kan je tenminste rondom plakken. Bravo. Of? Is er toch een addertje onder het gras, is er toch iets waar ik me aan erger? Ja dus. Bewuste zuil is nu geplaatst midden op een voetpad, aan een zebrapad. Mensen met een rolstoel, een kinderkoets moeten kunsten uithalen om te kunnen passeren. Wie wil oversteken op het zebrapad tussen school (aan 't Soetebekje) en de kerk, zal het ondervinden. Echt nagedacht op de bevoegde stadsdienst is er dus volgens mij niet.

Maar ja, een ergernisje meer of minder... Daarvoor heb ik deze blog.

De spoorbonden kondigen weer een stakingsdag aan voor 23 november, (voorlopig alleen) in de regio Charleroi. De pendelaar zal opnieuw de dupe zijn, want overal ten lande zullen er daardoor minder treinen rijden. Diepe zucht. 'Maar aan elk verhaal zijn twee kanten', reageerde een NMBS-medewerker.

'Wist ik dat de besparingen, opgelegd door 'Brussel', stilaan de spuigaten uitlopen? Koelkasten, radio's, drankautomaten worden weggehaald, want 'vreten' te veel stroom en dat kost geld. Telefoons? Niet meer nodig. Personeel dat op verdiend pensioen vertrekt, wordt niet vervangen. En sommige diensten zijn nu al zo onderbemand dat we bijna elk weekend moeten 'draaien'. Waar is mijn gezinsleven, mijn sociaal leven?' Zo vertelde, zo klaagde de man. 'Dat we de pendelaar treffen met die acties? Tja, als de post staakt, krijg ik ook geen brieven of pakjes thuis. Bij stiptheidsacties van de politie sta ik ook nog langer in de file dan normaal. En als de boeren betogen, blijf je beter uit de buurt.'

Ongelijk kon, kan ik hem niet geven. Steeds meer (overheids)bedrijven besparen. Op alles en nog wat, op personeel. Alles moet rendabeler, 'niets' mag het nog kosten. Premies voor zaterdagwerk (bpost): afschaffen die handel. Terwijl vele mensen, gezinnen net op dat extraatje rekenen. Om rond te komen, om hun lening af te betalen, gewoon omdat ze dat nodig hebben. En dan spreek ik nog niet over de regeringsmaatregelingen allerhande om schulden uit het verleden weg te werken, om de economie te stimuleren,... Maatregelen die u en ik uiteindelijk toch in de portemonnee raken - al zal het ons op termijn wat extra opleveren, hebben de politici berekend (sic).

Dus ja, ik begrijp het ongenoegen van de mensen. Ik snap de wrevel van de NMBS-werknemer, van de chauffeur van bpost, van de arbeider of bediende van één of ander (met sluiting bedreigd) bedrijf, van de kleine zelfstandige, van de gewone (werk)mens. Ook ik ben een slachtoffer (van een reorganisatie), ook ik moet op zoek naar een nieuwe job.

Wat ik niet begrijp is dat vakbonden geen alternatief voor die stakingen vinden. Zoals 'op het spoor'. Ze weten drommels goed dat de gewone pendelaar de dupe is van hun acties, dat de werkmens - wellicht ook lid van een vakbond... - alternatieven moet zoeken om op zijn werk te geraken of anders dreigt op straat te komen staan. Dat alle bedrijven door hun acties verlies lijden - mede door de extra files. Dus wat winnen ze met 24 uur lang het treinverkeer plat te leggen? Een hoop gemor, ook van hun eigen achterban. Wat verliezen ze? Meer en meer sympathie, ook bij hun achterban.

Aan de toog, op café, doet een blogger soms inspiratie op. Maar blijft hij soms ook met grote vraagtekens achter. Zoals vandaag. Tips, hulp welkom.

80 is hij geworden, 'de man met de zeis' vond dat genoeg. Hondenliefhebber was hij ook. Nu zit zijn 'beestje' daar - naar verluidt een teefje van 7 jaar oud. Een brave hond - als ik me niet vergis een Duitse scheper - trouw aan zijn baasje. Dat er (helaas) niet meer is. Dochter woont op een appartement, zoon kan hond ook niet in huis nemen. Beestje wordt nog altijd verzorgd, krijgt op tijd en stond eten en drinken, mag gaan wandelen... Kortom komt eigenlijk niets te kort, behalve een echt baasje. Maar buren horen haar soms 'janken', ongelukkig zijn. Eenzaam eigenlijk. En dit is geen verwijt aan de kinderen van 'het overleden baasje', ze doen wat ze kunnen - hoor ik toch.

Zelf zie ik graag dieren. 'Op een ander'. Ik ben eerlijk. Op een appartementje moet je niet beginnen met een kat, hond, .... En ik woon op een appartement. Kleine eendjes, hertjes,  kittens, puppy's,.... ze doen mijn hart keer op keer smelten. Maar zelf in huis halen? Nee, sorry. Als je niet de ruimte, de tijd, .... hebt om een dier te laten leven, begin er dan niet aan. Mijn gedacht. En voor het welzijn van het dier.

Maar we wijken af, we zitten met een 'weeshond' van zeven, met stamboek - naar verluidt. Baasje naar het hiernamaals, staat er nu alleen voor. Het in een asiel gaan opsluiten, laat staan een 'spuitje' geven? Ik denk niet dat dit de bedoeling is van de 'erfgenamen'. Een nieuwe thuis vinden dus. Liefst zonder tussenstap van asiel, denk ik. Ik hoop dat dat lukt. Voor de hond.