Sinds maandagavond is Erembodegembrug weer open. Grote zucht van opluchting. Ondertussen is de noodbrug afgebroken. In alle stilte. Het ga je goed noodbrug.

Donderdag zag ik een grote kraan, vrijdagmorgen viel het me op: de noodbrug over de Dender in Erembodegem was weg. Zonder boe of ba, zonder afscheid van ons te nemen. Gewoon weg. Na maanden deel uitgemaakt te hebben van ons dagelijks leven, zo ineens weg. Het voelde toch eventjes raar.

Die noodbrug. Gelukkig kon ze niet spreken, niet herhalen wat ze dagelijks moest aanhoren al die maanden. Gesakker over de steile trappen, gevloek omdat het water na een plensbui bleef staan - gelukkig waren er afgelopen zomer niet te veel - , gehijg van mensen die hun fiets in dat fietsgootje naar boven duwden,.... Anderzijds kon ze meeluisteren naar gesprekken tussen mensen die elkaar anders gewoon voorbijgingen/reden, maar nu op de brug een babbeltje sloegen, ondertussen genietend van - geef toch toe - mooi uitzicht over de Dender. Kon ze horen hoe de gemeenschapswachten bedankt werden als ze iemand met een zwaarbeladen fiets of boodschappentassen de 'oversteek' hadden helpen maken. Genoot ze van joelende kinderen die de brug toch een leuk speelgoedje vonden om over te lopen, terwijl ouders angstig riepen dat ze aan de trap moesten wachten, die steile trap ja.

Weg is ze, in alle stilte. Afgebroken en op vrachtwagens geladen. Naar een nieuwe bestemming, waar ze wellicht weer maanden van andere mensen hetzelfde gesakker en gevloek zal moeten aanhoren. Hopelijk kan ze daar ook leuke dingen meemaken, zoals in Erembodegem. Het ga je goed noodbrug. Hopelijk tot nooit meer.

Een dikke proficiat aan AA Gent voor hun debuut op het grote Champions Leaguebal. De Buffalo's deden tegen Olympique Lyon wat ze beloofd hadden: vechten voor elke morzel grond. Met een verdiend punt als eindresultaat.

Als ik de reacties op de sociale media lees is (bijna) iedere Belgische voetballiefhebber trots op de prestatie van de 'gelen' gisteravond. Blauw-zwarte, paars-witte, zelfs rood-witte fans sparen hun loftrompet niet. Iets meer dan een helft met tien, de laatste minuten zelfs maar met negen, een punt uit de brand slepen tegen een Franse topper: chapeau. Uitblinker? Depoitre voor zijn stoor- en loopwerk? Kums voor zijn goede passes? Neto, waar liep die overal? Sels, en niet alleen om die gestopte strafschop? Geef ze maar allemaal een dikke pluim, iedereen streed voor wat hij waard is. En voor de tv heb ik genoten - en in het stadion denk ik de mensen nog veel meer.

Wat als Gent met elf had kunnen blijven? Wat als ook bij Lyon een speler rood zou gekregen hebben voor een vuile tackle in plaats van geel? Wat als Depoitre in de eerste helft net niet dat centimetertje of vijf buitenspel stond bij dat afgekeurde doelpunt? Wat als.... Vijgen na Pasen, er kan niets meer aan veranderd worden. Maar iedereen die van dichtbij of veraf iets met La Gantoise te maken heeft, mag fier zijn. Hopelijk breien de Buffalo's nog een mooi Europees vervolg aan die prestatie van gisterenavond. Niks moet, alles mag: dan kan je ver geraken.

Vanavond is het dan in de Europa League aan Club Brugge (in Napels) en Anderlecht (tegen Monaco). Hen wensen we natuurlijk ook succes, ook al staan beide teams voor een moeilijke opdracht. Maar Gent bewees dat met veel inzet, veel kan.

Advocaten. Nuttig om een gewone burger, u en ik dus, door de onbegrijpelijke wirwar van het justitieapparaat te loodsen. Zonder twijfel. Maar soms....

Soms stel ik me toch vragen bij hun werk(wijze). Neem nu het proces Aquino, dat momenteel in Hasselt loopt. Die Maasmechelse familie wordt beschuldigd van drugstrafiek. Er wordt ontkend in alle toonaarden, de familie heeft bij wijze van spreken geen nagel om aan hun gat te krabben, maar door wie worden ze bijgestaan in de rechtbank? Door (zogenaamde) Belgische (en zelfs een Nederlandse) topadvocaten. Gaan die pro deo (quasi voor niets dus) pleiten? Jongste konijn dat uit de advocatenhoed getoverd werd: wraking van de rechtbank, die zou niet meer objectief kunnen oordelen. Omdat één van de familieleden vermoord werd - en dat wens ik (voor alle duidelijkheid) niemand toe - en de weduwe, ook op het beklaagdenbankje,  niet meer in staat is dat proces 'deftig' te volgen/ondergaan. Komaan zeg. Voor mij - en blijkbaar een groot deel van de publieke opinie als je de sociale media volgt - een brug te ver. Tijdrekken ja, de Belgische staat - u en ik dus - op extra kosten jagen en stilletjes hopen op verjaring. Is dat recht?

De voorbeelden zijn legio. Van terrorisme verdachte individuen, kindermoordenaars, (grote) fraudeurs en ga zo maar door: officieel hebben ze geen geld, zijn het armoezaaiers, maar in de rechtbank? Plots een grote naam als advocaat die hen bijstaat. Een advocaat die tot het uiterste gaat, de vele achterpoortjes in de wet kent om toch maar een milde straf of liever nog de vrijspraak te bekomen voor hun cliënt, al dan niet door verjaring. Gratis voor niks?

Als ik me niet vergis is iemand onschuldig tot het tegendeel bewezen is. In België ook? Eventjes terug in de tijd, 'de parachutemoord'. Veroordeeld ondanks het gebrek aan bewijzen, enkel op basis van (ernstige) vermoedens. Zij die dat proces volgden van nabij waren ook in twee kampen verdeeld. Anderzijds kunnen grote fraudeurs straf afkopen, met dank aan meneer de advocaat (en de Belgische staat). Wilt u eens proberen? Veel succes.

De Belgische (straf)wet is ingewikkeld, dat zal niemand ontkennen. Advocaten maken daar gretig gebruik van. Het is hun recht, het is hun beroep. Maar de wet vereenvoudigen? Oesje, dat is iets anders. Zijn niet velen van onze politici ook advocaat in het dagelijks leven? Kunnen ze zelf niet alles veel simpeler maken, zodat ook u en ik het begrijpen? Nee, want dan is hun macht weg. Dan kunnen ze niet langer egotrippen in de rechtbank.

Een maand geleden ben ik met de blog (On)zin begonnen. Een 25-tal artikels later zit ik aan bijna 700 hits. Bedankt.

Waarom begon ik er eigenlijk aan? Een beetje op aanraden van mijn outplacementbegeleidster. Ze liet tijdens een sessie eens vallen dat - doordat ik de laatste jaren als eindredacteur werkte en dus wel teksten herschreef en herwerkte, maar eigenlijk geen 'eigen werk' leverde - niemand mijn 'schrijfkwaliteiten' kon beoordelen. En vermits ik vooral een nieuwe uitdaging in de communicatiewereld zoek....

Ik beleef er ook plezier aan, probeer dagelijks wat (on)zin te posten. Als ik bij een psycholoog of psychiater in behandeling zou zijn, zou die zeggen dat het therapeutisch werkt. Ik kan frustraties kwijt, mijn mening over diverse onderwerpen etaleren, mijn hart luchten en u leest het blijkbaar toch. Of u werpt er af en toe eens een blik op. Bedankt daarvoor.

Ik zal dus blijven bloggen over alles en nog wat. Gewoon omdat ik er mij goed bij voel. Op naar de 1000 hits.

Beter te laat dan nooit.... Het zou een nieuwe (cynische) slogan voor de Belgische Spoorwegen kunnen zijn. Niet voor hun talrijke vertragingen, maar als campagne tegen ongevallen aan spoorovergangen.

Berlaar, gisterenmorgen.  16 jaar was ze. En ze zag haar trein in het station staan. Maar de overweg was dicht. Toch maar onder/door de slagbomen, maar er kwam een andere trein aan.  Op school is ze niet meer geraakt.... Helaas gebeuren dergelijke ongevallen te veel in ons land. In 2014 waren er 47 ongevallen aan spooroverwegen, elf met dodelijke afloop - zo meldt Het Laatste Nieuws. Dat is (bijna) één ongeval per week, één dode per maand. En telkens zuchten we met zijn allen: "Hoe kan je nu zo dom zijn."

Het is helaas geen kwestie van dom zijn, onvoorzichtig dat zeker wel. Het is ook een teken des tijds: wij zijn gehaast, bang om ergens te laat te zijn. Een boze blik van de baas, een strafstudie op school.... we willen het vermijden, maar die verdomde overweg is (weer) dicht. En die trein is al gepasseerd, dus.... Maar helaas kan er op het andere spoor ook nog een trein komen.

Eén keer per maand moet een familie een kind/ouder afstaan door een ongeval aan een spoorovergang. Eén keer per maand is een treinmachinist getraumatiseerd voor de rest van zijn leven omdat hij plots iemand voor zijn gevaarte ziet opduiken, stoppen is onmogelijk. Eén keer per maand zijn er omstaanders die voor altijd het gebeuren op hun netvlies zullen gebrand zien staan. Eén keer per maand... veel te veel. (En dan spreken we enkel over ongevallen aan spoorovergangen...)

Hier aan het station in Erembodegem al gezien: snel-snel de twee sporen overlopen in plaats van de tunnel naar de overkant te nemen. Tijdswinst? Een minuut? Twee misschien? Het risico? Oneindig groot. Wat als je struikelt? Wat als er toch een trein komt aangestormd? Ik hoop echt dan niet in de buurt te zijn....

Neen beste lezer, u zou het niet doen. U weet dat regels regels zijn, dat u voor een gesloten overweg moet wachten tot de slagbomen open zijn en tot dat de rode knipperlichten uit zijn. U weet dat u niet over de sporen moet lopen, maar de voorziene tunnel of brug moet nemen. U weet dat u beter een beetje te laat bent, dan nooit op je bestemming aan te komen. U weet dat toch?

PS: mijn deelneming aan de familie van alle slachtoffers én aan de machinisten en omstaanders die zo een drama hebben meegemaakt. Sterkte.

Dju, in snelheid gepakt. Daar waar ik - net als de meeste inwoners - dacht dat de Denderbrug in Erembodegem morgenavond terug openging, lijkt dat vanavond al te zijn. Groot feest dus. Al heet mijn blog niet voor niets (On)zin.....

Ook de plaatselijke handelaars zijn in snelheid gepakt. Voor morgen hadden ze al festiviteiten voorzien, nu blijkt dat allemaal een dag te laat. Maar dat feestje een dagje vervroegen, is helaas niet meer haalbaar. De cafébazen van op de Plesj (Peter, Alex, de Schot) organiseren (dinsdag, een dagje te laat dus) samen met Gert Cardon van De Brigge in laatstgenoemde zaal een 'heropeningsavond'. Koude hapjes en broodjes worden verzorgd/geleverd door bakkerijen Etienne, Soetebekje, Coppens en Van Lierde in samenwerking met beenhouwerij Guy en AD Delhaize. Restaurants De Groene Wilg, Bij de Polle, 't Klein Offer en het Gerstenhof zorgen voor warme hapjes. Drank à volonté met dank aan de horecazaken. Andere handelszaken (brillenwinkels, juwelier, scooterverkoop, banken.... ) staan in voor een leuke tombola. U kan gratis meegenieten/meedoen als u kan bewijzen dat u een rechtstreeks slachtoffer was van de werken (identiteitskaart vereist, sporadisch eens moeten passeren telt niet....). Een stappenteller (met hoogtemeters over de noodbrug) levert nog een extra drankbonnetje op.

Ja, dinsdagavond 15 september wordt een memorabele avond voor Erembodegem, na een half jaar in tweeën te zijn gesneden. We kijken er naar uit met zijn allen. Maar ja, deze blog heet niet voor niets (On)zin.

Pesten, op school of op het werk, elk weldenkend mens heeft er een afkeer van, vindt dat het een halt moet toegeroepen worden. Maar wat doen we met roddels? Of erger nog: valse beschuldigingen?

Weet je het al? A bedriegt zijn vrouw met een man! B en C gaan hun zaak overlaten en verhuizen naar het buitenland! D en E zijn enkel nog samen voor hun zaak! F zit aan de drugs! G is onterfd! H heeft aan elke vinger een vriendin, maar ze weten het niet van elkaar. En ga zo maar door. In elk dorp, elke stad wordt er wel geroddeld over de een of andere medebewoner. Bij de wekelijkse koffieklets, aan de toog of gewoon op straat. We kennen het allemaal, we doen er soms ook gewoon aan mee. Zonder het te beseffen kwetsen we betreffende mensen, brengen hen schade toe, plaatsen ze in een slecht daglicht. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Ook ik vertel een opgevangen gerucht/roddel wel eens door, zonder er verder bij na te denken. Sorry.

Erger is als mensen beschuldigd worden van iets wat ze niet gedaan (kunnen) hebben. Zoals vorige week die Antwerpse kleuterjuf. Ze zou een (Turks) kindje met een touw verwond hebben aan de hals. Heel de Turkse gemeenschap, met de moeder op kop, aan de schoolpoort, haar ontslag eisend, op Facebook werden doodsbedreigingen geuit. Maar betreffende juf was niet eens ter plaatse toen het incident zich voordeed! Enkele jaren geleden een gelijkaardig incident, ook in Antwerpen. Kleuterjuf zou jongetje seksueel aangerand hebben.... Veel heibel, grondig onderzoek door parket. Resultaat: loze beschuldigingen. Maar school moest wel van naam veranderen en juf durft nog altijd niet goed op straat komen. Een leven kapot gemaakt.

Zulke zware, loze beschuldigingen zouden ook bestraft moeten worden. Net zoals een valse bommelding een heel apparaat - politie, DOVO, brandweer,... - in werking zet, een pak geld kost (ontruiming school, bedrijf, station,...), zo moet parket ook in actie treden om een beschuldiging te onderzoeken. Dat kost de gemeenschap, u en mij dus, ook geld. Minstens die kosten zouden verhaald moeten kunnen worden op de aanstoker(s).

Met deze een oproep aan het Noors Nobelprijscomité dat jaarlijks de Nobelprijs voor de Vrede toekent. Kan die prijs de komende jaren niet beter in de koelkast gestoken worden, tot dat er daadwerkelijk vrede heerst in de wereld? Of geef het geld aan organisaties die de vluchtelingen helpen.

Syrië, Irak, Afghanistan, Oekraïne, grote delen van Afrika,.... overal zijn er vrouwen, mannen en kinderen die op de vlucht slaan voor (oorlogs)geweld. Begrijpelijk. Sommige gangsters maken zich rijk op de kap van die sukkelaars. Ze beloven hen een betere toekomst in (meestal) Europa. Die mensensmokkelaars kennen geen mededogen, als ze zelf maar hun centen kunnen opstrijken. Vluchtelingen wordt wijsgemaakt dat Europa het beloofde land is, dat het geld hier 'voor het oprapen ligt', dat iedereen hier werk heeft/vindt. Niet dus.

Maar toch wagen ze met tienduizenden de oversteek. Is het niet opeengeperst in een gammel bootje van Libië naar Italië, dan is het van de Turkse kust in een rubberbootje naar een Grieks eiland. Sommige mensen zijn al maanden (of langer) onderweg, op weg naar 'Germany' - ik vraag me echt af hoe mevrouw Merkel en haar landgenoten aan dat menslievend imago gekomen zijn. Maar is het niet Duitsland, dan is Zweden of België of.... ook goed. Hongarije? Tsjechië? Polen? Ook EU-landen, maar daar willen ze niet naar toe, daar willen ze niet blijven. Daar zijn ze trouwens ook niet welkom.....

Ik schreef het al eerder, ook mijn hart breekt bij het zien van de ellende. Anderzijds word ik opstandig als ik zie dat sommige vluchtelingen de aangeboden hulp (voedsel, kleren, ....) gewoonweg niet aanvaarden, dat sommigen gewoon weigeren zich te laten registreren in het eerste EU-land waar ze toekomen. Want ze moesten eens niet verder meer mogen reizen naar 'Germany'. Maar dat is eenmaal de Europese regelgeving, beste vluchteling. Ook hier zijn er immers wetten waar je je moet aanhouden. Maar dat hebben de heren mensensmokkelaars u wellicht niet verteld, als ze hun geld, waar u wellicht lang voor gespaard hebt, maar krijgen.

Hoe gaan we dit nu oplossen? Eerlijk, ik heb geen idee. Maar we kunnen een (groot) deel van de kosten, die alle mogelijke opvang met zich meebrengt en nog zal meebrengen, betalen door jaarlijks de Nobelprijs voor de Vrede aan Rode Kruis en aanverwante organisaties die voor de opvang instaan toe te kennen. Tot er vrede heerst en er geen vluchtelingen meer zijn, tot dat iedereen in zijn eigen land, zijn eigen regio zonder zorgen kan leven. Ja, ik ben weer aan het dromen....

Juich Erembodegem, juich. Als de berichten/geruchten juist zijn, gaat dinsdagnamiddag de brug over de Dender in Erembodegem opnieuw voor alle verkeer open. Een (ongeveer) half jaar gesakker en gevloek kan dan in de vergeethoek.

Maar ik blijf het principe 'wait and see' trouw. Ik geloof pas echt dat alle hinder voorbij is, als de brug terug open is. Ben ik pessimist? Misschien wel. Hoop ik dat optimisten die spreken van 'dit weekend al' gelijk hebben? Tuurlijk. Ons dorp, onze Aalsterse deelgemeente is al te lang in tweeën gesneden. Voor handelaars aan weerszijden, maar ook voor de bewoners (en schoolgaande jeugd) heeft het lang genoegd geduurd. Ook al was er die noodbrug, ook al hielpen gemeenschapswachten op sommige tijdstippen. Het was soms een geseling als je (noodgedwongen) met je auto aan één of gene zijde van de Dender moest zijn. Rondrijden moest je, tijd verliezen sowieso. Nog vijf keer slapen (als het begin van deze blog klopt) en we zijn verlost.

Alhoewel verlost? De brug ligt zo een halve meter hoger (voor de scheepvaart). Aansluitende straten moesten dus aangepast worden. Ik hoop dat de bevoegde ingenieurs goed gerekend hebben, dat ze rekening gehouden hebben met hevige regen, zelfs stortvlagen. Dat de omwonenden aan de Kaai, de Hogeweg, het Dorp dan geen wateroverlast gaan ondervinden. Ik hoop dat er rekening werd gehouden met de vrachtwagens en het openbaar vervoer dat de rechtse bocht van de Denderbrug richting kerk moet nemen - bij de vorige werken op linkeroever is die bocht ook een paar keer moeten aangepast worden....

Maar kom, weg pessimisme en laat ons hopen dat alles (vanaf dinsdag?) vlot verloopt, dat Erembodegem niet langer in twee is gesplitst. Handelaars - van bakker, beenhouwer over horecabaas tot supermarktuitbater - gaan een gat in de lucht springen. Of? Gaan we dan weer klagen dat we niet kunnen parkeren, dat er te veel (vracht)wagens 'ons dorp' gebruiken (misbruiken?) als sluipweg? Dju, ben ik toch weer pessimist.

Ook al ben ik al bijna 30 jaar weg uit geboorteplaats Hasselt - waar ik school liep, uitging, mijn eerste lief leerde kennen,.... - toch probeer ik nog zo veel mogelijk mee te pikken wat er in Limburg (en niet DE Limburg!!!!) gebeurt. En in mijn thuisprovincie staat men nu op de achterste poten, want de VRT gaat besparen, eerst en vooral op hun regionale kantoren, zo lekte uit.

Radio 2 ontkoppelt tot op heden drie keer per dag (als ik me niet vergis...) om naast het (inter)nationale nieuws ook berichten uit de betreffende (Vlaamse) provincie te brengen, extra in de verf te zetten. Een goede zaak? Zeker. Ook de geschreven media weet al langer (al is dat bij sommige krantenverantwoordelijken nog niet altijd volledig doorgedrongen) dat de lezer wil weten - meer wil lezen over - wat er in zijn dorp, gemeente, stad gebeurt op politiek, sociaal, economisch, sportief,... vlak. Moet dat nieuws gebracht worden door mensen die de situatie, de gevoeligheden, het politieke konkelfoes, ...  ter plaatse kennen? Natuurlijk, want pas dan kan het (hopelijk) objectief zijn, met kennis van zake gebracht worden.

Moeten die ontkoppelingsprogramma's - met alle respect voor de mensen die er zich voor inzetten - nu vanuit de provincie of vanuit Brussel worden uitgezonden? Dat is een andere discussie. Als er moet bespaard worden - en helaas is dat het geval bij de VRT (net zoals in andere bedrijven) - kan er op dat vlak wellicht het één en ander verwezenlijkt worden. Spijtig voor de mensen (technici, nieuwsankers, enz...) die nu bij manier van spreken 'om de hoek' kunnen werken. Maar als de goede programma's blijven gebracht worden, als de Limburger het nieuws uit de eigen gouw blijft krijgen zoals hij/zij het gewoon is... dan is er op dat vlak toch geen vuiltje aan de lucht?

(Bovenstaande regels zijn geschreven vanuit mijn Limburg-roots, maar zijn even goed van toepassing voor de Radio 2-uitzendingen van de andere Vlaamse provincies.)

Zou ik of zou ik niet? Kranten, radio, tv en sociale media puilen uit van berichten over en tegen de instroom van asielzoekers. Ik bleef zwijgen over dat onderwerp. Omdat ik eigenlijk niet goed weet wat ik erover moet denken, omdat ik ook geen oplossing heb, omdat ik zelf in een innerlijke tweestrijd gewikkeld zit.

Breekt mijn (vader)hart als er een verdronken kind aanspoelt op de Turkse kust? Tuurlijk. Keert mijn maag als er weer eens een gammel bootje met vluchtelingen op weg naar Italië of een Grieks eiland vergaat en als er (met wat geluk) drenkelingen door een of ander marineschip opgevist worden? Zeker weten. Zijn er bij mij hersencellen die zeggen 'dat kan toch niet' als mijn ogen mensen zien dringen en vechten in Macedonië om op een trein richting Hongarije (en later de rest van Europa) te geraken? Ja. Maar andere hersencellen vragen zich af hoe ver is het zo kunnen komen, is daar nu echt niets tegen te doen?

Begrijp ik mensen die een land in oorlog willen ontvluchten en hopen in Europa op een vredevol leven? Tuurlijk. Heb ik begrip voor mensen die 'thuis' in armoede leven en het economisch beter willen hebben? Ja. Maar sta me toe dan ook vragen te hebben bij hen die duizenden euro's of dollars veil hebben voor mensensmokkelaars om toch maar in het 'beloofde land', zijnde Europa te geraken. Zo 'arm' zijn ze dan toch ook niet.... en daar bestaan ook andere, wettelijke, migratiemogelijkheden voor die laatste categorie.

Ik stel me ook vragen bij de toekomstverwachtingen van deze asielzoekers. In Calais drummen om toch maar naar Engeland te geraken in één of andere vrachtwagen of op de Eurostar, in Boedapest roepen ze luidkeels 'Germany' - maar Zweden of België is ook goed. Weten die mensen wat hun te wachten staat? Kennen ze ons klimaat? Onze taal, onze cultuur? Ik betwijfel het. Ze hebben 'gehoord' dat het hier goed is, dat in Europa alles mogelijk is, het geld op straat voor het rapen ligt. Helaas, beste asielzoeker, ook in Europa bij de 'eigen' mensen is er armoe. En meer dan dat jullie denken of 'gehoord' hebben. Een deel van de bevolking zal jullie verwelkomen, zal in het begin zorgen voor opvang, kleren, voedsel, enzovoort. Een ander deel spuwt jullie al op voorhand uit. Want jullie pakken onze jobs, onze huizen,....

Is het 'Westen' (mede)schuldig aan dit probleem? Zonder twijfel. Reeds in de eerste wereldoorlog (1914-1918, voor wie het vergeten is) beloofden de Britten aan de plaatselijke leiders in wat nu Israël, Egypte, Syrië, Irak, Saoedi-Arabië, enz.. is lappen grond, heerschappij, koninkrijken,.... om toch maar op hun steun te kunnen rekenen (en op hun bevolking als kanonnenvlees) tegen het Ottomaanse rijk (Turkije nu). Na de oorlog? Oesje te veel beloofd, toch beetje verdelen.... Een verdeel en heerspolitiek die nog altijd gehanteerd wordt trouwens. Zo lang de plaatselijke leider (tiran?) braafjes doet wat we vragen, olie levert, is alles in orde. Maar stamp niet tegen onze schenen, want dan....

Heeft de Arabische wereld schuld? Ook ja. Machtige koningen, sjeiks, imans kijken toe op een afstand, laten betijen, zo lang hun macht niet in gevaar dreigt te geraken. En geloofsgenoten opvangen? Dat is een ietsjepietsie te veel gevraagd. Ik ben een twintig jaar geleden in Dubai, de Verenigde Arabische Emiraten, geweest. Op de luchthaven massa's islamieten die netjes aanschoven om er te komen werken, want de plaatselijke sjeiks en hun zonen leven van de olie. Zelf werken? Vergeet het. Dat er dan in die wereld opstanden zijn, verbaast me niet. Dat er dan enkele 'slimme' machtswellustelingen opstaan, die de gewone mens met de koran in de hand wijsmaakt dat de rest van de wereld niet deugt, is niet te verwonderen. Dan krijg je Al Qaida, IS en andere bewegingen, die tot in onze contreien mensen - die zich hier niet thuis voelen, op zoek zijn naar ik weet niet juist wat - ronselen om te gaan vechten tegen, in hun ogen, 'ongelovigen'.

Het is een delicaat onderwerp, dat vluchtelingenprobleem, die asielzoekers. En ik heb ook geen oplossing. Tenzij.... Vrede over heel de wereld. Nergens geen wapengekletter meer, nergens meer kinderen die 's nachts wakker worden van bombardementen of geweervuur, nergens geen ouders die nog moeten vluchten om het hachje van hen en hun kinderen te redden. Een economische wereldsamenleving waarbij iedereen - in noord en zuid, oost en west - voldoende verdient om te leven (en liefst nog wat meer:  te sparen voor de toekomst). Een wereld waarin iedereen mag geloven in wat hij of zij wilt. Een utopie? Ik vrees het.

Met enkele duizenden waren ze gisteren in Brussel, te voet of met hun tractor. Om meer geld te vragen, nee te eisen, voor hun producten. De boeren zijn boos. Terecht? De geïnterviewde burger toonde blijkbaar toch al veel begrip.

"Een boer klaagt altijd", zo zei mijn moeder vroeger altijd. Te warm, te koud, te droog, te nat, steeds was er wel iets dat hun oogst ging verpesten. Maar nu is het anders, zeggen de landbouwers. Europa gijzelt hen. En door die Russische boycot kunnen onze fruittelers daar geen appelen of peren meer kwijt, worden Nederlandse bloemen aan de grens streng geconntroleerd. De prijs die er voor een liter melk betaald wordt of voor wat varkensvlees, daarvan kan de boer niet meer overleven. En dan is er nog de 'stikstofwet'. Te veel mest produceren in de buurt van een natuurgebied? Boerderijtje toe. De protestacties tegen die maatregel zagen de wielerliefhebbers tijdens elke op tv uitgezonden Vlaamse koers. Nee, de boeren klagen nu niet, ze zijn kwaad, woedend. En als Europa niet over de brug komt, gaan de acties harder worden. Beloven ze.

Meer geld dus voor hun melk, eieren, vlees, groenten, graan,... En de gewone burger heeft daar begrip voor. Ik ook. Iedereen heeft recht op loon naar werken, ook onze vriend de landbouwer. Maar wat gaan we straks met zijn allen doen? Vergelijken in welke supermarkt de melk, het vlees, het fruit,... het goedkoopst is. En of de boer daarmee genoeg brood op de plank krijgt, kan ons dan worst wezen.

Het kan niet meer mislopen. Over een maand drie puntjes pakken in Andorra en dan tegen Israël vele pintjes. En in juni mogen onze Rode Duivels naar Frankrijk, naar het EK.

Allemaal rozengeur en maneschijn? Als je vergelijkt met onze noorderburen: ja. Als je graag wil genieten van een goede voetbalmatch: neen. Want geef toe, het was toch niet om aan te zien de voorbije twee wedstrijden. Tegen Bosnië donderdag ging het nog een klein beetje - toch drie goals gemaakt, maar daarmee is alles gezegd. Gisteren op Cyprus??? Huilen met de pet op. Gelukkig was er één beslissende dieptepass van De Bruyne, een slimme teruglegger van Mertens en schoot Hazard voor een keer zonder voorafgaande dribbel de bal binnen. Oef. 0-1, drie punten, en blij dat we uit die hitte wegwaren, het vliegtuig op naar huis.

Dat het niet goed was, dat beseften spelers en bondscoach zelf wel. Gelukkig. Maar hoe dat komt? Geen flauw idee. Analist Jan Mulder kon dat niet begrijpen, ik ook niet, en vele Belgische voetballiefhebbers evenmin. Stuk voor stuk zijn de Rode Duivels spelers die gegeerd worden door kapitaalkrachtige buitenlandse clubs, stuk voor stuk zijn het spelers die geroemd worden, op handen gedragen als ze in hun clubkleuren spelen. Maar dan komen ze naar de nationale ploeg - allemaal dolgraag, want ze zijn allemaal vriendjes, zeggen ze - en lukt er (haast) niets meer. Passen, balaanname, dribbels, in de vrije ruimte lopen,.... Het lijkt wel of deze Duivels het nog moeten leren, zoals in talrijke provincieclubjes het de duiveltjes - de kleine gasten die beginnen te voetballen - het stapje voor stapje leren. De Rode Duivels zijn volgens een Belgisch dagblad de duurste ploeg ter wereld, op het veld wordt dat niet omgezet in voetbalkwaliteit.

Maar kom, juni 2016 is nog ver weg. Tegen dan hebben de Rode Duivels de voetbalbeginselen wel onder de knie, ze hebben nog een heel seizoen om er (bij hun club) op te oefenen. En dan gaan we de rest van Europa laten zien dat we wel degelijk goed kunnen samenspelen, snel en flitsend combineren zodat de tegenstander - of het nu wereldkampioen Duitsland, Engeland, IJsland of ik weet niet wie is - niet weet waar eerst te lopen. Courtois zal werkloos moeten toekijken daar in Frankrijk, want de Duivels gaan zo vroeg storen dat de tegenstand bijna niet over de middellijn geraakt. En slaagt de opponent daar sporadisch toch eens in, dan lost een secure verdediging dat zonder een dom foutje meteen op.

Ja, we gaan een mooie voetbalzomer tegemoet. We mogen toch eens dromen ook.

Nog twee maanden en Sint-Maarten, een maandje later zijn grotere broer Sint-Nicolaas, komt weer in onze contreien de brave kinderen cadeautjes, snoep en fruit brengen. Met de hulp van zijn 'zwarte pieten'. En wil nu iemand de bevoegde VN-organisatie eens duidelijk maken waarvan de naam 'zwarte piet' volgens de kinderen eigenlijk komt?

In sommige delen van Vlaanderen is Sint-Maarten de grote kindervriend die op 11 november de nodige cadeautjes brengt, in het grootste deel van de Lage Landen is dat op 5/6 december Sinterklaas. Maar deze twee 'broers' - zo legde ik het aan mijn dochter uit in haar kindertijd - worden bijgestaan door 'Zwarte Piet(en)'. En daar wringt volgens sommige van onze (donkerkleurige) medeburgers het schoentje. Zwarte Piet zou het symbool zijn van slavernij, van onderdrukking. Neen beste mensen, Zwarte Piet heet zo omdat hij zwart ziet van het roet omdat hij als helper (lees werknemer, niet slaaf) van de Sint door de schoorsteen naar beneden gaat om de geschenken aan de brave kinderen te bezorgen. En iedereen die al eens een aslade van een kachel, stoof, schouw, zelfs barbecue heeft leeg-/schoongemaakt weet: dan zie je 'zwart'. Dus beste VN daarvan komt de naam 'Zwarte Piet'. Zo heb ik het als kind geleerd, zo leren het alle vele generaties kinderen. En dat heeft niks, maar dan ook niks met racisme te maken. Dus voor mij mag 'Piet' zwart blijven, nu en in de lengte der dagen.

Trouwens, waar blijft GAIA? Met een paard op een schip van Spanje naar onze landen reizen, over woeste golven (het is herfst), daarna over daken stappen en springen.... Is dat wel verantwoordelijk? Of begrijpt men daar wel dat het over folklore gaat, over overlevering, waarbij we onze kinderen - van welke kleur ook - een leuke 'sinterklaas' bezorgen?

Anderzijds, in de Angelsaksische wereld, Duitsland en andere culturen komt Santa Claus, de Kerstman, de kinderen verwennen. Hij wordt geholpen door elfen en dwergen, trekt door de lucht in een koets getrokken door rendieren. Discriminerend voor onze kleinere medemens, levensgevaarlijk voor de dieren. Ook verbieden dus?

Kleine meisjes worden groot. 18 jaar en half geleden hield ik ze voor het eerst in mijn armen, nu staat ze op de drempel van de universiteit, de laatste stap naar de grote boze grotemensenwereld.

Nu is het echt loslaten, haar op haar eigen benen laten staan. De voorbije jaren heeft ze al bewezen daarin haar mannetje te kunnen staan, maar dat was nog bij mama thuis. Straks is het echt alleen, op kot. Dan is er niemand meer om haar handje vast te houden, zoals die eerste keer naar de kleuterklas. Zelf je planning maken, zelf zorgen dat je op tijd in de les bent, op tijd studeert, eet, slaapt,.... zonder dat er iemand over je schouder meekijkt. Je zult het moeten leren, gewoon worden. Maar je kan het, daarvan ben ik overtuigd.

Kleine meisjes worden groot. Jaren na de eerste stapjes, de eerste fietslessen. En plots was je weg, helemaal alleen op twee wielen, zonder het eerst echt te beseffen. En toen je merkte dat papa je niet meer vasthad, viel je. Om meteen weer op die fiets te kruipen en dolgelukkig rondjes te draaien aan de sporthal. Nu volgde je autorijlessen en om nog wat extra te oefenen, is daar de oude bak van papa, met die soms weerbarstige versnellingen. En met naast je een vader die zenuwachtiger is dan jezelf. Een maand nog, dan mag je dat rijexamen gaan afleggen. En je kan het, daarvan ben ik overtuigd.

Straks trek je naar Leuven, voor een 'bijlesweek', of hoe moet ik het noemen. Je weet dat je wat wiskundekennis te weinig hebt opgedaan in de humaniora en wilt dat snel inhalen. Eigen initiatief, chapeau. Je begint met de goede instelling aan je universitaire studies, hebt zelf doelbewust je richting gekozen en je maakt al plannen voor een eventuele latere doorstroming. De goede spirit. Ik wens je veel succes en ook al kijk ik niet meer zo intens over je schouder mee, ik zal vanop afstand duimen. Het ga je goed op de KUL.

Joepie, ik ben niet alleen. Eén op de vier werkzoekenden is 50-plus. Dat beurt me echt op (sic). Alhoewel, ik sta nog niet in die statistiek denk ik, want ik 'trek' nog niets.

Ruim acht maanden geleden, vlak voor de eindejaarsfeesten, kreeg ik het nieuws: na 28 jaar bedankt voor bewezen diensten. Reden: reorganisatie (lees: 'met uw anciënniteit een dure vogel'). Dat was slikken, serieus slikken. Maar ok, je wordt uitbetaald, je moet je opzegperiode niet uitdoen en (waw) je krijgt outplacement. En die mensen van outplacement doen hun best - waarvoor mijn dank - maar kunnen ook geen wonderen verrichten. Nee, ik moet zelf zoeken naar een nieuwe baan, en daarvoor krijg ik (nuttige) tips van hen.

Dus zelf mijn weg zoeken op de arbeidsmarkt, meer dan 30 jaar geleden dat ik nog solliciteerde. En dat doe ik, actief - al zijn er dagen dat de moed me even in de schoenen zinkt. Ongeveer 10 sollicitaties per maand verstuur ik, en, tot mijn verbazing, op de meeste krijg ik antwoord. Al is dat tot nu toe altijd negatief, ook al geven ze me soms toch een sprankeltje hoop: 'Op dag x houden we een gespreksronde, tegen dag y weet u of u erbij bent.' Dan droom ik, dan duim ik, dan hoop ik om toch minstens face-to-face mij te kunnen verdedigen, om te proberen te bewijzen dat ik wel degelijk de persoon ben die hun bedrijf, hun organisatie, hun vzw,.... van nut kan zijn. Helaas. Eén keer heb ik via Skype een interview gehad, met een Française in het Engels voor een bedrijf dat vanuit Lille (Rijsel dus) de Vlaamse markt op wou. Een leerrijke ervaring, maar helaas met uiteindelijk een negatief resultaat.

'Te weinig affiniteit met de jeugdwerking', 'Sociale media zijn uw ding niet', 'Te weinig webkennis', en ga zo maar door. Dat wordt op basis van een sollicitatiemail beslist. Ok, ik beken, ik zoek vooral naar een baan in de communicatiesector, ik heb immers niet voor niets meer dan de helft van mijn leven op een krantenredactie doorgebracht. Ik ben dus ook (voorlopig toch nog) een beetje kieskeurig. Maar ervaring is blijkbaar van geen tel meer. En tot op heden heeft geen enkel bedrijf, organisatie, vzw... me eens laten testen of ik inderdaad niet meekan met de 'nieuwe media' (mijn ex-werkgever trouwens ook niet....). Ik heb als tiener in de jaren 70 nog op telex gewerkt, de fax was nadien een wonderuitvinding, gevolgd door de eerste computers... Ik heb dus al een hele technologische evolutie meegemaakt en ik denk, mits een beetje opleiding, ook de huidige aan te kunnen. Maar als je geen kans krijgt....

Toen ik deze blog begon, enkele weken geleden, meldde ik al dat ik ook soms mijn frustraties zou posten. Wel dit is er dus duidelijk één. Maar ik geef de moed niet op, ik blijf reageren op jobadvertenties die ik krijg/vind via VDAB, Indeed, LinkedIn, StepStone, Monster, en noem maar op (zelfs van vrienden - dank u wel). Ik begrijp dat niet elke sollicitatie in een gesprek kan uitmonden, helaas. Toch hoop ik eerstdaags eens een echt sollicitatiegesprek te kunnen voeren, mijn kwaliteiten (en mijn minpunten) te berde brengen en zo een eerlijke kans te krijgen. Want laat dit duidelijk zijn: ik wil terug aan de slag, ik ben overtuigd dat ik nog echt nuttig kan zijn. Nu moet er nog een bedrijf, organisatie, vzw,...  dat ook vinden.

Morgen is het weer zo ver: de eerste schooldag. Het moment voor politici om zich te profileren. Minister Crevits wil het 'zitten blijven' afschaffen, bij de N-VA willen ze weer meer herexamens, anderen staan meteen op hun achterste poten. En, raar maar waar, ik kan eigenlijk alle partijen begrijpen.

Laat ons eerlijk zijn, ook wij hebben in onze schooltijd periodes gehad dat we er 'onze voeten aanveegden', dat we tegen ons gedacht in de klas zaten, liever de leraar of lerares tot wanhoop dreven, dan ook maar een sikkepit kennis op te doen. Elke puber gaat door zo een tijd. Volgens mij komt dan pas de nuttigheid van een klassenraad op de proppen. Samen moeten de leraars toch kunnen inschatten of een scholier inderdaad een richting 'boven zijn mogelijkheden' volgt of dat hij door puberteitsinvloeden er een potje van gemaakt heeft.

Wat als een scholier door ongeval of ernstige ziekte - wat we niemand toewensen - of door liefdesverdriet - jaja tieners kennen dat ook - zijn studies (noodgedwongen of niet) op het achterplan schuift, verwaarloosd, enzovoort? Moet die dan voor de rest van zijn leven gestraft worden? Leraars en ander onderwijspersoneel (sociaal assistenten, psychologen, secretariaatsmedewerkers, zelf gewoon mensen die de opvang verzorgen), die (haast) dagelijks met de scholieren in contact komen, zouden dat moeten kunnen inschatten, denk ik, ze hebben een opleiding gehad. Dan kan er, in overleg met de ouders, beter besloten worden of de tiener in kwestie wel in de goede onderwijsrichting zit. Anderzijds zouden ouders ook moeten begrijpen dat hun kind niet altijd in staat is om hun stukgelopen dromen waar te maken - ik bedoel bijvoorbeeld als hij/zij geen talenknobbel heeft, blijf weg uit de talenrichtingen; is het een wiskundeleek, tja dan is het zo; heeft hij of zij twee linkerhanden (zoals ondergetekende) laat hem dan geen technische richting volgen.

Om een lang verhaal kort proberen te houden: mag je voor mij met een B-attest het jaar overdoen? Ja, na goed overleg tussen klassenraad, ouders en tiener; nee als duidelijk is dat de tiener echt 'verkeerd' zit. Mogen/moeten er meer herexamens zijn? Ja, in uitzonderlijke gevallen (ongeval, ziekte,....) of als de klassenraad overtuigd is dat de tiener 'een dipje' had en de richting echt wel aankan. 

Het zal er de taak van het onderwijs er niet makkelijker op maken, dat besef ik. Maar ik denk dat het een noodzakelijke denkoefening is voor iedereen die in dat wereldje zit. Want we mogen niet vergeten: in de tienerjaren wordt een grote (zo niet de grootste) basis gelegd voor het verdere leven. En wenst niet iedereen zijn kind het grootste geluk toe?

Ik ben de eerste om toe te geven dat er aan het Belgische wegennet - dat er slecht aan toe is, op sommige plaatsen is het echt erbarmelijk - moet gewerkt worden, maar ik vraag me af of dat toch niet beter gecoördineerd kan worden. In Aalst is men er momenteel echt een potje van aan het maken.

Een kleine opsomming, met het risico dat ik nog een of andere werf vergeet: werken Denderbrug Erembodegem nog tot half september (hopelijk dan gedaan), Moorselbaan en Binnenstraat lopen tijdelijk 'dood', grote (voorbereidings)werken voor de ondertunneling van de Gentsesteenweg, Sieseghemlaan en Boudewijnlaan (meer dan 3 jaar !!!!!). En dan nu, klap op de vuurpijl, vanaf 7 september tot eind november nog eens werken aan de N45, tussen rotondes Haring en Albatros. Voor wie niet zo bekend is met de regio: deze laatste werf en die op de Sieseghemlaan zijn de invalswegen als je van de autosnelweg E40 komt.

Ik herhaal het, wegenwerken moeten gebeuren, zijn absoluut noodzakelijk. Maar kan er nu echt niet beter overlegd worden tussen de verschillende betrokken instanties? Het verkeer in Aalst ligt nu al dagelijks in de knoop, met lang aanschuiven aan elk mogelijk verkeerslicht. (Trouwens, kunnen die ook niet beter op elkaar afgesteld worden, een groene golf?) Waren er nu voldoende randparkings met een degelijk openbaar (stads)vervoer, dan zou het misschien allemaal minder erg zijn. Maar we zijn dus in Aalst hé....

Ik hou mijn hart vast voor de start van het nieuwe schooljaar, volgende week. Mensen die hun kinderen met de auto naar school willen brengen - de meerderheid dus - houden dus best rekening met files, ook al begint men op de N45 pas een weekje later. Anderen die niet in Aalst moeten zijn om een of andere reden, blijven er best weg.

En dan duimen we met zijn allen dat er op de E40 tussen Brussel en Gent geen groot ongeval gebeurt, want dan is het alternatief..... Juist ja, langs Aalst.

Het is zo ver: het eerste trainersontslag in de Jupiler Proleague, de Belgische 'Mickey Mousecompetitie' is een feit. Standard heeft trainer Slavoljub Muslin al bedankt voor bewezen (sic) diensten. Terecht of niet?

Mijn supportershart bloedt. Ook al ben ik al jaren niet meer op Sclessin - de thuishaven van Standard de Liège, Standard Luik dus - geweest, ik bleef de Rouches volgen op tv en de geschreven media. Als snotneus met vader eens mee mogen gaan naar een wedstrijd, was ik als (ik denk) achtjarige meteen verkocht. Wat een sfeer, wat een beleving, daar moest je wel in meegaan. Jaren later zelf als voetbaljournalist op de perstribune gezeten, neutraal, maar met in het hart toch veel rood-witte sympathie.

Het omkopingsschandaal in de jaren 80 - weet je nog die match tegen Waterschei die de titel zou opleveren - heeft de Rouches geen goed gedaan. Van die opdoffer, die stommiteit lijkt men in Luik nog altijd niet hersteld. Akkoord, Michel Preud'homme zorgde na 25 jaar nog eens voor een landstitel, met onder meer Witsel, Defour, Felliani, ...., maar dat was toch niet hetzelfde, vond ik, toch heel fier zijnde toen. Eindelijk moest ik me niet meer schamen Standardsupporter te zijn tussen paars-witte en blauw-zwarte vrienden op café. Helaas, het mocht niet blijven duren. Luciano D'Onofrio, de toenmalige sterke man, verkocht (uit noodzaak, na beloftes,...) zijn beste spelers, zag zijn trainer MPH vertrekken en verkocht uiteindelijk de club aan zakenman Duchâtelet

Het bleek geen goede zaak te zijn. Supporters roerden zich, vonden het (sportief) beleid maar niks, gingen over de schreef met vuurwerk en tifo's tegen ex-spelers (remember vorige competitie Defour), belaagden de bestuurskamer en zagen ondertussen (ster)spelers (sic) vertrekken om de clubkas (of de portefeuille van de voorzitter) te vullen. Uiteindelijk besloot Duchâtelet de club terug te verkopen. Oef, slaakte ik een zucht, met Standard gaat het terug goed gaan. Dacht ik, en met mij nog veel rood-witte fans. Helaas.....

Op Sclessin en Sart-Tilman (het oefencomplex) voert men al jaren een raar sportief beleid, toch voor de buitenwereld waarbij ik mezelf reken. Ok er wordt jong talent opgeleid, maar als die even goed meedraaien in het eerste elftal, worden ze verkocht. Trainers komen en gaan, zelfs als ze mooie resultaten konden voorleggen. En dan net voor dit voetbalseizoen: Slavoljub Muslin wordt trainer. Muslin wie? De man die eerder onder andere bij Lokeren passeerde. Zou hij de Rouches terug naar de glorieperiode leiden? Ik had meteen mijn twijfels, maar ja, wie ben ik, een gewone buitenstaander en supporter. Maar wat blijkt nu: vijf speeldagen ver, 7 op 15, maar veel erger Europees uitgeschakeld door godbetert het Noorse Molde. En dus exit Muslin. Terecht? Ik ben geen insider, weet niet wat er op training en binnenskamers gebeurd is, maar normaal moet deze ploeg toch altijd de poulefase van de Europa League kunnen halen.

Wat nu? Eric Gerets zit al enkele weken in de tribune op Sclessin. Hij was in zijn tijd een aanjager, een topspeler in rood en wit. Heeft nadien als trainer ook zijn strepen verdiend in België en buitenland. Maak hem sportief directeur, laat hem de stal uitmesten, een goede trainer - Standardwaardig - zoeken en geef hem tijd (en als het moet geld) om spelers aan te trekken die fier zijn om de rood-witte outfit aan te trekken en hun kop er voor willen leggen. Dan zal het op Sclessin al snel opnieuw weergalmen: 'Allons les Rouches'.

Dat politici uitspraken doen, die je niet leuk vindt: geen enkel probleem. Vrije meningsuiting, dat geldt nog altijd in dit land. Gelukkig. Maar als er dan berichten op Facebook verschijnen zoals 'hij zou beter creperen', dan is voor mij de maat vol.

Woensdagavond heeft Bart De Wever zich nog eens laten gaan in het Canvasprogramma Terzake. Hij werd onder meer geïnterviewd over de huidige vluchtelingenkwestie. En hij zei vrijuit zijn mening. Dat er aan de buitengrenzen van het verenigd Europa betere (lees strengere) controles moeten komen, dat er te veel onbetrouwbare personen de Europese zone binnenkwamen, dat er voor asielzoekers een apart sociaal statuut moet komen,.... Ik vat gewoon in (hoop ik) verstaanbare taal zijn betoog over dat onderwerp samen.

Met zijn standpunten ben je het eens of niet, dat moet iedereen voor zich uitmaken. Waar ik me wel aan erger is als ik vandaag (donderdag) op Facebook reacties lees als: 'Ligt hem in de gracht, dan bel ik zeker niet de 100'; 'Hij zou beter creperen'; 'Crapuul, verrek' en nog van dergelijke uitlatingen. Dat is gewoon laag bij de grond, dat is hem zaken toewensen die je hem zelf verwijt ('BDW is een fascist, een nazi, een....', volgens de schelders). En dat vind ik niet kunnen.

Tot slot, ik spui mijn kritiek, mijn gedacht, mijn ergernis, mijn frustratie onder eigen naam - u bent voor of tegen, dat maakt u zelf uit. Jammer is dat er op Facebook mensen hun gedacht niet anders durven te verwoorden dan onder een alias als 'Ik ben de enige Vlaming die geen fan is van Bart De Wever'. Wel meneer (denk ik toch), ik ben ook geen fan noch kiezer, al heb ik wel begrip voor sommige (ik herhaal sommige, niet alle) van zijn ideeën.