Vorige week laatste keer naar outplacement geweest. De tijd vliegt, al een jaar voorbij. En dan vragen mensen mij 'heeft dat nut (gehad)'? Of?

Zeker met het oog op de veranderende wetgeving - een ontslagen werknemer wordt (dra) geacht (afhankelijk van zijn opzegtermijn en nog wat andere voorwaarden) outplacement te volgen, op eigen kosten (tenzij anders overeengekomen) - wil ik mijn ervaring graag delen. Hopelijk moet u er nooit naar teruggrijpen.... dan hebt u immers uw baan kunnen houden.

Als plus-vijftiger ontslagen in de eindejaarsperiode 2014, na ruim 28 jaar dienst. In opzegregeling zat outplacement. Ik kende het niet, ging er onbevangen en zonder hoge verwachtingen naar toe. Krijg je een dikke map met allerlei tips en vragen. Over die vragen heb ik mijn bedenkingen, ik vond ze niet op mij van toepassing. Waarom? Totaal niets te maken met mijn job, vond/vind ik. Als journalist, redacteur, eindredacteur op een krant deed ik mijn werk, probeerde ik elke dag een zo goed mogelijk leesproduct af te leveren. Die vragen in de 'cursus' waren, volgens mij toch, meer gericht op mensen die in marketing, verkoop of dergelijke zaten. Maar wel een dikke chapeau voor mijn begeleidster, Heidi. Zij heeft me nuttige tips gegeven - als je na bijna 30 jaar terug moet solliciteren, is dat niet simpel - over hoe tegenwoordig een cv wordt opgesteld (nu laatste eerst, 'in mijn tijd' andersom), me LinkedIn (een site à la Facebook eigenlijk maar voor de 'werkwereld') leren kennen, diverse jobwebsites aangebracht, mij tot bloggen aangezet, maar vooral was ze een luisterend oor op al onze sessies. Waarvoor dank. De (beloofde) eclairkes op onze laatste ontmoeting waren dan ook graag meegebracht.

Dus outplacement is nuttig, of kan dat zeker zijn. Verwacht er echter geen wonderen van, een nieuwe job zoeken moet je zelf doen, willen doen. Gegeven tips kunnen helpen, maar bieden ook geen garantie. Ik geef toe dat ik ook niet elke dag zit te solliciteren, al bekijk ik wel de aanbiedingen, sla ik er een aantal op. En zo één à twee keer per week verstuur ik een lading mails. In de hoop ooit 'prijs' te hebben. Ooit wel het 'juiste profiel' te bezitten, niet te oud te zijn (al wordt dat nooit zo gezegd...). En dat ik dan terug aan de slag kan. Duimen maar.

Het begin van het jaar, nieuwe denkoefeningen bij onze politici. Bij de mensen die het beste voorhebben met de gewone burger, landgenoot, met u en mij. Zeggen ze toch, denken ze, berekenen ze. Al heb ik soms toch mijn twijfels. Dat is de slechterik in mij, sorry. Kijk bijvoorbeeld naar de nieuwe ideekes in verband met het roken.

Ik beken. Ik ben een verstokte roker en ben er niet fier op. Ik heb me neergelegd met het rookverbod in openbare ruimten, in restaurants, zelfs in cafeetjes. In mijn auto steek ik ook geen stinkstok meer aan als ik in gezelschap ben. Daar probeer ik me aan te houden, ook al is dat niet altijd makkelijk. Ik bijt op mijn tanden, probeer me aan de regels te houden - ik moet wel. Ongeveer 40 jaar ben ik nu al verknocht aan die nicotine, aan die teer, aan die verdomde gewoonte. Nee, ik ben daar niet trots op, maar....

Nu is mijn dochter 18, enkele jaren terug maakte ze tegenover mij haar beklag al, terecht. Gezond zijn die sigaretten zeker niet, dat besef ik maar al te goed. In haar bijzijn, evenals bij mijn vriendin, bijt ik op mijn tanden, probeer ik er in huis, in de auto, binnen geen op te steken. Maar op een terrasje, tijdens een wandeling, alleen in mijn eigen zetel....

Zelf roker zijnde heb ik mijn dochter nooit verboden te roken - gelukkig blijft ze er nog altijd af, denk ik toch. Ik heb enkel gezegd dat ze er beter niet mee kon beginnen. Want stoppen.... Welke hulpmiddeltjes ze ook uitvinden, het zal een lijdensweg blijven, worden. Eén van mijn voornemens voor 2016 is het stoppen met roken, zeker IN huis, eens we de nieuwe woonst betrekken. Dat schreef ik al eerder op deze blog. Ik weet nu al dat het moeilijk zal worden, dat ik zal afzien. Maar ik moet. Niet dat er nu al waarschuwingen uit de medische wereld op mij afkomen,  maar toch....

Ondertussen worden ze in de diverse parlementen, op partijbureaus ook wakker. Zo zijn er plannen om de verkoop van sigaretten onder de 18 jaar te verbieden - mijn zegen hebben ze, men kan er beter niet aan beginnen. De prijs optrekken? OK, maar geef dan eerst eerlijk uitleg hoeveel de overheid - de diverse regeringen dus - verdienen aan mijn slechte gewoonte, over hoeveel euro van mijn pakje van bijvoorbeeld zes euro naar de staatskas vloeit. En hoe men dat eventueel verlies wenst te compenseren. Ik kan het u nu al voorspellen: er zullen andere belastingen omhoog (moeten) gaan.