Ik weet het wel, de kranten staan er vol van, de tv-journaals zetten het op één bij de hoofdpunten: de aangekondigde stakingen in januari bij de NMBS. En vooral de vele voordelen die de werknemers er hebben. Maar toch enkele bedenkingen bij dit alles.

Tuurlijk schrik ik ook van dat lijstje voordelen, vind ik dat eveneens toch een beetje (sic) van het goede teveel. Dat er aan al die voordelen geknabbeld wordt, daar kan ik wel inkomen. Veel - zo niet alle - werknemers buiten de NMBS kunnen er alleen maar van dromen. Maar er is ook een andere kant. Hoor ik van mensen die 'bij het spoor' werken. Diensten die onderbemand zijn, zodat de veiligheid van u en mij, van de gebruikers niet gegarandeerd kan blijven. Mensen die op pensioen vertrekken, worden niet vervangen, zodat dat probleem stilaan erger wordt. Vakantiedagen - te veel dus - kunnen niet opgenomen worden, weekenddiensten zijn meer regel dan (beloofde) uitzondering. En ga zo maar door. Niet leuk, een protest waardig. Vind ik. Maar daarom vijf dagen het land lam leggen, collega-werknemers de duvel aan doen omdat ze niet kunnen gaan werken met de trein, verplichten om vakantiedagen op te nemen.... Ook studenten - in hun examenperiode - zullen de dupe zijn, en indirect ook hun ouders. Dat vind ik er over.

Maar dan toch eventjes in mijn geheugen gegraven, en op internet bevestiging gezocht. September 1983, de meeste ministers van nu zaten toen nog op de (lagere) schoolbanken, ik had mijn eerste job. RVA-stagiair, zoals dat toen heette: een poging om jongeren aan werk te helpen gedurende maximaal twee keer zes maanden. Op de boekhouding van een bedrijf in centrum Brussel, dagelijks pendelend uit Hasselt. Op een mooie vrijdag (sic) besloot spoorpersoneel het werk stil te leggen. Eerst in Charleroi - waar hebben we dat nog gehoord - snel gevolgd door andere regio's. Terug naar huis met de trein was plots geen optie meer. Gelukkig woonde mijn zus in Etterbeek, niet ver van de VUB. Daar kon ik wel even overnachten, vader had zaterdags vergadering in Brussel, dus... Moeder was vooruitziend en slim en gaf kleren mee, want die staking duurde haast veertien dagen. Protest, toen al, tegen besparingsmaatregelen van de regering, die zo de toenmalige crisis wou bezweren. Die staking beperkte zich niet alleen tot 'het spoor', andere openbare diensten volgden, ook bij privébedrijven werd het werk stilgelegd. Twee weken lang heb ik dus gelogeerd bij zus, 's morgens en 's avonds te voet van Etterbeek naar de Jacqmainlaan, waar ik werkte. In mijn herinnering telkens een uurtje stappen, door regen en wind, op de duur slalommend tussen het zich opstapelende vuilnis - want ook die mannen staakten, net als die van de tram, metro,..... Maar ik was jong, ik wou die eerste job niet zo maar verwaarlozen. Dus....

Dus.... vijf dagen het treinverkeer stilleggen, het is niet nieuw. Maar daarom keur ik het zeker niet goed. En kan ik de regering begrijpen die een minimale dienstverlening (sic) wil invoeren, die mensen als sardientjes op die ene trein per uur of zo wil persen om hen toch maar te kunnen laten gaan werken. Sommige pendelaars maken dat nu al dagelijks mee. Och, laten we gewoon hopen, duimen dat het gezond verstand zegeviert en dat er aan de onderhandelingstafel een akkoord komt. Toch zeker om dat probleem van die onderbemande diensten van de NMBS op te lossen, want het is dat wat de gewone werknemer bij 'het spoor' wil.

Als je wil werken in Erembodegem, mag je geen hoogtevrees hebben. Lijkt toch uit de laatste 'grote' werken op de 'Plesj'. Niet duidelijk? Lees verder....

In het voorjaar hebben we de werken aan 'onze' kerk op de Plesj gehad. De kerktoren werd ontdaan van de bomen die in de 'goot' van de torentop groeiden, noodzakelijke voegwerken en co werden uitgevoerd. Joepie. Het ziet er beter uit, properder. Eerlijk blijven he. Persoonlijk heb ik er geen probleem mee.

Nu zijn er 'acrobaten' bezig met de boom op de speelplaats van de Regenboogschool, in de volksmond nog altijd de 'jongensschool'. Een plataan. Heeft één van de werkers me vandaag verteld - sorry ik ben geen 'boom-o-loog', dus ik geloof hem. Aan kabels, in mijn ogen dunne touwtjes, hangen ze in de boom, snoeien ze, halen ze 'slechte' takken weg. De speelplaats van de school is een beetje ingeperkt, rond de plataan afgebakend: begrijpelijk om veiligheidsredenen. Maar - we zijn zelf ook jong geweest, ondeugend, risicozoekend - tijdens de speeltijd, middagpauze zitten er toch 'stoere' jongens en meisjes net op het randje....

Knap werk, vind ik toch. Zet mij op een ietwat hoge stoel en mijn knietjes bibberen al. Tja, ik ben wie ik ben. Maar voor de werkers, eerst aan de kerk, nu aan de boom, heb ik respect, tout court.

Wat ik me wel nog afvraag... Hoe oud is die boom op die speelplaats van de school nu? Volgens de 'werkers van dienst' zeker 40-50 jaar, volgens oudgedienden uit Erembodegem, mensen die al vele jaren in 'het dorp' wonen, véééééééééééél ouder. Ik ben nieuwsgierig....

Allemaal samen vanavond? Voor tv, aan de radio gekluisterd, in het stadion - voor de gelukkigen - zelf? Laat elke Vlaamse, Belgische voetballiefhebber een blauw-wit hart hebben zo rond kwart voor negen. Ik alvast wel.

AA Gent, la Gantoise. Eerlijk, wat stelde die voetbalclub de laatste decennia voor, in België, bij uitbreiding in Europa? Niks toch, och arme. Maar vanuit een moeras aan de Leie en de Schelde - beeldspraak mag toch even? - hebben een voorzitter, een manager, uiteindelijk een trainer, vanuit niets - ver onder nul zelf - IETS gemaakt. IETS waarop voetbalminnend Vlaanderen, België, misschien zelfs Europa, trots mag zijn. Vanavond kan dit - met alle respect - provincieclubje een beetje voetbalgeschiedenis schrijven, overwinteren in de Champions League. Daar mogen, nee moeten, toch alle voetballiefhebbers in ons landje achter staan? Ongeacht de voorliefde van hun clubkleuren?

Nee, je moet je niet uitdossen met pluimen, je niet verkleden als indiaan, blauw-witte pyjama, slaapkledij in de zetel voor de tv mag, maar moet niet. Alleen je hart, je innerlijke steun - in het stadion ook de vocale natuurlijk - wordt gevraagd. In de hoop dat het onmogelijke geachte - laat ons eerlijk zijn, wie had dit in mei, zelfs in september, een maand geleden.... verwacht? - werkelijkheid te laten worden. Tot meerdere eer en glorie van de heilige Hein van de Ghelamco-arena (voor de West-Vlaamse lezers: tot meerdere eer en hlorie van de geilige Gein van de Hhelamco-arena)

Nog 60 dagen. En het is weer carnaval in Oilsjt!!! Carnavalist en copain tout court LR wees me er deze morgen op Facebook op, met een 'kalenderfotootje'. Het aftellen is nu echt begonnen, de nervositeit stijgt ten top.

Als 'inwijkeling', als 'vreemde', als 'buitenstaander' kijk ik er toch elk jaar opnieuw van op, kijk ik er telkens toch naar uit. De originaliteit die de verschillende groepen - van klein tot groot, los of vast - telkenmale naar voren brengen, uitbeelden, met liedjes en dansjes voorzien, kostuums en noem maar op.... Chapeau. Klasse. Onnavolgbaar. Nergens vind je dat terug, zeker niet die spotterij, dat lachen met alles en nog wat, een Aalstenaar zo eigen. In een stoet van 70 of meer groepen, telkens anders, altijd verschillend, steeds origineel. Zoals carnaval eigenlijk moet zijn.... Zegt, schrijft een (van origine) Limburger.

Nog 60 dagen. De nervositeit zal langzaamaan ten top stijgen. In de carnavalshallen, in de hangars, de grotere garages van groot-Aalst. Waar kunstenaars - ook al hebben ze officieel die naam niet - werken aan de wagens, aan de koppen, aan een ik-weet-niet-welk mechanisme om toch maar anders uit de hoek te komen dan de anderen, dan de 'concurrentie'. Op 7 februari kunnen we het resultaat zien, in de stoet, op tv.

De zenuwen beginnen stilaan gespannen te staan. Bij sommige groepen misschien 'te' gespannen. Meningsverschillen tussen leden onderling, werkers en meelopers. Over onderwerp, over van alles en nog wat. Zaken die al langer onderhuids in de rangen slopen, komen nu plots boven. De stress? Naijver? Nefast alvast voor de sfeer, vrees ik.

Nervositeit ondertussen ook in verschillende huiskamers, waar de schatbewaarder van de groep duchtig elke euro omdraait, bekijkt. Verdiend op een eetfestijn, een bingo-avond, een quiz, een fuif, noem maar op. Vloekend als er weer een of andere naaister van de kostuums, leverancier van de stoffen, van de isomo, van.... een rekening binnenbrengt. Al dat werk van de leden, tijdens al die verschillende organisaties, de lidgelden, het moet allemaal goed besteed worden. Om een paar dagen plezier te maken, in de schijnwerpers te staan. Voor de glorie van de groep.

Nog 60 dagen, jongens en meisjes. En dan, op zondag 7 februari, kijken weer tienduizenden in de straten van Oilsjt reikhalzend uit naar jullie kunststukjes, naar jullie spot. Met een pint in de hand, goed ingeduffeld als het moet, maar vooral genietend. Jullie in de stoet ook, hoop ik.

Eventjes een gerucht, dat ik onbewust ook zelf gevoed heb, uit de wereld helpen. De kerk van Erembodegem, die op de Plesj, de OLV Hemelvaartkerk dus, blijft een kerk. Ook na Nieuwjaar.

In Terjoden is de kogel al door de kerk - sorry voor de woordkeuze: daar wordt de kerk (wellicht) een binnenspeeltuin, met daaraan verbonden vergaderruimtes voor verenigingen en noem maar op. Dat is enkele weekjes geleden beslist, meteen 'het gepraat op straat' voedend over de toekomst van de 'kerken' op de Plesj en Ten Bos in Erembodegem. Want pastoor Frans gaat na de feestdagen op welverdiend - denk ik toch, gun ik hem - pensioen, pastoor Dirk komt hem vervangen. Maar Dirk heeft ook al Moorsel, Meldert en Baardegem 'te doen'. Ja, de roepingen, de pastoors, ze worden zeldzaam.

Meteen kwam uw blogger een gerucht ter ore: de kerk op de Plesj zou geen kerk blijven. Op zoek naar bevestiging, ontkenning, meer informatie... heb ik onbewust mensen op het verkeerde been gezet. Zelf wel christelijk opgevoed - zoals de meeste Vlamingen in de jaren '60 - maar, op wat begrafenissen na, geen kerkganger, wou ik de ware toedracht toch te weten komen. Niet per se voor mij, maar voor u, die al dan niet houdt van een regelmatig kerkbezoek. En het is gelukt. De kerk op de Plesj, blijft een kerk - tot spijt van wie het benijdt. Het aantal eucharistievieringen, de 'echte' missen dus, verandert wel, naar tweewekelijks op zondag. Afgewisseld met een gewone gebedsdienst, de andere zondag. Zo heb ik het begrepen. Het hoe en wanneer, dat moet je niet aan mij vragen, in Kerk en Leven vind je wellicht meer info over data en uren.

Maar los van 'het probleem kerk', zijn er nog andere heikele punten. Wat met de pastorij, wat met de tuin? Ik weet wel - ik blogde er al eerder over - dat 'de stad' een masterplan voor Erembodegem wil tegen 2018. Nog twee jaar dus....Ondertussen worden wegenwerken - Hogeweg, Keppestraat,.... - gepland, beslissingen genomen. Op basis van???? Natte vingerwerk? Of ???? Kan die pastorietuin - nu een straatkattenparadijs - geen 'park' worden, waar u en ik kunnen van genieten, aan de boorden van de Dender? Kan de huidige pastorij geen ontmoetingsplaats worden voor de bewoners? Of gaan we het gewoon verwaarlozen, laten verkommeren, omdat het anders te veel kost....