Sporting Lokeren, dat is al sinds mensenheugenis - met enige overdrijving - synoniem voor voorzitter Roger Lambrecht. 84 is de bandenmagnaat ondertussen, maar nog steeds klaar om de (voetbal)wereld te verrassen. Zoals dit weekend.

Zaterdagavond, Lokeren pakte (eindelijk nog eens) de drie punten. Op Westerlo, dat eveneens onderaan de Jupiler Pro League bengelt. Grote vreugde bij de spelers, enorme zucht van opluchting bij trainer Bob Peeters. Wetende dat goudhaantje Hamdi Harbaoui - in een recent verleden nog topschutter in de Belgische competitie - dra speelgerechtigd zou zijn, leek de toekomst rooskleurig voor lange Bob. Maar dat was dus zonder Roger Lambrecht gerekend. De Lokerse voorzitter heeft andere plannen, andere ideeën. Onderaan bengelen, na die succesvolle jaren onder trainer Peter Maes, dat is niets voor meneer Lambrecht, dat laat zijn gezondheid niet meer toe. Dat zijn - met alle respect - provincieclubje steeds talenten, topspelers, zelfs trainers aan de zogenaamde grotere Belgische clubs, waar wat meer euro's ter beschikking zijn, of zelfs naar oliestaten waar dollars (even toch) in de ogen van de spelers flikkeren, moet laten vertrekken, dat steekt. Maar is nodig om te overleven. Beseft onze bandenmagnaat ook.

De voorbije transferzomer. Sporting Lokeren zag zijn succestrainer Peter Maes - twee keer winst in de Belgische beker - verhuizen naar de heimat, naar Racing Genk, om daar iets nieuws op te bouwen. Daarnaast vertrok talent Hans Vanaken naar Club Brugge. Eerder moest preses Lambrecht al andere sterkhouders laten vertrekken - verdediger Scholz bijvoorbeeld naar Standard - enkel en alleen om het budget in evenwicht te brengen, om zijn club leefbaar te houden. Jammer, maar helaas. Toch met goede moed aan het nieuwe seizoen begonnen, nu met Bob Peeters aan het sportieve roer. Als ik de berichten, de kranten, de commentaren mocht geloven, leverde Bobke goed werk, bleek hij een zeer degelijke trainer. Maar had hij pech. Met gekwetsten, met nieuwe aanwinsten die niet brachten wat verwacht werd, met tegenslagen allerhande tijdens de wedstrijden. Gisteren op Westerlo viel het eens mee en pakte Peeters met zijn ploeg drie punten. Opluchting. Tot op de bus naar 'huis'...

Georges Leekens wordt de nieuwe trainer - als ik me niet vergis zijn derde passage op Daknam, de vorige eindigde niet in alle vriendschap.... De lepe veteraan moet Lokeren naar 'boven' brengen. Met dezelfde spelers, plus (weldra) Harbaoui dus. Bob Peeters mag in een klein hoekje stilletjes treuren. Hij mag (opnieuw) niet bewijzen wat hij met een degelijke ploeg in zijn mars heeft. Vind ik spijtig, echt waar.

Soms zoek je als blogger inspiratie en dan wordt het zo maar in je schoot geworpen. Dank u Hilde Crevits, want de onderwijsminister wil (24) ouders betrekken bij de hervorming van het secundair. Enfin, ze mogen toch wat ideeën spuien.

Vandaag in Het Laatste Nieuws en op het middagnieuws van VTM: minister Crevits laat 24 mama's en papa's meebeslissen (sic) over de hervormingen van het onderwijs. Drie weekends lang gaan ze brainstormen, overleggen, ideeën op papier zetten. En de minister, de regering gaat rekening houden met wat er uit de bus gaat komen.

Kan ik daar tegen zijn? Natuurlijk niet, ik klaag al sinds mijn schooltijd - ik beëindigde mijn middelbare studies in 1980 - over het gebrek aan 'praktijk', ook al zat ik het algemeen secundair. Frans bijvoorbeeld. Alle mogelijke tijden, werkwoordvervoegingen en noem maar op. Maar een deftige brief - voor een sollicitatie of gebruikelijk in het bedrijfsleven (offerte bv.) - leren schrijven, laat staan goed een doordeweeksgesprek kunnen voeren? Vergeet het, dat heb ik nooit geleerd op de schoolbanken. Wat voor Frans geldt, telt ook voor de andere 'vreemde' talen, zelfs voor onze moedertaal. Voor mij te weinig praktijkgericht.

Vandaag in dezelfde krant, zij het op de regiobladzijden: bedrijven in de regio Dender klagen dat hun vacatures niet ingevuld geraken. Dat mensen niet flexibel willen werken, daar kan het onderwijs niets aan veranderen. Dat afgestudeerden van een technische afdeling sommige - volgens de bedrijfsleiders, ploegbazen - technieken, procedures niet onder de knie hebben, is wel een fout van 'school'. Dus meer samenwerken met de bedrijven, inspelen op de noden van de KMO, van de industrie. Echt praktijkgericht dus.

Als één van de 24 ouders die mee mogen brainstormen over de hervormingen een lezer van mijn blog zou zijn, of als iemand één van die uitverkoren - hoe hebben ze die trouwens gekozen? - kent, zeg het door, probeer onze 'slimme' politici te overtuigen: onderwijs moet meer op de praktijk gefocust zijn. Het zal uw en mijn kinderen, de volgende generaties alleen maar ten goede komen. En er gaat rekening gehouden met de ideeën van de '24', dat belooft toch de minister. Anderzijds.... "De mensen moeten niet ongerust zijn, het is tenslotte de regering en het parlement die de uiteindelijke keuzes maken", besluit Hilde Crevits in HLN. En laat nu net deze zin me ongerust maken....

Het is bijna 30 jaar geleden dat ik nog een 'echte' sollicitatie onderging. Met succes? Afwachten. Al hou ik er alvast een positief gevoel aan over.

Flashback. Oktober of november 1986 - exact weet ik het niet meer. Afspraak met hoofdredacteur Leo Siaens op de Emiel Jacqmainlaan 105 (? denk ik). Om als journalist de redactie van Het Laatste Nieuws te versterken, hoopte ik toch. Bibber op het lijf, zenuwen in de keel. Zijn statisch bureau binnen, na wat sudderen beneden in de gang aan de receptie. Onmiddellijk een preek. Mijn vader werkte immers ook voor de krant - als sportredacteur, op kantoor Hasselt (jaja beste lezers toen hadden de kranten nog regionale kantoren...). Dat ik zeker niet op de sport, laat staan op kantoor Hasselt aan de slag mocht. Maar dat ik wel een kans kreeg in 'Brussel'. Ik ben hem nog steeds dankbaar. Ik heb 'geknokt', ik heb me proberen te bewijzen en toen mijn vader op pensioen ging, mocht ik naar mijn droom: 'de sport'. Meneer Siaens was er toen nog. Sport was (is) mijn dada, ik probeer zo weinig mogelijk te missen - nog altijd. Op de sportredactie van HLN heb ik me opgewerkt, vrienden gemaakt - ook vijanden bleek achteraf. Ik heb er altijd graag gewerkt, zowel 'ten (voetbal)velde', als op de (eind)redactie - of dat nu de algemene (nationale) of de regionale sportpagina's waren. Ik was wellicht niet de makkelijkste om mee samen te werken, maar ik denk wel dat ik altijd eerlijk geweest ben naar collega's en medewerkers toe. Soit. Eind december 2014 was het liedje uit: bedankt voor bewezen diensten. Na ruim 28 jaar.

Bijna 10 maanden geleden dus. Ondertussen een behoorlijk aantal sollicitatiemails verstuurd, helaas zonder positief gevolg - op een skypegesprek na. Tot gisteren. Telefoon van een medewerkster van Start People. Of ik vandaag om 10 uur op hun Aalsters kantoor kon zijn? Ruim twee maanden geleden had ik bij Bpost gesolliciteerd als 'commercieel medewerker' - zoals een loketbediende tegenwoordig wordt omschreven - nu kon ik me aanmelden. Met de nodige zenuwen en na een ongeruste nacht (ja, echt waar) op de afspraak. Samen met nog enkele andere werkzoekers, veel jonger dan ondergetekende.... Wat uitleg over de job, het bedrijf,.... en dan enkele testen. Ik schreef het al hoger, bijna 30 jaar geleden dat ik solliciteerde.... En dan doet het raar hoor, die testen. Simpel uitgelegd: eerst wat 'vraagstukjes' oplossen binnen een bepaalde tijd, een 'persoonlijkheidstest' - waarbij je van 5 'karaktertrekken' moet aanduiden welk het meest/minst bij je past (en dat 60 keer...) - en dan nog een stuk of 20 dilemma's. Pffff.

Oké, testjes doorgesparteld, nog een afsluitend gesprekje. Waarbij de testen bekeken, geëvalueerd werden. Raar maar waar, ik scoorde blijkbaar redelijk goed. Maar of ik de (mogelijke) job zag zitten? Eerlijk geantwoord - zo ben ik: "Dat het een aanpassing zou zijn in vergelijking met mijn vorige job, maar dat ik bereid ben om te leren, me aan te passen, bij te scholen. En dat ik na 10 maanden thuiszitten aan de slag wil." Het wordt nu afwachten of ik weerhouden word of dat er nog een bijkomend gesprek volgt, volgende maand weet ik - en de andere sollicitanten - wellicht meer. Ondertussen blijf ik rondkijken naar een job, nu wetend wat sommige 'testen' inhouden. En dat geeft me een goed gevoel.

Oesje, al bijna een week niets meer op mijn blog gezet! Bestaat er naast lentemoeheid ook zoiets als een herfstdipje? Eigenlijk was (is) het meer een gebrek aan inspiratie. Of niet?

Tuurlijk had ik vooraf AA Gent een hart onder de riem kunnen steken voor hun Champions Leaguetrip naar Valencia. Of nu lovend kunnen schrijven over hun prestatie, hun inzet, maar dat ze helaas opnieuw niet beloond werden in Spanje. Maar dat doen anderen wel in kranten en op nieuwssites.

De vluchtelingencrisis? Tja, wat moet ik daar eigenlijk over kwijt? Dat het schrijnende beelden zijn van die kinderen die in de regen en modder aanschuiven om weer een grens te mogen passeren? Dat ik, net zo min als bevoegde ministers in heel Europa, er een oplossing voor heb? Dat ik, zoals zovelen, niet begrijp dat - onder meer - de Duitse bondskanselier Merkel toegevingen wil doen aan Turkije, ja het (islamitisch !!) land - waar president Erdogan steeds meer de plak zwaait als een dictator-in-spe - zelf lidmaatschap van de EU voorspiegelt? Alleen maar in de hoop dat de Turken de vluchtelingen bij hun zouden houden? 1 april is nog ver....

Onze elektriciteitsfactuur die nog wat extra gaat stijgen? Ik erger me er even fel aan als u, ik vloek even hard. Schulden uit het verleden moeten terugbetaald worden, heet het. Dus dank u vorige (Vlaamse) regeringen voor het subsidiëren van 'groene' stroom zonder na te denken over de gevolgen. Weet u nog, het tijdperk van het socialistisch 'gratis', waar andere partijen ook in mee stapten? Nu volgt de rekening. Voor u en mij, niet voor hen die ondoordacht geld uitdeelden.

Ik had kunnen schrijven over oud-collega's, die intern op de redactie (moeten) verschuiven - de tamtam gaat soms snel. Over de regio sport van de krant waar ik 28 jaar werkte, een afdeling die steeds meer afgebouwd lijkt te worden. En dat dat me pijn doet. Eerst en vooral voor de mensen - eindredacteurs en schrijvende medewerkers - zelf, maar ook voor de lezers. Want ik ben nog altijd overtuigd dat goede regio sportbladzijden een lezerspubliek hebben. Maar ja, wie ben ik?

Dus ja, inspiratie was er wel een beetje, de goesting minder. Dus toch een herfstdipje?