Na 60 jaar platteland ben ik vijf jaar dorpsbewoner in de herfst van mijn leven en ik heb al veel tijd gehad om rond te kijken en na te denken, nu ik geen grachten, goten, regenputten en afvoerputjes meer moet schoonmaken, takken moet rapen, bomen en struiken moet bijknippen of -zagen, opritten moet ontsneeuwen of bevrijden van bladeren, enz. Ik mis het groen wel, de verschillende schakeringen groen van gras bomen en planten in de tuin na een regenbui.

Ik heb hier al veel gezien. De straten ogen gezellig en de handelszaken uitnodigend maar voor kinderen is hier niet echt veel meer plaats. Je ziet hier trouwens weinig kinderen in het centrum, ofwel zitten ze op het platteland of ergens opgesloten in een flat, maar hier lopen ze helemaal niet, hoewel alle scholen zich in het centrum bevinden. Sommige grote woningen hebben geen tuintje, soms geen koertje, geen speelruimte voor de kinderen.

Ik heb eigenlijk niets gemist. Ik merk ook dat het nu niet veel beter is dan in die goede oude tijd. Oorlog, kommer en kwel gelukkig elders, maar toch niet ver weg. Hoe egoïstisch dat ook mag klinken. De berichten over de armoede van een groot deel van de bevolking hier en overal ter wereld zijn alarmerend.

Armoede vroeger en nu. Ik geloof dat de armoede vroeger minder gezinnen trof. Vroeger konden heel gewone mensen een lapje grond kopen, een huis laten bouwen, ze hadden een tuin met moestuin, soms een stal voor wat kleinvee, dus echte honger hadden de mensen niet. Nu zitten velen gestapeld in een kleine flat.

Terwijl de basisbehoeften tot ver in de 20^ste eeuw zich beperkten tot voeding, kleding en woonruimte, zijn de basisbehoeften van een modern mens in de 21^ste eeuw digitale televisie, smart Phone, telefoon, internet, computer, IPod, tablet, plasmatelevisie, verre reizen, korte weekenduitstappen, pretparken  enz.  Deze behoeften horen bij het leven van een modern mens maar slokken een groot deel van het maandinkomen op. De energieprijzen en de kostprijs van zuiver water stijgen de pan uit. Bovendien wil de moderne mens comfort in de woning, vaatwasmachine, droogkast, diepvries, wasmachine en andere dure huishoudelijke apparaten dus de huurprijs van een goed uitgeruste flat of woning is noodzakelijkerwijs zeer hoog. De eigenaar moet immers alles voorzien, laten herstellen of vervangen, de woning onderhouden en belastingen betalen op eigendom en huurinkomsten. Sparen en kopen van een eigen woning is onbetaalbaar geworden voor de meeste gewone mensen.

Vroeger konden de mensen zelf voor een deel in hun voedingsbehoeften voorzien. Men leefde met weinig comfort, maar zuinig en probeerde van het week- of maandinkomen een deel opzij te leggen, te sparen om een eigendom te verwerven. Dat was toen nog mogelijk, nu is dat veel moeilijker geworden, waarschijnlijk onmogelijk.

Veel mensen beschikken ook niet meer over een moestuin, het kweken van kleinvee is moeilijker geworden in de bebouwde kom. Vroeger hadden de mensen kleinvee op hun erf, een aardappel- en tarweveld en een moestuin. Was het moeilijk om grote gezinnen met een wisselend laag maandloon van het allernoodzakelijkste comfort te voorzien, de huisvrouwen waren vindingrijk en creatief genoeg om dagelijks twee warme maaltijden en twee broodmaaltijden te serveren voor heel het gezin en ook toevallige bezoekers werden aan tafel uitgenodigd. De dorpsbewoners hadden een volkstuintje. Er was voldoende zomer- en winterkledij. Wij hadden niets tekort maar onze ouders moesten wel heel hard werken elke dag, vrije tijd was er niet echt, laat staan vrijetijdsbesteding. Alleen op zondag werd er niet echt gewerkt.

Ik denk dat de armen, nu veel armer zijn dan vroeger. Je leest dat sommigen amper drie euro per hoofd hebben per dag om te besteden aan voedsel, dat is de prijs van één krop sla en een half brood, één konijnenmaaltijd.

Jammer dat onze welvaartsmaatschappij sommige behoeften niet aan banden kon leggen, maatregelen voorzien en hulp incalculeren.

Zoals ik dat zie, is er geen oplossing meer. Je kunt onmogelijk al de behoeften van het eindeloos stijgend aantal arme mensen invullen.

Het is erger dan vroeger, veel erger. De toekomst van onze kleinkinderen is weinig rooskleurig.

14-08-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Bedenkingen

De mensen worden gedwongen hun huizen te isoleren om te besparen en de winkels verwarmen het voetpad op kosten van de staat.

Onbegrijpelijk.

====================================================================

Op zondag zouden alle winkels open blijven?

Waar blijft de zondagsrust, de noodzakelijke levensbehoefte van elk gezin?

Lichaam en geest hebben één dag per week rust nodig.
Niet in de handelszaken dus, waar slavenarbeid verricht wordt door winkelbediendes die werken voor een armzalig loontje. Je moet hen eens goed in de gaten houden, wat die mensen moeten doen: poetsen, zemen, dozen voorraden aanvullen, kleren oprapen enz. … en vriendelijk en attent blijven.

Stel je voor dat er mensen zijn die kleren passen en alles wat hen niet bevalt, op de grond gooien. Kan je je toch niet voorstellen?

====================================================================

12-08-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

JAN WAUTERS en CANTICORUM brengen het concert ‘Eindelijk Vrij?’ en de slavernij in beeld gebracht door kunstschilderes SONJA DE WAELE, in C.C. Den Hoogen Pad van 20 tot 27 september 2015, in Adegem.

Het Gemengd Koor ‘Canticorum’ onder de efficiënte leiding van dirigent Jan Wauters stelt regelmatig de kerkdeuren open om iedereen te laten genieten van de repetities van heerlijke koormuziek en de warme sfeer binnen het koor, momenteel als voorbereiding van het evocatie-concert EINDELIJK VRIJ? naar aanleiding van 150 jaar afschaffing van de slavernij in de V.S.  

Vandaag moeten we vaststellen dat slavernij nog steeds actueel is. Vandaar de retorische vraag in de titel 'Eindelijk vrij?'. Denken we aan de onrechtvaardige toestand in eigen land voor sommige mensen, aan het contrast tussen rijk en arm in de ontwikkelingslanden en aan de duizenden vluchtelingen die dagelijks de grens naar Europa willen oversteken en eigenlijk niet welkom zijn.

Dit jaar is het 150 jaar geleden dat de jarenlange en meedogenloze slavernij werd afgeschaft. Het Gemengd Koor ‘Canticorum’ zal dit herdenken met twee concerten op zondag 27 september om 15.30 en om 20.00 uur.

Het koor brengt gospels en spirituals en wordt begeleid door een jazzcombo, bestaande uit prominente jazzmusici: Stijn Wauters (piano), Greg van Lint (drums), Jean van Lint (bas en zang) en Vincent Mardens (saxofoon).

De tegenstrijdige gevoelens van de slaven variërend van verontwaardiging, woede, razernij maar ook van hoop, verlangen naar vrijheid en vreugde worden uitgedrukt. Aan de hand van beeldmateriaal en zwarte live muziek staat men even stil bij het onmenselijke van slavernij.

Op het programma staat een aaneenschakeling van worksongs, spirituals, gospels, blues en jazz. Jonge en oudere zangers zetten hun beste beentje voor om dirigent en pianist te volgen en brengen ontroerende liederen over verlangen naar vrijheid. Het ritme van de meeslepende muziek en zang brengt ons terug naar een katoenveld met katoenplukkers, die er met hun gezang en hun ijver de moed inhielden onder de brandende zon.

Heerlijk gezang weerklonk al bij het binnentreden van de mooie Sint-Adrianuskerk waar het koor Canticorum open repetitie hield als voorbereiding van de evenementen die op het programma staan.

Het was bijzonder verrijkend een repetitie te mogen bijwonen en te ervaren hoe de dirigent en koorzangers afgestemd zijn op elkaar.

Tijdens de repetitie werden prachtige psalmen, hymnen en meerstemmige liederen al dan niet a capella gebracht. De koorleden beschikken over uitzonderlijk muzikaal talent. Het koor telt 49 leden en blijft elke week musiceren en realiseert het een na het andere interessante project. Onder leiding van de begenadigde dirigent was de koorklank van een zeldzame naturel en klonk nooit verkrampt. Er is de voorbeeldige dictie, respect voor theorie, inhoud en betekenis van de liederen. De dirigent nam geslaagde tempo- en interpretatie risico’s die aanstekelijk werkten en waardoor het uithoudingsvermogen van de luisteraar geen moment op de proef gesteld werd.

De gedurfde, soepele en dynamische contrasten, de feilloze timing en de verfijnde sfeerschepping bewerkten de vele liederen tot een coherent geheel. De vertolking is een absolute aanrader voor alle koorliefhebbers.

Onze welvaartsmaatschappij, die heel veel kritiek vangt, schept toch de mogelijkheid, de locatie en de gepaste begeleiding om zich te vervolmaken. Dirigent Jan Wauters uit zijn  enthousiasme door de feilloze beweeglijkheid, zijn aandacht voor de zangers en het publiek, om van de voorstelling een gebeurtenis te maken waar je stil, blij en gelukkig van wordt.

Het wordt een boeiend en ontroerend schouwspel, door de fascinerende evocatie van het onmenselijke van de slavernij maar tevens een gebed, een bede tot mededogen voor hen die nog lijden onder dezelfde meedogenloze toestanden. Het samenspel van muziek, beelden en stemmen geeft troost en voorspelt een betere toekomst.

‘EINDELIJK VRIJ?’ de slavernij wordt ook in beeld gebracht op doek, door SONJA DE WAELE, kunstschilderes uit Adegem. Het inlevingsproces startte maandenlang voordien, boeken, beelden, internet, de Afrikaanse gewoonten, Afrikaans voedsel, foto’s van schilderijen en reproducties waren voor haar een bron van inspiratie voor de talrijke schilderijen en schetsen die tentoongesteld worden.

Zij heeft het thema van de slavernij uitgewerkt in een reeks ontstellende en onthutsende schilderijen, die in de inkomhal van CC Den Hoogen Pad te bekijken zijn vanaf zondag 20 september 2015 tot en met zondag 27 september 2015 tijdens de openingsuren van het cultureel centrum.

De tentoonstelling is aangrijpend: bij de rubberslaven bijvoorbeeld werden de handen afgehakt als ze niet genoeg rubber leverden per dag, als de katoenplukkers niet voldoende katoen plukten volgden er zweepslagen enz…. De slaven drukken wanhopig lijden uit, ontdaan van elke waardigheid.

‘De Hut van Oom Tom’ (1852) van auteur Harriet Beecher Stowe door iedereen gekend, de film ‘Twelve years a slave’, een Amerikaanse historische dramafilm geregisseerd door Steve McQueen en gebaseerd op de autobiografie 'Twelve Years a Slave' (1853) van Solomon Northup en ‘Het negerboek’, het verhaal van de lijdensweg van Aminara, de geletterde negerslaaf, van Lawrence Hille schetsen een beeld van het onrecht dat anderen een medemens aandeden en blijven actueel door de beelden die dagelijks de huiskamer binnenstromen van vertwijfelde mensen op de vlucht, waar niemand raad mee weet of probeert de ogen te sluiten voor het leed.

Het herdenkingsconcert en de tentoonstelling van 150 jaar afschaffing slavernij, zijn niet vrijblijvend.

Beiden roepen ons op om elke vorm van slavernij en racisme te veroordelen.

Daarom werd een heel informatieve bundel aan de scholen bezorgd met de vraag om dit thema ook in de klas bespreekbaar te maken.

Het concert en de tentoonstelling zijn dus ook toegankelijk voor jonge mensen, zodat zij sommige toestanden in deze wereld en die van vroeger beter zullen begrijpen en dat zij beseffen dat heel wat mensen bekommerd zijn om wantoestanden.

Wie zich wil voorbereiden op het samenspel van beeld en klank kan de prachtige informatiebundel raadplegen die een beeld schetst van de slavernij overal ter wereld door de eeuwen heen, de afschaffing van de slavernij die gepaard ging met bloedige taferelen in de V.S. 150 jaar geleden en die ondanks de beschaving, de betere materiele levensomstandigheden van heel wat mensen, nooit tot op het bot werd uitgeroeid, maar zachtjes smeulend verder leeft in de huidige samenleving van zogenaamde tolerantie. Het spreekt vanzelf dat dirigent Jan Wauters en zijn koor en schilderes Sonja De Waele dit eerbetoon aan de mens in al zijn kleuren en vormen opeisen en het onrecht van mensonwaardig handelen afkeuren.

De tentoonstelling ‘Eindelijk Vrij?’ van Sonja De Waele is te bezichtigen van 20 tot 27 september tijdens de kantooruren (van 9 00 – 12 00 uur en woensdag van 14 00 tot 17 00 uur.

Info en reservatie Concert ‘EINDELIJK VRIJ?’ ZONDAG 27 september 2015 om 15.30 en 20.00 u. in Den Hoogen Pad, Adegem.

Kaarten reserveren kan ook bij de koorleden en jan.wauters@telenet.be of 0484 954344.

Volwassenen betalen 8 euro; kinderen tot 12 jaar 5 euro.

Met dank voor de info aan Jan Wauters en Sonja De Waele, foto’s koor Vivianne Veirman.

Bijlagen:
DSC04911.JPG (1.8 MB)   
DSC04913.JPG (2 MB)   
DSC04917.JPG (2 MB)   
DSCN0467.JPG (7.7 MB)   
DSCN0474.JPG (7.7 MB)   
DSCN0480.JPG (7.7 MB)   
flyer.jpg (133.9 KB)   
Jan W..jpg (104.6 KB)   
Koor.png (55.3 KB)   
Stijn Wauters.jpg (101 KB)   

06-08-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Liliana Mitu uit Roemenië, Constanta brengt zes maanden door in Maldegem
(oktober 2005 - maart 2006).

Door allerlei omstandigheden had ik de voorbije vijftig jaar, een blijvend contact met mensen die ik ontmoette tijdens taalkampen, school- of studiereizen en uitstappen de wereld rond.  Ik bleef corresponderen met Maria Wipf uit Zwitserland, Concepcion Serracanti uit Spanje, Adi en Patsy Ramsey uit Engeland, Denis Chisholm uit Canada, Sofia Akopova uit Rusland, talrijke anderen en eentje springt er uit, Liliana Mitu uit Roemenië.

Liliana Mitu, taalkundige Romaanse filologie, beëdigd vertaalster Frans, Italiaans en Roemeens kreeg een staatsbeurs om zes maanden door te brengen in een Franssprekend land, om haar praktische kennis van de Franse taal bij te schaven, hetzij in Frankrijk of in België. Op een of andere manier was Roemenië niet op de hoogte van het feit dat meer dan de helft van de inwoners van België Nederlandstalig is, want Liliana kwam in Maldegem terecht om haar Frans te vervolmaken!

Zo zijn er nog wel mensen die zich vergissen. Ik had eens een Franse gast die zo verontwaardigd en verbolgen was dat niemand in Brugge Frans sprak. Ze vond het gewoon niet kunnen dat er in Brugge geen Frans gesproken werd. Met handen en voeten probeerde ik die vrouw uit te leggen dat iedereen in Vlaanderen vanaf het vierde leerjaar verplicht lessen Frans volgt, maar dat die taal blijkbaar zo moeilijk is dat velen het nooit kunnen spreken. Toeristen in Brugge komen in contact met hotel- , restaurant- en winkelbedienden die er een beroepsopleiding hebben op zitten waar de kennis van Frans geen prioriteit is. Beleefdheidshalve heb ik er niet aan toegevoegd dat  wij toch ook niet eisen dat de Fransen, Nederlands praten met ons als wij op reis zijn in Frankrijk? Als gastvrouw moest ik me gedragen maar ik had haar graag een Vlaamse oorveeg gegeven. Ze was immers niet tot rede te brengen.

Soit, Liliana kwam aan in Brussel Zaventem in het holst van de nacht. Zij moest er op vertrouwen dat een taxi haar naar een veilig hotel bracht. ‘s Anderendaags werd zij afgehaald door de directeur van de school waar zij zes maanden stage kon lopen t.t.z. waar ze ingeschakeld werd om parttime les Frans te geven.

Op die manier kwam ik in contact met de Roemeense Liliana. De directeur had me gevraagd of ik haar logies kon geven. En zo geschiedde. Een kleine, charmante jonge vrouw kwam bij ons aan in oktober 2005. Aanvankelijk liet ik haar maar betijen want ervaring had me geleerd dat te familiair contact met gasten met langdurig verblijf, zou kunnen leiden tot volledig verlies van privacy.

Nu het viel erg mee. Liliana hield zich bescheiden op de achtergrond. Geleidelijk aan ontdooide ik, bood haar meer ruimte en meer gastvrijheid wat uiteindelijk uitgroeide tot een boeiende vriendschap van geven en nemen. Zij luisterde naar mijn eindeloos geweeklaag en gaf me bovendien altijd gelijk. Waar ontmoet je nog zo iemand? Nergens. Luisteren is voor de mensen geen boeiende bezigheid tenzij je iets nieuws of iets interessants vertelt en gelijk krijgen en geven is ook niet een van de meest voorkomende positieve eigenschappen van de mens. Het is volkomen logisch en normaal dat de mensen meer houden van vrolijke, levendige gesprekken.

De eenzame muur die ik om me heen had getrokken brokkelde langzamerhand af en haar vriendelijkheid en positieve visie bracht me min of meer terug naar het meer actieve leven en naar mijn dorp. Zij leerde me het centrum opnieuw verkennen per wagen. Ik had het autorijden verleerd maar zij wees me meestal bijtijds de verkeersborden aan die me beletten om verkeersovertredingen te begaan. We dronken koffie in een van de vele cafés en tearooms die Maldegem rijk is en we schuimden de winkels af in de buurt op zoek naar koopjes.

Mijn man en ik waren toen, zo’n acht jaar geleden nog behoorlijk actief en mobiel in Vlaanderen en we lieten haar meegenieten van familie- of stadsbezoekjes in Sluis, Brugge, Antwerpen, Brussel, de kust enz. 

Een Roemeense collega van Liliana werkte gedurende een jaar voor een farmaceutisch bedrijf in Gent en af en toe ging zij  eens logeren bij die vriendin en samen ontdekten zij op die manier die schone stad Gent.

Een andere collega was in dienst als au pair voor een jaar in Parijs en nodigde haar uit voor enkele dagen. Hoewel zij er erg had naar uitgekeken om Parijs te verkennen was de onvriendelijke en vijandige houding van haar Parijse gastvrouw afstotelijk. Ze mocht niet uit haar kamer komen, ze maakte geen deel uit als gast van het gezin, ze kreeg zelfs geen kopje koffie ’s morgens. Liliana verkortte haar verblijf in Parijs wat ik heel jammer vond voor haar. De reis heen en terug was behoorlijk duur geweest, zij had uitgekeken naar een Frans taalbad in een van de mooiste steden op de wereld, zij had geïnvesteerd in geschenkjes voor het gezin waar haar vriendin verbleef maar zij was zo gekwetst door de negatieve houding van die Parijse dame, dat zij terugkwam naar Maldegem.

Maldegem, ons geboortedorp  waar we ons thuis voelen maar voor haar een plaats waar bijna niemand Frans sprak. Ook een ontgoocheling voor mij want ik had tientallen jaren met hamer en beitel de Franse kennis in de hoofdjes van vele Maldegemnaartjes vastgeslagen maar Liliana beweerde dat hier niemand een antwoord kon geven op een eenvoudige vraag in het Frans, noch op de bus, noch in de winkels, noch in de horecazaken, noch op school. Ik stelde haar een cursus Nederlands voor, maar haar ontgoocheling i.v.m. haar verblijfplaats was te groot, om die uitdaging aan te gaan.

Stel je voor dat je zes maanden wegtrekt van je eigen land, je eigen stad, je familie en je gezin en je investeert behoorlijk om je “tweede” taal in een taalbad bij te schaven en je komt terecht in Maldegem? Je ontdekt dat er van dat taalbad niets terechtkomt, aangezien er geen enkel mens in de omgeving in staat is te communiceren in het Frans op een of andere manier.

Tussendoor was Anna, ons enige en eerste kleinkind toen vaak op bezoek en samen bewonderden en speelden wij met dit schone kind. Langzamerhand werd Liliana een lid van het gezin. De maanden vlogen voorbij en het einde van haar verblijf kwam in zicht en ik kon me niet voorstellen dat ik haar nooit meer zou zien. Roemenië lag niet vlakbij de deur en het zag er noch voor haar noch voor mij naar uit dat wij elkaar nog vaak zouden zien.

Wij schreven elkaar bijna elke dag. Enkele maanden later, in augustus 2006 trokken we voor veertien dagen naar Constanta, Roemenië, in een reusachtig hotel HOTEL ORFEU gebouwd op het strand van de Zwarte Zee. Het was zalig genieten in de snikhete zon op de rand van  het zwembad op twee stappen van de zee. Tussendoor kwam Liliana ons opzoeken en verkenden we de omgeving dank zij de auto van Florentin, haar broer. We ontmoetten haar enige dochter Adela, Ada en haar moeder. Zij woonden niet zo ver van de kust in een van die grote appartementsblokken eigen aan een communistisch regime maar de flat was heel functioneel, degelijk en gezellig ingericht, ook bij haar moeder. De vader van Liliana was enkele jaren voordien gestorven en was altijd ambtenaar geweest wat hun zekere welstand en opvoeding verklaarde.

Haar familie.

Liliana en haar familie woonden in een dorp Tulcea, aan de oevers van de Donau. Later, toen de Liliana en haar broer Florentin moesten studeren kwam het gezin in Constanta wonen. Liliana is getrouwd met Costel. Costel had samen met de broer van Liliana aan de universiteit gestudeerd in Galati en had op die manier Liliana leren kennen toen Florentin zijn vriend mee naar huis bracht. Als student had Costel een jaar in NANCY, Frankrijk doorgebracht. Hij logeerde bij een gastgezin en studeerde aan de universiteit. Dit verklaart zijn perfecte kennis van het Frans. Costel werkte op de haven van Constanta als ingenieur, sprak vlot Engels en werd soms op missie gestuurd in West-Europa, zelfs in de stad Charleroi die hij op zijn duimpje kende. Hij onderzocht de mogelijkheden om het Europees groeiend vrachtverkeer via kanalen, rivieren en zeeën te laten verlopen. Florentin werkt als ingenieur op vrachtschepen die de wereld rond varen. Hij is slechts enkele maanden per jaar in Constanta.

Tijdens een van zijn buitenlandse opdrachten is Costel Liliana zelfs komen bezoeken in Maldegem, in januari 2006 als ik me dat goed herinner. Een heel interessante man die boeiend kon vertellen.
Liliana en Costel hadden één kind zoals de meeste Roemeense gezinnen en gaven haar van alles het beste wat onderwijs en opvoeding betreft. Hun dochter Adela, Ada sprak vlot Engels, Frans en Spaans en deed haar studies in Constanta en tegen de Hongaarse grens aan de universiteit in Cluj-Napoca, in het westen van Roemenië. Zij is intussen afgestudeerd. Het was een zeer schoon jong meisje, zeer beleefd en vlot.

Liliana kwam tot in 2012 elk jaar nog eens veertien dagen logeren in Maldegem, dus blijkbaar is de ontgoocheling om haar Frans taalbad enigszins verzacht. Mijn man en ik zijn twee keer naar Roemenië gereisd om te zonnen, te zwemmen en het land een beetje te verkennen. Moest mijn panische angst voor onvoorzichtige taxichauffeurs wat verminderen zou ik mij misschien nog eens tot ginder wagen, een uur taxi naar Zaventem, vier uur vliegtuig, vier uur transport naar Constanta, misschien doe ik het nog wel eens deze zomer. Egypte was zalig in februari maar wordt sterk afgeraden voor Europeanen momenteel.

Liliana en ik, wij mailen elkaar elke dag, we schrijven elkaar wat we doen of gedaan hebben overdag en wat we denken van bepaalde situaties en mensen. Het is een boeiende soms grappige correspondentie waarom we kunnen glimlachen af en toe. Tenslotte is dit het enige wat telt in dit leven, glimlachen.

Bijlagen:
Ada Mitu, uit Roemenië (links)..jpg (15.4 KB)   
IMAG0175.JPG (1.2 MB)   

8 oktober 1944 – 8 oktober 2013.

Denis Chisholm,
Regina, Canada

in januari 2014 wordt hij 90 jaar,

belt me op vandaag om te zeggen dat hij 69 jaar geleden aan het Leopold kanaal zat, in Moerhuize.

Fantastisch dat je nog kan telefoneren 69 jaar later.

Fantastisch dat je je dit kan herinneren 69 jaar later.

Erg voor de mensen dat bepaalde data in het geheugen gegrift blijven.

Erg dat je  bepaalde omstandigheden, gebeurtenissen, feiten, herinneringen je hele leven blijft onthouden.

Een oude man, een veteraan van bijna 90 staat op ’s morgens en beseft dat het 69 jaar geleden is dat de meeste van de Canadese soldaten, zijn vrienden sneuvelden in Moerhuize, Maldegem.

Erg dat je je 69 jaar later nog beroerd en ontroerd kan voelen als je je een datum herinnert.

365 dagen en 365 herinneringen.

Hij wilde mij dat zeggen.

En vraagt hij, zouden ze dat vieren in Maldegem volgend jaar,
70 jaar later?

We zullen dat eens vragen,  in Maldegem wordt er veel gevierd.

Tijdens Wereldoorlog I kwamen  de vader en de oom van Denis Chisholm  ons land helpen bevrijden aan de IJzer. Zijn oom Jack Chisholm (29 03 1890) sneuvelde in Kemmel aan de IJzer op 12 november 1915, hij hoorde bij de 27ste Winipeg Regiment in Monitoba. De vader van Denis Chisholm keerde heelhuids terug naar Canada. Tijdens een van de bezoekjes van Denis aan ons land, aan Maldegem, zochten en vonden wij het graf van zijn uncle Jack. Het was een ontroerend moment. Op 12 november 2013 telefoneerde Denis en vroeg ons of er wat gedaan wordt voor de gesneuvelden van  Wereldoorlog I. Ik kon bevestigend antwoorden. Ons land herdenkt begin Wereldoorlog I volgend jaar, in 2014.

Hou je toch niet voor mogelijk dat de mensen zich vrijwillig lieten en laten afslachten? Het houdt nooit op.

13-07-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Bijlagen:
IMG_0003.jpg (587.2 KB)   
IMG_0006.jpg (751.3 KB)   

BBATTLE OF LEOPOLD CANAL,

OCTOBER 6^th to OCTOBER 12^TH,  1944

OPERATION “SWITCHBACK

The battle at the Leopold Canal involved the fiercest fighting for the Regiment since the landing in Normandy, June 6^th, l944.

The Germans were determined to stop our advance so that we could not reach Antwerp, the big port that had been taken by British troops.

On October 6^th the Regina Rifles crossed the Leopold in canvass boats, following a huge artillery barrage and flame throwers.  Many casualties resulted in the taking of a concrete pillbox on the far side of the canal.  German artillery and numerous counter attacks kept the Regina Rifles from advancing any further.

There were so many German wounded and dead on our front the Germans asked for a truce so they could pick up their wounded.  Something I will never forget.

During the fighting that lasted only six days the regiment used a six month supply of ammunition and grenades.  The average rifleman threw at least 25 grenades a day.  The fighting, at times, was so close that it turned into hand to hand combat.

I was with the mortar platoon  at the time and was sent across the canal to provide for better communication and fire power.  Our engineers put up a bridge consisting of floating sections so that we could get men and supplies back and forth. One day, in crossing, I fell into the canal and would have drowned had it not been for one of our Indian soldiers pulling me out, under heavy fire.  I did not know who it was until 20 years later when he told me.  A brave man, indeed.

The cost was high.  Over 300 of our men were hit and 5l of these were killed and now lie in the cemetery at Adegem.

The battle of the Leopold is one of the regiment’s “battle honors”.

The war continued on through Holland into Germany for another six months.

I consider that to have served with the Regiment to be a privilege and honor

picture shows Denis at his uncle Jack's grave in Ypres, died in Belgium First World War.

Denis Chisholm.ATT

(picture show denis at his uncleLE OF LEOPOLD CANAL, OCTOBER 6^th to OCTOBER 12^th, 1944

OPERATION “SWITCHBACK.

Report by Denis Chisholm (Regina, Canada, almost 70 years later)

The battle at the Leopold Canal involved the fiercest fighting for the Regiment since the landing in Normandy, June 6^th, l944.

The Germans were determined to stop our advance so that we could not reach Antwerp, the big port that had been taken by British troops.

On October 6th the Regina Rifles crossed the Leopold in canvass boats, following a huge artillery barrage and flame throwers. Many casualties resulted in the taking of a concrete pillbox on the far side of the canal. German artillery and numerous counter attacks kept the Regina Rifles from advancing any further.

There were so many German wounded and dead on our front the Germans asked for a truce so they could pick up their wounded. Something I will never forget.

During the fighting that lasted only six days the regiment used a six month supply of ammunition and grenades. The average rifleman threw at least 25 grenades a day. The fighting, at times, was so close that it turned into hand to hand combat.

I was with the mortar platoon at the time and was sent across the canal to provide for better communication and fire power. Our engineers put up a bridge consisting of floating sections so that we could get men and supplies back and forth. One day, in crossing, I fell into the canal and would have drowned had it not been for one of our Indian soldiers pulling me out, under heavy fire. I did not know who it was until 20 years later when he told me.

A brave man, indeed.

The cost was high.

Over 300 of our men were hit and 5l of these were killed and now lie in the cemetery at Adegem.

The battle of the Leopold is one of the regiment’s “battle honors”.

The war continued on through Holland into Germany for another six months.

I consider that to have served with the Regiment to be a privilege and honor.

12-07-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Regina veteran

Denis Chisholm's story lives beyond his death

Bijlagen:
Denis, Edith, Carol and Marianne.jpg (55.5 KB)   
denis.bmp (11 KB)   

Heinar KUDEVITA kan bijna perfect Engels, heeft eigenlijk zijn land bijna nooit verlaten en kwam nooit in contact met Engelsen of mensen die Engels spraken. Hij heeft nooit Engels horen spreken en toch kan hij perfect Engels. Heel interessant.

Heinar Kudevita, Tallinn, Estonia.

11-07-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Institut St. Michel, 12, rue d’Orléans, Pâturages

In Pâturages kwam ik terecht in een pensionaat waar ook tijdens de vakantie meisjes logeerden. Ik weet niet hoe dat kwam, er waren Italiaanse meisjes, andere nationaliteiten, de priester van het klooster was een Spanjaard en er waren een twintigtal Zwitserse Duitsprekende meisjes die er één jaar lang kwamen om Frans te leren. Zij waren wat ouder dan ik en zij ontfermden zich over mij.

Ik mocht tijdens de vakantie naar een speelplein met de tram in Hornu maar zij moesten van ’s morgens tot ’s avonds werken, zolders leeghalen, poetsen en andere karweien,.
Het is vijftig jaar geleden maar ik vond toen toch dat die meisjes een hondenleven hadden bij sommige van die krengen die hen bevelen gaven. Een religieuze in de keuken sprak Vlaams, soeur Pharahilde, ik ben haar nog niet vergeten. Zij maakte wel lekker eten klaar, bijna zoals thuis.

Soit door al die Franse kruistochten kwam ik heel bijzondere mensen tegen.

Het eerste jaar leerde ik de Zwitserse KATHI WIPF kennen. Zij woont nu in Genève. Door haar kwam ik dan weer in contact met Sophia Akopova uit Rusland, maar over haar schrijf ik later nog eens.
Het volgend schooljaar leerde ik de zus van Kathi kennen, MARIA WIPF.

De eerste jaren sliepen alle  meisjes in “chambrettes” en we konden elkaar elke avond horen huilen in bed. We huilden van heimwee tot we in slaap vielen. Maria en Kathi troostten mij hoewel ze zelf hunkerden naar de Zwitserse bergen. Het was niet zo erg als in de tijd van Charles Dickens maar bijna zo erg. Later hadden we elk een kamertje. We dronken kraantjeswater dat smaakte naar regenwater. Waarschijnlijk was het regenwater. Op de speelplaats stond een grote boom met bessen. Ik had nog nooit een bessenboom gezien. Thuis had ik vier broers en ik ging in bad met mijn ondergoed aan. Ik herinner me nu nog die natte onderkledij als ik in het pensionaat in bad ging, waar ik nadien niet goed weg mee wist om te drogen. De andere meisjes keken me vreemd aan toen ik uit de badkamer kwam met een stapel natte kleren. Ik dacht dat het zo hoorde.

Meer dan vijftig jaar lang schreven Kathi, Maria en ik elkaar brieven of telefoneerden elkaar. Het eerste kaartje van Kathi heb ik altijd bewaard. Het was een tekening met lieveheerbeestjes in prachtige kleuren.

Toen ik in Zwitserland was met de C.M. in 1962 kwam ze mij samen met haar moeder en haar jongste broertje bezoeken. Zij woonden in MURI.

Toen ik enkele jaren later een groep Maldegemse jongeren vergezelde als onbezoldigde begeleidster (ik betaalde wel mijn reis en hielp de vaat doen van 100 man samen met enkele andere zeer gelovige collega’s, M.-M Audenaert, Adrienne en Clara De Smet, prachtdames trouwens) kwam Maria Wipf mij opnieuw bezoeken.

Later zijn we een keer langs geweest op reis in Zwitserland en zij heeft enkele dagen bij ons verbleven met haar kinderen op doorreis. Zij hield niet van België. Het was zo een beetje zoals in de film “Heidi”, Zwitsers uit de bergen opgesloten in klooster in de Borinage.

Tot voor twee jaar kreeg ik elk jaar een prachtige kalender met bergen en handgemaakte cadeautjes voor mijn verjaardag begin januari, altijd heel speciaal een leuk cadeautje te krijgen uit een ver, mooi land. Ze zond me regelmatig pakken chocolade.

Zij werd later bediende en trouwde met een aannemer KARL GISI (zie internet, hun zoon doet de zaak verder) uit DOTTIKON. Ze hadden drie jongens. Wij schreven elkaar meer dan vijftig jaar lang minstens tien keer per jaar. Ik spaarde postzegels en later nam een van mijn kinderen die hobby over en zij zond altijd de laatste uitgaven, een achttal per stuk zodat er tenminste één postzegel ongehavend bewaard kon blijven.

Kathi en Maria Wipf maakten mijn verblijf ver van huis draaglijk. Heimwee werd verzacht door blijvende vriendschap.

Ik kan me nog die grenzeloze, verstikkende eenzaamheid en de eindeloze verveling herinneren van mijn verblijf in Wallonië. Ik had geen lectuur in het Nederlands, geen broers, geen echte familie, geen buren, geen vriendinnen. Het verblijf buiten ons gezin was een nachtmerrie van het begin tot het einde.
Ik leerde al heel vroeg dat de wereld groter was dan het dorp, de straat waar ik woonde maar hoe meer en hoe verder ik weg van huis vertoefde hoe groter mijn verlangen werd naar “thuis”, hoe meer het heimwee me kwelde.

Ik kon er de tram nemen, de bus, de trein. Dit lijkt me nu een hele klus maar blijkbaar speelde ik dit ginder klaar.

Hoe onze moeder de reisweg van Wallonië of van het buitenland naar huis uitstippelde zonder te beschikken over een eigen transportmiddel en de soms zware bagage thuis besteld kreeg is een raadsel.
Ik raakte toch altijd op een of andere manier terug in het dorp Maldegem en de koffers ook. In Maldegem stond de fiets klaar bij Gustje Blomme, later bij Chris Blomme in de Noordstraat en kon ik zachtjes en verwachtingsvol terugrijden naar “huis”. Al in de tweede bocht van de Rapenbrugstraat voorbij Martha Cochuyt, aan het huis van Zulma Van den Bossche verwelkomde mijn hart en mijn gevoel telkens weer de krom gewaaide bomen langs de weg en het gevoel dat het zicht van die bomen me gaf was werkelijk onbeschrijfelijk. Ik was op weg naar huis, naar mijn ouders en mijn broers, ik was verlost van die andere onbekende en onbeminde wereld en kon me opnieuw onderdompelen in de warmte van mijn eigen omgeving en het normale levenspatroon hervatten bij de familie, de buren en de wijk.

Dit gevoel is blijven bestaan. Telkens ik huiswaarts keerde van gelijk welk adembenemend, historisch of comfortabel oord in het buitenland of van een ander werelddeel, werd ik gekoesterd, verwelkomd en omarmd door mijn thuishaven, waar de scheef gewaaide bomen en de groene struiken een belangrijk onderdeel vormden van het vertrouwelijk decor.

Ik kwam van Moerhuize, ik verhuisde naar de Brugsesteenweg in Maldegem en woonde heel mijn leven tussen krom gewaaide bomen, struiken van diverse soorten groen en hagen. In de herfst van mijn leven ben ik verhuisd naar het centrum van het dorp maar ik heb een beetje aarde en struiken meegebracht van “thuis”. De hortensia’s van grootmoeder Livina Colman, de seringen van moeder Bertha, de laurierkers van schoonmoeder Augusta en talrijke andere planten en bloemen die me herinneren aan vroeger, kan ik zien groeien en bloeien als ik door het raam van de woonkamer kijk. Ik heb de moeders meegebracht en kan met dankbaarheid aan hen terugdenken als ik naar de zon kijk.

Bijlagen:
Kaartje van Soeur Marie-José.jpg (345.8 KB)   
kamer pensionaat.jpg (502.6 KB)   
Paturages 1.jpg (101.9 KB)   
paturages 2.jpg (104.7 KB)   
St Michel Pâturages.jpg (493.3 KB)   

DJAMEL UIT TSJETSJENIË IN MALDEGEM.

Djamel stapte elke week met mij op de bus in de Brugsesteenweg, Maldegem. Hij volgde een cursus Nederlands en ik een cursus Russisch in dezelfde school niet zo ver van het station in Brugge. Zijn moedertaal was Tsjetsjeens, hij kon perfect Russisch, de taal van de bezetter in zijn land en kon zich verstaanbaar maken in het Engels.

Aangezien we steeds op dezelfde bus zaten heen en terug en ik die man ook al had gezien aan de school toen hij op zijn kinderen wachtte, maakten wij af en toe een praatje tijdens de rit. Hij stapte uit eind Brugsesteenweg, hij woonde in de vroegere rijkswachterkazerne. Hij en zijn gezin stelden het goed hier in Maldegem. Ik had ondertussen ook zijn stralende echtgenote Jamila leren kennen aan de school waar ze de kinderen afhaalde, zij verwachtte toen haar vierde kind, een meisje.

Djamel was niet echt gemotiveerd om Nederlands te leren, zijn einddoel was Engeland waar zijn broer een bestaan had opgebouwd.

Naar Engeland, dat schone land, dat ik de laatste 45 jaar zo dikwijls heb doorkruist met hartzeer, want behalve een minderheid heel welstellende mensen zijn de meeste inwoners doodarm. De armoede in de pittoreske plattelandsdorpjes werd in je gezicht gedrukt en de steden met glorieuze historische centra werden omgeven door identieke woningblokken, die ik al kende eind 1966. Telkens werd ik er getroffen door de armoede, de leraren werkten er aan een hongerloontje, de arbeiders en bedienden zaten urenlang op de metro op weg naar hun droevige egale Victoriaanse rijhuisje of naar de troosteloze appartementsblokken in de voorsteden om ’s morgensvroeg weer op te staan en urenlang te metro-en om acht werkuren of meer te kloppen aan naar wat ik vermoed, een hongerloontje.

Djamel droomde van een veilig verblijf in Engeland voor zijn gezin, in de buurt van zijn broer en ik liet hem in die waan, hij zou het niet begrepen hebben.
Niet dat hij klaagde over zijn domicilie in Maldegem. Ons dorp was een springplank naar de weelde en de luxe die hem te beurt zou vallen van zodra hij over de nodige papieren beschikte om het Kanaal over te steken met zijn groot gezin.

Hij legde mij uit dat hij X euro ontving per hoofd en aangezien ik snel kan hoofdrekenen had hij ongeveer een licentiaatwedde zonder een klap te doen. Hij kreeg zelfs 1000 euro per jaar terug van de belastingen hoewel hij nooit belastingen betaalde. Alle herstellingskosten in en rond zijn woning en alle energiekosten werden betaald door de instanties, openbaar vervoer was voor het hele gezin gratis, evenals doktersbezoek en medicijnen voor zes personen. Ik zegde niets maar dacht aan de honderdduizenden mensen die heel hun leven hadden gewerkt en belastingen hadden betaald en nauwelijks rondkwamen met hun pensioentje sinds de economische crisis enkele jaren geleden.

Het was niet aan mij om te oordelen maar ik vroeg mij af of hij doorhad dat dit schoon liedje niet kon blijven duren. Ik begreep eigenlijk niet waarom een dergelijk jonge man, in de kracht van zijn leven niet mocht werken als asielzoeker zolang hij in België verbleef. Akkoord er is hier weinig werk, maar hier en daar wat bijklussen, een handje toesteken  in een tuin of bij een verhuis bij een bejaarde, om zijn fysieke conditie op peil te houden, kon toch geen kwaad? Hun situatie was irreëel maar blijkbaar gingen zij niet gebukt onder de zorgen. Hij en zijn gezin zongen uiterlijk toch van vreugde en geluk en hadden hoop op de toekomst.

Buiten de Rijkswachtkazerne hadden ze een mooie moestuin aangelegd en met wat zuinige aankopen in de Aldi kon Djamel zelfs goed sparen. Zijn echtgenote kon heel goed koken en slaagde er in een gezellige sfeer te scheppen op een beperkte ruimte en nodigde anderen uit om eens “Tsjetsjeense” gerechten te proeven. Kortom een gewoon gezellig, jong gezin dat zich goed voelde gedurende enkele jaren in ons dorp. We stonden samen enthousiast te wuiven met ons Belgisch vlaggetje in de Markstraat naar ons Koningspaar Albert en Paola op bezoek in Maldegem enkele jaren geleden. Zij voelden zich thuis, vol vertrouwen en aanvaard omdat zij vriendelijk waren en zich integreerden.

Djamel kwam uit Tsjetsjenië. Noodgedwongen hadden hij en zijn gezin het land verlaten. Hij was lijfwacht geweest van de voorlaatste dictator en na de regeringswissel werden zij bedreigd. Hij was er gerust in dat niemand zijn gezin zou terugsturen waar vervolging en marteling hen wachtte. Hij had gegronde reden om te vluchten ver weg van zijn geboorteland, gescheiden van zijn echte familie en vrienden. Hij was bang voor repressie en terreur.

Zij waren gematigde moslims. Zij hadden hier geen moskee om te bidden maar af en toe zag ik hen allemaal samen op een rijtje gewoon in de kerk in het centrum zitten in stil gebed voor een goede afloop van hun avontuur in het buitenland, het rijke Westen. Zij pasten zich aan de omstandigheden en mogelijkheden ter plaatse aan. Het sierde hen.

Wat op zekere dag gebeurde deed me denken aan de Franse film La Rafle (Roselyn Bosch 2010) en Schindler’s List (S. Spielberg 1993), twee epische filmdrama’s die de vervolging, de arrestatie en de uitroeiing schetsen van Joden tijdens de Duitse bezetting bijna drie kwart eeuw geleden.

In mei, een maand voor het einde van het schooljaar had het gezin een brief ontvangen met de melding dat zij niet erkend werden als politieke vluchtelingen  en dat zij de nodige voorzorgen moesten nemen om zo snel mogelijk te vertrekken naar hun geboorteland. Blijkbaar hadden zij het niet helemaal begrepen, zij bleven ter plaatse. 

Op een avond in mei, werd hun woonruimte  bestormd door een politiekorps om Djamel in de boeien te slaan voor de ogen van zijn kinderen en om hem in een politie combi weg te brengen naar een gesloten asielcentrum. Zij werden bovendien beschuldigd van diefstal van de spullen in hun flat.

Ik had Djamel regelmatig richting Kringloop zien rijden om iets te kopen  en zij hadden zeker niets gestolen. Zij hadden trouwens niets moeten kopen want zij kregen alles gratis van allerlei instanties.

Jamila kon haar krijsende kroost niet bedaren en begon in paniek enkele spullen te pakken. De kinderen waren panisch. Zij kregen de gelegenheid niet om afscheid te nemen van hun vriendjes op school en in de buurt. Zij konden hun rapport niet ophalen op het eind van het schooljaar. Jarenlange studie in een vreemde taal werd niet beloond met een getuigschrift, zodat ze elders verder konden. De kleinsten begrepen er nog niets van maar ze volgden hun moeder naar de bushalte, richting Brugge station, beladen met rugzakjes. En je kan je ook de vraag stellen wat de klasgenootjes van die kinderen denken en voelen als er regelmatig een mede scholiertje uit de klas geplukt en weggezonden wordt zonder rapport? Geven wij als volwassenen dan het goede voorbeeld?

Waarschijnlijk verblijven zij ergens ondergedoken maar waar? Wie verwelkomt een gezin met vier kinderen? Waar konden zij heen? Ik had zelf vier kinderen toen ik jong was en kon op één hand het aantal gezinnen tellen waar wij welkom waren voor een paar uurtjes.

Waar moet je aankloppen met vier verwarde kinderen voor lange tijd? Nergens waarschijnlijk. Jamila heeft me nog één keer opgebeld dat ze tijdelijk een adres had gevonden waar ze allemaal voorlopig terecht konden. Ik heb daarna nooit meer iets van hen gehoord, ze zijn verdwenen van de aardbodem, ondergedoken, verscholen. Het contact is volledig verbroken. Djamel en zijn gezin zijn in rook opgegaan.

Stel dat onze emigranten naar de V.S. en Canada in de jaren 1900 op die manier behandeld werden? Twee broers van mijn vader, Hector en Leopold vertrokken honderd jaar geleden uit Moerhuize, Maldegem, weg van de armoede en werkloosheid na W.O.I. Zij vonden werk, stichtten een gezin in de V.S. en waren nooit verplicht om terug te keren naar Moerhuize. Zij waren des doods voor de armoede in ons land, ons noodlijdende dorp en zonden pakjes kleren en geschenkjes naar de “behoeftigen” in Maldegem. Stel dat zij teruggezonden werden met hun gezin (Hector had acht kinderen, Leopold vier - zestien Posmannen) na enkele jaren, wat moesten zij hier nog aanvangen, jaren  30? Leopold werd 92 jaar oud, hij heeft 70 jaar contact gehouden met de familie in Moerhuize maar kwam nooit meer terug uit angst opnieuw ondergedompeld te worden in armoede en oorlog.

Ik doe niet aan research, ik constateer gewoon. 

Met mijn beperkte talenten en mogelijkheden  kon ik enkel 80 uur per week werken voor school (vak-, vakoverschrijdende personeels-, projectvergaderingen te pas en te onpas, spoedvergaderingen voor allerlei onbenulligheden, administratie, lesvoorbereidingen, jaarplanning per vak, per leerjaar, verbeteringen van toetsen en taken, effectief 22 uur lesgeven en twee uur gratis, leerlingen ronselen, zieke leerlingen begeleiden thuis, afwezige collega's vervangen, talrijke oudercontacten per trimester, eetfestijnen om de zwarte kas te spekken, bijscholingen woensdagnamiddag of tijdens 't weekend godweetwaar, zonder de tijd te rekenen die je moest spenderen aan de confrontatie met weerspannige en school vermoeide leerlingen en hun dreigende, soms onrespectvolle  en agressieve ouders, enz..), de rest van de tijd besteedde ik aan mijn huishouden van zes (soms meer), aan onderhoud van huis en tuin  en inkomsten en uitgaven probeerde ik in evenwicht te houden. Ik was jong en moest vooruit.

Een maatschappij beheren is waarschijnlijk ingewikkelder dan dat maar een leek kan zien en vaststellen dat er veel geld besteed wordt aan uiterlijk vertoon, brood en spelen voor 'het volk', aan uitzonderlijke lonen voor één kleine groep mensen die het land besturen zodat er onvoldoende middelen overblijven om mensen op de vlucht en anderen in nood daadwerkelijk te helpen. Het is gewoon onaanvaardbaar en onrechtvaardig.

De situatie van Djamel doet je denken aan de pogroms. We herdenken het eind van de beide wereldoorlogen elk jaar met veel tromgeroffel en uiterlijk vertoon waar niemand aandacht aan besteed maar werken onbewust mee aan de vervolging of de uitzetting van heel veel vluchtelingen, gewone mensen die van een beter leven dromen zonder geweld en honger, een opleiding voor de kinderen en meer sociale zekerheid, weg van een fanatiek, onvrij beleid.

De aarde, de wereld is van iedereen, elk mens verdient een plekje waar hij zich veilig en goed voelt. Jonge mensen werken voor de zieken, de bejaarden en de kinderen en betalen belastingen. De mensen die wel een goed inkomen hebben, verwachten een rechtvaardige besteding van hun belastingen. Het moet toch mogelijk zijn dat het intellect echt werkt aan de zinvolle verdeling van die gelden voor serieuze opvang van mensen in nood?

Intussen worden zij soms wel geholpen door vrijwilligers en idealisten die zich inzetten voor de armen, die een onderkomen zoeken soms in leegstaande en verlaten panden, waar ze dan weer verjaagd worden. De huizen horen een ander toe, zijn vaak onbewoonbaar en ongezond. Al die huizen staan gewoon te wachten op een project ontwikkelaar en verschaffen niemand enig comfort. De daklozen zoeken een dak, maar dit is hen niet altijd gegund. Ik beken het eerlijk, als ik een leegstaand huis of flat zou hebben wil ik eigenlijk ook wel huurgeld, ik moet het onderhouden, vernieuwen, leegstand of tweede verblijf taks betalen, belasting op eigendom, ik zou ook niet graag krakers in mijn eigendom hebben. Mits creatief denken en handelen kan ook aan die toestand een mouw  gepast worden. Elkaars noden en belangen laten kruisen.

Mensen opgegroeid tijdens en na de oorlog hadden zich een andere, betere wereld voorgesteld waar het goed was om te leven voor iedereen na de bezetting. Ogenschijnlijk ging alles goed, arbeiders konden zich een mooi huisje met tuintje veroorloven, bijna iedereen had een autootje, de kinderen hadden de kans om een opleiding te volgen en verder te studeren, er was weinig werkloosheid en armoede te bespeuren, alles ging goed na de oorlog. Bijna iedereen kon leven zonder veel grote (geld)zorgen.

 Heel langzaam is alles aan het veranderen, talloze bedelaars duiken op in het straatbeeld, vreemdelingen niet altijd asielzoekers worden verspreid over het hele land en de meesten onder hen worden meedogenloos en wantrouwig behandeld.

Vijftig jaar geleden was de bevolking van het centrum van Londen kleurrijk en niemand had er last van. Iedereen paste zich aan en leefde en werkte  broederlijk samen. Waarom is dit hier niet mogelijk een halve eeuw later? 

Gewone mensen willen niet dagelijks geconfronteerd worden met onmenselijke en onterende situaties van de burger. Je moet je ogen dichtknijpen en alles negeren, maar dit is niet altijd mogelijk. Niet iedereen kan dit.

Het is verontrustend dat dergelijke hallucinante toestanden nog mogelijk zijn in een democratisch land in het Westen. Ergens is er een ernstige wanverhouding die kan hersteld worden mits logisch en altruïstisch denken, zonder geweld.

Reactie van de Tuinvogel: Echt mooie realistische tekst, genuanceerd en toch op slakken zout leggende die in heilige huisjes ongestoord rondkruipen, die bevestigt dat je op de rand van de cirkel zit en van daar met verwondering de boel binnenin observeert en er een eigen mening over heeft. Iedereen is op reis of ligt kattenlam van de warmte op apengaaien, te luizig om een poot te verzetten (juli 2013).

09-07-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

VALEER JOSEF POSMAN, 25 juli 1922 – 18 juni 2013.

"IN MEMORIAM VIRI INSIGNIS”, als aandenken aan een bijzonder man.<

Toen ik vol enthousiasme mijn eerste boek “Herinneringen aan Jozef Posman en zijn vijftien kinderen”, voorstelde vroeg iemand mij: “De Posmannen, heb jij over hen een boek geschreven? Wat is er dan voor speciaals aan de Posmannen?”

“Niets,” antwoordde ik, “je hoeft toch niet speciaal te zijn opdat iemand over jou zou willen schrijven?” Ieder mens heeft gaven, talenten en gebreken en leeft een lang of een kort leven. Sommigen geven kleur aan hun bestaan, scheppen, creëren of doen gewoon andere dingen die het leven boeiend maken. In de familie Posman en ook in andere families beschikken verrassend veel leden over aparte gaven die zij doorgeven in muziek, theater, film, fotografie, literatuur, zelfs in beeldhouwkunst en architectuur. Anderen genieten gewoon van hun baan, hun gezin, van hun huis, hun tuin of hun moestuin, hun stukje grond op onze grote aardbol.

Tenslotte worden heel dikke boeken geschreven over heiligen, uitstekende en wansmakelijke wereldleiders en andere personaliteiten waarom niet eens iets schrijven over gewone mensen? Het is ook interessant en gemakkelijker om te lezen.

Valeer Posman voelde zich gelukkig als hij tijdschriften, kranten en boeken kon lezen.

Hij was belezen. Hij had veel boeken, onze gemeenschappelijke vrienden.
Op een dag vroeg hij mij: "Paul De Wispelaere, wordt er nog over hem gesproken of geschreven?"
Eigenlijk niet, neen. Ik greep mijn kans toen ik WAK reporter was in april -mei 2013.
We hebben samen Paul De Wispelaere in Moerhuize bewierookt. Paul De Wispelaere beschreef zijn tuin en zijn wereld (Moerhuize) en de mensen om hem heen. Plattelandsbewoners weten en horen alles van elkaar en vertellen alles verder dus wij kenden iedereen die Paul De Wispelaere beschreef en we konden eens glimlachen

Hij hield van gedichten. De geheimtaal van poëzie was noodzakelijk voedsel voor hem. Het leven moest een beetje een mysterie blijven. Elke brief eindigde met een gedichtje, de dichter werd zelfs in 't kort toegelicht.
Hij hield van klassieke en hedendaagse muziek, van poëzie en van schilderkunst. De fraaie schilderijen van Jef Van Maldegem, van schoonzoon Marc Martens en schoondochter Mia Rooze koesterde hij.

De mensen glimlachten en zegden: “Valeer Posman is hier geweest”. Wonderschoon als de mensen zoiets zeggen over jou. Hij was een aantrekkelijk man, hij had de gave te luisteren en hij wist heel veel boeiende dingen te vertellen, met een kwinkslag er tussen. Hij was een vriend van de mens, een humanist, een filosoof en hij veroordeelde niemand.

Hij was de eerste kleinzoon van Jozef Posman en zijn tweede echtgenote Leonie Laureyns, in België (twee ooms Leopold en Hector waren uitgeweken naar de Verenigde Staten en hadden al kinderen). Hij heeft Jozef Posman nog gekend.

Zijn tante Marie Thijs (moeder van Nelly Impens, Bloemestraat) woonde naast mijn andere grootmoeder, Livina Colman in Broekhuize. Op die manier heeft hij nog gespeeld met mijn tante, Mariëtte Cochuyt (°23 augustus 1923), dochter van Livina Colman en August Cochuyt.

René Posman en Célina Thijs woonden aanvankelijk in een klein huisje waar nu de garage van Jackie De Jaeger is, in de Noordstraat. Valeer Posman is daar geboren. Later is het gezin verhuisd naar de woning enkele tientallen meter verder die ze tot het eind van hun leven bewoond hebben. De tweewoonst staat er nog en wacht gewoon tot iedereen klaar is om een periode af te sluiten en definitief afscheid te nemen.

Het Molentje en de Molenberg waren honderden jaren de spil van sociale contacten voor de inwoners van de omgeving. Het erf van vader René Posman kwam uit op de Molenberg, dus zijn kinderen,Valeer, Denis (1924 1930), Simone, Georges en Denis (1931 - 1991) hebben het leven rond de molen meegemaakt.

Hij koesterde de foto’s van zijn achterkleinkinderen Jacob, Helena, Bastian en Anne-Laure en schreef kinderliedjes voor hen. Prachtig zo oud worden en je gezin zien groeien! Hij was fier op de kleinkinderen die elk op hun manier hun weg gevonden hadden. Hij hield van allen, had het beste met hen voor, deed zijn best om de contacten te onderhouden en genoot van alles wat goed was. Hij was trots op alle verwezenlijkingen van zijn familie, concerten, reünies, uitgaven van dichtbundels of boeken. Hij was aanwezig op huwelijken, herdenkingsmissen en begrafenissen van de familie. Hij leefde mee met het wel en wee van zijn kringen.

Hij hield ook contact met de uitgeweken familietak Posman in Newark, de Verenigde Staten (de kinderen, kleinkinderen van Leopold en Hector Posman).

Zijn echtgenote Bertha Van Rie ging heen (22 11 2008) en werd gemist in dit hechte gezin. Elk overlijden slaat diepe wonden.

Ik heb Valeer bewonderd tot op het einde. Hij wist dat het niet goed ging, zijn hart was verzwakt door een hevige verkoudheid tijdens de laatste lange winter en hij wist dat het einde naderde. Hij had tranen in zijn ogen want tot voor kort voelde hij zich behoorlijk goed, hij had nog heel veel plannen. Hij werd omringd door alle goede zorgen en de allesomvattende liefde van zijn kinderen en kleinkinderen en hun gezin. Hij was terecht fier op hen.

Hij kon heel goed schrijven ook. Hij schreef artikeltjes voor diverse bladen en gaf interviews ten beste op Radio Saturnus.

Hij had een mooi handschrift, al zijn teksten waren overzichtelijk gestructureerd met zeer informatieve inhoud en heel wijze en grappige bedenkingen. Hij hield de stambomen van alle verwante families nauwkeurig bij en vulde die aan bij elke geboorte of overlijden. Hij noteerde al zijn herinneringen aan zijn leven, aan zijn dorp en zijn geliefde wijk, ’t Molentje, de Noordstraat in Maldegem.

Valeer was gastvrij. Je hoefde geen weken op voorhand af te spreken om eens langs te komen. De achterdeur was altijd open en je werd altijd verwelkomd met een glanzende blauwe ogen glimlach.

Voor mijn boek II “Nostalgie naar het levendige dorp”, overhandigde hij mij geestdriftig zijn notities over de bewoners van de Noordstraat vanaf beginjaren 1900. Samen reconstrueerden wij min of meer de gezelligheid, de sociale betrokkenheid tussen de gezinnen en de winkeliers die een dorp levendig maken. Hij was een verwante ziel. Hij kon goed vertellen want hij had een enorm geheugen.

Hij was een fervent voetbalfan. Hij was voorzitter van de K.S.K. Maldegem. Tot voor kort woonde hij al de voetbalmatchen bij op het voetbalveld dat hij zag liggen vanuit zijn keukenraam. Hij ontmoette er andere sportliefhebbers, hij bleef jong van hart. Hij analyseerde deskundig een wedstrijd bij voorkeur tegen de mening van de supporters en van de trainer in.

Valeer Posman heeft zelfs een boek geschreven over de “K.S.K. Maldegem 1920 – 1995”, over de geschiedenis van het voetbal in Maldegem, samen met Jozef Van Craenenbroeck. Het is een opmerkelijk werk vol foto’s waar talrijke Maldegemnaars in woord en beeld werden gebracht. Een document over een eeuw Maldegem met heel bekende namen die nu nog voortleven in ons dorp.

Hij voelde zich goed als hij anderen een plezier kon doen dus was hij eigenlijk bijna van een andere wereld in onze maatschappij. Tot enkele maanden geleden bezocht hij zijn broer Georges, zijn kinderen, zijn kleinkinderen, zijn vele neven en nichten in Maldegem, de nazaten van zijn grootvader Jozef Posman. De aanverwante familie Thijs droeg hem op handen en ook bij de familie van zijn echtgenote Bertha Van Rie was hij een graag geziene gast. Hij bleef in contact met allen die hij graag zag.

Valeer Posman was bovendien een edelmoedig mens. De voorbije twintig jaar ontmoette ik hem regelmatig in ziekenhuizen in de buurt en verder. Hij bracht vrienden en kennissen die niet over een auto beschikten naar het ziekenhuis en wachtte geduldig tot zij terug kwamen na de raadpleging van een of andere specialist. Waar vind je nog zo’n mensen?

Hij stond altijd klaar voor zijn groot gezin, zijn familie en zijn kennissenkring was enorm uitgebreid mede door een van zijn verwoede hobby’s: bijen kweken. Hij was imker. Zijn tuin staat vol met bloemetjes voor de bijen.

Hij had de microbe geërfd van zijn vader René en zijn nonkel Ferdinand om bijen te verzorgen en te kweken. Valeer en zijn broer Denis waren enthousiaste imkers, zij hielpen hun vader en hebben later de vrijetijdsbesteding overgenomen. De zomer stond in het teken van de zoemende en dansende “bijen” en hun productie. Ze hadden bijenkorven in alle windstreken van de gemeente, Vake, Butswerve, Prinsenveld, de Fortuinstraat, Moerhuize, op alle bloemenrijke plekjes in hun geliefd Meetjesland. Na maandenlange zorg voor de bijtjes werd de honing puur natuur verkocht in bokalen.

Op die manier hadden beide broers een uitgebreide kring vrienden en kennissen in en rond Maldegem. Zij konden het landschap lezen. Zij associeerden hun bedrijvigheid met dienstbaarheid. Zij hadden een soort embleem, een wapenschild“D’GEKROONDE BYE-KORF”. Al zijn brieven zelfs zijn rouwbrief, werden ingeleid met het embleem als laatste eerbetoon. Ontroerend hoe de kinderen hun vader omarmen tot bij zijn heengaan.

Valeer Posman werd geboren kort na Wereldoorlog I als oudste zoon van René Posman en Célina Thijs op het Molentje, Noordstraat Maldegem.

Valeer ging naar school in de Broederschool en volgde zijn middelbare studies in het K.A. in Maldegem en in de normaalschool in Gent tijdens Wereldoorlog II. Hij had les van Achilles Mussche. Het was toen eigenlijk een hele prestatie èn voor de ouders èn voor de kinderen om verder te studeren. Het was niet zo evident om als kind van gewone mensen een plaats te verwerven bij de ‘intellectuelen’ van het dorp. Maar hij en zijn broers slaagden er in. Zij waren een stimulans voor de andere familieleden.

Toen de laatste windmolen in Maldegem werd afgebroken en de Molenberg met de grond werd gelijk gemaakt rond 1946 hebben de zonen van René Posman, de broers Denis en Valeer Posman de bouwgrond gekocht. Na zijn huwelijk op 14 juli 1949 woonden Valeer Posman en Bertha Van Rie aanvankelijk in een van de woningen rechtover Tandarts Smitz (vroeger ’t Schortje). Na het huwelijk van Denis hebben ze samen een mooie tweegezinswoning laten optrekken op de “Molenberg”.

Nu staan overal mooie huizen in ons dorp, maar toen, beginjaren 50 was dit moderne hoge huis heel speciaal, je zag dat nergens. Het dak reikte hoog naar de top van de molen. Als ik er voorbij sjokte door regen en wind met mijn krakkemikkig fietsje, dacht ik altijd, ik ga ook verder studeren dan woon ik ook in een mooi huis.

Valeer gaf les in het K.A. Maldegem en zijn oud-leerlingen herinneren zich zijn gedrevenheid, zijn enthousiasme, zijn aanmoediging om te studeren maar vooral ook de aangename verteluurtjes op vrijdagnamiddag.

Valeer was trots op zijn familie en hield contact met alle familieleden. Ik weet niet hoe hij het durfde in het drukke verkeer maar als negentigjarige, trok hij tot eind 2012 met zijn auto her en der om iemand te bezoeken of om gewoon eens te informeren hoe het met iedereen ging. Hij had zich een glanzende nieuwe wagen gekocht. Hij voelde zich meestal jong van hart en had een druk leven.

Hij was trots op zijn kinderen Martine, Dirk en Luc en hun gezin, op zijn kleinkinderen, Sarah, Willem, Annemie, Michaël, Gerlind, Florian, Bart en Steven en hun gezin. Hij volgde bezorgd en fier hun leven. Hij was fier op zijn dochter Martine die elke dag langs kwam, na een drukke dag op het gemeentehuis, op weg naar Middelburg waar de zorg van haar groot gezin op haar wachtte. Zijn zonen en schoondochters hielden van hem en stonden hem bij in woord en daad.

Elk leven gaat gepaard met vreugde en verdriet. De jongste zoon Luc is plots overleden op 18 mei 2008. Luc was een gedreven leraar in de Rijksmiddelbare school, het K.A. in Maldegem. Luc was geliefd. Valeer en zijn gezin hadden ontzettend verdriet bij het onherroepelijk heengaan van Luc. Tijdens een aangrijpende kerkdienst nam de familie sereen afscheid van een geliefde echtgenoot, zoon en vader.

Mijn mentor Valeer Josef Posman is overleden op 18 juni 2013. Hij wordt 91 jaar op 25 juli 2013. Hij was de motor van mijn boeken, de levensvreugde van mijn oude dag. Ik startte met vijftien bladzijden met zijn goedkeuring en heel enthousiast fluisterden hij, zijn broer, zijn neven en nichten veel herinneringen in mijn oor en haalden prachtige foto’s en documenten uit de kast. Hij had ontzettend veel interessant materiaal, foto's en postkaarten van Maldegem centrum door de eeuwen heen. Ergens dook er een postkaart op met de "Berlinstrasse" in Maldegem...... Hij had zoveel meegemaakt.

We waren zo ontgoocheld als om een of andere reden een postkaart niet was ingelast in het boek tijdens het drukken.

"Het Schortje" in de Noordstraat bijvoorbeeld stond er niet in. Het was dan wel moeilijk voor de lezer om een beschrijving te lezen van een straatgedeelte, zonder de foto.

Ik had ook de molen van de Molenberg niet teruggevonden voor de kaft van mijn boek III. Op een of andere manier was ik het spoor bijster tussen mijn duizenden gescande en andere familiefoto's, maar ik vond het jammer toen ik zijn ontgoochelde blik zag. Ik had beter mijn best moeten doen. Geduld is jammer genoeg niet een van mijn eigenschappen. Als ik de kaft zie van mijn "misdaad"verhaaltje zie, spijt het me nog dat ik niet beter had gezocht.

Op 7 juli 2011 na de uitgave van mijn eerste boek schreef hij me:

"Het moet moeilijk geweest zijn om alle nazaten van Jozef Posman op te sporen. Ik kon niet vermoeden dat er zoveel waren. Jan Posman tekent ze allemaal in zijn artikel over het “Posmaniërisme” als hij over Lucien Posman schrijft: “Had ik maar de eigenschappen die van de maestro zo’n aangenaam en geliefd mens maken, die ouderwetse levensvreugde, die verblijdende sociabiliteit, dat fascinerend samengaan van intellect en hartwarmte! Voilà, daar staan ze, de eigenschappen van de Posmannen.”

“Het is goed dat het boek geschreven is. Misschien wekt het hier of daar gevoelens van genegenheid en toenadering op." schrijft Valeer. “Ik zal het boek Jozef Posman een plaats geven bij mijn bijbel, tussen het Oud en Nieuw testament. Het Oud voor hen die ons zijn voorgegaan. Het Nieuw voor de komende generatie, opdat ze hun weg zouden vinden.” (07 07 2011)

En inderdaad, door hem, zijn inspirerende en enthousiaste kracht ontmoette ik een hartverwarmende groep familieleden en heel veel andere vriendelijke mensen. De laatste zin was ook typisch voor Valeer. Hij was een gelovig man en hij was bezorgd over het welzijn en het geluk van de volgende generatie. Hij bracht glans in de ogen van een ander.

Rust zacht, Valeer, je was een bijzonder man. Je blijft voor altijd in ons hart. (verwoord door en met de hulp van D. M. J. L. en M. Posman).

Link naar de foto's Noordstraat van Valeer:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5890791773231729809

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5890791773231729809

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5890791773231729809

Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat 11, Maldegem).

Bijlagen:
2011 Boek Jozef Posman (1).JPG (2.3 MB)   
De Molen, Molenberg.jpg (46.6 KB)   
Denis Posman 2.jpg (7.1 KB)   
Denis Posman.jpg (9.4 KB)   
Hoekje Molenberg (1).jpg (92.9 KB)   
IMG.jpg (583.8 KB)   
IMG_0001.jpg (1.2 MB)   
IMG_0001.jpg (1.2 MB)   
IMG_0002.jpg (634.4 KB)   
IMG_0002.jpg (634.4 KB)   
IMG_0010.jpg (235.9 KB)   
Leonie Laureyns 25 02 1959-24 97 1935.jpg (6.7 MB)   
René Posman.jpg (634.4 KB)   
Simone Posman dochter René 22 06 1947.jpg (765.5 KB)   
Valeer en Bertha Posman - Van Rie.jpg (535.8 KB)   
Valeer Posman (14.1 KB)   
Valeer Posman en zijn overleden klein broertje Denis..jpg (5.6 KB)   
Valeer, afscheid.jpg (4.6 KB)   

GEORGES POSMAN, 28 juni 1929 – 26 oktober 2013.

"IN MEMORIAM VIRI INSIGNIS”, als aandenken aan een bijzonder man.

Georges Posman is geboren op 28 juni 1929 als vierde en voorlaatste kind van schoenmaker René Posman en Celina Thijs uit de Noordstraat, Maldegem. Hij bracht zijn jeugd door rond de Molen in ’t Molentje en die is altijd belangrijk gebleven tijdens zijn leven.

Georges deed zijn legerdienst in Turnhout, Vilvoorde en Antwerpen. Hij werkte in een schoenenfabriek, een vleeswarenfabriek en de laatste 30 jaar van zijn loopbaan was hij bediende bij de Bank van de Post in Brussel. Hij vertrok om half zeven in Maldegem en kwam rond zeven uur thuis. Veel vrije tijd was er niet maar hij las boeken op de trein. Georges Posman was getrouwd met Henriëtte Van Dingenen. Henriëtte werkte vroeger in een textielweverij in Waarschoot en zorgde daarna voor haar gezin.

Ze hadden een zoon Nico (28 december 1956), hun oogappel en later hun rots in de branding. Nico was getrouwd met Christine Dauwens Nico en Christine  hadden een zoon Jonas.

Georges was een heel sportieve man. Bij de Bank van de Post werd er elke zaterdagnamiddag een voetbalmatch gespeeld. Op die manier verkende hij het hele land. Hij speelde voetbal voor S.K. Melda tot 1980, toen hij 50 werd. Tijdens de vakantie gingen hij en zijn vrouw wandelen in de mooiste streken van Vlaanderen. Zij woonden in een gezellige wijk, ze hadden veel vrienden en goede buren en samen trokken zij er tot enkele jaren geleden op uit. Na gezondheidsproblemen ging hij revalideren in Sijsele om te trainen en hij was daar een voorbeeld voor de anderen. Als tachtiger kon hij alle oefeningen perfect en moeiteloos uitvoeren.

Georges en zijn echtgenote waren een knap koppel, modern, vriendelijk en gastvrij  voor familieleden, vrienden en buren. Zij woonden in een rustige wijk, in een gezellige thuis. Hij hield van herinneringen aan vroeger, mooie kunstvoorwerpen en boeken. Hij had een groot terrein met een diepe tuin, annex moestuin. Hij was ook imker. Hij genoot van het buitenleven. Georges en zijn vrouw waren nog altijd een knap koppel. Ik keek altijd naar hen op als ik hen eens toevallig ontmoette.

Hun enige zoon, Nico blonk uit in elke sport. Alle sporttakken waren voor hem een uitdaging. Na zijn legerdienst werd hij Paracommando en behaalde talrijke brevetten in Marche-les-Dames, Schaffen, St. Hubert, Lombardzijde, Leopoldsburg, Texel en Turnhout. Valschermspringen was zijn droom en zijn beroep. In Vicenza, Italië haalde hij het Amerikaans brevet van parachutist. Hij werd ingezet in de Corsicaanse bergen, in Turkije en in talrijke andere landen. Met de glimlach haalde Georges alle documenten uit met de sportieve prestaties van zijn zoon. Ouders zijn fier op alles wat hun kinderen verwezenlijken. Na zijn militaire loopbaan, doorkruiste Nico heel Europa met zijn truck, een heel avontuurlijk maar zwaar beroep, lange en drukke werkdagen, onregelmatige etenstijden, te weinig rust onderweg en veel stress in het verkeer.
Niet iedereen heeft een gemakkelijk en gezond beroep.

Kleinzoon Jonas Posman is fotograaf. Hij bezocht Zuid-Afrika voor een fotoreportage over de townships terwijl een Zuid-Afrikaans fotograaf, de arme steegjes en beluiken in Gent fotografeerde. Samen hebben zij een tentoonstelling georganiseerd in Gent over de armoede in België en in Zuid-Afrika. De schrijnende armoede van Afrikanen in Afrika en van Belgen in België was schokkend en confronterend. Georges was fier op zijn kleinzoon die er ook was voor zijn grootouders. Jonas was de glans in hun ogen.

Georges had ook veel bezoek. Je hoefde geen afspraak te maken, je voelde dat je bezoekje aangenaam was voor hen. Je was welkom. Zoiets word je gewaar. Tijdens mijn bezoekjes waren zij vriendelijk en behulpzaam. Ik vond dat echt hartverwarmend dat zij mij erkenden. Het is belangrijk dat je elkaar erkent tijdens het leven. Nadien is alles toch voorbij en hebben de mensen er niets meer aan, behalve de begrafenisondernemers die inspelen op het grote verdriet van de mensen.

Op oudejaarsavond enkele jaren geleden werd zijn echtgenote Henriëtte getroffen door een hersenbloeding. Haar ziekte stabiliseerde maar Georges nam de meeste huishoudelijke taken op zich, zorgde voor haar en maakte het gezellig thuis. Hij was een wijs en zachtaardig mens, vol goede moed bij zijn zware beproevingen de laatste jaren. Het is opvallend hoe al de kleinkinderen van Jozef Posman zo zorgzaam en beschermend omgaan/omgingen met hun zieke partner.  De ziekte van zijn echtgenote heeft hij moedig gedragen en als hij de zorg uit handen moest geven voelde hij zich schuldig maar dankbaar. Hij verzorgde haar liefdevol en trouw, met de nodige humor. Hij was bewonderenswaardig.

Nico overleed plots in Calais op 23 september 2011. Het verdriet van de familie was immens. Het overlijden van zijn enige zoon Nico overschaduwde zijn leven. Henriëtte besefte het heengaan van Nico niet tenvolle maar toch glansden de tranen in haar ogen als haar zoon ter sprake kwam. Wij kunnen niet alles doorgronden wat speelt in het hoofd van een mens.

Niemand kan je echt helpen na bodemloos verdriet. Een deel van je leven wordt bruusk weggerukt en de pijn en de onmacht verminderen je krachten, fysisch en ook psychisch. Zijn broer Valeer van wie hij zo veel hield ging heen enkele maanden geleden, op 18 juni 2013. Hij miste zijn oudste broer en hun geruststellende en boeiende gesprekken. Zijn zus Simone en broer Denis waren al vroeger overleden. Als je ouder wordt, is het eigen aan een mens dat een grote brok liefde en warmte stapsgewijs verdwijnt uit je leven, ouders, broers, zussen, vrienden, ooms en tantes, maar je blijft hen missen.

Je enige kind verliezen is de onoverbrugbare klap, waar je maar langzaam van herstelt, als het ooit lukt. De laatste maanden werd hij opnieuw op de proef gesteld. Zijn geliefde Henriëtte werd opgenomen in het ziekenhuis. Hij wist dat ze nooit meer thuis zou komen. Hulp kwam van zijn schoondochter, zijn kleinzoon en echtgenote, zijn vrienden en buren, zijn familie om hem naar het ziekenhuis en naar het RVT in Sint Laureins te brengen. Georges wist wat de mensen voor hem deden niet echt evident was. Waar vind je nog  goede en hulpvaardige mensen?

Georges heeft zijn verdriet en zorgen heel waardig gedragen. Het werd zwaar voor hem de laatste maanden. Hij heeft psychisch enorm afgezien. Het overlijden van zijn enig kind heeft Georges waarschijnlijk gebroken maar toch bleef hij moedig verder vechten om er nog te zijn voor zijn hulpbehoevende echtgenote en de familie.

Georges is zachtjes heengegaan zonder zwaar fysiek lijden en dat is een grote troost voor zijn familie. Hij was heel trots en dankbaar voor de bereidwilligheid waarmee zijn schoondochter en allen die hem regelmatig naar het ziekenhuis en naar het rust- en verzorgingstehuis in Sint-Laureins brachten waar zijn geliefde echtgenote Henriëtte sinds kort verbleef. Het is troost gevend dat Georges fysiek niet erg geleden heeft. Zijn lijdenskelk was vol.

Ik had grote bewondering voor hem, hoe hij zijn echtgenote liefdevol verzorgde al die jaren met de steun van zijn familie, zijn buren, zijn kennissen en ook van familiezorg. Hij stelde elke vorm van hulp heel erg op prijs. Ik heb ook voor onze moeders gezorgd en ik weet hoe lastig en verdrietig het is om dagelijks met een geliefde dementerende persoon om te gaan. Ik was toen 45 jaar maar werd elke dag verpletterd als mijn verstandige moeder kinderlijke vragen stelde. Het schokte me telkens weer. Ik kon jarenlang niet meer lachen of blij zijn met die grote last in mijn nek. Voor een ouder mens is het waarschijnlijk tien keer zo zwaar.

Georges had een schoon gezellig leven omringd door zijn gezin, trouwe vrienden en goede buren maar hij heeft enorm afgezien de laatste jaren en niemand kon die last wegnemen of verzachten. Verdriet draag je alleen.

De familie Posman, stoer uitgedrukt de Posmannen, zijn nog eens samen geweest in Moerhuize in december 2011 en midden 2012, bij het publiceren van “mijn boeken”.

Op die manier waren ze vlakbij het huisje van onze grootvader Jozef Posman en liepen ze op de weg die de oude man, die nog kinderen maakte toen hij 65 was en tot het einde van zijn dagen, te voet ging werken voor zijn hongerige kroost, in weer en wind.

Georges en Nico waren op de familiebijeenkomst. Nico torende hoog boven iedereen uit met een glimlach voor de hoofden van de Posmannen. Ik vond dat reuze tof van hen, die erkenning en de glimlach van de familie voor de ‘boeken’, ontstaan door het enthousiasme van Valeer Posman en de hulp van vele familieleden. Het feestje was eenvoudig, koffie, fruitsap en speculaaskoekjes zoals bij tante Marie Posman van weleer. De koffie was waarschijnlijk beter, want tante Marie liet hem de hele dag op de kachel staan pruttelen.

De Posmannen zijn nog eens gezellig samen geweest en genoten van hun herinneringen en hun foto’s in mijn boeken.

Rust zacht Georges.

Je hebt het heel goed gedaan. Je hebt je strijd gestreden als een moedig man.

Het versje op het rouwbericht is heel mooi:

Herinner mij, niet in sombere dagen.

Herinner mij in de stralende zon, hoe ik was, toen ik nog alles kon.

Bijlagen:
voorstelling boek 013.JPG (1.8 MB)   

B. DE DERDE EN VIERDE GENERATIE

B.1  POSMAN Jozef, Maldegem °14 03 1840 † 03 08 1926,

volgens meting op 31 mei 1919 was hij 1,62 meter groot. Hij was de zoon van Posman Andreas ( A.1.3 ).

EERSTE HUWELIJK VAN JOZEF POSMAN MET:

AMÉLIE LELOUP°16 01 1849, getrouwd op 27 04 1881 en overleden op 12 04 1887 in het Hospice van Sint-Laureins enkele dagen na de geboorte van het jongste kind Hector (05 april1887).

Kinderen:

B.1.1  POSMAN Louise ° 16 07 1882 † 11 12 1968, getrouwd met Edmond De Baets ° 18 04 1872   † 23 04 1952.

B.1.2  POSMAN Barbara ° 21 08 1883 † 23 07 1915.

B.1.3  POSMAN Hector ° 05 04 1887 te Sint-Laureins, † 23 10 1975, getrouwd met Regina de Blaey ° 25 02 1891  † 01 02 1935, later getrouwd met een tweede vrouw.

TWEEDE HUWELIJK VAN JOZEF POSMAN MET:

LEONIE LAUREYNS° 25 02 1859  † 24 07 1935, gehuwd vrijdag 03 02 1888 volgens Telling 1901 Deel 5, Blad 12. Negen maanden later is het vierde kind Camiel geboren.

Kinderen:

B.1.4  POSMAN Camiel  ° 05 11 1888  † 15 11 1972, ongehuwd.

B.1.5  POSMAN Gustaaf ° 04 02 1890  † 20 03 1892.

B.1.6  POSMAN Leopold ° 21 04 1891,  in 1910 uitgeweken naar Amerika,

†in mei 1983, getrouwd met (voornaam onbekend) De Roo.

B.1.7  POSMAN René ° 14 06 1892  † 07 10 1972.

getrouwd met Celina Thys ° 09 05 1895  † 16 12 1973.

B.1.8  POSMAN Marie ° 21 06 1894  † 11 08 1983, ongehuwd.

B.1.9  POSMAN Magdalena ° 15 06 1895  † 05 04 1995.

getrouwd met August Claeys ° 01 11 1887  † 30 09 1974.

B.1.10 POSMAN Emma ° 15 06 1895  † 02 04 1958, tweelingzus Magdalena kloosterzuster.

B.1.11 POSMAN Juliana ° 01 10 1896  † 03 11 1976.

getrouwd met Frans Ballegeer ° 12 02 1901  † 05 02 1970.

B.1.12 POSMAN Ferdinand ° 20 05 1898  † 24 01 1989.

getrouwd met Emma Van den Abeele ° 26 02 1900  † 28 10 1957.

B.1.13 POSMAN Henri  ° 11 02 1900  † 27 01 1972,

getrouwd met Gabriëlla Raeman ° 20 02 1893  † 25 10 1959.

B.1.14 POSMAN Blanca ° 08 04 1901  † 27 02 1986.

getrouwd met Richard Timmerman ° 18 06 1902  † 06 03 1970.

B.1.15 POSMAN Modest ·° 23 11 1905  † 03 01 1969.

getrouwd met Bertha Cochuyt ° 03 11 1913  † 31 12 1995.

Met dank aan Louis Posman voor de stamboom.

B.2 POSMAN Barbara Theresia ° 04 09 1846 † 02 11 1936

getrouwd met Ferdinand Gaelens  ° 29 11 1825 † 02 02 1905.

Kinderen:

B.2.1 Camiel Gaelens 1876 – 1899

B.2.2 Marie-Louise Gaelens 14 09 1878 - 25 01 1942

B.2.3 Ida Gaelens 29 05 1881 - 17 12 1903

B.2.4 Amelia Gaelens 22 01 1884 - 01 11 1970

B.2.5 Helena Gaelens 10 08 1886 - 12 11 1976

B.2.6 Blanca Gaelens 30 05 1891 - 04 01 1919

MARIANNE POSMAN, geboren op 7 januari 1948.

Ze bracht haar kinder- en jeugdjaren door in het landelijke Maldegem, in Moerhuize, aan het Schipdonk- en Leopoldkanaal, omringd door haar ouders, haar vier broers en ontzettend veel ooms, tantes, neven en nichtjes.

Zij heeft een schets gemaakt van haar ouders en voorouders en van haar schoonouders en hun voorouders in de volgende drie boeken. Onderaan volgt de link naar foto's van de families Posman, Cochuyt, Van de Straete, Vande Velde en aanverwanten.

Boek I : “Het leven in ’t Molentje, Moerhuize, Broekhuize, Strobrugge aan de kanalen en HERINNERINGEN AAN GROOTVADER JOZEF POSMAN, zijn vijftien kinderen en verder".

Boek II : “NOSTALGIE NAAR HET LEVENDIGE DORP.” Herinneringen aan Moerhuize, Broekhuize, de Rapenbrugstraat, het Molentje en de Noordstraat in Maldegem en aan de Kapellestraat in Aartselaar.

Biografie, herinneringen en stambomen van de families Cochuyt, Colmann, Van de Straete en Van de Velde.”

Boek III : “MOORDEN IN ’T MOLENTJE”, is een misdaadverhaal.

dat zich afspeelt in de wijk ’t Molentje in Maldegem. Dit landelijk dorp in Oost-Vlaanderen wordt opgeschrikt door een reeks verontrustende sterfgevallen. Oudere mensen sterven schijnbaar een natuurlijke dood, maar de frequentie stijgt plots onrustwekkend. De speurders starten met het onderzoek maar zij staan voor een reeks ogenschijnlijke onoplosbare moorden………

Wie graag een boek leest kan er nog altijd een bestellen via email: livinaleonie@live.be

Als je de teksten leuk vindt dan geef je de tekst onderaan een stem (liefst 5/5, met slechte punten heb ik het echt gehad).

Ik heb altijd geleefd voor een ander, dus misschien heb ik ooit een van u een plezier gedaan, doe mij dan ook eens plezier en geef de artikeltjes een stem, onderaan.
Het duurt maar eventjes.

Vind je de tekst niet leuk dan lees je snel een ander.

In elk geval, veel leesplezier. Bedankt!

Marianne

Foto's boek Jozef Posman: klik op de link:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5891473131414708673?authkey=Gv1sRgCPXsxqvdgvDg8gE

ps://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5891182259556083297?authkey=COKhj-GAuNrAWg

De kopjes van de familie: Van Jozef Posman (1840), Maria Theresia Leloup (1853) uit Broekhuize en Moerhuize, Maldegem, van Rosalia Genijn (1844), Angelina Geeraerts (1872) uit Aartselaar tot 2013. Van Broekhuize, Moerhuize, Maldegem, van Aartselaar tot in Moermansk Rusland, Canada, Amerika, de familie kopjes. Posman, Layreyns, Cochuyt, Colman, Van de Straete, Van de Velde, Dremina, Subota, Matthys, Van Durme zeker 300 kopjes, allemaal mooie mensen.
Zuster Amelberga en zuster Blandina, begijntje Leloup, Denis Chisholm, Fraser H., Dennis Crocket, Patsy en Len, Liliana en nog enkele anderen zitten er ook bij, zij waren ook onze familie.

Klik op de link:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5891182259556083297?authkey=COKhj-GAuNrAWg

18-06-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

JOZEF POSMAN, de stamboom van 1757 tot 2013.

De stamboom heb ik in verschillende versies moeten doen, ik heb er nu tientallen uren aan opgemaakt, ingelast, geknipt, geplakt maar het lukt niet. Ik krijg er de nakomelingen van Jozef  Posman niet in op een behoorlijke manier. Jammer want er zijn intussen reeds wijzigingen die ik makkelijk kon aanpassen hier. Raar maar waar, er zullen toch moeilijker mensen bij zitten dan ik denk. Ik probeer eens een andere stamboom in te voegen, eens zien als dat lukt. Niet echt mijn ding, hier. Nu wie de stamboom wil zien kan mijn boek raadplegen.

DE VOOROUDERS

De voorouders en hun familie worden omschreven in de volgende documenten:

Bronnen:

<!--[if !supportLists]-->ú  <!--[endif]-->Parochieregisters van Middelburg 1616 - 1796.

<!--[if !supportLists]-->ú  <!--[endif]-->Parochieregisters van Maldegem 1616 - 1796.

<!--[if !supportLists]-->ú <!--[endif]-->Volkstelling Middelburg 1796.

<!--[if !supportLists]-->ú <!--[endif]-->GeneaNet.

De namen Posman en Postman zijn door elkaar geregistreerd.

Alle afstammelingen van Jozef Posman wonen nog in en rond Maldegem (behalve André, Lucien, Dirk  en Eric Posman)

De kinderen van Hector en Leopold Posman uitgeweken naar de V.S. zijn daar uiteraard gebleven.)

A. DE EERSTE EN TWEEDE GENERATIE

A.1 POSMAN Bernard, ° Lapscheure omstreeks 1757.

Eerste huwelijk met: Verheecke Joanna Catharina, ° Zomergem omstreeks 1760, getrouwd op 03-05-1786, gestorven op 30-jarige leeftijd op 13 03 1790 (Vader: Jan Verheecke - Moeder: Anna de Beir).

Kinderen:

A.1.1 POSMAN Jozef, ° Maldegem 11 03 1788 (Peter: Bernard Verheecke wonend te Maldegem. Meter: Petronella POSMAN wonend te Maldegem). Hij is waarschijnlijk niet getrouwd of jong gestorven.

Tweede huwelijk met: (van ) Hauwenhuyze Emiliana, ° Maldegem 23 02 1766, getrouwd op 18-05-1790.

Kinderen:

A.1.2 POSMAN Constant, ° Maldegem 11 03 1791, † 17 05 1791, dus 2 m oud. (Peter: David POSMAN wonend te Moerkerke. Meter: Barbara Hauwenhuyze wonend te Adegem)

A.1.3 POSMAN Andreas, ° Maldegem (Moerhuize) 09-04-1792, (Peter: Andreas POSMAN wonend te Middelburg - Meter Jacoba Hauwenhuyze wonend te Maldegem), † 18 08 1858. Hij heeft gezorgd dat de levenslijn doorgaat. Getrouwd met Marie-Thérèse Verstraete ° 1800 † 23 10 1865.

A.1.4 POSMAN Ambroos, ° Maldegem 26-01-1794 (Peter: Frans Hauwenhuyze wonend te Maldegem - Meter: Barbara van de Genachte wonend te Maldegem ).

Gesneuveld in het leger van Napoleon Bonaparte op 20 08 1813, op negentienjarige leeftijd te Firenze, Italië.

A.1.5 POSMAN Barbara Theresia, ° Maldegem 30 10 1795 ( Peter: Bernard Hauwenhuyze wonend te Adegem - Meter: Petronella Boerjan wonend te Maldegem ), waarschijnlijk niet getrouwd of jong gestorven.

Derde Huwelijk met: Rijckaert Joanna Maria.

Kinderen:

A.1.6 POSMAN Joannes, ° Maldegem omstreeks 1801, overleden te Sluis op 21-06-1844. Hij was dagloner en werkman, gestorven op 43- jarige leeftijd. Hij was getrouwd met Anna-Maria Verbeke (1792 -1832).

Kinderen:

A.1.6.1 POSMAN Sophia Francisca, ° omstreeks 1827 te Eede en overleden op 14 04 1854 te Aardenburg, ze was dienstbode.

A.1.6.2 POSMAN Petrus, ° Aardenburg omstreeks 1829 en overleden op 01 01 1862 te Waterlandkerkje. Hij was landmanknecht, werkman en arbeider. Gehuwd met Coleta Francisca van Pamel (1832 1862) te Oostburg op 01 09 1858.

Kind:

A.1.6.2.1 POSMAN Maria Antonia ° 20 07 1859 te Waterlandkerkje en er overleden op
14 09 1859, net geen 2 maand oud.

Opmerkingen:

De tak van A.1.3 POSMAN Andreas loopt door naar onze familie.

Bij de peters en meters van de kinderen van POSMAN Bernard komen de namen:

POSMAN Petronella, POSMAN Andreas en POSMAN David voor.

Het is nagenoeg dat zeker zij de broers en zus van Bernard Posman zijn.

Over David hebben wij niets teruggevonden.

Over POSMAN Petronella en POSMAN Andreas hebben wij wel gegevens gevonden in de bevolkingsregisters van Middelburg. De ouders van Posman Bernard hebben wij niet teruggevonden, ook hun oorsprong niet. We vinden de naam Posman overal terug, vooral in Nederland, Duitsland en Amerika.

De oudste die we vinden is Posman Paul, geboren op 05 06 1569 te Sankt-Jacob, Chemnitz-Sachsen.

A.2  POSMAN Petronella, ° Lapscheure omstreeks 1757. Dagloonster en werkvrouw.
Gehuwd met Jacobus Franciscus Bernardus Hendrickx, ° 04 12 1751, houtzager. Ze woonden in Eede (1779 1793 ) en in de Oosthoek te Sint- Laureins (1793 1800 ), dit is de wijk aanleunend bij Moerhuize.

Kinderen:

A.2.1 Anna Maria Francisca Hendrickx °1779  †1779

A.2.2 Jacobus Bernardus Hendrickx °1780 † 1784

A.2.3 Bernardus Franciscus Hendrickx °1782

A.2.4 Joanna Cornelia Hendrickx °1784

A.2.5 Francisca Hendrickx °1786

A.2.6 Franciscus Bernardus Hendrickx °1788 † 1789

A.2.7 Franciscus Bernardus Hendrickx °1790

A.2.8 Regina Francisca Hendrickx (1793 1794)

A.2.9 Josephus Hendrickx °1796

A.2.10 Anna Maria Hendrickx °1798

A.2.11 Hendrica Hendrickx °1800 † 1883. Wij tellen 11 kinderen op 11 jaar waarvan 4 zeer jong gestorven zijn.

A.3  POSMAN Andreas ° Lapscheure omstreeks 1765, volgens de volkstelling omstreeks 1761.

Gehuwd met: Roels Barbara, ° Moerkerke omstreeks 1761, getrouwd op 01-05-1792.

In 1796, tijdens de volkstelling woonden zij in de Kloosterstraat in Middelburg.

Kinderen:

A.3.1 POSMAN Joanna Cornelia °09-03-1793 (Peter: Fernand Gernaey wonend te Middelburg - Meter: Coleta Willems wonend te Middelburg).

A.3.2 POSMAN Maria Theresia °24-12-1795 (Peter: Jan Frans de Craene wonend te Middelburg - Meter Christina POSMAN wonend te Middelburg).

Opmerkingen: ·

Aangezien de kinderen dochters zijn is de naamlijn Posman hier uitgestorven.

Er duikt een nieuwe naam op als meter, namelijk Christina POSMAN.

Ze is heel wat ouder dan Bernardus, Petronella, Andreas en David, dus waarschijnlijk was ze een tante. Uit de volkstelling van Middelburg in 1796 zien wij dat POSMAN Christina dan 54 jaar was, geboren omstreeks 1742. Ze was getrouwd met Goemaere Jean, in 1796 was hij 59 jaar, dus geboren omstreeks 1737. Hij was kunstdraaier. Ze woonden in Dorp, Middelburg.

18-06-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Prachtig filmpje van Noël Ryheul, www.camob.be.

Hier kan je Valeer en Denis en hun echtgenotes nog eens  aan 't werk zien als "imkers".

Heel mooie herinnering, zo jammer toch dat de tijd voorbij vliegt.

FOLKLORE ERFGOED: http://www.camob.be/#post218

Denis en Valeer Posman waren ervaren imkers.

De productie van honing was voor de gebroeders Denis en Valeer Posman op de wijk het Molentje te Maldegem een heel ambachtelijke bezigheid.

Als marsmannetje verklede imkers openden zij voorzichtig de bijenkasten en bedwelmden zij de bijen met rook.

De afgesloten honingraten werden opengesneden en gecontroleerd.

Met de middelpunt vliegende kracht van een zwierder werd de honing uit de raten geslingerd.

De honing werd gezeefd en in potjes gegoten. (film Maldegem een dorp om in te wonen - film super8).

Een 5/5 voor N. Ryheul, voor alles wat hij heeft vastgelegd op beeld, heel zijn leven lang, zodat wij nog eens kunnen nagenieten, van de "tijden van toen" …

17-06-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Bij de dood van Valeer Posman, Dirk POSMAN.

Het moet zowat een jaar geleden zijn. We reden kriskras door zijn geliefde Meetjesland op weg naar nergens. Plotseling draait mijn vader zich half om naar mij en vertelt over zijn oud-leraar aan de Normaalschool, Achilles Mussche. Die had hem eens tijdens een les grammatica gezegd: ‘Posman, gij zijt een schilderij zonder kader.’ Meneer Mussche, streng en deskundig, dus alom gevreesd. Daar kon je als student niets tegen zeggen. Het moet in 1943 geweest zijn.

Daarna zweeg pa en zocht in het landschap naar plekken met een verhaal. Hij kon als geen ander de streek lezen  en interessant maken met vertelselkens.
Ik wist niet meteen wat ik daarop moest antwoorden, ook omdat pa de voorkeur had om mij als chauffeur langs de meest landelijke weggetjes te sturen, waar de laatste tien jaar niemand meer was gepasseerd.

Toch dacht ik eraan terwijl ik mijn tekst aan het schrijven was. Wat zou meneer Mussche bedoeld hebben met ‘zonder kader’? Ik wist dat pa uitblonk in Nederlands, maar dat kader zat mij dwars. Ik heb het antwoord nooit van hem gehoord. Pa vond dat oké, het leven moest een beetje een mysterie blijven en de geheimtaal van de poëzie was als noodzakelijk voedsel voor hem.
Hij vond boeken met gedichten erin geen echte boeken, want niemand nam ze mee uit de bibliotheek, behalve hij. Daar was hij trots op. Hij deed dan ook geen moeite om ze op tijd terug te brengen naar de bib.

Poëzie, klassieke muziek en schilderkunst betekenden alsmaar meer voor hem, toen de tragiek van het leven hem onverwachts bij het nekvel had gegrepen.
Een leven zonder stem moet hard geweest zijn, maar klagen deed hij niet. Je kon je tijd wel beter gebruiken, vond hij.
Langs het voetbalveld bijvoorbeeld, deskundig een wedstrijd analyserend, bij voorkeur tegen de mening van de supporters en van de trainer in.

Gaandeweg werd hij zwakker en kostte het spreken met een provox hem meer moeite. Het is dan dat hij koortsachtig begon te schrijven: dagboekfragmenten, kopieën van gedichten en honderden brieven. Want een mens kan niet zonder communicatie, en dit was zijn poging om in contact te blijven met de mensen die hij graag zag. Het waren en zijn er veel en ik zie ze hier allemaal graag terug in de kerk.

Hoe zullen we aan hem terugdenken? Wel, stap het schilderij binnen. Hij zal je vriendelijk meetronen naar zijn geliefde plekjes: een stoffig stukje straat met een beetje steenklaver aan de rand en zoemende bijen, een voetbalveld met het staccatogeroep van jonge spelers, een bibliotheek zonder echte boeken, een verloren stuk bos in Drongengoed, een café uit de jaren 50 waar hij de tango danste met Bertha, een schilderij van Jef Van Maldegem, of van Marc, zijn schoonzoon, of van Mia, zijn schoondochter, een verwilderde tuin (ge moet uwen tuin niet te proper maken, Dirk jongen, geef de beestjes en de natuur nog een kans), een flardje Mozart, het gefluit van een doodgewone merel en bijen, veel zoemende en dansende bijen, de geur van verse honing.

Als je uit het schilderij stapt, ben je weer opgemonterd en kun je de wereld misschien wat beter de baas. Doe het maar een paar keer, hij zou het graag gezien hebben en ik weet zeker dat het hem gelukkig zou maken.

Hij was een vriend van de mens, een humanist, een filosoof. Iemand die bitter en zoet met elkaar kon mengen, zoals zijn generatiegenoot en beroemde Belg Toots Thielemans.
En dat kader? Ach, dat heeft hij ons meegegeven, zodat we allemaal een beetje zinvoller zouden kunnen leven, weg van de waan van de dag.

Bedankt pa, en blijf schrijven jong. We horen nog van jou wanneer we in de straat van je herinnering aan het wandelen zijn: versjes,  overpeinzingen, kinderliedjes voor de achterkleinkinderen, grapjes. Misschien zien we je wel nog eens. Dat zal deugd doen.

17-06-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Afscheid van ons vader. Dirk Posman.

Hier staan we nu, vlak voor Valeer niet meer zichtbaar zal zijn. Als oudste van de dichte familie had ik graag nog iets willen zeggen.

Ik zou namelijk een aantal mensen special willen bedanken omdat zij zo onbaatzuchtig en liefdevol pa hebben bijgestaan in de laatste, moeilijke weken, maanden en zelfs jaren.

Ik besef natuurlijk dat iedereen zijn best heeft gedaan, elk naar eigen vermogen, maar Martine en Mia hebben samen met Greta, als leeuwinnen gevochten en gezorgd voor pa, onvermoeibaar en met een allesomvattende liefde.

Het heeft hem veel deugd gedaan. En ons ook. Merci daarvoor.

We zullen het nooit vergeten.

Hoe moet het nu verder met onze familie? De verbindingsfactor, die vader was, is er niet meer. We zullen dus goed ons best moeten doen om ervoor te zorgen dat er nog wat van die Valeer-factor overblijft. Samen zijn, samen iets doen. Ik weet zeker dat iedereen zijn best zal doen om dat te realiseren. We zullen ons best doen.

Maar eerst zullen we nog rouwen om wie nu onherroepelijk weg is: vader, pa, pepe.
Iedereen doet dat op zijn eigen manier.

Ik probeer dat via gedichtjes.
Hier volgt er eentje.

Daarna laat ik jullie met veel respect over aan jullie eigen gedachten. Ik weet wel zeker dat Valeer voor altijd in jullie hart zit.

De definitieve reis

En ik zal weggaan. En de vogels

blijven zingend achter;

en mijn tuin blijft achter, met zijn
groene boom, en zijn witte put.

Alle middagen zal de hemel

blauw en vredig zijn;

en zullen de klokken van de

klokkentoren luiden zoals nu.

Die van mij hielden, zullen sterven;

en het dorp zal elk jaar anders zijn;

en in die hoek van mijn bloeiende,

witte tuin zal mijn geest dwalen, vol

heimwee.

En ik zal weggaan; en ik zal alleen

zijn, zonder huis, zonder groene

boom, zonder witte put, zonder

blauwe, vredige hemel …

En de vogels blijven zingend achter.

Juan Ramon Jiménez, Spaanse Nobelprijswinnaar literatuur 1956

17-06-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

MARIE POSMAN (15 06 1894 - 11 08 1983) Moerhuize Maldegem.

Leuke herinneringen aan vroeger, aan alle mensen die deel uitmaakten van ons leven. De kinderen van onze grootvader Jozef Posman en hun wederhelft waren stuk voor stuk, knappe, onberispelijke en heel vriendelijke mensen. Ik heb hen gemist toen ze heengingen. Ik heb altijd hun hartelijkheid gemist.

Marie Posman was het achtste kind van grootvader Jozef Posman. Zij was een van de oudere zussen van vader. Onze grootouders waren overleden in 1926 en 1935 dus wij hebben hen nooit gekend. Tante Marie was een echte grootmoeder voor ons. Wij waren de kinderen van haar jongste broertje Modest die ze vertroeteld en gekoesterd had tot hij zesendertig jaar was. We woonden in de buurt en kwamen dus vaak langs of staken een handje toe. Toen ze zich niet meer kon verplaatsen met haar heel grote zwarte fiets had wel een van ons een auto en werd ze overal gebracht.

Ze was dienstbode geweest bij een neus- keel- en oorspecialist in Brugge, Dokter Van De Calseyde. Ze vertelde veel verhalen over haar diensttijd. Ze was huishoudster, kinderverzorgster en ze mocht de arts ook assisteren. Ze kon daar heel gewichtig over doen. Toen ik een baby had kwam ze soms bij ons en ze stak een handje toe. Ze beweerde dat je linnen moest strijken om te ontsmetten. Ik denk altijd aan haar als ik aan het strijken ben om te ‘ontsmetten’. Marie kwam terug thuis wonen toen haar zus Magdalena trouwde in 1923. Zij zorgde verder voor haar bejaarde ouders en de kinderen van het gezin die nog thuis woonden.

Tante Marie straalde warmte uit. Ik vond haar heel mooi. Ze had het grijze haar in een dot. Ze zag er altijd precies hetzelfde uit. Ze leefde heel sober. In het huisje waren vijf lampen met blakertjes. Stopcontacten had ze niet want ze beschikte over geen enkel elektrisch apparaat. Zij was zuinig op kleren. Op de begrafenis van vader in 1969 droeg ze dezelfde mantel als op zijn huwelijk, 28 jaar eerder.

De oudste zoon van Jozef Posmans tweede huwelijk, Camiel en de oudste dochter Marie Posman waren allebei ongehuwd en bleven in het ouderlijk huis wonen. Tegen ons zegde ze altijd: “Ik heb mijn kuipje niet buitengezet toen het ventjes regende.”

Met Nieuwjaar gaf Marie weinig of niets aan haar talrijke neefjes en nichtjes. Ik denk dat zij weinig geld had. Vrouwen deden vroeger het huishouden, streken wat huishoudgeld op waar ze nauwelijks mee rondkwamen en de kostwinner beheerde het spaarboekje. Vele neefjes en nichtjes hadden Marie als meter en met Nieuwjaar verwachtten zij dan ook een centje na het voorlezen van de Nieuwjaarsbrief. Marie gaf wat ze kon, een lege koekendoos, gevuld met noten en één frank op de bodem. Het hoefde eigenlijk niet echt.

Tante Marie betekende voor ons hartverwarmende liefde. Wij wisten dat zij ons heel graag zag. Rond de Leuvense stoof warmden we onze voetjes en slurpten koffie die de hele dag op de kachel stond te pruttelen. Celesta Vlaminck en Arthur De Pauw, waren de buren van tante Marie. Rechts van Celesta woonden de ouders van arts specialist Jacques Versieck, René Van Deursen, August Claeys en Magdalena Posman, Robert Savat, de vader van Rosa’tje Savat, nu echtgenote Medard Seselle. Links van tante Marie woonden Willy Van Hecke en Lisette De Smet en hun ouders, twee gezinnen Leloup, Jozef De Windt, Modest De Pauw en Emiel Claeys.

Als we op bezoek gingen dan zat tante Marie zat links van de stoof in een hoge leunstoel en Pitje Miel, aan de rechterkant. Ik heb hen nooit tegen elkaar horen praten. Camiel had het afgeleerd om tegen haar te praten omdat zij niet te stuiten was. Vader vroeg aan elk iets afzonderlijk en zij gaven antwoord. Vader was eigenlijk hun communicatiemiddel. Als Marie wou dat Camiel iets wist dan vertelde zij het aan haar jongste broer zodat de andere broer het kon horen. Heel merkwaardig en triestig die relatie, zij zorgde voor haar broer, hij gaf haar wat geld maar sprak geen woord tegen haar.

Zij deed het huishouden. In de winter maakte ze eten klaar op de Leuvense stoof in de voorplaats en in de zomer in het achterhuis op een platte stoof die in de haard geplaatst was.

In de voorkamer stond een kleerkast links en rechts een etagère met de spullen van pitje Miel. Verder stonden er enkele stoelen en een tafel. Aan de voordeur hingen de jassen aan haken. In de achterkamer stonden twee tafeltjes, één voor het raam, het ander tegen de muur onder een rek waar de borden gestapeld stonden.

Op de “pad” achter het huis was een soort terras dat ze schuurde met bleekwater in de zomer. Bij de achterdeur was een regenput. ’s Zomers krioelde het water van maden. Zij kookte de was met regenwater. Er was een grote pomp buiten met putwater voor het eten. In een hokje achter de regenput zaten konijnen onder de bakoven. Het toilet stond ernaast. Het was een klein vertrek, een verhoog, een plank met een rond gat. Een doorslechte geur vulde je neusgaten. De vloer van brede balken bedekten de beerput. Tante Marie was er eens in gevallen. Naast het toilet zaten konijnen die gevoederd werden met hooi.

Tussen dit gebouwtje en de stal was een kort stukje omheining waar buurvrouw Celesta Vlaminck, echtgenote Arthur De Pauw, soms wachtte voor een babbeltje. Tante Marie wou niet dat ik met Celesta praatte dus rende ik rechtstreeks van de achterkeuken naar de stallen. In de eerste stal rechts stond een fornuis waar zij om de veertien dagen flanellen linnen weekte, kookte, spoelde en waste. Bij het raam lag een hoop kolen met een schop, betonnen bakken met voeder, gereedschap. Alles was magisch bij tante Marie. Naast dit hok was een paadje naar de koeienstallen. Verder was nog een stal, een machine om handmatig bieten te malen voor veevoeder, een hooizolder, een trekwagen en ander landbouwmateriaal. De indrukwekkende notenboom ervoor droeg elk jaar manden noten.
Rechts was de weelderige moestuin. Helemaal op het einde van het ‘domein’ was de weide voor de koeien.

In de hagen onderaan stonden platte manden voor de kippen om eieren te leggen. Soms verdwenen die eieren. Een onbekend persoon stak zijn hand door de haag om de eieren weg te nemen. Een ‘visseslag’ werd geplaatst in de kippennesten en de kippen werden opgesloten om de dief te ontmaskeren. Wie ’s anderendaags met een gekwetst hand rondliep was de eierdief.

Zij had een omheind voortuintje met struikjes en bloemetjes, en een klein hekje die leidde naar de voortuin. Opzij van het huisje stond een bank waar haar broer Camiel en enkele buren, Richard Matthijs o.a. zaten te roddelen waarschijnlijk. Zij luisterde hen soms af op het terras achteraan of aan het luikje van de voordeur. Ze rolde met haar grote blauwe ogen als ze ons vertelde wat ze allemaal gehoord had. Er groeiden mooie struiken, witte welriekende bloemen aan de gevel. Wij hebben die houtsoort bloemen ook en ik denk altijd aan haar als ze bloeien.

Onze oudste broer Leopold was koewachter bij Pitje Miel. Hij heeft foto’s met de wagen van Pitje Miel getrokken door koeien. De enige mogelijkheid die de mens ter beschikking had om ploegen, eggen of wagens te trekken was eigen lichaamsenergie, koeien, ossen, ezels, paarden of honden. Wie geen trekpaard had, had een gespan met koeien.

Toen Camiel stierf in 1972, was Marie 78 jaar oud en ze was bang alleen. Ze trok tijdelijk bij Louis Posman en zijn vrouw Christine in en ging later naar het rustoord. Haar lange haar werd er onmiddellijk geknipt. Het was te moeilijk om het te wassen.

Ze heeft zich snel aangepast, ze had veel bezoek en ze stelde het eigenlijk goed. Tante Marie was meter van Louis Posman, mijn tweede broer en zij hadden een nauwe band. Hij heeft voor haar gezorgd tot ze stierf in 1983. Ze was 89.

De foto's in bijlage:
Leopoldje Posman ment het gespan van Camiel Posman.
Marie Posman aan de Leuvense stoof.

Bijlagen:
Bernard, Mathias, Pol, Marie en sandra Posman en Imelda.jpg (570.8 KB)   
grootvader Jozef Posman.jpg (580.6 KB)   
IMG.jpg (326.9 KB)   
IMG_0002.jpg (770.7 KB)   
IMG_0029.jpg (1 MB)   
IMG_0064.jpg (1.1 MB)   
tante marie 38 jaar.jpg (60.4 KB)