75 zou hij vandaag geworden zijn, als hij op 8 december 1980 in Central Park New York niet zou neergeschoten zijn. Rust in vrede, John Lennon.

The Beatles of The Rolling Stones, ik heb nooit een keuze kunnen maken. Het ene nummer van de ene vond ik beter dan dat ene van de andere, en omgekeerd. Ook al ben ik zelf pas geboren in de jaren zestig, ik heb die muziek altijd kunnen smaken, en nog  altijd. Zo ben ik in de zomer van 2014 nog naar de wei van Werchter getrokken met mijn dochter - toen 17 - om Mick Jagger en co (voor het eerst) aan het werk te zien. En echt, zowel papa als dochter hebben genoten. "Zijn die echt al 70, papa?" "Ja, meisje, echt waar." Helaas heb ik The Beatles nooit live gezien, wegens gesplit eind jaren 60, begin 70. Maar hun muziek blijft me bij, vooral via verzamelcd's - net als die van de Stones trouwens...

John Lennon, Paul McCartney, Ringo Starr en George Harrison - kortom The Beatles - hebben de muziekwereld veranderd, zijn een voorbeeld geweest voor talrijke groepen. Ze waren een voorbeeld voor de jeugd, die in opstand kwam tegen het toenmalig establishment. Haardracht, kleding, woordkeuze, seks, zelfs drugs.... Beatles en co hebben mee de wereld veranderd, hoe je het ook draait of keert. In de jaren '60 hebben veel ouders hun hart vastgehouden, waren er velen ongerust over de toenmalige 'jeugd van tegenwoordig'. Maar over het algemeen is die jeugd goed terecht gekomen hoor.

75 jaar geleden werd John Lennon dus geboren. Helaas loopt hij al 35 jaar niet meer op deze aardkloot rond. Kunnen we al die jaren niet meer van nieuwe muzikale ideeën van de man uit Liverpool genieten. Spijtig.

Als er ergens een hiernamaals is, als er ergens een hemel is waar al die overleden muzikanten nu samenzitten, dan zou ik daar later ook graag naar toe gaan. Stel u voor Bach, Mozart, Strauss en zo componeren, Lennon, Elvis, John Denver, Kurt Cobain, Jim Morrison en co passen aan, schrijven teksten en allen samen zorgen ze dagen aan een stuk voor een jamsessie, nooit ter wereld ooit gehoord. Dat moet toch de max zijn....

Brussel kleurde gisteren weer vakbondrood, -groen en -blauw. Helaas ook wat anarchistisch zwart. Op straat kwamen ze tegen de 'niet-sociale' maatregelen van de regering(en). Tijd voor wat (on)zin dus.

Met honderdduizend waren ze, toch volgens de organisatoren. De politiediensten telden maar tot 81.000. Soit. Boos waren ze. Het moet veranderen, klonk het. Ze zullen doorgaan tot de regering bijstuurt. Het wordt een hete herfst, beloofden ze. En de centrumrechtse regeringspartijen keken er naar en.... lachten er eigenlijk eens mee. "We gaan ons toch niet laten beïnvloeden door één procent van de bevolking." "Tegen 2019 zijn er geen betogers meer." (Omdat er nu enkele duizenden minder waren dan vorig jaar). Nee, de regering Michel is overtuigd dat ze op de goede weg zit en zal niets veranderen aan het beleid. "Er zijn al meer jobs, we geven de bedrijven zuurstof zodat er nog meer jobs kunnen komen. Dus we zijn goed bezig." Zo klinkt het kort samengevat.

Ben ik gelukkig omdat we met zijn allen langer (zullen) moeten werken? Nee. Vind ik de indexsprong logisch? Nee. Is de btw-aanpassing voor elektriciteit - terug van 6 naar 21 procent - leuk? Bijlange niet. Moesten er maatregelen komen om bedrijven 'zuurstof' te geven zodat er meer jobs gecreëerd kunnen worden? Ja. Of het de juiste - en enig juiste - beslissingen zijn, dat is een ander verhaal.

Een eerlijke taxshift, het geld halen waar het zit. Dat vragen de vakbonden en de oppositiepartijen. Wie kan het daar niet mee eens zijn? Dus laten we beginnen bij de politici en de vakbondsleiders zelf. ABVV-voorman Rudy De Leeuw heeft - naar eigen zeggen - zo een 4.800 netto per maand. Veel van 'zijn' leden moeten daar al wat langer (en harder) voor werken. Nu is hij ook nog eens leider van een overkoepelend Europese vakbeweging. Onbezoldigd weliswaar - maar onkostennota's zullen wel betaald worden. Parlementsleden worden ook meer dan deftig vergoed voor hun al dan niet aanwezigheid in het halfrond van de kamer, hebben daarnaast ook nog - akkoord sommige onbezoldigd (sic) - mandaten in intercommunales, bedrijven, enz. Verkozenen des volks hebben ook een gunstigere pensioenregeling dan u en ik, ze mogen zelf al op 55 'op rust'....

Dus het geld halen waar het zit. Elk parlementslid stort nu meteen de helft van zijn wedde terug aan de staatskas, de vakbondsleiders volgen gedwee dat voorbeeld. Samen pompen ze die - ik ben overtuigd - miljoenen euro's in de economie, zodat u en ik ook wat extra euro's op onze bankrekening krijgen. Dat vind ik nu eens een goede taxschift, dat onze politici daar nog niet aan gedacht hebben?

Ik zei toch dat het tijd was voor wat (on)zin.

Kleine meisjes worden groot. Namiddag legt dochter haar autorijexamen af. Duimen maar.

Eerst deze voormiddag nog één of andere cursus in Leuven en dan 'eventjes' naar Aalst. In de hoop dat de nationale betoging het treinverkeer niet in de war stuurt. Maar dat zal wel niet. De NMBS legt zelfs extra treinen in voor de boze medemens. En namiddag dus de eerste grote test....

Zondag nog eens gaan rijden. Je was rustig, zeker van jezelf. Je reed, in mijn ogen, goed, zonder fouten. Onthou dat voor straks en alles komt goed. Je aan de toegestane snelheid houden - normaal geen probleem - en de voorrangen in het oog houden - je hebt immers soms van die kleine zijstraatjes die toch voorrang van rechts hebben. Maar dat weet je. Laat je niet afleiden omdat er straks ook achteraan iemand zit, je examinator. Laat je niet afleiden als er één of andere 'idioot' te kort achter je komt rijden. Jaag je niet op als je in de file geraak - dagelijkse kost in Aalst en omgeving, haast niet te vermijden. Och, wat zit ik hier 'goede' raad te geven, het loopt wel los.

Toch nog eens herhalen: blijf rustig, rij zelfzeker - maar ook niet té. Ik zal dat vanop afstand ook proberen doen: rustig blijven. En duimen. Wie duimt er namiddag (iets na 14 uur) mee?

Een welgemeend dank u wel aan de Belgische politiediensten. Heeft een schrijver eens geen inspiratie voor zijn blog, dan krijgt hij plots twee mooie voorzetten. Met dank aan het 'blauw op straat'.

Brussel vandaag. De Turkse president Erdogan is op staatsbezoek en terwijl meneer zijn plichtplegingen volbrengt, wil mevrouw wel eens gaan winkelen. Op de Avenue Louise natuurlijk. Oesje, heel gevaarlijk, er moest maar eens.... Dus voor en achter madam Erdogans wagen de nodige bewaking, bodyguards en Brusselse politie. Dat het verkeer meteen in de soep draait, dat de gewone man/vrouw niet op bureau, werk geraakt? Pff, wie trekt zich dat nu aan. Madam zal misschien wel de nodige Turkse lira's laten rollen hebben, maar ook de handelaar op de Louiselaan was er niet echt gelukkig mee. De gewone, vaste klant bleef weg, kon er niet geraken.

Een kleine 20 km naar het oosten, Leuven. Een gevangene moest voor de onderzoeksrechter verschijnen en toen de politie hem terug naar hun voertuig wou begeleiden, rukte hij zich los en zette het op een lopen. "In blauw trainingspak en handboeien aan de voorzijde." En plots was hij verdwenen. "We zagen hem niet meer...." Helikopter de lucht in, politie op elke straathoek (sic), maar meneer was weg.

Tuurlijk meteen grote spot op Facebook. Ook ik moest (groen) lachen. En dan een reactie van een agente - zo liet ze het toch uitschijnen: "Jullie weten niet wat we elke dag meemaken, zo lang Brussel geen extra geld voor ons heeft, zal dit blijven gebeuren." Wablieft? Ook al mogen jullie meer willen verdienen - dat wil iedereen toch?, misschien wel terecht - dan is het nog jullie eerste taak om uw job te doen. En is dat die dag een gevangene bewaken, escorteren naar en van de rechtbank, dan moet je dat doen. Heb je een dag de opdracht om boetes aan foutparkeerders, roodlichtrijders of andere verkeersdelictplegers uit te delen, doen jullie het ook. En dan nog meestal met een grijnslach.

Nee, goede punten hebben de 'mensen in het blauw' vandaag niet gescoord in Brussel en Leuven, daarbuiten evenmin. De eersten omdat ze niet anders konden/mochten, de tweeden omdat ze faalden. Ja toch?

Op kantoor, trein en café zal er vandaag druk gepalaverd zijn over het voetbal van gisteren, zondag. Het hoongelach was zeker niet weg te denken. De zogenaamde grote drie in het Belgisch voetbal gingen immers nog maar eens met de billen bloot. Steken onder water, van blauw-zwart naar paars-wit en terug. Het is schering en inslag. Lachen met iemand anders zijn miserie, groen lachen.

AA Gent - de landskampioen - overspeelde (overspoelde?) rivaal Club Brugge. 4-1, de zoveelste opdoffer voor de mannen uit het Jan Breydelstadion. En de blauw-zwarte aanhang kon er niet meer mee lachen, ook niet groen. Antwoorden wilden de supporters, reactie op het veld, inzet en ga zo maar door. Zelfs 'god' Michel Preud'homme werd in vraag gesteld, moest op het matje. Toch bij de supporters, het bestuur staat nog altijd achter hem. (Oei gevaarlijk, het zou niet de eerste keer zijn dat een trainer bedankt wordt ondanks het feit dat het bestuur achter hem stond....)

Over naar Brussel. Drie penalties, alle drie gestopt door een 'keepertje', dat na jaren Italië in Mechelen mag komen uitbollen (sorry JF Gillet dat ik nu wat kleinerend over je schrijf, chapeau voor je prestatie). En in de slotseconde nog de gelijkmaker slikken op een inworp, die door een verdediger - niet zijn eerste fout(je) - met de borst tegen de netten geduwd werd. De paars-witte aanhang kon er niet mee lachen, zelfs niet groen, eiste uitleg, vroeg verbetering, enz...

Ondertussen lachen ze in Gent wel. De resultaten van de Gantoise mogen gezien worden, drie spelers zijn komend weekend Rode Duivel. Europees laten de mannen van Hein Vanhaezebrouck zien dat ze kunnen voetballen, de ervaring op dat niveau ontbreekt echter nog om betere resultaten te boeken. Maar tot op heden zijn ze zeker niet 'afgegaan' op dat hoogste voetbaltoneel. Ook in Oostende - stilaan Coucke-city - brede glimlachen. KVO staat na 10 speeldagen, na éénderde van de normale competitie, op kop. En niet onverdiend. Het 'weireldploegske' van de zakenman mag dromen - al werd het in de beker wel door een tweedeklasser uitgeschakeld.

In mijn inleiding had ik het over de zogenaamde grote drie (alfabetisch): Anderlecht, Club Brugge en Standard. Laatstgenoemde de club van mijn hart, nog altijd. Al ben ik blij dat ik niet meer in Limburg woon, want dan zou ik vandaag nog wat extra 'steken' moeten incasseren. Op Sclessin hebben ze de trainer al gewisseld, bij (godbetert) STVV een andere gehaald. Resultaat: 0 (sorry één puntje). Tuurlijk kan Yannick Ferrera niet toveren, van los zand plots een stevig kasteel bouwen. Maar voorlaatste staan in de Belgische Mickey Mousecompetitie.... Raar maar waar, de anders zo vurige Rouchefan lijkt te berusten, rustig te wachten op betere tijden. En groen lachen als een 'afdankertje' als De Camargo nu bij Genk mee het schone weer maakt.