Nog maar twee dagen is hij bij ons, maar de kapoen heeft mijn hart al gestolen. Welkom Lowieke, we gaan proberen je een leuk kattenleven te bezorgen.

Maandagmorgen berichtje van vriendin. Of ik aan het station van Erembodegem niet eens wou gaan kijken, ze had daar een klein tijgertje zien rondlopen en klagend horen miauwen, aan de overkant. Het perron afgelopen, gekeken tussen de struiken, op de parking aan de auto's: geen kat te zien. 's Avonds komt vriendin thuis, was ook nog eens gaan piepen en..... inderdaad het prutske op vier poten had ze gevonden. En kwam gewillig mee. Bleek een katertje te zijn, de naam Lowie (of Louis, over de schrijfwijze hebben we ons nog niet uitgesproken) was snel gegeven.

Lowieke bleek een nieuwsgierig beestje, trok direct op verkenning uit op het appartement. Kwam ook geregeld aandacht vragen, wou gestreeld worden. Potje water werd aangevallen, evenals een plas op het terras. Kattenkorrels werden gretig binnengeschrokt. En later werd de rap-rap geïmproviseerde kattenbak - snel de nodige korrels daarvoor gaan kopen - ook gebruikt waarvoor hij dient. Het voorziene slaapplaatsje? Daar had, heeft Lowieke nog geen oog voor. Nee, 's avonds kroop hij op het grote bed tussen ons in, luid spinnend en om aaikes bedelend. Het werd een bijna slapeloze nacht voor ons, maar kom.

Gisteren dan nog wat inkopen: een echte kattenbak, een krabpaal, wat speelgoedjes voor de kleine kapoen. Die zich echt lijkt thuis te voelen. En terwijl ik dit zit te tikken, ligt te maffen. Op ons bed. Vannacht heeft hij duidelijk gespeeld met één van de speelgoedmuisjes, maar eigenlijk heb ik Lowieke voor de rest bijna niet gezien of gehoord, ik heb goed geslapen. Zou hij doorhebben dat mensen dat 's nachts willen doen?

Och, het is een schat, een hartendief. Welkom Lowieke.

Begrijp me niet verkeerd alsjeblieft. Maar ik vraag me toch iets af. Haalden we in onze jonge tijd, onze lagere-school-jaren, ook zo veel decibels tijdens speeltijden? Gewoon een vraagje hé.

Nee, ik heb niets tegen spelende kinderen, verre van. Ik juich het zelf toe, het is toch beter dan achter een computer te zitten of met de gsm pokemons te gaan vangen?  Nee? Even stoom afblazen, met een bal spelen, tikkertje of ik weet niet welk ander spelletje op de speelplaats: moet kunnen. 's Avonds thuiskomen en - voor of na het huiswerk - sportief bezig zijn, al dan niet in clubverband: ik moedig het aan.

Even (ver) terug in de tijd, zo een veertig jaar geleden, op het 'Hollandsveld' in Hasselt, de Sint-Martinuswijk, vlakbij de Salvatorkliniek. Thuiskomen (per fiets...) van school, boekentas in een hoek smijtend en buiten naar het 'pleintje'. Om toch maar bij de eersten te zijn. Met jassen, truien of zo werden de goalen gemaakt, wie eerst was had de matchbal bij. Snel-snel ploegen kiezen en beginnen te sjotten. Tot een uur of zes, toen de eerste kreet (soms een fluitje) van een moeder weerklonk: komen eten.

Affaire-Dutroux, steeds drukker wordend verkeer, tv, computer enzovoort. Het lijkt alsof een kind niet meer echt kan, mag spelen. Alsof 'de kleine' enkel nog op een zeteltje of stoeltje braaf mag zitten kleuren.... Dat moet zeker niet, integendeel. Uitleven moet kunnen, nu en in de toekomst. En soms is dat met wat lawaai - in ons oren toch.

En dat brengt me terug bij mijn initiële vraag: haalden we destijds ook zo veel decibels tijdens speeltijden op school of bij onze voetbalmatchen?