Vorige week vrijdag, in HLN: vijfenvijftigplussers (tevergeefs) op zoek naar een nieuwe baan. Ook al ben ik (maar) een paar jaartjes jonger, herkenbaar. Tot en met. Helaas.

Net als de in het artikel aangehaalde verhalen probeer ik een nieuwe job te zoeken. Stuur ik veelvuldig sollicitatiemails naar allerhande jobaanbiedingen. In de hoop.... Helaas, krijg ik - net als de geïnterviewden in de krant lieten blijken - te dikwijls, zo niet meestal, het antwoord: 'uw profiel voldoet niet' of  'we kozen voor een ander profiel'. Met pijn in het hart lees je dat dan. Maar niet opgeven, zegt dat engeltje op die ene schouder. En dat doe ik ook niet, wil ik ook niet doen. Net zoals die mensen in de krant. Zij willen opnieuw aan de slag, ik ook. Want we kozen er niet voor om 'op straat te staan', om zonder werk te vallen. We zagen het (soms) zelf niet aankomen, het ontslag kwam als een donderslag bij heldere hemel. En we willen terug aan de slag, bewijzen dat we de maatschappij, werkgevers echt nog van dienst kunnen zijn. Geef ons een kans aub !!!

Dezelfde week, op woensdag. Uitgenodigd door de VDAB voor een infosessie voor werkzoekende vijftigplussers. Eens gaan luisteren, niets te verliezen immers. Nuttige uurtjes (echt waar), interessante weetjes opgedaan. Maar als je dan luistert naar de 'medewerkzoekenden' kom je weer hetzelfde (helaas negatief) sollicitatieverhaal tegen. Ook al wordt het niet letterlijk gezegd, wordt het verbloemd met 'we kozen voor een ander profiel' - het lijkt wel een voorgedrukte, onder één of andere computerknop bewaarde standaardantwoordzin bij sollicitaties van 50-plussers - 'we' worden als te oud ervaren. 

En daar word ik soms depressief van, dat maakt me kwaad. Niet zo kwaad als bij (zogenaamde?) jobaanbiedingen, die plots intern ingevuld werden. Ook al heb je dan - eindelijk ! - eens een schriftelijke proef mogen afleggen. Dan pas voel je je echt - sorry voor de woordkeuze - gekloot.

Maar ik blijf proberen, en met mij nog duizenden anderen. In de hoop dat bedrijven 50-plussers niet (blijven) afschrijven, dat we nog een kans krijgen. Want we moeten toch allemaal langer werken, de pensioenleeftijd schuift op. Predikt de overheid - Vlaams, federaal, Europees. Maar in de praktijk zie ik nog niets gebeuren. Echt niet.

Al enkele weken worden we op 'ge zetj van Erembodegem...' verblijd - vind ik toch - met foto's van Erembodegem vroeger en nu. Met deze wil ik de leverancier, Herman Guns, een hart onder de riem steken. En dat hij mag voortdoen.

Ik ben een inwijkeling, zij die me kennen weten dat. In juli 1992 kwam ik aangewaaid - na een tussenstop in Kortenberg - vanuit Limburg. Ik voelde me redelijk snel thuis, legde stilletjes aan contacten, raakte uiteindelijk betrokken bij het basketbal in Erembodegem. In sporthal Denderdal heb ik Herman leren kennen, zo een twintig jaar geleden. Ik gaf toen baskettraining aan zijn jongste zoon, aan de toog van de cafetaria babbelden we veel over sport, over koetjes en kalfjes, over van alles en nog wat. Soms wat te lang....

Tijden veranderen, hobby's ook. We verloren elkaar wat uit het oog, ook omdat hij gezondheidsproblemen heeft gekend. Daarom ben ik zo blij dat ik nu zie wat hij deelt op deze groep: foto's van Erembodegem, ons dorp - ik mag dat toch ook zeggen, denk ik. Tuurlijk herken ik de oude zwart-wit foto's niet, ik woonde hier nog niet, was misschien nog niet geboren. Maar ik vind het tof, fijn, leuk, plezant om te zien hoe alles veranderd is. Ten goede of ten kwade, dat is een andere discussie. En ik ben echt overtuigd dat oudere inwoners, de anciens, discussiëren over wie waar woonde toen. En hoe het vroeger allemaal beter was (of niet).

Herman, doe zo voort. Als ik de likes zie op de pagina ben ik niet alleen met dat gedacht. En hou je fototoestel paraat, want binnen enkele jaren kan ons Erembodegem er weer helemaal anders uitzien....