helemaal alleen tussen de locals, daar kick ik op !! de local bus vanmorgen, aftands (was het nu 40 of 50?), nauwelijks beenruimte, als 'n sardienenblik gevuld met bruine mannen/vrouwen, tot rechtopstaan toe, bagage en massa's kartonnen dozen en manden en butaanflessen achteringepropt en boven op het dak samengebonden en al wie mee kan, komt mee, zittend tot op het dak (zelfs twee jonge monniken glijden met hun saffraankleurig gewaad m'n ogen voorbij het laddertje naar boven op).....de rit is hotsig en botsig, de smalle strook slecht neergestreken pokkig asfalt gedeeld door plots uitwijkende kuddes vee, een plots overstekend buffelspan, in de weg rijdende brommers uit beide richtingen, evenwicht zoekende local bussen, gelukkig beperkt tot alles samen (met lange laadstop in kyauk padaung incl.) 'n vijftal uur....mensen stappen onderweg af, te velen in hun plaats stappen op....en dan merk ik hoe lijdzaam die mensen dat allemaal ondergaan, opkijkend naar hun chauffeur plus conducteur die 'n felle greep etaleren op mens en lading.... in magwe-busstation kan ik onmiddellijk terecht bij 'n motorbiker die me (met al mijn bagage op die twee wielen!) naar 'n paar hotels rijdt en eerste ontnuchtering: mooie hotels maar niet voor mijn beperkte portemonnee (wegens -indien nodig- niet aan geld kunnen met m'n cards!)...sommeer hem me te brengen naar 'n ong.20usd hotel/g.h en kom terecht in htein htein thar (25 maar het is het beste tot nu toe, verse warme thee, m'n tv wordt -voor vanavond- op 'football' gechanneld); hier komt nauwelijks 'n buitenlander (wegens niet toeristisch) en dus word ik hier op wandel gemonsterd als 'n alien, sommigen openen spontaan, anderen wachten ontdooiend op m'n 'mingalabar', enkelen komen nieuwsgierig piepen terwijl ik in 'n coffeeshop m'n sterke koffie savoureer .....bevreemdend in die zin dat ik hier nu ten volle aan den lijve ondervind dat dit land decennia lang van de wereld afgesloten was