jef neve soloconcert ho chi minh city / saigon (vietnam)
Na de al te lange plichtplegingen was het de beurt aan Jef Neve. In een soloconcert dan nog. Ik had Neve vorige jaren nog zien optreden o.m. met zijn trio en ook 's met Jose James. Maar alleen ben je overgeleverd aan de goodwill van het publiek dat je alleen, zonder ruggensteun van bandleden, moet inpalmen. Aangekondigd als "jazz"concert, maar om zich te laten kooien in "jazz", daarvoor is Neve te eigenzinnig, te virtuoos, te klassiek. Hij opent met een uitgesponnen versie van 'Lush Life' van Billy Strayhorn (de muzikale maat van Duke), een statement, een compositie van een 'gay man', overigens ook een klassiek geschoold componist/arrangeur. Neve zoekt nooit naar goedkope bravoure en komt bijwijlen erg intimistisch uit de hoek, op zoek naar de toets net boven de stilte, zoals in de song opgedragen aan zijn muzikale soulmate vibrafonist Pascal Schumacher. Het enig heerlijke 'Solitude', een eigen compositie (kijk maar 's op youtube: solitude in het Bimhuis) (niet te verwarren dus met 'Solitude' van Duke) zweeft met golvende melodielijnen waarmee hij een gevoelige, complexe muzikale
constructie opbouwt. Hij weet te verrassen. En het pakkende, dreigende, zelfs apocalyptisch aandoende 'For Belgium' dat hij componeerde n.a.v. de 22/3 terreur. Gelaagd opgebouwd en in elkaar gevlochten naar een climax toe. En kers op de taart....nee, daarvoor was het concert te overtuigend subliem.....eerder een toetje dus, in de vorm van de Vietnamese tenorist Tuan die even kwam mee musiceren, met als uitsmijter een up-tempo nummer waarbij Tuan alle registers opentrok in beste bebop traditie, gevat geruggensteund door een eveneens ontketende Neve in een onvervalste jazzimprovisatie......