levendige stad, alles lijkt wel markt, 'n dot van 'n pagode (shwesandaw) o.m. te bereiken via 'n lift (in 'n gigantische liftkoker) daarachter 'n meer dan 60m grote zittende Boeddha, 'n lichtjes art deco trainstation; stad wentelt zich rond 'n roundabout met daarop 'n statig verguld ruiterstandbeeld van Aung San ....vader van San Suu Kyi (overal zijn ze beiden aanwezig, althans bij de Birmanen, zijnde 70 procent van M.bevolking; bij de minderheden - shan, karen etc- is het wat anders, trouwens die vochten in woII met de Britten tegen Jappen terwijl Jappen 'n tijdje steun mochten ondervinden van...Aung San omdat die door wat te collaboreren meende Birma onafhankelijk te kunnen maken van de Britten...en de shan en de karen en de kachin etc zijn dat niet vergeten) moeizame gesprekjes met locals leren dat 't land zachtjes herademt: regering en militair apparaat hebben zich teruggeplooid in de hete nieuwe hoofdstad Nay Pyi Daw....de militairen laten in het westen (grens bangladesh) de beide minderheden betijen in hun bloedige burgeroorlog met de bedoeling zich noodzakelijk te maken als constante van rust; en intussen viert U Thein Sein (uit de militaire junta) de teugels met de bedoeling in 2014 democratische verkiezingen te laten plaatsgrijpen (intussen worden wel serieuze contracten met westerse maatschappijen afgesloten om de graaicultuur nog 'n tweetal jaar te laten gedijen); Amerika tempert de boycot, Obama heeft goodwill gecreeerd en vooral hilary c.(de hug met San Suu Kyi heeft grenzen verlegd) werd in de armen gesloten nauwelijks 'n toerist hier zodat je hier nog vriendelijk bejegend wordt (wacht tot de overkill aan ambetante en zich onbetamelijk gedragende toeristen hun aangename mentaliteit tav ons om zeep helpt) me ook even in 'n hospitaal gewaagd, eng of wat men in het engels zegt 'creepy'