vandaag Cai Rang floating market en Mekongvaart overgedaan (van 5.55 u tot bijna halftien!!) even intens, alweer alleen in het bootje, alweer met het tengere sleutelgatvrouwtje, dat misschien wel mannelijke kracht mist, maar op het water even technisch behendig tewerkgaat als Iniesta op het veld..... is het Richard III niet die in het gelijknamige stuk van Shakespeare uitroept "a horse, a horse, my kingdom for a horse" (hij heeft z'n koninkrijk veil in ruil voor 'n paard - om te vluchten)...ook ik wil ruilen...ik ruil onmiddellijk Java (zelfs met borobodur), het overroepen Bali en Maleisie in (Lombok hou ik om meer dan een reden buiten de ruil!) voor dit Can Tho met Cai Rang en de onverbiddelijke Mekong (dit is niet zomaar een pleziervaartje van bv driekwart of zo)...hier gaat het niet om wat is er te zien, hier gaat het om ervaren, ondergaan, downloaden met heel je lichaam, want alles kruipt hier onder je vel om er niet meer uit weg te gaan.......hier wordt nog gewroet, hier zie je nog bakstenen met 'n palletje op de rug van de wroeters de boot uitgeladen worden, hier kruis je bootjes volgeladen met opeengestapelde biggen.... en na meer dan drie uur verschijnt dan in de verte de nieuwe trots van Can Tho ...de brug (die de tijdrovende ferry overbodig maakte - de joint venture met voornamelijk japans kapitaal) die aan beide uiteinden ahw door twee gigantische wasknijpers over de Mekong wordt gespannen (heeft de architect zich laten inspireren door de pop-art kunstenaar claes Oldenburg??) en waarop de vooral zware voertuigen als slakken tegen de bult in het midden opkruipen... ook in het bruine mekongwater huist bloed (drie jaar geleden werden honderden mensen bedolven bij het instorten van een brug) 'allemaal arme mensen' zei de student om te onderstrepen dat het noodlot altijd dezelfden treft... ook met vreemde mensen (en misschien meer nog) kan genegenheid warm zijn...uit het gebladerte onderweg maakte mijn 'engelbewaarder op het water' 'n sprinkhaantje en vlocht ze 'n bloem ....'cho anh' (voor jou) ....dankbaar allicht ook omdat ik het niet te beroerd vond twee dagen 'n aantal keer in knoopjes gedraaide stengels en stukken plasticzak uit het schroefje weg te halen....zelfs al overleven ze wellicht mijn terugreis niet, ik zal de splinters van het sprinkhaantje en de bloem koesteren..... foto: in de verte ..de brug met de wasknijpers