Chapeau. Een dikke proficiat. Aan iedereen die mee doet, meewerkt, mee organiseert of gewoon eens langs komt, langs kwam op Levensloop Aalst dit weekend. Het was mijn eerste deelname, zeker niet de laatste (hopelijk toch).

Dit weekend staat het park van Aalst volledig in het teken van Levensloop, om geld in te zamelen voor de strijd tegen die gevreesde ziekte K. En niet alleen kankerpatiënten en hun familie/kennissen/vrienden zetten hun (letterlijk) beste beentje voor. Jong en oud komt lopen of wandelen, genieten van een hapje of een drankje, of gewoon luisteren naar muziek of plaatjes aanvragen. Met maar één bedoeling: steunen. Financieel, maar ik denk dat voor patiënten al dat volk, al dat enthousiasme ook moreel een opsteker is: ze staan immers niet alleen.

Zelf ben ik een uurtje gaan wandelen gisterenavond, in het - lichte vorm van kritiek, sorry - soms heel donkere park. Maar na mijn toertjes werden de kaarsjes aangestoken, was het even heel stilletjes. Omdat we met onze gedachten waren bij zij die er niet meer zijn, bij hun die nog dagelijks vechten tegen K. Op zo een moment sta je ook eventjes stil bij mensen uit je naaste omgeving, die de strijd al verloren hebben, die nu nog aan het strijden zijn. En prijs je je eigen gelukkig dat je 'maar' hartproblemen had, daar kunnen ze met een 'eenvoudige' operatie aan werken.

Bij deze, nogmaals: aan alle kankerpatiënten, aan alle vechters en hun naasten sterkte, veel sterke. Aan de wetenschap blijf zoeken, blijf werken opdat ooit.....

Morgen is het Werelddierendag, maar voor mij, katertje-geweest Lowieke, is het elke dag feest. Echt waar miauw. Ik heb zelf mijn baasje zo ver gekregen om nog eens iets op zijn blog te schrijven - natuurlijk over mij, miauw.

Je moet baasje vergeven hoor. Begin dit jaar eens echt niet-goed-geweest, wat onderzoeken moeten ondergaan in het ziekenhuis om dan in mei een 'revisie van zijne motor' te krijgen. Drie overbruggingen, vraag mijn kattenverstand niet wat dat wil zeggen. Ik zag wel dat hij sneller moe was, dat er geen fut meer in zat. Maar nu hij drie keer per week een uurke gaat zweten/sporten in het OLV, andere dagen (soms) gaat wandelen zie ik hem met de dag - al zijn er soms uitzonderingen hoor - beter worden. Joepimiauw.

Al heeft hij zich weer iets over 'zijne kop' getrokken. Hij komt op met de verkiezingen (sic). En dat maakt hem soms toch nerveus, hij wilt het weer te goed doen, niemand (van zijn partij) ontgoochelen. Zo gaat hij komend weekend toch een uurtje meedoen aan Levensloop, hier in Aalst. Nee, niet lopen, wandelen. Voor een goed doel, om geld in te zamelen voor het Kankerfonds. Mooi toch?

Maar straks is het dus echt feest. Twee jaar geleden vond bazinneke me aan het station van Erembodegem, weggestoken onder een auto. Ze nam me mee naar huis en samen met baasje leggen ze me sindsdien in de watten. Eerst kreeg ik een 'kattentrap' zodat ik makkelijk van het terras-één-hoog naar beneden kon, nu heb ik al een paar maanden een kattenluikje zodat ik buiten en binnen kan als het me past. Miauw, leuk. Voor de rest mag ik mijn buikje vol eten, slapen aan de voetjes op het bed of langs het kussen. Och, ik ben echt met mijn kattengat in de boter gevallen. Dankuwel miauw.