Gratis optreden van NORBERT DE COSTER

in Oud St.-Jozef.

op vrijdag 5 mei om 14.30u.

Het eerste mirakel van het kindeke Jezus

Auteur: Dario Fo

Vertaling: Filip Vanluchene

In “Het eerste mirakel van het kindeke Jezus” vertelt de acteur op een ludieke – spannende – soms hilarische wijze het verhaal van Jezus’ geboorte, de tocht van de drie koningen, de pesterijen door Herodes en de vlucht naar Egypte.

Daar brengt het “kinneke” Jezus zijn eerste levensjaren door, het is beslist geen engeltje maar eerder een Palestijns straat(b)engeltje. Het is daar, tussen de straatkinderen dat Jezus besluit zijn eerste mirakel te doen…

Zoals in bijna alle verhalen van Dario Fo hekelt hij ook hier de macht en probeert hij  de waardigheid te herstellen van zij die vernederd worden.

Duur: ongeveer een uur.

^{Wel inschrijven bij de centrumleider op 050 40 39 22 of via e-mail:
centrumleider@ocmwmaldegem.be}

26-03-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

NOËL RYHEUL  EN CAMERA OBSCURA.

Tijdens de WAK brengt cineast Noël Ryheul “The making of 2016”, 

een jaaroverzicht Maldegem in een film van 3600 seconden.

In 2016 werden meer dan 200 archieffilmpjes opgenomen, 60 filmpjes werden uitgekozen.

Uit elk filmpje werden er 60  seconden geknipt, de clips vormen chronologisch zes opeenvolgende perioden.

De volledige film of een van deze perioden is naar keuze te

bekijken in de ZAAL MIDDELBURG op het gemeentehuis, tijdens de openingsuren. 

25-03-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

PETER VAN HECKE

brengt op zondag 7 mei  om 17 uur de korte monoloog 'Over de schadelijkheid van tabak'

Anton Tsjechov - Over de schadelijkheid van tabak - Monoloog uit 1886.

Peter Van Hecke brengt op zondag 7 mei  om 17 uur de korte monoloog 'Over de schadelijkheid van tabak'. Hij doet dat tijdens het afsluiten van de Week van de Amateurkunsten in het gemeentehuis van Maldegem. De voorstelling begint om 17 uur.

Iwan Iwanovitsj Njoechin, de echtgenoot van een vrouw die een muziekschool en een kostschool voor meisjes openhoudt, geeft een openbare lezing. Deze monoloog van Tsjechov gaat over van alles. Pannenkoeken, ongedierte, het ongeluksgetal dertien, de muziekschool maar vooral over de relatie van een man tot zijn vrouw.

Waar het absoluut niet over gaat, is de schadelijkheid van tabak. Tsjechov toont een hulpeloze man die de drieëndertig jaren van zijn huwelijk heeft ervaren als één groot, ongelukkig moment.

23-03-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Hallucinante ervaring in Maldegem, zeker lezen en een stem geven er onder om mij te troosten in mijn oude dag!!!

Wat een mens meemaakt in zijn oude dag in ’t centrum van Maldegem is werkelijk af en toe hallucinant.
Het ging over het opstellen vernieuwd contract en een verslag van een vergadering.

Heeft er nu ooit iemand meegemaakt dat na een vergadering waar het beleid ook fungeerde als secretaris en voor wie een vernieuwd contract belangrijk was:

a) het nieuwe contract blindelings en onmiddellijk getekend werd door de voorzitter van de raad, zonder inzage van de tekst?

b) iemand van het beheer aan de uitgang staat met een blanco blad en een stylo om te laten tekenen door alle aanwezigen?

Alsof het om een aanwezigheidsregister ging en niet om de laatste bladzijde van het verslag van de vergadering, dat ze er achteraf aan vasthechten.

Ik vroeg om het verslag in te kijken maar dit werd geweigerd. Ik heb uiteraard niet getekend, maar de anderen wel als afsluiter van een vrolijke gezellige avond met de nodige drankjes die ons gepresenteerd werden op eigen kosten.

Ik heb vaak vergaderingen meegemaakt, de secretaris was een van de leden, het verslag ging nadien rond en werd getekend door iedereen.

Vergis ik mij, of is dat nu een ander systeem van werken tegenwoordig of is dit de normale gang van zaken? Ik ben oud, maar ik heb 55 jaar geleden al geleerd nooit een contract te tekenen zonder voorafgaandelijke studie.

Ik voel dat er iets niet klopt.

Wat die ervaring betreft is die handelswijze rechtsgeldig?

Deze vergadering bestond uit twee beheerders, de voorzitter of de vertegenwoordiger van de aanwezige leden en 17 leden.

De beslissing van die stemming had op een of andere manier invloed op mijn inkomen.

Voor mij dus een belangrijk evenement want ik betaal niet graag 45 cent voor een potje yoghurt als het een paar straten verder slechts 35 cent kost, dus ik  was erg op mijn hoede.

Een nooit gezien noch meegemaakt evenement.

Ik vroeg een exemplaartje om te controleren wat de voorzitter in mijn naam klakkeloos ondertekende maar dit werd geweigerd.
Waarom?

Ik begreep niet dat iemand anno 2014 iets tekent zonder te lezen wat er effectief in staat, maar ja wat kon ik doen één tegen allen?

Wat raad je?

Bij de uitgang stond de beheerder als een cipier voor de uitgang met een blanco blad en stylo ter ondertekening.

Ik vraag: Wat is dat? We hebben toch al het aanwezigheidsregister getekend? Teken toch maar, kreeg ik als antwoord.

Ik vraag: Wat tekenen we eigenlijk? (op een meter van het blanco blad lagen een aantal blaadjes omgedraaid). Ik vraag: mag ik eerst lezen wat er getekend wordt?

Neen, zegt hij. Teken maar.

Ik teken natuurlijk niet.

Wie doet dat nou? Een blanco blad tekenen? Blijkbaar was ik de enige die twijfels had, alle andere leden van de vergadering zetten hun handtekening en vertrokken welgezind.

Je tekent toch maar een contract  aangepast aan je noden en niet aan de noden van de contractgever?

Ik vraag me af of andere mensen in gelijkaardige situaties terechtkomen.

Moeten jongeren contracten tekenen die zij niet mogen inkijken vooraf? Echt hallucinant.

Je mag je reactie mailen naar livinaleonie@live.be en dit berichtje delen! Dank u wel.

02-02-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De ondernemingszin in de Noordstraat, FRANS TOORTELBOOM in ’t Molentje.

De Noordstraat  XXXXII. Deel VI D.

Alle fietsenherstellers en -handelaars van de Noordstraat werden tientallen jaren geleden vervangen door de bekende fietshandel van François, Frans Toortelboom (25 augustus 1943), Noordstraat nummer 229.  Frans Toortelboom kon jarenlang elke fiets van groot naar klein, van gewone fiets naar koersfiets aanbieden en herstellen. Hij was jarenlang zaakvoerder van een van de grootste fietsenhandels in Maldegem.

Toen Frans Toortelboom het huis kocht, nummer 229 nu, bevond het zich voor een groot deel inwaarts. Hij heeft zijn toonzaal gedeeltelijk voor het eigenlijke woonhuis laten optrekken.

Frans Toortelboom is een, in Brugge geboren Knokkenaar die noodgedwongen door de oorlog met vader en moeder moest verhuizen tot buiten het spergebied dat zich uitstrekte van de kust tot Maldegem.

Het gezin vond in Balgerhoeke, eigenlijk als vluchtelingen, een dak boven het hoofd en zij zijn daar door omstandigheden blijven wonen tot 1953, het tiende levensjaar van Frans. Om zich te verbeteren van woning aan een betaalbare huurprijs verhuisden zij voor de laatste keer naar de koffiestad. Dichter in de geboortestreek van de vrouw des huizes die op “de Rondute” tussen Heille (twee kilometer van Aardenburg) en “Sluus” (Sluis) haar kinderjaren had gesleten.

In Middelburg is Frans getrouwd met Monique Sneppe. Frans startte met zijn echtgenote een eigen fietsenwinkel in de Kerkstraat nummer 7. Frans heeft tot zijn negenentwintigste levensjaar gekoerst en hun zaak draaide goed in de koersfietsbranche met gespecialiseerde onderdelen en aangepaste koerskledij…

Zijn vader maakte destijds voor hem eerst een kleine en later een grotere hondenkar waarvan hij nog foto’s heeft, hij had ook een hondenslee. Op zijn zesde kon hij schaverdijnen op schaatsen die zijn vader gemaakt had passend voor zijn kleine bottientjes. De tweede dag dat hij het kon is hij maar drieëndertig keer gevallen. Zijn vader schreef ook wel eens een liedjestekst à la tamboer. Zoals Jan Posman eens een luisteravond georganiseerd heeft kent Frans veel “Vertellementen”, niet zoals deze van Jette (Triphon Laureyns) uit het Molentje maar echt waargebeurde verhalen.

Frans Toortelboom was jarenlang de gedreven dirigent van de harmonie De Ware Vrienden van Middelburg en hij was ooit wielrenner in de koersen van Eddy Merckx.

Dit wat betreft de fietsenzaak van Frans Toortelboom.

Daarna volgen nu twee gloednieuwe aantrekkelijke woningen, vroeger woonde daar de vlasbewerker René Cauwels met ernaast een grote boeie. Die "boeie" (= grote werk- of vlasloods van de familie Willemarck) heeft ooit nog dienst gedaan als verblijfplaats van een grote zware vriendelijke man, Marcel Caudeville die soms vervoer regelde voor wie het hem vroeg. De originele werkloods is nog niet zo heel lang geleden vervangen door twee moderne woningen.

Foto’s van Frans in een hondenkar (triemkerre), een slee getrokken door een hond en een klein wagentje getrokken door een hond …. jaren 51 – 52, zouden we nu eens moeten proberen, vroeger was een hond als trekdier doodnormaal.

De beschrijvingen van de woningen en de bewoners van de Noordstraat komen van mijn inspiratiebron en geliefde neef Valeer Posman (1922-2013). Met dank aan Frans Toortelboom..

Zie ook: http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

25-01-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De ondernemingszin van Martha Expeels in de NOORDSTRAAT, ’t Molentje Deel VII a, XXXX.

%%%FOTO1%%%

Na de fietsenzaak van handelaar, hersteller, dirigent, ex-wielrenner, Frans Toortelboom volgde café, De Pearl, later café-restaurant La Bohème.

La bohème is een opera, waarvan twee versies bestaan. De bekendste is de versie van Giacomo Puccini geschreven door Ruggero Leoncavallo. Beide opera's zijn gebaseerd op de roman ‘Scènes de la vie de bohème’ uit 1849 van Henri Murger. De opera van Puccini beleefde zijn première op 1 februari 1896 in het Teatro Regio in Turijn. Het werk betekende een internationale doorbraak voor Puccini. ‘La bohème’ is ook een lied van Charles Aznavour en Jacques Plante. Waarschijnlijk refereerde de naam van het café naar de vermelde zangers en niet naar de opera. Het was er heel gezellig en je kon er ook gerechten bestellen. Heel veel mensen hebben er goede herinneringen aan.

De kruidenierswinkel in nummer 223 (vroeger 221) van Martha Expeels (09 12 1924) en Camiel Standaert (Eede 23 04 1913) volgt er op. Zij trouwden in Aardenburg op 20 oktober 1944. Martha hield de kruidenierswinkel draaiende en zorgde voor de kinderen en het huishouden. Zij was een hartelijke en geliefde dame. Haar man was aannemer metser. Hij had achteraan een groot terrein dat uitliep tot aan de Molenberg. Hun vroegere woning annex winkel is mooi gerenoveerd. Het huis staat bijna rechtover de woning van Walter Notteboom, vroeger woning van César Van den Abeele en Bertha Sekeet, die de varkenshandel combineerden met een kruidenierswinkel in nummer 196, 206 toen.

Er was ook een winkel van naaibenodigdheden van weduwe De Windt, die twee dochtertjes had.

In het laatste deel van de Noordstraat, het Molentje waren nog handelszaken, slager Jeroom Leloup, de fietswinkel van André Lazoen, veekoopman Valère De Baere, vlasbewerker Marcel Braet, schrijnwerker René De Lille nr. 195, heel lang geleden het “scheerhuis” van Jules Leloup en talrijke andere zelfstandigen. De naam Verstuyf was ook goed vertegenwoordigd, Juliaan Verstuyf en Jozina De Baets, Napoleon Verstuyf en Magdalena Timmerman, Jordaan Verstuyf (1916) en Angela Cockuyt (1921 – 1944) enz.

De dochter van Martha Expeels en Camiel Standaert was heel lang de partner van  Willy Baert, een gekend figuur. Willy Baert nam deel aan verschillende culturele activiteiten (toneel Victor De Lille). Willy Baert was bevriend met Segher De Lille en Jacques Savat. Jacques, de broer van Hubert Savat is uitgeweken naar Australië. De zoon van Jacques, genoemd naar zijn grootvader, David Savat is professor in Communicatie en Media Studie aan de ‘Universiteit van West Australië’ (W.A.) in Australië en schrijft wetenschappelijke werken die de hele wereld rond gepubliceerd worden.

We slaan een woonhuis over en dan volgde de woning van Steenkoolhandelaar Jef Verbeke.

Daarna kwam de familie Cockuyt in nummer 199. Een zestigtal jaar geleden was dit de woning van de gebroeders Omer (28 08 1907) en René (03 04 1910) Cockuyt. René Cockuyt leurde met lingerie en linnen in nr. 199. Omer was kleermaker en getrouwd met Zulma Crul, een heel ondernemende vrouw die behalve lingerie ook kleren liet droog kuisen in nr. 215. Ze was  een bijdehandse  verkoopster. Dochter Rita is getrouwd met de muzikale André Van Canneyt en ze hadden een dochtertje Kitty, Noordstraat 215. De broer van Rita, Lubin Cockuyt, Noordstraat 199 had er later een chique kledingzaak “Monovir”. De winkel nr. 215 is gestopt zonder overname. Alfons Cockuyt, of hij nu ook een broer was of niet, weet ik niet, hij werd Fons Koekoek genoemd ging vaak vissen en ving spreeuwen en je kon bij hem paling en spreeuwen kopen.

Op de uitweg van de winkel naar de Molenberg had Omer of Alfons Cockuyt, twee piepkleine huisjes laten afbreken om er een nieuw huis te bouwen. De Djollekes, Leonard Martlé echtgenoot van Julie De Graeve en dochter Germaine (Minneke) woonden in het enige huis op deze kant van de Molenberg. Hun zoon Jozef was gesneuveld tijdens Wereldoorlog I. De zoon van Minneke noemde Alfons, Fonne Djolle. Ook Cyriel Braet heeft er nog gewoond. Hij was een verwoed duivenmelker en timmerde achter zijn huisje duivenhokken met de afbraak van de Duitse barakken langs  de Dreef. Maurice Corveleyn betrok het huisje tot een twintig jaar geleden. Het huisje staat er nog en is lange tijd de enige woning geweest langs deze kant van de Molenberg. Nu zijn er reeds tal van nieuwe woningen opgetrokken.

Met dank voor de informatie en de foto’s aan Hubert Savat, Valeer Posman (notities) en  Walter Notteboom.

Zie ook: http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

25-01-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Op weg naar OMER CLYNCKE. I.

De Noordstraat deel XXXIX.

Hoewel de Noordstraat nog verder doorloopt tot aan nummer 238 met in de jaren 50, Amedé De Smet - Cromheeke, Maurice Ronse - De Lille, Charles - Louis Van De Voorde - Van Dycke, Marcel Claeys - Roegiers, René de Vreeze - Van Den Steen, stappen we aan de toegang naar de Rapenbrugstraat naar de andere kant van de straat, hoewel de Noordstraat daar ook verder loopt tot aan de voormalige woning van de postbode Alfons Marclé (22 01 1894) en Martha Goegebuer nummer 271 in 1950, nu woning Walter Marclé. Op de weide van Omer Clyncke rechtover de eigendom Marclé was na de oorlog, een noodsoldatenkerkhof.

Walter Marclé woont nu nog in het laatste huis van de Noordstraat.

Op de foto van het krantenknipsel vooraan liggen de graven van de gesneuvelde soldaten op het voorlopig kerkhof in de Aardenburgkalseide, de ‘macadam’ aan de overkant van de weg ziet u de laatste woning van de Noordstraat, nl. het huis van Walter Marclé.

De gesneuvelde soldaten werden langs de kanaaloever gesleept en voorlopig begraven in een put, de gewonden werden afgevoerd met de tram naar een zaal die dienst deed als hospitaal. Het bloed van de gewonden sijpelde op de tramsporen langs het Molentje. Later werden de lijken opgegraven en naar een voorlopig Canadees kerkhof gebracht op een weide van Omer Clyncke die hij pachtte aan juffrouwen uit Gent (nu woning en tuin van Mevrouw Georges Boes - Marcella Calleeuw), rechtover het geboortehuis van Walter Marclé. Omer Clyncke stelde zijn weide ter beschikking als voorlopig veldgraf, een tientallen gesneuvelde soldaten vonden er hun eerste rustplaats en verschillende Maldegemnaren hielpen de Canadezen hun talrijke doden begraven. Na de oorlog trokken notabelen, belangstellenden en scholieren naar dit eerste ‘Canadees kerkhof’ om eer te betonen aan hen die ons land bevrijdden. Later werden de soldaten ontgraven en naar het huidige ‘Canadees militair kerkhof’ aan de Adegemse Prins Boudewijnlaan gebracht.

In de herfst van 1944 voerden de Canadezen wekenlang en slopende strijd voor de vrijmaking van de Scheldemonding (the Scheldt Pocket). Vanaf de kust baanden de Canadezen een kilometerlange weg naar de bevrijding af tot in het Meetjesland. Met dit doel werd een speciale operatie in het leven geroepen the ‘Switch Back’ of de ‘Sla terug’ operatie. Op 6 oktober 1944 stak de 7^de Infanterie Brigade na een voorbereidend artillerievuur rechts van Strobrugge het Leopoldkanaal over. Het werd een afschuwelijk strijdtoneel, waarbij de Canadezen tot aan hun middel door de overstroomde polders moesten waden terwijl zij met vlammenwerpers de sterke Duitse weerstand probeerden te breken. Zij slaagden er in de oppositie te verbreken en verder te trekken om Nederland te bevrijden.

Een van die Canadezen, Denis Chisholm kwam eind jaren 60 de tocht vanaf Duinkerken tot in Moerhuize herbeleven, samen met zijn echtgenote, Edith. Wijlen Marc De Pauw, toen nog een kleine jongen kwam mij halen omdat die onbekenden in de Rapenbrugstraat ‘Engels’ spraken. Op die manier leerde ik Denis en Edith Chisholm kennen, ik nodigde hen uit bij mijn moeder, waar ze natuurlijk eten kregen en bleven slapen. Op die manier ontstond er een jarenlange vriendschap tussen deze Canadese veteraan en zijn vrouw en mijn gezin die pas verbroken werd bij het overlijden van Denis in 2015 en het overlijden van Edith begin 2016, beiden meer dan negentig jaar. Georges Spittael die onlangs overleden is heeft boeken geschreven over de bevrijding en de gesneuvelde soldaten en ik had hem aangesproken om Denis en Edith te begeleiden langs de bevrijdingslinie aan het Leopoldkanaal. Met Georges Spittael bleven wij in contact.

Tussen de woning van Walter Marclé en de hoekwoning Guillaume Verstraete (later van bakker Armand Savat), woonden in de jaren 50, dus 65 jaar geleden achtereenvolgens: Clément Verdonck - de Jong, Camiel Groosman - Van Eenaeme, in nr. 265 zaadhandelaar Honoré Cauwels (1883) en Irma of Zulma Hudders, Leon De Backer– Van Ootegem, Aaron De Lille – Calie, Remi De Coster (1905) en Marcella Maenhout, Armand De Lille – Wallemacq, Désiré De Decker – De Schepper, eierhandelaar Petrus De Beir (1892) en Ludwina Van Landschoot in nr. 253. In nummer 255 woonden meubelhandelaar Jozef Ieserbiet (1884) en de naaister Anna De Schepper. Armand De Lille (1892) schrijnwerker-meubelmaker en Ida Wallemacq, woonden in de Noordstraat 241. Hij was een sociaal voorvechter en verzette zich tegen wantoestanden (belastingen op uurlonen die aangerekend werden en nooit doorgegeven). Armand De Lille (1892) werkte voor René De Meulenaere, aannemer van timmerwerken in de Noordstraat. Hij zou dan een afstammeling geweest zijn van bierhuis De Lille.

Schuin tegenover de slagerij van Omer Van Kerckhove in nr. 243 was de garage Martin en Raymonda Taveirne. Hun enige dochter Vivianne Taveirne woont nu in Spanje. Met  Freddy Boes heeft zij drie kinderen. Later namen  Firmin Blomme  en Cecile Lazoen, dochter van André Lazoen de garage over. Alex De Krijger baatte er later Kruger Motoren - Generatoren – Tuinmachines uit. Alex De Krijger en Marlies De Windt hebben nu een nieuwe vestiging in de Noordstraat nummer 222, er praktisch rechtover. Zij kochten de woning van Medard Van de Voorde in 1999. Zij hebben de oude woning volledig gerenoveerd met respect voor het verleden en drijven een bloeiende handel in motoren. Een van de weinige zaken die stand gehouden hebben in de Noordstraat.

Op die hoek aan de Rapenbrugstraat in de Noordstraat 241 woonden bakker Armand Savat (pasfoto), en zijn echtgenote Ivonna Vermeulen (1910).

Armand en Norbert Savat waren bakkers en vulden hun nachtwerk aan met het rondbrengen van brood op het platteland, enkele dagen per week. De bakkers waren overal welkom in elk gezin. Zij waren altijd vriendelijk, hadden een luisterend oor en brachten afwisseling en het laatste nieuws in een eentonig landelijk leven. Hun huis was voordien eigendom van Guillaume Verstraete. Er wonen nog leden van de familie Verstraete langs de Rapenbrugstraat, de hoek om.

Daarnaast woonde Cyriel Brande - Blomme in een nogal hoog woonhuis. In het kleine huisje woonde Jeanelle Laureyns, dochter van Triphon Laureyns en haar gezin. We bollen zachtjes verder met een paar tussenstops naar Dagbladhandel ’t Hoekje.

Met dank voor de info aan Louis Posman, Walter Marclé, Theo de Vreeze, Marlies De Windt, Madeleine en Myrèse Clyncke, Vera Van Kerrebrouck, Jacky Lazoen (Klapper 1950), Erik Blomme van het Archief Maldegem en de jaarboeken ‘t Ambacht.

23-01-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De ondernemingszin in het breedste deel van de NOORDSTRAAT, Omer Clyncke. Deel II.

De Noordstraat deel XXXIX.

Na de woning van Cyriel Brande - Blomme woonde Jeanelle Laureyns, dochter van Triphon Laureyns en haar gezin.

Daarna woonde de weduwe Rudolf (Dolf) Leloup – De Smet en had je de inrijpoort van het café van Omer Clyncke en Gilberta Spiegelaere in nummer 229. Rudolf (Dolf) Leloup mocht ook die inrijpoort gebruiken om naar het achtererf te komen. 

Omer Clyncke en Gilberta Spiegelaere waren heel gekend in Maldegem. Omer was de tweede jongste van een gezin van zeven kinderen: Omer, zijn zussen en broers waren de kinderen van herbergier Jan Camiel Clyncke (25 03 1860) en Pelagie De Vliegere die in april 1938 in de Stationsstraat nummer 14 woonden.

1. René Clyncke was getrouwd met Lia Hille en zij hadden twee zonen.

2. Rudolf Clyncke had een dochter Annie Clyncke. Het bedrijfje waar vroeger Armand Cauwels (+ 1988) en Laura Savat (04 03 1923 – 03 03 2016) en hun kinderen Eric en Dorine woonden, meer naar ’t centrum toe, aan de zelfde kant als het café, was voordien eigendom van Rudolf Clyncke.

3. Richard Clyncke en Paula Boes hadden geen kinderen.

4. Marie en Jeannette Clyncke bleven ongehuwd.

5. Marcella Clyncke was getrouwd met Alfons Van Rie, vader van Suzanne Van Rie (10 03 1931), grootvader van de ondernemende tweelingzusjes Marie-Paule en Marie-Pierre Claeys.

6. Een dochter Madeleine was gestorven op zeventienjarige leeftijd en een ander dochtertje Gisèle was ook vroeg overleden.

De echtgenote van de legendarische Maldegemse bakker Omer De Bruyckere uit de Stationsstraat 18, namelijk de vriendelijke Alix Clyncke (20 02 1908), was een nichtje van Omer Clyncke.

Gilberta Spiegelaere kwam ook uit een groot gezin.

1. Lily Spiegelaere was getrouwd met Omer Van den Abeele, slager in de Markstraat. Zij hadden vier kinderen Monique, Roger, Jacques en Ria.

2. Agnes Spiegelaere was getrouwd met Harry Rijckaert en ze woonden in de Gentsesteenweg.

3. Maria Spiegelaere woonde in Gent en was getrouwd met architect Creef, die lesgaf aan de academie in Maldegem.

4. Eveline Spiegelaere was getrouwd met Camiel Pyfferoen.

5. De jongste van het gezin Modest Spiegelaere was veehandelaar in Eede.

Omer Clyncke en Gilberta Spiegelaere kochten het café en het huis in de Noordstraat. Omer had een veehandel, was bieruitzetter en hield een volks café waar gekaart, gekickerd en gebabbeld werd .

Op de foto’s, Omer met kleindochter Rita Cauwels, Omer Clyncke, zijn vrouw en kinderen enz…

Met dank voor de info aan Mevr. Myrèse en Madeleine Clyncke, Jacky Lazoen (Klapper 1950),. Op de foto’s: Omer Clyncke en kleindochter Rita Cauwels, Myrèse Clyncke en familie.  Zie ook: http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

De Noordstraat deel XXXIX, ’t Molentje. Deel VI. A.

22-01-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Omer Clyncke Deel III.

De Noordstraat deel XXXX.

Omer Clyncke en Gilberta Spiegelaere uit de Noordstraat hadden drie kinderen.

Madeleine (1930) gehuwd met Maurits Cauwels, Alexander (1932) en Marie -Thérèse of Myrèse gehuwd met Lubin Leloup zoon van Georges Leloup, die naast schoenmaker René Posman woonde. Lubin Leloup was de broer van René, Christianna, Ria en Carina Leloup.

Madeleine Clyncke, genoemd naar een overleden tante, was in ’t pensionaat in Meire bij Aalst in haar kinder- en jeugdjaren. Toen zij eens per trein naar huis gereisd kwam tegen het einde van de oorlog, werd onderweg een trein gebombardeerd en toen mocht zij thuisblijven. Zij hielp dan in het huishouden en in het café.

Op die manier leerde zij haar toekomstige man Maurits Cauwels, zoon van landbouwer Camiel Cauwels (15 september 1881) en Marie Octavie De Muer, uit de kleine Katsweg 28, kennen. Madeleine Clyncke en Maurits Cauwels trouwden op 7 mei in 1953. Madeleine had lange tijd een kaas- en boterwinkeltje naast de Grand Café in de Markstraat. Annie De Clercq (van die kledingwinkel er rechtover) nam die winkel later over. De broer van Maurits, Eli Cauwels, overtuigde hem, in Congo te gaan werken, om de overzet van de Congostroom te realiseren. Eli had vier boten en verdiende veel geld. Op die manier kwam het gezin Cauwels - Clyncke in Congo terecht in 1958. Lang konden zij er niet blijven want in 1960 was er de opstand en beschermd door kussens opzij van elk kind reisden zij naar de onafhankelijke zone, waar ze allen tickets kregen richting Maldegem in december 1959.

Madeleine Clyncke en haar kinderen kwamen thuis terecht in de Noordstraat bij haar ouders in december 1959. Op die manier kon zij nog voor haar zieke moeder Gilberta Spiegelaere zorgen die stierf op 1 maart in 1960. Gilberta Spiegelaere is overleden op 51 jarige leeftijd, veel te vroeg. Dochter Myrèse Clyncke was pas zestien.

Maurits Cauwels zocht werk en vond er in Eeklo. Zij hadden eerst een Shell station en schakelden toen over naar Garage Volvo, later Rolls Royce en Bentley. Zij wisten van aanpakken.

MADELEINE CLYNCKE EN MAURITS CAUWELS hadden vier kinderen.

Het oudste kindje Gilberte Cauwels, werd met een zwak hartje geboren en stierf na drie maanden (+ 1954). Het was een droevig afscheid en Madeleine bewaart nog altijd fotootjes van het kleine meisje in haar portefeuille, meer dan 60 jaar later.

Zoon Alexander Cauwels nam aanvankelijk de zaak van zijn vader over. De echtgenote van Alexander, Karlien De Clercq werd een betrekking aangeboden in Amerika en Alexander en de drie kinderen trokken naar New Jersey waar ze nog altijd wonen. Alexander verkoopt er visverwerkende machines aan fabrieken, de drie kinderen, Alexander, Aristo en Lara zijn allen universitairen.

Dochter Rita Cauwels is professor tandheelkunde aan de universiteit van Gent. Zij was getrouwd met een tandarts, een Oekraïner, zoon van dokter Popovitz en zij hadden vier kinderen. Zoon Alexander Popovitz werkt in Kinshasa, Letitia Popovitz geeft les aan doofstomme kinderen, Nastasia Popovitz studeert aan de universiteit en Maxim Popovitz werkt in de MediaMarkt.

De jongste dochter van Madeleine, Marianne Cauwels is advocaat in Antwerpen, getrouwd met Frank Van Goethem (Solution – podia, etalages). Zij hebben twee dochters: Inez Van Goethem studeert in Canada, Emily Van Goethem studeert voor handelsingenieur in Leuven.

Madeleine Clyncke en Maurits Cauwels zijn terecht heel trots op hun kinderen en kleinkinderen. Zij wonen in Eeklo, zij hebben voor de broer van Maurits, Eli Cauwels uit Knokke gezorgd (mantelzorg) tot hij stierf in 2015, zij helpen nu nog altijd waar zij kunnen. Marcel kan alles, hij volgde tekenschool in Maldegem tijdens de oorlog en studeerde jaren aan de academie en maakt prachtige schilderijen, vooral portretten.

OMER CLYNCKE EN GILBERTA SPIEGELAERE hadden nog twee kinderen.

Alexander Clyncke geboren in 1932, die trouwde met Marie-Jeanne Vermeire. Alexander (1932 - 2014) zette de zaak van zijn vader verder en verhuisde naar de Koning Albertlaan. Toen zijn zoon Jan Clyncke zeven jaar was, overleed de eerste echtgenote van Alexander, Marie-Jeanne Vermeire. Alexander hertrouwde met Odette Lampo uit Middelburg. Alexander en Odette  zijn intussen al overleden.

De moeder van Marie-Jeanne heeft nog gewerkt in het Café van Nelis De Lille in de Marktstraat.

Dochter Myrèse Clyncke had een kapsalon midden jaren zestig in het huis van haar vader, verhuisde naar de Edestraat en daarna naar de Brielstraat, waar ze nu nog woont. Ze trouwde met Lubin Leloup zoon van Georges Leloup, die naast schoenmaker René Posman woonde, in ’t Molentje.

Zij hadden drie kinderen. Sabine Leloup is getrouwd met Filip Van Haecke en zij wonen in Sint Amandsberg in Gent. Hun 20-jarige dochter Amber Van Haecke studeert aan de hogeschool. Sabine Van Haecke werkt voor ’t Wit Gele kruis.

Jill Leloup is kantoorbediende in de haven van Zeebrugge. Haar dochter Gaëlle heeft Toerisme gestudeerd in Spermalie, Brugge en werkt er nu in het hotel De Orangerie.

Lubin Leloup overleed plots op 1 januari 2015 en Myrèse en haar kinderen moesten alleen verder. Met de steun en de hulp van haar zus Madeleine en haar eigen kinderen en kleinkinderen kan zij het verlies langzamerhand verwerken.

Op de foto’s: Madeleine Clyncke aan de tap, het kindje Gilberte Cauwels, Alexander Clyncke op zijn huwelijksfeest, de laatste leden van de familie Clyncke enz…

Met dank voor de info aan de dames Myrèse en Madeleine Clyncke, Heren Louis Posman, Jacky Lazoen (Klapper 1950. Zie ook: http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

De Noordstraat deel XXXX, ’t Molentje. Deel VI-B.

21-01-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De ondernemingszin van Omer IV.

Deel VI - C. XXXXI.

Omer Clyncke en Gilberta Spiegelaere waren zaakvoerders van het café VEEHANDEL en de drankhandel “Bieren Zeeberg”, (foto van de handelszaak jaren 40). Het laden en lossen van de bierbakken gebeurde achteraan aan de Molenberg. De meeste huizen en handelszaken langs die kant van de Noordstraat monden uit in de Molenberg. Tijdens de bevrijding na W.O. II was dit café van Omer Clyncke zeer populair! Maldegem was bevrijd en in ’t Molentje was er een verboden gebied juist tot voor de herberg. Het café er rechtover lag niet binnen deze zone, tot groot verdriet van de uitbaters. De Maldegemnaars hielpen en steunden de soldaten en onthaalden en zorgden voor hen met veel vreugde. De foto van dit café staat in ‘Flanders Fields’.

In het boek ‘Flanders Fields’ staat een interessante reportage over de bevrijding van het Meetjesland p 25 e.v. Op pagina 32 staat vermeld: “Op de wijk Molentje vormde CAFÉ VEEHANDEL uitgebaat door Omer Clyncke de scheidingslijn. Burgers mochten niet verder. De Duitsers waren nog permanent aanwezig aan de kanalen en het was er gevaarlijk voor de burgers. Omer Clyncke deed gouden zaken want het café werd druk bezocht door de Canadese soldaten die verlekkerd waren op Belgisch bier. Er werd flink wat bier getapt en de Canadezen betaalden met legerlaarzen, schoenen, handschoenen, wollen ondergoed, sloffen sigaretten, kisten Sunlight zeep en zelfs met invasiegeld. Intussen werd er heen en weer gereden naar het front in Nederland. De Canadezen die enkele dagen verlof kregen konden relaxen in het café. Zij logeerden bij particulieren en in scholen en velen zochten ontspanning in hun vrije tijd. De Canadezen verbroederden met de Maldegemnaren in het café van Omer Clyncke. Een van hen Alphonse Morine bleef jarenlang corresponderen met de familie Clyncke.

Kort na de oorlog werd er het kantoor van de Nationale Strijdersbond gevestigd, vandaar het opschrift lokaal N.S.B. op de gevel van het café. De NSB, voluit Koninklijke Vereniging Nationale Strijdersbond van België, is een vaderlandslievende belangenvereniging, vzw, opgericht in 1919 en sedert 1967 aangesloten bij het Nationaal Eenheidsfront der Oud-strijders en Veteranen vzw (NEFOSV/FUNACV). De Nationale Strijdersbond behartigt de fysieke en morele belangen van de oud-strijders en wil een boodschap uitdragen van vrede, verdraagzaamheid en vaderlandslievendheid. De bond organiseert, neemt deel en luistert plechtigheden en ceremonieën op van nationale aard. De organisatie heeft geen politieke, godsdienstige of ideologische banden, is financieel onafhankelijk en ontvangt van niemand geld of schenkingen, behalve van haar leden. De evenknie van de Nationale Strijdersbond in Wallonië is het Société Royale Fédération Nationale des Combattants de Belgique, kortweg FNC. (info via internet)

NSB mag je dus niet verwarren met de NSB in Nederland. De NSB, de Nationaalsocialistische Beweging in Nederland, was een politieke partij die tijdens de bezettingsjaren collaboreerde met de nazi’s. De NSB werd in 1931 door Anton Mussert opgericht als extreem rechtse anti parlementaire beweging. Onder invloed van de ontwikkelingen in nazi-Duitsland nam de beweging aan het einde van de jaren dertig steeds meer anti-Joodse standpunten in. Vanaf eind 1941 was de NSB de enige toegestane politieke partij van Nederland en werkte zij nauw samen met Duitsland. Na afloop van de oorlog werd de beweging verboden. Veel prominente leden werden veroordeeld. (informatie via internet)

In nummer 227 woonde Irma Cauwels – Hudders en haar zoon, landbouwer Aimé Cauwels (1929). De echtgenote van Aimé, Rachel Verstrynge (1926) stierf veel te vroeg en hij bleef achter met twee kinderen. Aimé Cauwels, was de man die zijn kracht kon meten met wijlen krachtpatser John Massis tijdens Molentjes kermis, die een zware tractor kon verplaatsen met zijn tanden. (zie Camob website, Noël Ryheul heeft er een filmpje van).

Zijn  zoon Luc Cauwels en kleinzoon lieten op de plaats waar Aimé woonde, mooie eengezinswoningen bouwen.

Foto café uit Flanders Field, het Ambacht, Maldegem. Foto van Omer, met zijn echtgenote, dochter Madeleine en kleindochter.

Met dank voor de info aan de Heren Walter Notteboom, Louis Posman, Theo de Vreeze, Jacky Lazoen (Klapper 1950), Erik Blomme van het Archief Maldegem, Mevr. Madeleine en Myrèse Clyncke.

Zie ook: http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

De Noordstraat deel XXXXI, ’t Molentje. Deel VI-C.

20-01-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De ondernemingszin in ‘Café ’t Molentje’.

Deel V- N. De Noordstraat

Deel XXXXXI.

Op de hoek Noordstraat nummer 226 naast Omer Van Kerckhove was: “Café ’t Molentje”, van Albert Braet (1909) en Adriana Caboor in de jaren 50. Albert was de vader van Daniël, onderwijzer in het atheneum. Het was eerder een café om te biljarten, te kaarten en te krulbollen.

Het ging er heel gezellig aan toe, getuige het kerstkaartje met de afbeelding van de woning, waar de toenmalige uitbaters, in 1960, Hilaire de Vreeze (17 09 1922) en Irma Geyssens afkomstig uit de Krielstraat 8, hun klanten een Zalig kerstfeest wensten.

Het huis naast het café was het woonhuis.

De grootouders Theofiel de Vreeze en Augusta Rieberghe, de ouders van Hilaire de Vreeze, woonden daar ook.

Theo de Vreeze, zoon van Hilaire, was zeven maand oud toen zijn ouders het café overnamen van Albert Braet in 1958. Ze hebben het 15 jaar uitgebaat dus van 1958 tot 1973. Daarna kwamen Rudy Buzeyn - Lamyns en dan Joepie en Jan Dey.

Theo de Vreeze woont al vele jaren in Leopoldsburg, hij is beroepsmilitair, maar interesseert zich nog altijd voor zijn heimat.

Het café was heel breed en eigenlijk een mooi gebouwtje, het werd ook restaurant en menig Maldegemnaar vierde er hun huwelijksfeest.

Café ’t Molentje zag er lange tijd ook leegstaand uitnodigend uit maar het is onlangs afgebroken om plaats te maken voor een immens flatgebouw.

De mensen hadden gehoopt op een stukje groen op ’t einde van ‘t  Molentje, een plekje om uit te rusten en te keuvelen, een rustplaatsje voor de wandelaars, maar het is een groot flatgebouw geworden.

Door de centrale ligging van Maldegem, dichtbij Brugge, de kust en Gent is de bouwgrond gegeerd en in prijs enorm gestegen zodat heel wat Maldegemnaren het zich eigenlijk niet meer kunnen veroorloven een eigen huisje te laten bouwen zoals vroeger, jaren 60, 70, 80, 90, zodat ze noodgedwongen moeten kiezen voor een flatje.

Dat oudere mensen moeten kiezen voor een kleinere ruimte is op zich niet zo erg, maar dat jonge mensen soms met kinderen, hun leven moeten doorbrengen in een klein flatje, is betreurenswaardig. Ik schrijf soms flatje, ‘huisje of huis of villa’ om de huizen te situeren in een huizenrij. Persoonlijk heb ik er geen moeite mee dat ik van een groot huis, een villa zogezegd  naar  een klein flatje moest trekken, van een groot buitenverblijf in ’t groen naar een duivenhok als ‘t ware. Een mens moet zijn lot kunnen aanvaarden op gelijk welke leeftijd. Hoe kleiner, hoe minder werk en onderhoud voor oude mensen.

Maar jonge mensen hebben recht op een grote open plek met tuin en moestuin, voor hun kinderen en hun huisdieren.

We moeten er ons bij neerleggen, grote huizen en domeinen zijn onbetaalbaar geworden en jonge mensen moeten zich terugtrekken in kleine flatjes, een wraakroepende situatie eigenlijk. Als je dan ziet hoeveel je moet neertellen voor een woning met living, keukentje, twee of drie slaapkamertjes waar je amper kan in bewegen, stijgen je haren ten berge, om niet te spreken van de gemeenschappelijke kosten als je in een flatgebouw woont, afhankelijk van niet altijd eerlijke syndici. De ‘Gouden Jaren’ zijn definitief voorbij.

'Laat ons kleiner bouwen voor jongeren en singles' verscheen in de krant op 10 maart 2016: geschreven  door Kristof Simoens. “Foto: ss. Hij schreef: Nieuwbouwappartementen zijn in ons land gemiddeld 85 vierkante meter groot.

Als het van de projectontwikkelaars afhangt, daalt dat cijfer tot 75 vierkante meter. 'Alleen met kleinere flats wordt nieuwbouw weer enigszins betaalbaar voor jongeren en alleenstaanden. Helaas liggen nog te veel steden en gemeenten dwars.'

Bouwen is onbetaalbaar geworden, al zeker voor jongeren en alleenstaanden. Zelfs een doorsnee nieuwbouwflat kost in Vlaanderen al gauw zo’n 215.000 euro; in Brussel mag u daar nog minstens 10.000 euro bijtellen. 'Prijzen exclusief 21 procent btw', zegt Olivier Carrette, gedelegeerd bestuurder van de Beroepsvereniging van de Vastgoedsector, die zo’n 150 projectontwikkelaars overkoepelt.

10% kleiner, 10% goedkoper. Een rondvraag bij de tien grootste projectontwikkelaars leert dat één op de vijf geïnteresseerde jongeren en singles afhaakt omdat ze geen lening krijgen van de bank. ‘Wij vragen al langer dat de overheid de fiscale druk op nieuwbouw vermindert. Maar in de huidige budgettaire context is dat vechten tegen de bierkaai', beseft Carrette. 'Daarom komen we zelf met een oplossing voor starters: de beschikbare ruimte en bouw-oppervlakte efficiënter gebruiken. Als we een appartement 10 procent kleiner bouwen, zal het 10 procent goedkoper worden', zegt Carrette.”

Stel je voor dat je heel je leven moet wonen op 75 vierkante meter …..

Café ’t Molentje is een residentie geworden en zal woonruimte bieden aan heel wat mensen, oud en jong. We moeten het positief en realistisch bekijken, de jeugd trekt meer naar de centra de laatste jaren, dichtbij scholen, sportcentra, muziek- en tekenacademie. Het is handig, goedkoper en milieuvriendelijk. Alles heeft zijn positieve en negatieve kanten.

De volgende gerenoveerde woning is de eigendom van Alex en Marlies De Krijger – De Windt die het domein kochten van Medard Van de Voorde in 1999 en er hun bloeiend bedrijf startten.

We naderen de laatste huizenrij van de Noordstraat, waar al veel oude huizen gerenoveerd werden of plaatsgemaakt hebben voor nieuwbouw. De Noordstraat oogt steeds aantrekkelijker de laatste jaren, wat positief is.

Met dank voor de info aan de Heren Louis Posman, Theo de Vreeze, Marlies De Windt, Jacky Lazoen (Klapper 1950), Erik Blomme van het Archief Maldegem. Op de foto’s: voormalig café ’t Molentje op diverse tijdstippen. Tekst en foto flatgebouw: Kristof Simoens.

De Noordstraat deel XXXXXI, ’t Molentje deel V- N.

19-01-2017 om 20:09 geschreven door Marianne Posman 1

TE   HUUR (verhuurd)

ZONNIGE WONING HOB. MET GROTE TUIN BLOEMESTRAAT 14, MALDEGEM.

- Bewoonbare oppervlakte 144 M2 + terras 50 M2

- Aantal slaapkamers: 3

- 4 autostandplaatsen. Tuinhuis 9M2

- Speeltuin ( gras ) 600M2, totale OPP. 800 M2.

- Vrij vanaf 1/09/2017

- Huurprijs: 795 euro /maand

- Goed geïsoleerd: EPC score: 111 KWH / M2 – E-peil: E62

Indeling:

- Inkom

- Gastentoilet

- Ruime zonnige living ( 34M2 ) met toegang naar het terras

- Geïntegreerde ingerichte keuken ( 10M2) met toegang naar het terras

- Berging ( 3,5M2)

Boven:

- Drie slaapkamers ( 13M2 – 13M2 – 10M2 )

- Badkamer met meubel-dubbele lavabo, bad, douche, toilet (11,5M2)

- Apart toilet boven

- Zolder ( 23M2 )

Beschrijving:

- Parlofoon

- Verwarming aardgas (Vaillant eco TEC plus)

- Volledig gereinigd, behangen en geschilderd, instap klaar

- Voorzien van alle verlichtingsarmaturen

- Ventilatiesysteem C+

- Regenput met pomp – voor toilet beneden en wasmachine.

- Waterverzachter

- Speeltuin volledig omheind met elektr. poort

- Geen huisdieren

Inlichtingen en afspraak: GSM 0487 177904. louis.posman@telenet.be

Bezichtigen na afspraak: do van 18H-20H en Za 17H-19H.

Verhuurkantoren gelieven zich te onthouden.

13-01-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

MARIANNE POSMAN brengt verslag uit over uitgeweken ondernemingstalent in Groot-Maldegem.

Meester-slager LUC DE BAERE uit Maldegem

presenteert het lekkerste, het malste en het veiligste vlees ter wereld.

Talrijke nakomelingen van Josef De Baere uit de Noordstraat laten opmerkelijk van zich spreken. De kleinzonen van Josef De Baere hadden elk op hun eigen manier een bepaald sluimerend talent waarvan sommigen met hart en ziel gebruik hebben gemaakt en naam gemaakt hebben in de streek.

De oudste zoon van Josef De Baere uit de Noordstraat, Etienne De Baere, handelaar in steenkool en brandstoffen, geboren in 1932, was getrouwd op woensdag 20 januari 1954 in Maldegem met Maria Antoinette Bottelier. Zij hadden vier zonen.

Luc (16 december 1956) werd een eersterangs meester-slager in Sint-Joris-Ten-Distel.

Dirk (2 februari 1960) is meester-kok en baat thans met zijn gezin en zijn team “Huyze De Baere” uit, het feeërieke hotel-restaurant in de Noordstraat, Maldegem waar mensen van alle uithoeken van het land komen genieten van lekkere gerechten in een uniek kader.

Rik De Baere (2 maart 1964) vestigde zich in Knokke-Zoute in 2003, na een lange, indrukwekkende loopbaan in Parijs, Londen en Brussel die hem internationale bekendheid verschafte.

Filip (24 september 1968) nam de stookolie- en steenkoolhandel Brandstoffen Q8 Vossenhol van zijn vader over.

LUC DE BAERE, zoon van Etienne en kleinzoon van Josef waagde zich, na een vreugdevolle en kommerloze kindertijd in het landelijke Vossenhol, aan een opleiding Ter Groene Poorte in de Spoorwegstraat in Brugge van 1969 tot 1973, aanvankelijk voor bakker maar hij schakelde snel over naar slagerij. Tijdens de schoolvakanties werkte hij in Oostende en Blankenberge. Na schooltijd smeedde Luc ook plannen om zich waar te maken in de hoofdstad. Hij werkte twee jaar in Brussel en volgde een technische opleiding in Anderlecht, een dag per week.

Na zijn legerdienst kon hij als gerant aan de slag in een superette in Maldegem. Een jaar later in 1977 startte hij bij meester-slager Mark (de zoon van Paul) De Busschere die alles nog ambachtelijk maakte en waar hij de puntjes op de i leerde zetten. Hij volgde ondertussen een patroons opleiding in ’t Hooge in Kortrijk.

In mei 1979 kocht hij een slagerij in Sint-Joris-Ten-Distel en trok met zijn echtgenote Marleen Matthijs en oudste dochtertje Delphine (1979) naar Beernem. Op 2 juni 1979 bedienden zij er hun eerste klanten. Zij hebben er keihard gewerkt, zij aan zij, 16 uur per dag, zes dagen in de week. In 1980 moderniseerden zij hun handelszaak, het handwerk werd door machines en installaties verricht en op die manier konden zij meer aandacht besteden aan een eigen assortiment.

Marleen Matthijs volgde vijf jaar Spermalie in Brugge en werkte in diverse hotels en restaurants in Knokke. Zij was de dochter van veehandelaar Maurice Matthijs, die hen het beste vlees kon leveren.

Luc De Baere en Marleen Matthijs verkochten al snel panklare gerechten, fondue en gourmet wat toen een schot in de roos bleek. In 1981 hadden zij er een zoon bij, Olivier die in 1998 ook in de zaak opgenomen werd  en reeds lange jaren een rechterhand is. De handelszaak bleef groeien en gedijen. Een assortiment van kaas, kaasschotels en wijn vervolledigde al snel hun ruime aanbod.

Luc De Baere zat ondertussen nooit stil en introduceerde vlees van dieren gekweekt op natuurlijke wijze, supervers vlees onder de labels Meritus en Vita Project. De consument werd een eerlijk product geleverd.

Voor een vakwedstrijd met eigen producten op de Heyzel in Brussel in 1987, haalden zij 2 bronzen, 3 zilveren en 4 gouden medailles. Gekookte beenham, boerenpaté, gerookte rundsfilet en lunchworst haalden goud!

Intussen volgde Luc De Baere van 1990 tot 1992 een wijncursus van Maître-Sommelier en slaagde voor zijn examen. Hij kon prijzen en diploma afhalen in maart 1993 en dit betekende meteen een tweede grote renovatie in de handelszaak die van kop tot teen vernieuwd werd met wijnkelders en allerhande nieuw, ultramodern materiaal en machines voor vleesbewerking. In mei 1995 kochten zij de woning palend aan de zaak. Wat ooit één woning was geweest werd opnieuw in ere hersteld. Renoveren, moderniseren, aanpassen volgens de nieuwe wetgeving, alles werd er aan gedaan om zo klant- en milieuvriendelijk handel te drijven.

De zaak wordt NATUUR SLAGERIJ, TRAITEUR EN WIJNEN DE BAERE.

Inderdaad, Luc De Baere trok op regelmatige basis naar Frankrijk om er wijnen te proeven en in te voeren om aan te bieden in de zaak. Hij neemt zelfs wijn en champagne af van de bekende wijngaarden – naamgenoot Demilly De Baere, Bligny.

Een stukje historiek De Baere van het succesverhaal van een van “Maldegems zonen” zoals we dat uitdrukken, op wie wij Maldegemnaars terecht fier zijn. Een ambitieuze jongeman, met roots in de Noordstraat die al zijn talenten kordaat, verbeten en doelbewust heeft ontplooid om zich samen met zijn gezin een succesvolle weg te banen in de maatschappij en er in geslaagd is.

Na bijna 40 jaar hard werken in de zaak neemt dochter Delphine De Baere de fakkel van vader-slager-traiteur-sommelier over!

Op 6 januari opent de vernieuwde handelszaak in handen van nieuw en jong bloed en houdt Luc De Baere een oogje in ‘t zeil op afstand.

Het levensverhaal van een van de zonen van Etienne De Baere, een inwoner van de Noordstraat, Maldegem is  een aaneenschakeling van arbeidsvreugde, onbeschrijfelijke inzet en welslagen. Naamgenoot Guido De Baere gaf enkele jaren geleden een boek uit ‘De afstammelingen van Joannes De Baere’ en hij kwam tot de bevinding dat de stamvader Joannes De Baere geboren werd in Maldegem in 1663, en er ook stierf in 1733. Het spreekt vanzelf dat heel wat nakomelingen van ‘Joannes De Baere’ verspreid zijn in Maldegem en omstreken. Velen zijn ook uitgeweken naar het buitenland.

De Baere is een welluidende en mooie familienaam die op het puntje van de tong ligt omdat de naam gekend is in Maldegem. Heel wat mensen noemen De Baere en zij zijn allen verwant met Joannes De Baere.

Nemen we nu de overgrootvader van Luc, Dirk, Rik en Filip De Baere, Désiré De Baere, fruitkoopman, vrachtrijder, klokkenluider en winkelier, (11 april 1878 - 10 maart 1956). Désiré trouwde op 22 januari 1904 in Maldegem met Emma Versluis, die een kruidenierswinkel uitbaatte. Zij hadden twee kinderen: Maria De Baere en Josef De Baere (23 maart 1908 - 2 maart 1976). Désiré De Baere en zijn echtgenote Emma Versluis woonden ongeveer in het midden van de Noordstraat in Maldegem rechts als je je van het centrum verwijdert. Hun handelszaak is pas kort geleden afgebroken en vervangen door een flatgebouw. De zoon van Desiré, Josef was kolenhandelaar en vrachtrijder en had een handelszaak er rechtover. Josef was getrouwd op 16 juli 1931 met Georgette Lampaert die jarenlang een Boetiek voor Kinderartikelen en speelgoed uitbaatte. Zij hadden vijf kinderen: Etienne, geboren op zondag 1 mei 1932 in Maldegem en Lucien, geboren op vrijdag 6 december 1935 in Maldegem. Gratienne, geboren op 10 april 1938 is overleden op woensdag 13 april 1938 in Maldegem. Cecile is geboren op zondag 27 juni 1943 in Maldegem en getrouwd op donderdag 29 april 1965 in Maldegem met René Elias. Hun zoon Stefan Elias maakt internationaal furore met indrukwekkende bakboeken. De jongste dochter Rita is geboren op zaterdag 23 maart 1946 in Maldegem en er overleden op 30 januari 1997.

Met dank voor de informatie aan Luc De Baere, de informatie i.v.m. de voorouders werd verkregen via de notities van Guido De Baere, “De afstammelingen van Joannes De Baere”. De tekst is gebaseerd op de talrijke krantenknipsels, de recensies in kranten, tijdschriften en de website ‘Slagerij De Baere’, Lattenklieversstraat 53, 8730 Beernem.

 De foto’s stellen Luc De Baere, zijn familie, zijn handelszaak voor.

02-01-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Boek I

HET LEVEN IN ’t MOLENTJE, … EN    HERINNERINGEN AAN de 15 kinderen van GROOTVADER JOZEF POSMAN. 15 euro

Boek II

NOSTALGIE NAAR HET LEVENDIGE DORP.

15 euro

Boek III

MOORDEN IN ’t MOLENTJE., een misdaadverhaal dat zich afspeelt in de Noordstraat, Maldegem. 15 euro.

Boek IV

TALENT in Maldegem.

Beschrijving van alle handelszaken in het centrum van Maldegem en vanaf het begin van de Noordstraat (‘De 1000 schorten’ ) tot het einde van de Noordstraat (slagerij Omer Van Kerckhove) (1900 tot heden). Verder bundeling van reportages over talrijke artiesten in Maldegem Annie Matthys, Jos Paridaen, Magda en August Van den Abeele, Vera Dedeurwaerdere, Elise Lamotte,  Willy Van de Velde enz….. 23 euro

Indien u interesse heeft kan u bestellen aan Marianne Posman 

via email: livinaleonie@live.be of

telefoneren naar Marianne Posman: 050 71 29 11, 0 484 79 78 16, of 0 486 45 38 69.

Bijlagen:
Foto Boeken te koop.jpg (48.9 KB)   

Rinian  jeugdboek (vanaf 9 jaar)

door TAHA POSMAN (2001)

Prijs: 10 euro

Boek kan je KOPEN IN Oxfam WERELDWINKEL, Noordstraat 124, 9990 Maldegem OF bestellen bij Marianne Posman. (reactie)

Korte inhoud.

De elfjarige Rinian tuimelt in een andere wereld, genaamd Fervenia. Hij komt erachter dat hij genoemd is in een eeuwenoude profetie van een oude tovenaar. Hij is lid van de Vier, vier kinderen die de wereld moeten redden van het komende duister. In een oogwenk belandt hij in het grootste avontuur van zijn leven: hij vliegt op draken, vecht met monsters, sluit zich aan bij de Drakenkrijgers en beleeft nog véél meer. Zijn lot is verbonden met dat van Fervenia en ook al lijkt alles al spannend genoeg, dit is nog maar het begin.

Zal Rinian overleven in deze bizarre maar prachtige wereld? Van wie krijgt hij hulp? En is alles wat hij doet wel genoeg om de Meester van het Kwaad te verslaan.

Bijlagen:
Scan Taha.jpg (3.7 MB)   
Scan Taha.jpg (3.7 MB)   
Scan Taha.jpg (3.7 MB)   
Scan Taha.jpg (6 MB)   

25-12-2016 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De geest van katholiek burgemeester-arts-brouwer DÉSIRÉ VAN MULLEM komt opnieuw TOT LEVEN!

De oer-katholieke arts - brouwer en aristocraat DÉSIRÉ VAN MULLEM was een interessant, dynamisch man, die niet bang was om serieus actie te voeren om te protesteren tegen verkeerde en onrechtvaardige beslissingen van het beleid in Maldegem. Désiré Van Mullem was burgemeester van 1871 - 1879 en van 1885 - 1889. Hippoliet Cuelenaere sr. (1848-1903) en Charles Rotsart de Hertaing (1867-1925) volgden hem op.

Désiré Van Mullem (Maldegem, 20 augustus 1827 - Maldegem, 29 september 1911) was een christen politicus, doctor in de geneeskunde en bierbrouwer. Désiré Van Mullem beoefende zijn praktijk als arts in Maldegem, onder meer in 1866, toen er in België een cholera-epidemie heerste. Hij zette zijn eigen leven op spel voor het verzorgen van mensen met een besmettelijke ziekte. De moeder van Désiré Van Mullem, een aristocrate in hart en nieren, Antonia de Muynck heeft een belangrijke rol als verzetsstrijdster gespeeld in de oorlog tegen de Hollanders bij de gevechten in Strobrugge in augustus 1831.

In 1859 trouwde Désiré met Gudule Van de Velde die overleed in 1871 en Désiré bleef achter met vijf kinderen die allemaal geestelijken werden, vier nonnetjes en een priester, een christelijker opvoeding bestond er niet. Désiré Van Mullem hertrouwde met Mathilde Van Troostberge in 1879 met wie hij nog één dochter had Alice Van Mullem. Alice Van Mullem was ook een zeer godsdienstige dame,  werd de echtgenote van notaris Armand  Bouckaert in 1906 en zij overleed kinderloos op 9 mei 1966. De derde dochter van de eerste vrouw van Désiré Van Mullem, Maria  Van Mullem, (07 08 1863) was kloosterzuster bij de Orde van Vincentius a Paulo in Leuven, als zuster Antoinette. Toen haar zuster Adelaide stierf op 5 maart 1943, kreeg zuster Antoinette de toelating van het klooster om naar het ouderlijk huis in de Noordstraat terug te keren om te beletten dat de Duitsers het huis zouden in beslag nemen. De zusters van deze orde, behouden en beheren hun eigen bezit ook na de toetreding in het klooster.

Gedurende zijn leven verzette Désiré Van Mullem zich tegen talrijke beslissingen van het gemeentebestuur: het vergroten van het marktplein (afbreken historische gebouwen), de bouw van een nieuw burgerlijk kerkhof (1873), het slopen van de Sint-Barbarakerk enz.

Alhoewel Désiré VAN MULLEM (1827 - 1911) reeds ontslag had genomen als raadslid werd op 30 december 1904 meer dan honderd jaar geleden, de gemeenteraad buiten spel gezet door een deur die het (Oud) Stadhuis en het schepenhuis verbond, dicht te laten metsen zodat de burgemeester en de raad niet konden vergaderen om de Sint-Barbara kerk in Maldegem te laten afbreken. Hij verzette zich met klem tegen de ‘afbrekerspartij’. De gemeente-in-geldnood had in 1834 het Oud Stadhuis verkocht aan zijn vader Pieter.

Na een grote volksbetoging op 22 februari 1905 op het domein Van Mullem werd beslist dat kerk en toren bleven, kwam er een kerkhof in de Katsweg, een nieuw marktplein en in 1907 begon men met de bouw van een nieuw gemeentehuis.

Toen de dochter van Désiré, Antoinette Van Mullem stierf op 27 september 1948, erfde het bisdom haar fortuin.

ALLE BEZITTINGEN VAN DE FAMILIE VAN MULLEM WERDEN AAN DE KERK GESCHONKEN, uitgebaat onder leiding van de vele en actieve parochiegeestelijken en op die manier kunnen wij verklaren hoe het statige huis met uitgestrekt domein en met gebouwen in de Noordstraat kon ingepalmd worden door de jeugd en hoe de infrastructuur verfraaid en uitgebreid kon worden ten voordele van de jeugd onder leiding van de dynamische onderpastoors Doom, De Waele  en Van Cauteren. Onderpastoor Van Cauteren, een dynamisch en geliefd priester liet er een sporthal optrekken in de jaren 70 en veel jaren heeft de Maldegemse jeugd en de sportbeoefenaars er naar hartenlust kunnen spelen, sporten en zelfs zwemmen. Het spreekt vanzelf dat het voormalige Jeugdhuis met achtergrond jarenlang een begeerlijke plek werd voor de jeugd.

Toen de wetgeving op de veiligheid verscherpt werd, voldeden de gebouwen niet meer aan de normen, werden enkele gebouwen (Zaal Doom, de kelder, de oorspronkelijke brouwerij) afgebroken, werd een parkeerplaats aangelegd en verhuisde de jeugdwerking naar “De Redekiel” een nieuw gebouw achteraan het domein (1992). De site Van Mullem werd door erfenis  eigendom van de Maldegemse belastingbetaler. Oorspronkelijk  was het dus een geschenk van de kinderen Van Mullem aan het volk. De site VAN MULLEM is dus eigendom van de bevolking door erfenis.

Het herenhuis werd afgebroken en vervangen door een mooi appartementsgebouw en garages met op de benedenverdieping enkele drukke handelszaken. Het terrein achter de garages werd een publieke parking met veilige uitrit in de Bloemestraat. Handig voor vele inwoners en werknemers uit de Noordstraat, mensen met een beperking, mensen van het platteland,  om er de wagen te parkeren en te voet naar een ere- of begrafenisdienst in de kerk of naar het centrum stappen. De afstand is haalbaar voor jong en oud, met kinderen aan de hand en zware boodschappentassen, voor de vele oude mensen in Maldegem die vanaf de parking Van Mullem op loopafstand het centrum en de kerk willen bereiken.

De geest van weldoener voor de armen en actievoerder Désiré VAN MULLEM is in het  “actiecomité P49 moet blijven” gevaren. De parking moet blijven voor de honderden kerkgangers komende uit het Noorden en die te voet naar de kerk gaan voor een begrafenisdienst of een andere eredienst. Plastisch kan je de verkoop van P49 Van Mullem vergelijken met het nutteloze slopen van een bestaand mooi kerkje in de jaren 1900 in de dorpskern.

De site, de erfenis en de eigendom van de bevolking dreigt verkocht te worden aan de hoogste bieder. Hoe deze onrechtvaardige en mensonterende situatie zal aflopen ligt in handen van het beleid van de gemeente, zij beslissen uiteraard, maar die beslissing indien positief zal niet in dank afgenomen worden door een groot deel van de bevolking-eigenaars Van Mullem.

Bron Jaarboek Ambacht 2014, p 46/70.

15-12-2016 om 18:36 geschreven door Marianne Posman 1

‘Actiecomité “P49 Van Mullem’ moet blijven” en Sinterklaas dagen het gemeentebestuur van Maldegem uit!

Op zes december 2016 daagden Sinterklaas en de actiegroep “P 49 VAN MULLEM moet blijven”, het gemeentebestuur van Maldegem uit om meer dan 2000 handtekeningen te verzamelen van inwoners van Maldegem en omgeving  die voor de verkoop van P 49 VAN MULLEM zijn!

De ludieke overhandiging van de petitie als Sinterklaasgeschenk met meer dan 2000 handtekeningen van de Maldegemse bevolking en omstreken tegen de verkoop van P 49 VAN MULLEM in de Noordstraat was een voltreffer mede door de aanwezigheid van de pers. AVS, radio 2 en journalisten van diverse kranten wachtten samen met Sinterklaas de vertegenwoordigster van de meerderheid CD&V en Groen op aan de ingang van het gemeentehuis.

De actiegroep “P 49 VAN MULLEM moet blijven” liet de  woordvoerster van de meerderheid haar standpunt uitleggen aan AVS, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Er werd medegedeeld dat de site verkocht was, wat iedereen betwijfelt.

Intussen bracht AVS een serene reportage over “P49 VAN MULLEM” en de zender heeft iedereen aan ’t woord gelaten waarvoor dank. Handelaars Alain Verstringe, Coiffeur Patrick, een voorbijgangster, een Noordstraat bewoner, iedereen was er 100 % van overtuigd dat de parking niet verkocht mocht worden.

De actiegroep “P 49 Van Mullem moet blijven” wou haar eigen standpunt uitleggen aan de pers maar kreeg er nauwelijks de kans toe. Sinterklaas overhandigde het mooie geschenk, het pak handtekeningen met de ludieke en legendarische woorden “Mevrouw, hier is nog een zwarte pagina in de geschiedenis van de Noordstraat in Maldegem. De actievoerders dagen  de meerderheid CD&V en Groen uit om op korte termijn 2000 handtekeningen te verzamelen die voorstander zijn van de verkoop van P 49. Misschien niet zo moeilijk, waarschijnlijk telt de gemeente 2000 personeelsleden.

Na de overhandiging van de meer dan 2000 handtekeningen trok een delegatie van de actiegroep naar de tweede verdieping van het gemeentehuis waar de actievoerders hun standpunt konden naar voor brengen.

Ondanks de rationele en overtuigende argumenten van de actiegroep dat de Parking Van Mullem broodnodig is voor de bezoekers, de bewoners en de klanten van de handelszaken in de Noordstraat en het centrum en dat  de Maldegemse  bevolking tegen de verkoop van de parking is, werden alle argumenten op behendige wijze weerlegd met breedsprakerige en utopische beelden. De woordvoerders van de meerderheid deelden mee dat de verkoop reeds jarenlang was beslist. De verkoop van de parking was vier jaar geleden reeds voorgelegd en goedgekeurd door een adviesraad van 35 mensen, hoofdzakelijk leden van de CD&V, want de meeste leden van die adviesraad van de oppositie, de leden van de cultuur- en de sportraad waren blijkbaar niet aanwezig en  hadden  kennelijk nog nooit gehoord van de verkoop van P 49 Van Mullem.

De communicatie van de meerderheid met de bevolking van Maldegem is duidelijk ondermaats. IJle en gecompliceerde woorden, het steeds terugkerend zelfde deuntje dat de parking reeds lang te koop stond en dat er in vage termen gecommuniceerd werd via het Infoblad, dat eigenlijk door weinigen wordt gelezen.

Het kwam allemaal bekend voor, een déjà-vu. Je zag een beeld glijden van despotische vergaderingen waar één persoon alle macht in handen had en het woord voerde, terwijl de anderen sprakeloos moesten luisteren en niet gehoord werden, eerder de mond werden gesnoerd. Van inspraak van de bevolking in verband met de verkoop van de parking was geen sprake, alles werd door een beperkte groep beslist.

De huidige meerderheid zal moeten uitmaken of ze de wil van de meerderheid van de bevolking om de Parking Van Mullem te behouden naast zich neerlegt of overlegt om de Parking Van Mullem te behouden voor de belastingbetaler.

Het is moeilijk te begrijpen dat de gemeente wel zorgt voor de minderbegoede en de grote groep arme gezinnen, dat de gemeente de behoeftige mensen van omliggende gemeenten aantrekt en  sociale woningen  aanbiedt en die gezinnen onderhoudt, dat de gemeente haar verplichtingen van opvang en huisvesting van vreemdelingen nakomt en heel veel ontspanningsmogelijkheden voor klein en groot presenteert. Maar het is onbegrijpelijk en hallucinant dat diezelfde gemeente, de honderden bewoners van de Noordstraat en de honderden plattelandsbewoners uit het Noorden die bestaande 49 parkeerplaatsjes niet gunt. Dat gaat hun pet te boven.

Het actiecomité “P49 Van Mullem moet blijven” geeft haar strijd voor rechtvaardigheid niet op.

Louis en Marianne Posman.

http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

15-12-2016 om 13:04 geschreven door Marianne Posman 1

Oplossing voor de geldnood van de gemeente Maldegem.

Valerie Taeldeman schrijft: Bij de start van de nieuwe legislatuur was één van de uitgangspunten om het geld en patrimonium van de Maldegemse belastingbetaler als een goed huisvader te beheren. Het afstoten van verouderde en energieverslindende gebouwen is één van de maatregelen daarbij.

We gaan dat eens analyseren:

In Maldegem staat één zwaar energieverslindend gebouw en, dat is de ondergrondse aanbouw aan het gemeentehuis, dag en nacht moeten de lichten branden of men ziet er niets! Afbreken??

DE REDEKIEL:

Valerie was verleden week op AVS show aan het geven met Bart Tommelein in Knesselare bij het volspuiten van de spouwen met isolatie van sociale woningen. De vertegenwoordiger van de sociale huisvestingsmaatschappij stelde dat door het plaatsen van dubbel glas, het isoleren van dak en muren het energieverbruik op de helft zou komen.

De Redekiel is met moeite 25 jaar oud en zeker 10 jaar jonger dan de huizen in Knesselare! , heeft zelfs dubbel glas dus wat dakisolatie en wat spouwmuurisolatie en een beetje renoveren: kostprijs: 100.000 €. En de Redekiel is opnieuw goed om de Maldegemse jeugd gedurende 25 jaar te leren vrijen, pinten drinken en roken.

De Sporthall VAN CAUTEREN:

Valerie Taeldeman zoekt al 15 jaar een ideale locatie voor een fuifzaal, welnu ze ligt vlak naast de Redekiel! Er zou een negatief rapport van de brandweer zijn, waarschijnlijk een paar brandvrije deuren, in ieder geval hebben de gelamineerde houten spanten een veel langere houdbaarheidsgraad bij brand dan beton en staal. Dus als je de Meos, de sporthall Van Cauteren en de nieuwe Kuma terzelfdertijd in de fik steekt gaat de sporthall Van Cauteren nog recht staan als de Meos en de Kuma al een halve dag plat liggen. De burgemeester stelt dat de sporthall uit de jaren ’70 oud is. Moest men alle gebouwen in Maldegem uit de jaren ’70 en ouder afbreken dan ligt 80% van Maldegem plat. Dus het gebouw isoleren , wat renoveren en de fuifzaal is klaar: Kostprijs: 200.000€

Beide gebouwen liggen op een plaats waar al ruim 50 jaar de Maldegemse jeugd zich amuseert, waar een goeie sociale controle is en waar de mensen gewoon zijn aan wat jeugdlawaai, dus de ideale ligging.

DE KUMA :

Is sinds de jaren ’70 gehuisvest in het hospitaal Sint Arnoldus, het staat er dank zij kanunnik Arnold Van Maldegem  (schenking in 1273) en kanunnik Andries  (proces tegen het Sint-Janshospitaal in 1857). Het prachtige ruime historisch gebouw werd vrij recent gerenoveerd want er zitten nieuwe ramen in met dubbel glas en aan het dak is ook gewerkt. Blijkbaar is een opfrissing en herinrichting van de binnenzijde noodzakelijk. Na een rondgang in het gebouw hebben de Maldegemse bestuurders zich laten wijsmaken dat dit 1.000.000 € kost. welnu zonder rondgang schatten wij dat op 700.000 €.

Dus voor alles samen  1.000.000 €  is iedereen content, dat is belastinggeld als een goede huisvader beheren en 3.000.000 € uitsparen.

Wat blijkt nu, het Maldegemse  gemeentebestuur wordt een afbrekersbestuur, de Redekiel en de sporthall Van Cauteren moeten tegen de vlakte en een betonnen gebouw ontstaat als een kankergezwel aan het hospitaal Sint- Arnoldus. Kostprijs: 4.000.000 €. Beide kanunniken keren zich om in hun graf.

Nu moeten we drie keer terug in de tijd:

• Dokter Burgemeester Brouwer Désiré VAN MULLEM  (1827 -1911), de schenker van de site Van Mullem aan de Maldegemse bevolking was indertijd ook geconfronteerd met een afbrekersbestuur, men wou de kerk Sint-Barbara afbreken! Hij organiseerde vanuit zijn tuin (parking Van Mullem) een betoging en liet op 30 december 1904 de deur tussen zijn eigendom “ Het Oud Stadhuis “ en het ” Schepenhuis” dichtmetselen. Zodat de burgemeester en schepenen niet in het schepenhuis konden en derhalve niet over de afbraak van de kerk konden stemmen. Het actiecomité is dus dringend op zoek naar een goeie metser die een karwei kan doen vóór 15 december 2016.

   

• Alfred DE TAEYE ( 1905-1958 ), West-Vlaams CVP politicus en uitvinder van de lintbebouwing (wet DE TAEYE) heeft er dankzij de bouwpremie (zaliger nagedachtenis ) ervoor gezorgd dat duizenden gezinnen met een éénverdiener een eigen huis op een groot stuk grond hebben verworven en dat de babyboomgeneratie toch in een gezond huis is opgegroeid. In die wet De Taeye waren een hele reeks bouwvoorschriften bepaald en men moest die strikt volgen of men kreeg de premie niet.

   

• Een van die voorschriften was dat er langs de betonnen muren van de bijgebouwen, koterijen en stallen “wilde wijngaard“ moest geplant worden. Waarom dit was weet ik niet maar ik veronderstel dat het was om niet continu herinnerd te worden aan de bouwsels die de Duitsers langs de kanalen achter gelaten hadden na de tweede wereldoorlog. Het actiecomité heeft nu een verzoek. Toevallig staat langs de westgevel van de sporthall VAN CAUTEREN ook een “wilde wijngaard“. We verzoeken dus om, als dit nog mogelijk is, de voorwaarden in het FED –Net dossier uit te breiden zodat naast het verplanten van de kastanjeboom ook de “wilde wijngaard“ zou verplant worden langs de gevel van de nieuwe KUMA.

   

• In bijlage een foto van de KUMA van precies 60 jaar geleden, allemaal lachende gezichten bij meester DELOBEL, foto genomen in zaal “onder de pannen”, op de zolder van het gemeentehuis met een grote kolenkachel erbij. Op die manier kon het ook, al die pracht en praal en geldverspilling voor een nieuwe KUMA is helemaal niet nodig, we hebben een Kuma en een nieuwbouw is pure geldverspilling voor het prestige. Meester DELOBEL was een zacht, fijnbesnaard mens die ons op een paar jaar tijd de dingen leerde waar we de rest van onze carrière nut van hebben gehad en kijk maar eens goed naar de namen er zijn er daar toch enkele bij die het tamelijk ver geschopt hebben.

• 
  

• 

   

• Tenslotte drie vraagraadseltjes:

   

• Hoe komt het dat er in de cafetaria van de Euroshop altijd meer volk zit dan in alle horeca zaken van Maldegem centrum samen??

   

• Wat is het grootste voorbeeld van koehandel  in de Maldegemse geschiedenis waarbij het Maldegemse gemeentebestuur zich al of niet bewust in de zak laat zetten door de strategen van de kerkfabriek en inderdaad de erfenis van Désiré VAN MULLEM is opnieuw betrokken partij?? Er zijn in het verleden blijkbaar nog van die rare transacties geweest, we komen hier later op terug.

   

• Als de schandalige verkoop van de parking VAN MULLEM toch doorgaat krijgen we een publieke tuin voor voetgangers en fietsers erbij, weliswaar gelegen op private grond. Wie gaat de onderhoudskosten van die tuin betalen?

   

• Tekst Louis Posman, industrieel ingenieur.

• Foto Redekiel JSA

   

   

   

07-12-2016 om 15:43 geschreven door Marianne Posman 1

06-12-2016 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1