Ik ben Patrick
Ik ben een man en woon in Schriek (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde militair..
Ik ben geboren op 21/01/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen en internet.
In mei 2012 nog 142kg, nu 85kg, en de joggingmicrobe heeft mij te pakken.
Verhaal van een 'nieuwe' jogger Ervaring van een beginnende loper geboren in 1960.
11-05-2015
Schoonderbukenjogging in Scherpenheuvel
Wat zou het worden in Scherpenheuvel,
de dag na het WC-debacle in Winksele ? Moest ik misschien eerst eens
langs de kathedraal passeren om een kaarsje aan te steken ?
De Schoonderbukenjogging is een
nieuweling op de kalender. Eerste organisatie en dus niemand die
goed wist waaraan we ons mochten verwachten. Er waren drie
wedstrijden: de 2,7 km (1 rondje), de 5,5 km (2 rondjes) en de 11 km
(4 rondjes). Ik had mij een paar weken terug al ingeschreven voor de
11 km wedstrijd dus dat was al beslist.
Gezien ik ruim te vroeg was, besliste
ik ter plaatse om ook nog de 2,7 km wedstrijd mee te nemen. Deze
vertrok, samen met de 5,5 km wedstrijd om 15 uur, drie kwartier voor
het vertrek van de 11 km. Zo kon ik nog eens testen op pure snelheid
en daarna de 11 km wedstrijd gebruiken om rustig uit te lopen.
Een eerste verkenning van de omloop
deed me al direct de wenkbrauwen fronsen. Serieus pittig, wel zo
goed als 100% verhard (op een korte strook na) maar direct na de
start een oplopende strook van zo'n 600m, dan een korte afdaling,
waarna een vlak stuk volgde van zo'n 500m. Dan terug naar boven,
zo'n strook van 250 à 300 m, gevolgd door een korte afdaling
(onverharde strook) om dan de bocht naar de aankomst te nemen (nog
zo'n 300 m oplopend). Dat was dus één rondje
Gelukkig was de wind een stuk minder
strak dan de dag voordien in Winksele maar nu was de zon weer in
overvloed aanwezig wat de temperatuur voor de toeschouwers heel
aangenaam maakte maar voor de lopers was het al aan de warme kant.
De bedoeling was om mijn eerste
wedstrijd (2,7 km) gewoon voluit te gaan, niet te letten op wat mijn
Garmin aan gaf en te zien waar we zouden stranden. Van bij de start
zette ik mij in het spoor van Liesbeth Vanneste van de
Woestijnroutelopers. Zij loopt bij de vrouwen regelmatig op het
podium. Ik wist wel dat ik haar niet lang zou kunnen volgen, maar we
konden maar proberen.
Blijkbaar waren mijn benen (en de rest
ook) veel veel beter dan de dag voordien. Ik kon Liesbeth gedurende
zo'n 2 km volgen. De voorlaatste strook bergop moest ik lossen maar
heel ver achterop geraakte ik niet. Ik bleef haar altijd voor mij in
het zicht houden. Nog een laatste spurtje bergop naar de aankomst
die ik twee plaatsen na Liesbeth bereikte. Een mooie 13e plaats
algemeen (1e plaats in mijn leeftijdscategorie) zou later blijken.
Bovendien een heel mooie tijd. Mijn snelste tempo op deze afstand
tot nu toe en dit op een niet vlak parcours. Lekker gelopen noemen
ze dat.
De 11 km zou ik samen met Cynthia
Verschueren, ook van de Woestijnroutelopers, afleggen. Onderweg
regelmatig een praatje slaande volgden de rondjes elkaar op één
rondje, twee rondjes maar wie stond daar langs de weg de Rudy
Sol, die ging toch ook de 11 km rustig uitlopen ?
Awel Rudy, geen goesting een woord
en Rudy voegde zich bij ons derde rondje met zijn drieën was
ondertussen ook ten einde. Dan besliste Rudy zijn wraak te nemen en
begon stilletjesaan het tempo op te voeren Cynthia zette zich
scherper en pikte aan knal, daar ging mijn rustig uitlopen. Ik
volgde dus ook maar. Het laatste rondje bleek uiteindelijk het
snelste te zijn van de vier rondjes, maar dat wist ik al onderweg
want af en toe moest ik toch serieus bijpikkelen om het spoor niet
kwijt te geraken.
Bij de aanwezigheidstombola viel ik dan
ook nog eens in de prijzen. De zondag was dus absoluut een topdag
vergeleken met de zaterdag zo mogen er nog volgen.
Lentejogging en Halve Marathon Ivo Van Damme - Winksele
Na een slechte nacht (verkouden en veel
liggen woelen) toch maar naar Winksele afgezakt om daar de halve
marathon te lopen. Eerlijk gezegd, ik zag het niet zitten. Niet
alleen de benen voelden vermoeid aan maar gans het lichaam zat nog in
slaapmodus. Misschien moest ik maar vragen om mijn voorinschrijving
te wijzigen naar een kortere afstand
In Winksele bestond de mogelijkheid om
1, 2, 3 of 4 ronden van 5,1 km af te leggen. Keuze genoeg dus.
Bovendien viel het weer echt niet mee: heel veel wind en een paar
dreigende donderwolken.
Het rondje zelf dan: de start vind
plaats in de nabijheid van de sporthal De Warnot waarna er door het
dorp gelopen wordt om dan een eerste lichte onverharde strook bergop
te nemen. Hierop volgt een (lange) verharde strook langs de
spoorweg. Hier zat de strakke wind bovendien pal op kop. Na terug
een passage door de dorpskern werd er op het 4 km punt terug aan de
sporthal gepasseerd. Voor we de aankomst bereiken moet er echter nog
een pittige lus van een goede kilometer onverharde weg gemaakt
worden. Eerst pittig bergop om dan een naar beneden te lopen tot aan
de aankomst. Een mooie omloop met ongeveer 35% onverharde wegen.
De halve marathon bestond dus uit
viermaal dit rondje. Pittig dus en helemaal al geen wandeling in
park, zeker niet met die strakke wind.
Uiteindelijk toch maar van start gegaan
voor 4 rondjes maar na het eerste rondje (dat nog relatief vlot ging)
voelde ik de darmen in werking schieten. Ook dat nog
bevorderlijk voor het tempo was dit al helemaal niet. Zelfs de vele
aanmoedigingen onderweg konden niet vermijden dat ik alsmaar verder
achteren afzakte.
Na 9 km, bij de passage aan de sporthal
vooraleer we de lus voor de aankomst zouden nemen, dook ik dan maar
(snel) de sporthal in op zoek naar een toilet. Een paar minuutjes
later kon ik mijn weg verder zetten.
Een rondje verder, op het einde van de
derde ronde dus, weer van hetzelfde de sporthal binnen, WC op en
af en beginnen aan het vierde rondje. Door mijn passage in de
sporthal was ik ondertussen zelfs achter de fietsers terecht gekomen
die de laatste loper vergezelden. De seingevers waren dan ook
verwondert dat er na de fietsers alsnog een enkeling kwam afgelopen.
Gelukkig had die laatste passage op het toilet van de sporthal een
heilzaam effect want ik slaagde erin om eindelijk mijn tempo goed op
te drijven. Al snel kon ik zo de fietsers en de laatsten voorbij
lopen. De laatste kilometer, met de zware lus bergop, was het
bobijntje echter wel volledig op. Blij aan de aankomst dat het erop
zat en dat ik toch had volgehouden. Mijn tijd who cares.
Uiteindelijk was ik er nog in geslaagd 5 lopers achter mij te laten
en bleek mijn laatste rondje ook het snelste te zijn.
In fijn gezelschap nog de
aanwezigheidstombola uitgezeten maar zelf niet in de prijzen.
Hopelijk brengt de nacht beterschap
want op zondag gaan we voor de eerste editie van de
Schoonderbukenjogging in Scherpenheuvel (wel heel rustig).
Gaan we voor 1, 2 of 3 rondjes Dwars
door de Abdij ? Dat was de vraag die mij door het hoofd bleef spelen
vrijdagavond en dit zelfs tot bij de inschrijvingstafel. Eén rondje
van 4 km is echt de moeite niet dus bleven er maar twee opties over.
Uiteindelijk toch maar gehouden op twee rondjes gezien er 's
anderendaags een halve marathon op het programma stond.
Bovendien zijn rondjes lopen niet echt
aan mij besteed (zoals ik hier al meermaals heb laten weten).
De omloop is wel mooi: vertrek op de
atletiekpiste, door de Abdij van Tongerlo (kasseien), langs de abdij
(grindweg) naar de openbare weg (fietspad) om dan door het bos terug
naar de aankomst op de atletiekpiste te lopen.
Heel diep wou ik zeker niet gaan. Mijn
volgende doelstelling ligt namelijk minder dan een week weg: de
Abdijentocht (van Tongerlo naar Averbode). Alles tot daar is maar
training.
Relatief snel vertrokken in Tongerlo
voelde ik al direct dat het niet goed zat. Lag het aan het feit dat
ik deze week nog niet gelopen had (een beetje loopmoe en het zware
winderige, natte weer bevorderde dat gevoel alleen maar) of lag het
aan het feit dat het voor het eerst sinds een paar weken weer warm
was (want vrijdagavond was een warme, relatief windstille avond). Ik
wist het toen nog niet. Uiteindelijk heel blij dat ik maar twee
rondjes moest afleggen.
Eens thuis begon het: niezen. De ene
niesbui na de andere en 's nacht liggen woelen (eerst te warm, dan te
koud) en nog een verstopte neus erboven op. Verkouden dus.
Nog eens een jogging waar ik geen tijd
verlies om er naartoe te gaan. De eerste organisatie van de Grote
Prijs Burgemeester Paul Dams in Tremelo, op amper 5 km van mijn deur.
Twee mogelijkheden: de 5 km wedstrijd
(2 rondjes) of de 10 km wedstrijd (4 rondjes). Normaal gezien ben ik
niet zo'n voorstander van rondjeslopen maar hier mij toch maar
ingeschreven voor de 10 km. Juist voor de start van de 5 km (om
15:00 uur) liep ik Karen tegen het lijf en we beslisten dan maar om
samen eventjes los te lopen door achteraan bij de 5 km lopers aan te
sluiten en één rondje mee te lopen. Het nuttige aan het aangename
koppelen want zo wisten we ook wat we van het parcours mochten
verwachten.
Een vlakke omloop dus. De eerste 1200
m verhard, dan een 180° bocht die er glad bij lag door de regen, dan
een kilometertje onverhard (voornamelijk gras met een smal pad in) om
dan te eindigen met 300 m verhard.
De start van de 10 km vond plaats om
15:45 uur onder een lichte regen. De eerste kilometers zou ik stevig
doorlopen, om dan afwisselend rustig en terug snel te lopen. Dat was
het plan.
De eerste vier kilometers verliepen
vlot en heel snel. Toen ik even dacht van misschien toch maar te
blijven gaan en misschien mijn PR op de 10 km aan te vallen, besliste
mijn lichaam er anders over. Stekende pijn in de milt en het tempo
moest vanzelf rustiger worden dus. Het volgende anderhalf rondje
werd dus aan iets rustiger tempo afgewerkt en op een bepaald moment
kwam Karen mij zelfs terug voorbij (zij had gisteren nog een
obstakelrun van 12 km gewonnen bij de vrouwen). Even dacht ik om bij
haar aan te pikken maar een nog steeds opspelende milt wou niet
meewerken.
Juist voor we de laatste kilometer
aanvatten, bleek ik gerecupereerd te zijn en kon ik het tempo terug
serieus opdrijven om in de laatste paar honderd meter terug bij Karen
te komen. Eventjes gedacht om via een tussenspurtje haar het
nakijken te geven maar dan won de gentleman in mij het.
Dus één seconde na haar ook de
aankomststreep over.
We beslisten dan maar om na onze
opwarmingsronde ook nog een herstelrondje toe te voegen. Dus vandaag
in totaal toch 15 km op de teller.
De jogging in Tremelo is zeker een
mooie aanwinst op de kalender. Een mooi rondje en een perfecte
organisatie met heel veel mooie prijzen (twee daarvan waren trouwens
voor KC-teamleden, Karen en Johan).
Amper drie en half uur na de aankomst
in Oud-Heverlee stond ik al terug aan de start van een volgende
wedstrijd in Langdorp bij Aarschot, de Demerjogging. Keuze uit een 5
of 10 km. Vorig jaar was de 10 km wedstrijd gewoon 2 rondjes van 5
maar dit jaar had men het parcours aangepast en volledig ten goede
moet gezegd.
De 5 km wedstrijd speelt zich nog
altijd af op het oude parcours van vorig jaar: vertrek aan het
bruggetje over de Demer (dicht bij de kerk) om dan langs de
(onverharde, grindweg) oever van de Demer te lopen tot de
eerstvolgende voetgangersbrug, brugje over en terug langs de andere
kant van de oever (onverhard, aangestampte aarde) om aan te komen
waar men vertrokken is.
De 10 km wedstrijd start op het
weggetje aan het bruggetje en loopt bergopwaarts naar het centrum van
Langdorp, door het centrum en dan linksaf de Bosberg op (een stevige
kuitenbijter), zo'n goede 2 km door het bos waarvan het merendeel
stijgend om dan langs veld- en een binnenweg naar de oever van de
Demer te lopen tot we bij het bruggetje terug zijn waarna nog het
parcours van de 5 km gevolgd wordt. Iedereen was het er over eens
dat dit parcours stukken interessanter en uitdagender was dan
tweemaal het rondje van de 5 km te moeten doen. Houden dus zo, zou
ik zeggen.
Deze 10 km beschouwde ik gewoon als
uitlopen na de inspanningen van de namiddag. Gezien Karen en Johan
er ook zo over dachten en Karen haar hond Lucy bij had, besloten we
het tempo van Lucy te volgen. Een aangename manier om de spieren los
te lopen.
Vorig jaar in Oud-Heverlee nog de
weergoden moeten trotseren (gietende regen, donder, bliksem en hagel)
maar dit jaar kregen we het gezelschap van een mooi warm
lentezonnetje.
Gekozen voor de langste wedstrijd dit
keer (16 km, 2 rondjes van 8) naast de andere twee mogelijkheden (5km
en 8 km). De omloop is volledig onverhard, golvend en uitgetekend in
het Heverleebos. Een heel mooie omloop waar ondanks het golvende
parcours toch een mooi tempo kan aangehouden worden. Vergelijk het
een beetje met een mountainbike parcours met redelijk wat op en af en
enkele afdalingen met een hoge bult in het midden en diepe geulen aan
de zijkanten.
Gezien ik achteraan vertrokken was, was
het na de start toch even drummen toen het smaller werd. Zoals
voorzien deed ik relatief rustig aan op het mooie parcours. Na een
drietal kilometer was het tijd voor een eerste versnelling en nadien
zouden er af en toe zo nog een paar volgen. Ik kon er zonder
problemen een stevig tempo in houden. Op het einde van de eerste
ronde vervoegden we de (tragere) lopers die de 5 km wedstrijd liepen
en dus via een shortcut op het einde nog een kleine kilometer met ons
meegingen tot aan de aankomst waar wij verder konden voor een tweede
ronde. Al bij al vlogen de kilometers vlotjes en snel voorbij.
Na Antwerpen was dit een mooie training
zonder hiervoor 100% voluit te gaan. Mijn lichaam voelt zich er
trouwens niet echt goed bij als ik elke week alles uit de kast haal.
Het is dus een kwestie van te zien welke wedstrijden aan 100% gelopen
kunnen worden en welke we moeten aanpakken als een intensieve
duurloop.
Zondag, 26 april 2015 haat
liefde verhouding. De wedstrijd die ik in feite wel graag loop maar
aan de andere kant voor zoveel andere redenen ook een beetje haat
Positieve punten voor mij:
absoluut de beste sfeer die je in België kan beleven op een
loopwedstrijd, massa's toeschouwers die je aanmoedigen over het
ganse parcours, het parcours door Antwerpen is uitdagend maar niet
heel zwaar, lopen tussen duizenden anderen heeft wel iets
Negatieve punten: één van de
wedstrijden waar ik absoluut een goede tijd wil neerzetten maar waar
dit tot nu toe nooit lukte, vorig jaar zelfs de man met de hamer
tegengekomen na een 10-tal kilometer, de vele (sorry tragere)
deelnemers die in de weg lopen omdat ze absoluut vooraan willen
vertrekken, de vriendengroepen die absoluut naast elkaar willen
lopen en zo soms het ganse baanvak innemen lopen tussen
duizenden anderen heeft soms wel eens nadelen ...
Dit jaar had ik mij dan ook de
afgelopen week zeer rustig gehouden, daar kon het al niet aan liggen.
Om ook de stressfactor van de dag zelf weg te nemen had ik zelfs
mijn borstnummer al gaan afhalen op zaterdag, wat kan een mens dus
nog meer doen
Op zondagmiddag afgesproken met Nicolle
Mertens om samen de trein naar Antwerpen te nemen: trein om 12:40 uur
in Heist op den Berg, aankomst Centraal 13:10 uur dan tram 5 naar
Linkeroever. Eerst een tweetal trams laten passeren (echt te vol) om
ons tenslotte toch een plaatsje te kunnen veroveren op de derde tram.
Tien minuutjes als sardientjes onderweg en tegen 14:00 uur waren we
op Linkeroever. Start om 15:00 uur, tijd genoeg dus gezien we onze
nummers al hadden en al zeker voor Nicolle die nog een uur later
dan mezelf startte.
Na een korte opwarming van zo'n tien
minuutjes dan tegen 14:30 uur afgezakt naar de startbox die al goed
vol zat. Juist voor het binnengaan nog Patrick Verbinnen (buurman en
collega Bergloper) tegen het lijf gelopen en ons samen toch iets meer
naar voren in de startbox begeven tot we Danny (nog een Bergloper
tegen kwamen) zowat halverwege de startbox.
In principe kon ik dus niet veel last
hebben van tragere lopers hier want in feite zat ik zelfs iets te
ver naar voren. Startschot om 15:00 uur en een paar minuutjes later
waren wij ook de startbox uit.
Ik had lang getwijfeld aan welk tempo
ik zou starten zeker gezien mijn ervaringen van vorig jaar.
Toch maar beslist om niet te snel van
stapel te lopen de eerste twee kilometers toch nog rond de 5:05
min gedraaid (wat ik te snel vond) en dus de volgende kilometers iets
rustiger aan (ook al door de beklimming naar en uit de
Kennedy-tunnel). Het tempo zat goed en ik kon vlot doorlopen hoe
lang zou dat echter duren in het hoofdje ging er toch wel iet om.
Zowat halverweg, op de Scheldekaaien,
voelde ik mij nog altijd prima en daarna kwam de strook met de
kasseien waar ik vorig jaar dus een klop gekregen had dit jaar
bleef deze uit en bleef ik mijn tempo van rond de 5:20 min vlot
behouden. Het ging zelfs zo vlot dat ik nu maar besliste om terug
sneller te gaan. We zouden wel zien wat er zou van komen
In de afdaling in de Waaslandtunnel (de
konijnenpijp) gaf ik het volle pond wordt door velen afgeraden
omdat je dat dan bij de beklimming bekoopt, maar ik voelde me prima.
Tijdens de beklimming uit de tunnel verloor ik maar weinig aan
snelheid ik bleef me fris voelen en kon die kilometer met de
beklimming toch tegen 11 km/u (5:30 min) afwerken hoera. Nu kon
er niets meer mis gaan.
De laatste kilometer nog eens het volle
pond gegeven om uiteindelijk na 1u22min55s over de meet te lopen.
Heel heel tevreden met mijn tijd en absoluut nog niet ten einde adem.
Misschien had er zelfs iets meer ingezeten had ik mijn tempo van de
eerste kilometers niet laten zakken maar dat zijn vijgen na
pasen.
Mij rustig kunnen omkleden om tenslotte
Nicolle op te wachten bij haar aankomst. Ook zij had haar tijd die
ze in gedachten had kunnen waarmaken en was dus zeer gelukkig.
Tijd om terug te keren de file bij
het metrostation was zooooo lang dat we maar besloten om te voet naar
het Centraal Station te gaan. Zo konden onze spieren ook al een
beetje loskomen
Tegen 20 u tevreden terug in Heist en
op naar volgend jaar dan maar.
Net als vorig jaar ook dit keer in
Betekom gekozen voor de 6,5 km (andere mogelijkheden: 3,5 km 11
km of 10 mijl). In voorbereiding van de Antwerp 10 Miles overmogen
leek deze afstand mij het meest geschikt.
In tegenstelling tot vorig jaar dit
keer echter mijn tempo serieus aangepast. Terwijl ik hier vorig jaar
nog doorliep (en dit nadien in Antwerpen moest bekomen), hield ik het
dit keer heel rustig. Achteraan vertrekken en ook lang daar
gebleven. Iets over halverwege dan eens één kilometer iets meer
snelheid gemaakt om dan de laatste kilometer het terug heel rustig te
doen. Als het dit keer in Antwerpen weer tegenvalt dan zal het
alleszins niet aan deze wedstrijd liggen.
Voor de start nog tijd genoeg om een
babbeltje te slaan met Karen, vooraleer zij dit weekend de marathon
gaat lopen in Dusseldorf (samen met Rudy, Johan en Hans) en met Sarah
Minart en Vicky Liekens die nadien de eerste en tweede plaats zouden
behalen in de 11 km wedstrijd. Proficiat dames.
