There are places I remember....(In my life) Beatles
There are places I remember all my life, though some have changed, some forever, not for better.. uit 'in my life' uit het wonderbaarlijke Beatles' album 'Rubber Soul'.. bijna zestig (60) jaar oud en zonder enige sleet erop.
Ik heb altijd wat argwanend gestaan tegenover de bewering van mensen: ik heb die landen al 'gedaan' en dat land zou ik nog wel 's willen 'doen'...reizen als een verzamelen van artis-prentjes. Ik vond het eerder verrijkend herhaaldelijk terug te keren, telkens een soort van opnieuw 'thuiskomen'. Hoe fijn vind ik bv om betreden paden in Kuala Lumpur nog 's voor de tiende keer te bewandelen...dat is dan een 'thuisgevoel'.
Wat vervulde het me met een kinderlijke blijdschap - na 3 jaar covid duisternis - weer in Ho Chi Minh te kunnen avondeten in Hoa Khai, Vajra ,Amitaba, An Nhien etc alsof ik er nooit was weggeweest. Enkele leuke adressen zijn verdwenen en andere werden toegevoegd, een knus Joi Factory o.m.
Ook voor de bijl en met tekenen van een beginnende sloop Ava3, hotel in De Tham, waar ik enkele jaren de beste kamer op floor 1 betrok, na de manager, Tan, hondstrouw te zijn gevolgd in zijn verhuizing van Que Huong (Bui Vien) naar Ava3, tot ie me na een woordenwisseling ivm een mank lopende aircon de raad gaf uit te kijken naar een ander hotel. "Elk nadeel heb zijn voordeel" placht de wijsgerige voetbalgod Cruyff te leermeesteren...en dus dat voorval gaf me de kans van dan af een hotelkamer in te ruilen voor een heus appartement.
Maar waar mijn nostalgie het meest werd doorkerfd was Tao Dan park, het stadspark in district 1. De al dan niet legale of oogluikend toegestane openlucht cafetaria heb ik opgedoekt geweten (voorjaar 2019). Het cafe-gebeuren sloot elke vroege namiddag, de rode plastic stoeltjes en tafeltjes - die 's morgens voor de gebruikers het wandelpad hadden geflankeerd - werden dan netjes op elkaar gestapeld om elke morgen opnieuw te worden uitgezet. Een kleine 10 jaar was ik er kind aan huis. Talloze keren heb ik er na de ochtendcursus mijn huiswerk gemaakt. Enkel in het weekend vertikte ik er te zijn wegens te druk.... met jonge vietnamese gezinnen die er hun drukke werkweek kwamen afronden, met veelal een klein ontbijt, geserveerd door het bewuste cafetaria. Was het aanbod niet uitgebreid, de gezelligheid was extensief. Maar op weekdagen waren het veelal dezelfde gezichten, oud, minder oud en jong. Meestal bleef het bij een 'm'as tu vu' begroeting, maar Phu - die verdomd z'n goeie job bij Louis Vuitton liet staan - werd een 'n goeie maat. Mijn naam was onbekend (wegens te moeilijk), maar de vertrouwde gezichten kenden me als 'ong tay' (de westerling). Al die vertrouwde gezichten zijn nu uitgegomd. De gedienstige diensters werden met 1 zwiep van de aardbodem weggeveegd. De lommerrijke ruimte die ooit het hart van het cafetaria was, is nu ingepalmd door metalen sporttoestellen waarop saigonezen hun fysiek proberen te bewaren. De weelderige plantengroei en hoge bomen zijn nog altijd even majestatisch, maar een stuk ziel is weg. De beelden die middelheimgewijs her en der verspreid levendig oogden, staan er nu verweesd bij....
