Je wordt ouder papa. Peter Koelewijn zong het al in 1977. En hij had/heeft gelijk.

Dochter gaat studeren in Leuven. En natuurlijk op kot. Dus vorige donderdag auto's ingeladen met allerlei spullen, vrijdag nog een telefoontje uit Leuven: 'Kan je die bureaustoel ook nog meebrengen?' Tuurlijk. Jaren geleden gekocht in Ikea, nog steeds in de doos. Vol goede moed drie trappen alleen naar beneden gedragen, koffer wat heringericht en in de auto gekregen. Mezelf (lichtjes?) overschat.... In Leuven na wat zoekwerk kot gevonden. Dozen, bureaustoel en andere spullen twee verdiepingen hoog helpen zeulen. Tot de frigo... Met drie: dochter, mama en papa. Tot de laatste trede ging het goed, dan krakte er iets. Je wordt ouder papa, duidelijk. Zaterdagmorgen: was het nog duidelijker bij het opstaan: het kraakte aan alle kanten.

Even terug in de tijd, de jaren '80. Uitgaan in het weekend, dat was vrijdag- en zaterdagavond afspreken rond 8 uur 's avonds in het stamcafé. Pinten pakken tot iemand het idee opperde om naar een of andere (of meerdere) discothe(e)k(en) te trekken langs de Limburgse wegen. Om twee, drie of.... uur waren we thuis. Nu is het rustig babbelen - met een pintje (meer dan één ja) natuurlijk - op een zaterdagavond met vrienden. En tegen twaalven doodop, verlangend naar bed. Terwijl de hedendaagse jeugd dan pas besluit uit te gaan. Blijf je op een (trouw- of ander) feest eens hangen tot vier uur, dan voel je het nog twee dagen. Je wordt ouder papa, echt waar.

Op zoek naar werk. 52, dat is toch nog niet te oud? Denk je. Tot je solliciteert. Nee, het wordt nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik voel het soms toch zo aan: 'te weinig ervaring met nieuwe media' laten ze doorschijnen in hun antwoord, of  'geen affiniteit met de jeugd'. Besluiten die getrokken worden louter op basis van je cv. Een gesprek? Helaas. En ook dan heb ik - eventjes toch - het gevoel: Je wordt ouder papa. Maar daar leg ik me nu eens niet bij neer.