Hallo, mag ik me even voorstellen? Ik ben Lowie - die naam hebben mijn 'baasjes' me gegeven. Ik ben (was eigenlijk) een katertje van zo een maand of vijf-zes. En ik mag op de blog van mijn baasje mijn avonturen kwijt.

Ik ben een beetje een gelukzak, denk ik toch. Aan het station van Erembodegem zat ik eenzaam rond te dolen, tot vorige week maandag. Ik betrouwde het eerst niet echt, huidig baasje kwam naar me zoeken maar ik verstopte me goed (hihi). Maar toen 'bazinneke' na het werk terug kwam met de trein en toch nog naar mij kwam zoeken.... Nee, direct wou ik niet mee, maar dan bedacht ik me. Niet direct in haar armen springen, niet direct in die trolley kruipen, maar stilletjes toch hopen dat ze me niet zou achterlaten. Dat deed ze niet, joepie.

Nu ben ik al zo een tiental dagen bij mijn 'baasjes', krijg ik eten en drinken, willen ze met me spelen, kortom ik ben 'met mijn kattengat in de boter' gevallen. Tja, een kattenwoordenboek kunnen ze wel nog gebruiken, ze begrijpen niet alles wat ik wil miauwen, maar klagen mag ik niet. Al was ik niet zo blij toen ze me een nachtje bij de veearts lieten slapen: ik zal kattinnekes niet meer aan kitten kunnen helpen, sorry. Maar voor de rest zijn ze heel bezorgd, te bezorgd soms. Ik kijk nu eenmaal graag op dat terras - één hoog - naar beneden, ik durf al met twee pootjes over de 'leuning', maar dan is er paniek, zeker bij baasje. Dat ik zo hoog zou durven springen....

Och, ze hebben het beste met mij voor. En als ik met wat spinnen, wat kopjes-geven mijn dankbaarheid kan betonen......