Ik leek vorige week wel een puber die op zijn eerste fuif een meisje probeerde te versieren en (uiteindelijk) een blauwtje opliep. Al ging het nu over totaal iets anders, over een sollicitatie.

Meegedaan aan een schriftelijke proef en dezelfde dag nog bericht dat ik uitgenodigd werd voor een mondeling gesprek. YES, al besefte ik wel dat ik niet de enige zou zijn. Vorige woensdag was het zo ver. Ik hield er een goed gevoel aan over, dacht dat ik het er wel goed vanaf had gebracht. Maar ja, er waren nog andere kandidaten. Donderdag zou ik het verdict horen....

Die ochtend werd ik rond vier wakker, kon niet meer slapen. Dat gesprek spookte door mijn hoofd. Had ik beter dat gezegd, of juist dat niet? Was wat ik vertelde en wat ik als goed aanvoelde, wel goed voor de dames aan de andere kant van de tafel? Twijfels. Maar ja, ik kon er toch niks meer aan verhelpen. Terug de slaap vatten, lukte niet. Het was (bang) afwachten. Wachten op dat telefoontje, die mail.

Ondertussen wel al een leuk smsje van dochterlief, zij dacht haar laatste herexamen succesrijk afgewerkt te hebben. Eerstdaags kent ze de cijfers. Duimen maar. Al ben ik er redelijk gerust in, ze heeft er voor gewerkt, geleerd, geblokt. Maar voor mij bleef het afwachten, tot de late middag. Helaas, er is iemand anders gekozen. Succes aan hem of haar.

Het was even slikken, het is nooit leuk als je afgewezen wordt. Opnieuw die twijfels. Had ik maar..... Doch ik kan de klok niet terugdraaien, ik kan er niets meer aan veranderen. Het zij zo. Maar ik geef niet op, solliciteer naarstig verder. Ooit moet het toch lukken? 53 is toch nog niet te oud? Al ben ik (helaas) niet alleen in deze situatie, dat weet ik ook wel.