De crisis nekt ons en we zullen eigenlijk, tegen onze zin, moeten overgaan tot het ontslag van al wie hier bij ons werkt, omdat dat de enige manier is om snel de kosten te drukken. De inkomsten verminderen jaar per jaar, de leningen liggen nog heel zwaar. We zijn zelfs 'buitengesmeten' deze week bij de bank waar wij de grootste lening hadden. Dinsdag mag ik voor een bespreking naar een andere bank en ik hoop daar opnieuw aan een financiering te geraken..... Zucht.... Ik heb het gisteren tegen m'n ouders verteld. Die mensen hebben al zo veel voor ons gedaan op financieel vlak. Ik was echt 'beschaamd'. Ik zadel hen niet graag steeds op men onze financiële problemen. Ik slaap de laatste nachten echt slecht en ik heb er verschrikkelijk veel hartepijn van dat ik onze werknemers, met wie het nu allemaal goed vlot, allemaal ga moeten afdanken....
Ik wil niet nalaten elke maand toch iets te schrijven. Zo klopt mijn archief Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden. En ik ben weer begonnen om er wat kilo's af te krijgen. Ik begon zo bij de randgevallen van de gewone maten te raken, en ook al eens erbuiten. Het heeft me veel tijd en moeite gekost om er terug aan te beginnen. Ik ben toen gestart ook met een bepaald dieet waarbij je van alle soorten poedertjes en shake-jes moest eten en drinken. Vrij duur. Ben ik na een maand gestopt. Ik ben er toch al 4 kwijt hé ! Nu nog 4 te gaan en het is ideaal : niet te dik en niet te dun. Ik kreeg toch wel een boost om nu m'n tweede deel aan te vatten : iemand die mij dit weekend had gezien en zei dat ik er goed uitzag. En dan nog terloops via een mail van iemand waar ik vroeger mij ging wegen hoe het nu nog met mijn kilootjes gaat. Vond ik wel leuk dat er nog interesse was, ondanks het feit dat ik niet meer ga. Dit jaar een communicantje, misschien is dat ook wel een groot stuk van de motivatie Onlangs kregen wij nachtelijk bezoek..... Ja, ik was het ooit eens verwachende. Voor mij moeten ze nu niet meer komen. Bij deze sluit ik mijn litanie af. Mijn oogjes vallen bijna dicht. Doei.
Soms vraagt een mens zich af .... als je je hele leven moet leven met een man die eigenlijk nog heel veel aan een ander denkt.....
Is dat dan de moeite waard ? Of zou hij zich beter wagen bij die andere die eigenlijk ook bezet is ondertussen..... maar ze sms'en af en toe nog.... en uit hun smsjes kan je merken dat ze elkaar niet vergeten zijn..... Maar ik denk dat hij haar liever ziet dan zij hem.
Ik krijg er de tranen van in m'n ogen.
Ik ben misschien niet altijd even happig en niet altijd even vriendelijk.
Wij delen ook lief en leed met elkaar.
Al ons geluk, al onze miserie, onze kinderen... die wij alletwee even graag zien.
Maar wij zien ook niet graag de andere lijden, alé, ik toch hem zeker niet.
Ik vraag mij dan af : in hoeverre ben ik eigenlijk belangrijk voor hem ? Werken en routine en daarmee basta ?....
En is er van gevoel niet veel sprake ?
Het is ook niet dat, als je hele dagen samen woont en werkt, het van 'schatje' langs hier en 'schatje' langs daar zal zijn....
Liefde zit hem volgens mij ook veel in de dingen die je voor en met elkaar doet.
Het is ook een soort vertrouwen, gehechtheid, weten dat je kan rekenen op elkaar.
Of moet ik het me gewoon allemaal niet aantrekken ?
Mannen zijn soms zo moeilijk te benaderen. En ik las eens dat je hen zeker ook niet mag dwingen tot een gesprek.
Dat dat alleen maar de tegenstelde reactie uitlokt.
Waarschijnlijk kunnen mannen beter praten met andere vrouwen dan hun eigen vrouw.
Ofwel blijven ze steeds op zoek naar iets wat ze thuis niet vinden.
't Is bijna weer al een maand geleden dat ik hier nog eens wat krabbelde. Ik had nochtans wel af en toe eens zin, maar dan komt het er niet meer van. We staan weer voor de feestdagen. Een drukke periode. Ik ga eerlijk gezegd blij zijn als het voorbij is. Ik heb een stil vermoeden dat we iets minder werk gaan hebben door de crisis. Mensen lopen naar de supermarkten die extra lang open zijn en velen zijn ook al heel het weekend en de maandag thuis. Als we genoeg werk hebben is dat voldoende. Ik slaap eigenlijk liever langer dan twee uur.
Ondertussen heeft onze werkneemster die deze zomer geopereerd is en een paar maanden extra buiten strijd was haar ontslag ingediend. Ze verhuist en het is nog eens een aantal kilometers verder en ze ziet dat dan niet meer zitten om naar hier te komen. Ze heeft al ander werk. Nu ja, voor ons des te gemakkelijker, want wij waren toch al van plan om haar te ontslaan omdat ze ook niet meer zo capabel was als voorheen en wij ergens moeten snoeien. Om met flinke financiële stappen vooruit te gaan zouden we onze kokkin ook moeten ontslaan. Maar dat is nog even zien en afwachten. Het is een alleenstaande mama met 2 kids en zij kan ook niet op alle momenten die wij eigenlijk zouden willen hier zijn. Mijn man ziet het alleszins niet te vet zitten om zonder personeel te werken. Alé, zonder.... we houden dan nog 2 partimes.... Ik zou het graag eens willen proberen, 3 maanden, een half jaar en dan zien of het effectief vooruit gaat. En eigenlijk zou hij moeten luisteren naar mij, want we hebben nog maar eens financieel beroep moeten doen op m'n ouders. Bedoeling is dat alles netjes terugbetaald wordt.
Ik heb geprobeerd weer te starten met wat te vermageren, maar m'n leven is te 'zwaar' om dat te kunnen houden. Eens alles weer in normale lijnen verloopt zal het lijnen mij dan misschien ook weer beter lopen. Want we hebben hier eigenlijk al ons deel gehad dit jaar. Het is een jaar waar er heel veel in gebeurd is. Wij hopen beiden sterk dat 2013 een grote sprong vooruit is in de goede richting.
De hoogoplaaiende ruzie's zijn gelukkig al wat bedaard. M'n oudste dochter vroeg bedeesd of wij soms zouden scheiden omdat wij zoveel ruzie maakten.... Zucht.... Ik heb haar toen verteld dat dat altijd kan, maar dat dat de bedoeling niet is. Dat iedereen eens ruzie maakt en als je hele dagen tesamen werkt dat dat net hetzelfde is als met je zus de hele vakantie samen zijn. Dan maak je ook al eens meer ruzie ;-)
Een paar spannende dagen achter de rug, maar daar zullen we het maar niet te veel over hebben. Hoog oplopende ruzie's, heel hoog oplopende ruzie's.... zucht..... Het zou je serieus doen twijfelen aan je relatie als het op die geweldige manier moet. Maar laat het mij hebben over de kleine deugden van 't leven. Over m'n jongste haar rake en grappige reacties. Zoals bv toen ik met hun boekentassen overladen werd en ik reageerde : 'Ik ben toch jullie pak-ezel niet.' Waarop de jongste antwoordde : 'Mama, een ezel is slim hoor.' En hoe ik vandaag bezig was tegen m'n schoonma over wat de kids van de Sint kregen bij haar : 'Die ceedeetjes, een paar playBOYS, euh... playmobils'.... Een boodschappenlijstje van iemand waarop stond : 100 gr trepar en 200 gr kiepenvelle. Ik wist wat het was ;-D Over m'n oudste die zooooo verlangde naar haar verjaardag en die we een fiets cadeau gedaan hebben (want ze moest er toch een nieuwe. Is 1m40 groot en reed nog altijd met haar kleine communiefietsje.
Best dat we al die dingen nog hebben.
Ik heb al verschillende programma's uitgedokterd voor volgend jaar. We moeten nu enkel nog tot een gezamenlijk akkoord komen. En dat is juist het moeilijkste. En we zullen moeten besparen op loonskosten. Ja, nog eens.....
Wij dachten altijd dat wij wat wij willen doen niet kunnen zonder personeel. Maar dat moet een foute redenering zijn. Als je met je personeel serieuse verliezen boekt. Dan klopt dit niet. Met je personeel moet je vooruitgang boeken, geen achteruitgang. Dus moeten wij anders werken met zo weinig mogelijk personeel. Ja, kopbrekertjes.
Zondag doen we het verjaardagsfeestje van de oudste. Ze ziet er al naar uit.
We hebben weer hoop op iemand om te komen koken. Ik zeg wel HOOP. Want we hebben al hoop gehad, maar die is gewoon niet komen opdagen. Ze had nochtans al parmantig ons telefoonnummer in haar gsm gestopt. Ze zag er ook deftig uit van uiterlijk en manieren. En dan gewoon niet afkomen en ook niet verwittigen. Blijkt allemaal niet nodig. En welke rare 'gaais' er dan nog rondlopen. Niet te geloven. Soms zou je denken dat er meer niet normale dan wel normale mensen rondlopen. En ook zo weinig mensen die een houvast hebben. Ze dwarrelen van het één naar het ander.... De persoon die nu komt is eigenlijk iemand die mijn man kent van vroeger. Die heeft nog bij z'n ouders gewerkt. Maar ondertussen is de situatie ook veranderd, dat zij toen tesamen woonde en waarschijnlijk nog geen kinderen had en nu alleenstaande moeder is met 2 jonge tieners. Laat ons hopen dat het lukt. Dat is dan misschien het eerste lichtpunt in onze duisternis.
En ons ander meiske die hier in het atelier loopt heeft er zo veel niet meer nodig. Ik ga haar nog zoveel mogelijk haar verlof geven en als alles meezit (dat ons nieuwtje blijft komen) dan kan ze al haar verlof opnemen. Na nieuwjaar zullen we dan zien of we haar nog houden (ons meiske van 't atelier) of we haar verminderen in uren. We denken enkel nog aan onszelf op dat vlak ! Want het is nodig ! Als we het nu niet in de eerste maanden kunnen verbeteren dan zit er kans in dat we definitief een streep onder de zaak zullen mogen trekken..... We doen er alles aan om dat te voorkomen, maar het is niet gegarandeerd. En het is ook te zien hoeveel geduld onze leveranciers nog hebben.....
We hebben zo veel om over na te denken. M'n dagen zijn de laatste weken soms nogal emotioneel, mottig.....
We zitten in een malemolen..... Volgende week dinsdag vergadering met de boekhouder en bank. Wat gaan die ons weer te vertellen hebben. Pft. Bij momenten ben ik het moe van te geloven in Sinterklaas (dat het zal beteren), bij momenten ben ik het moe van mezelf zo af te tjolen en eigenlijk geen leven meer te hebben. Ik heb al eens ernstig zitten nadenken over uit gaan werken, maar ik raak er niet uit. Dat zal ook niet alles zijn. Alles zou zo veel veranderen. En eigenlijk wil ik dat niet. Alleen wat meer leven hebben en terug wat meer kunnen genieten. Want momenteel bestaat ons leven uit twee woorden : werken en slapen. Waarvan werken het grootste aandeel heeft. Ik zie er sommige dagen zo slecht en zo mottig uit dat ik zou weglopen van mezelf. Ik wil koken, ik wil bestellen, ik wil m'n papierwerk doen, ik wil m'n privé kuisen, ik wil goed voor m'n kinderen zorgen. En dan komt mijn man nog niet aan bod ! Buiten werken doe ik met hem ook niet meer veel of het is eens discussiëren en 's morgens elkaar eens knuffelen.... Maar ik wil TE veel. Ik ga moeten keuzes maken.... Ik moet terug meer m'n papierwerk gaan doen. Want tegen dat ik er nu de tijd voor heb, heb ik dan eigenlijk geen stinkende goesting meer. Ik zit dan als een hond op een zieke koe te kijken (ik naar m'n pc scherm dus en raak geen stap vooruit. Ik moet ook terug meer in de winkel staan bij mijn klanten. Ja, de bazin en niet een bediende. Waarvan ik eigenlijk ook niet 100 % tevreden ben. Ze bedoelt het allemaal wel goed, maar het ligt haar niet. Haar beste kwaliteiten zijn om alles netjes te houden bij ons. En ik doe dat wel al goed in die keuken en ik vind het allemaal wel leuk. Zolang het de gewone routine is. Maar het is zo zwaar als het wat drukker wordt. Hoe gaan wij dat dan met de feestdagen doen ? Help !!!! En dan moet ik nog zo veel in de winkel komen ook rond die periode voor bestellingen en zo..... Het is gewoon te veel en ik ga het jammergenoeg weer moeten afgeven, maar ik maak mezelf kapot zo. En ook het feit dat wij op onze sluitingsdag bijna de hele dag werken. Ik heb al eens aangehaald tegen m'n man dat we misschien beter op zondag zouden sluiten. Dan kunnen we tenminste eens uitslapen en iets doen met de kids. Op onze huidige sluitingsdag moeten we op een vast uur op, moeten de kids dan meteen naar school en beginnen we daarna meteen te werken om dan rond 16 uur versleten in ons bad te ploffen. Daar gaat onze ontspannen vrije dag ! Die begint eigenlijk pas nadat ik uit m'n bad gekomen ben en mij dan eerst nog een kattelam een kwartier op m'n bed leg. DAN begint mijn vrije dag. Zo tegen rond 22u30 met de bijhorende familiebezoekjes. Waar we zelf ook wel aan houden. Maar ook aan vast zitten. En de kids staan er ook zo op om naar de opa's en de oma's te gaan .....
Vandaag was er van beiden een bespreking in school. Was van allebei goed. Maar ik merkte toch dat juf en meester met grote ogen zaten te kijken hoe mijn kinderen 's morgens hun plan moeten trekken en hoe ze zelfstandig hun huiswerk zitten te maken zonder dat ik constant op hun vingers zit te kijken. Ja, ze denken verzeker : die werken veel en hebben geen tijd voor hun kinderen, of toch heel weinig. Ja, sommige perioden hebben we echt wel weinig tijd. Maar iemand die uit gaat werken ziet ze toch ook maar bepaalde periodes op de dag ?.....
Beperkt FB-bericht maar het
moet er even uit. Neh.
Dagschema dinsdag,
mijn VRIJE dag : opstaan 7u30, allen tesamen eten , kids naar school, om 9
uur beginnen met m'n werk (koken) voor serviceflats en voorbereiding voor
morgen tot rond 14u30, dan opkuis tot rond 15u30, boven nog wat kleine rommel
aan de kant bustelen, snel nog de meest hoogdringende administratie doen, badje
nemen, tegen 16u30 om de kids, bestelling oppikken bij leverancier, om 17 uur
bij de tandarts voor de oudste, om 18 uur richting Zwevezele en Ardooie om daar
dan ook nog bestelling op te pikken. Om 22 uur thuis, nog wat administratie
doen en dan best dat ik niet blijf plakken aan m'n pc op FB. En bedje in om om
5 uur op te staan, zodat we tegen rond 5u30 al weer in route zijn tegen rond,
jah, 't zal wel zeker 21 uur zijn . Want de poetsvrouw heeft het laten afweten.
Ze vond het werk te zwaar; En diegenen die het lezen gaan misschien wel denken
: wat klakt die hier op fb ? Onnozele trien. Maar 't kan me eigenlijk al geen
kl... schelen. De stoom moet eruit. En ik denk dat ik wat last heb van het vallen
van het blad. Is dat een fout ? Ben ik daarom 'zwak' ? Neen, een zaag. Want
iedereen heeft eigenlijk toch een druk leven.
Aangezien ik 3 jaar bezig ben met deze blog en nooit niks eraf gooi, herlees ik nu telkens de stukken van rond dezelfde datum. Die van de eerste periode wil ik er zeker niet afgooien, want ik ben er mee begonnen om dingen kwijt te kunnen die ik tegen niemand kwijt kon. Waar ik toen serieus mee zat. Het lag me zo nauw aan het hart dat m'n dagen erdoor gedirigeerd werden. Maar het is mooi om eens te herlezen.
Vanavond ben ik niet op m'n gemak. En ik weet goed genoeg waarom. Mijn man en zijn vriend zijn een stapje gaan zetten. Ik heb gezegd dat het deze keer zonder kosten mag zijn. En dat de rest van de scène van de laatste keer voor mij ook niet meer hoeft. Ik hoop dat hij echt zijn verstand gaat gebruiken. Maar het is maar voor één ding dat hij nu echt eens zijn verstand niet gebruikt wat betreft verantwoordelijkheid en dat is als hij weg gaat. Ik kon het niet laten hem op z'n verantwoordelijkheid te wijzen dat als hij nu tegengehouden wordt en hij heeft te veel gedronken het hem nog veel meer zal kosten. Dat hij dat goed mag indachtig zijn. Maar voor hem is dat precies alsof hij dat niet zal overkomen; Anders gun ik het hem dat hij eens een stapje zet met een vriend, maar deze keer heb ik het er echt moeilijk mee. Ik heb ook gezegd tegen hem dat ik tegen zijn vriend gezegd had : 'Als hij te veel gedronken heeft, neem hem dan maar mee naar huis. Hij kan dan de volgende dag naar huis komen.' Hij was toch wel wat geschrokken van zo'n reactie van mij. Ik zei nog tegen hem : 'Ik heb de kern niet verteld en die vertel ik tegen niemand. Maar ik ben geen hond.'
Ik heb deze week echt in de put gezeten. Ik had me tot zondagnacht nog uit de naad gewerkt voor m'n boekhouder om iets rond te krijgen dat hij dan de maandag nog kon bekijken om de dinsdag een afspraak te hebben. Ik wist dat het nipt was, maar had hem verwittigd, zodat hij het kon inplannen in zijn schema. De maandagmiddag krijg ik telefoon dat de afspraak geannuleerd was. Ik kon hem schieten en ik ben niet vriendelijk geweest ook. Nèh ! Werk ik me uit de naad voor meneer in zijn kostuum...... En dan ook de vermoeidheid die ons bij momenten serieus parten begint te spelen. Het is nu een iets kalmere periode, maar na zo'n hectische periode val je dan wel eens in de strik. De strik met jezelf...... Ik was echt super pessimistisch. Zoooo pessimistisch ben ik nog weinig geweest. Alles was me gewoon te veel! Gelukkig is het nu al weer wat beter. Er is deze week ook iemand langsgekomen om een soort berekeningsplan voor onze sector op de pc te plaatsen en ik vind het heel interessant !
Mijn man en ik hadden het deze week ook nog over ons leven. Dat wij enkel een leven hebben dat hoofdzakelijk uit werken en slapen bestaat. En dat wij verder van de wereld niet veel weten. Vandaar dat ik hem wel z'n stapje uit gun, maar het is zo moeilijk als dat dan voor die paar keren de helft van de keren met miserie moet zijn. Morgennamiddag, zondagnamiddag, wordt weer een administratiedagje, want anders heb ik daar nog weinig tijd voor en 's avonds val ik in slaap. Geeeeeeuuuuuwwwwwww !!!! Ik ben nu ook weer bezig. Best dat je hier snel je tikfouten kan corrigeren. En op zondag gaan de meisjes nu alletwee naar de Chiro. En ik ben blij dat ze zich daar goed amuseren. En tegen dat ze thuis komen hebben wij zelf ook al wat kunnen rusten en ik nog wat administratie doen en dan kunnen we weer echt tijd maken voor een paar uurtjes nog voor de kids. Doei.
Vandaag zijn we tien jaar getrouwd. Jawel, zo ver hebben we het ook al gebracht. Alhoewel ik vorige week vrijdagnacht echt erover gedacht heb of wij wel of niet samen zouden blijven na wat vrijdagnacht gebeurd is. Ik heb het hem wel duidelijk gemaakt wat er allemaal gebeurd is. Maar hij snapte het precies niet helemaal, of wou het niet snappen. Ik heb dan maar eens duidelijk vernoemd waar ik overal blauwe plekken had. En er zat er wel één hele grote tussen..... Ik heb hem duidelijk proberen te maken dat hij uit gaat als een tiener. Hij gaat al bijna nooit weg maar de laatste tijd scoort hij nogal goed van blunders. Eerst die boete voor rijden zonder lichten en met een glaasje te veel op, waar ik hem nog mocht gaan halen de vrijdagavond om 23 uur, 30 km verderop..... Nu vrijdag laatst zijn agressief gedrag waarbij de ruit van de voordeur sneuvelde. En 's nachts is hij gewoon beginnen plassen juist naast z'n bed. Al z'n kleren nat. Ik hoorde hem opstaan en ik heb hem maar laten begaan. Het kon me op dat moment niet schelen. Ik dacht : je moet maar weten dat je kleren zeiknat zijn. Ze kunnen niet genoeg stinken. Ik denk dat hij 's morgens toen hij uit z'n bed kwam met z'n voeten in de plas zat Ik heb het hem gezegd dat ik dat niet kan blijven tolereren, dat dat al de eerste keer niet meer is en ik geen hond ben. Hij heeft me wel gevraagd met wat hij het kan goed maken en dat hij niet meer zou uitgaan. Ik heb gezegd : je mag dat wel nog doen, maar je moet leren je verantwoordelijkheden pakken en iets eten voor je vertrekt. Je kan in zo veel andere dingen je verantwoordelijkheid nemen. En het is niet omdat ze een pint voor je neus zetten dat je die moet uitdrinken. Het is gebeurd. Het is voorbij. Ik heb het 'vergeven', maar ik ben het niet vergeten ! Ik heb hem gezegd dat hij vrijdagnacht niet dezelfde man was die ik normaal ken en dat ik liever de normale heb. Ik ben toen echt bang geweest. Ik heb haast niks meer geslapen. Ik ben eigenlijk blij dat m'n oudste dochter wakker geworden is en ons bezig gehoord heeft en aandrong dat papa haar nog een knuffel moest geven eer ze terug naar haar bed ging. En om het allemaal wat te sussen ben ik hem maar gelijk beginnen geven. Ik dacht : hoe rapper hij in z'n bed zit, hoe beter.
Maar dat is voorbij. Het is voor geen van beiden een makkelijke periode geweest na ons verlof en eigenlijk zijn we al weer aan verlof toe. Maar bovenstaande feiten zijn daar allemaal geen redenen voor.
Voor onze tien jaar hebben we niks speciaals gedaan, maar hij was een leuke aangename werkdag.
Zoals ik al regelmatig gezegd heb : In goeie en kwade dagen, maar die laatste heb ik liever niet te veel.
Het is lang geleden, zo'n jaar of twee of toch nog niet ? Mijn echtgenoot die dronken thuis komt en niet binnen raakt.
Ik had de sleutel nochtans gelegd en zeker dat hij hem kon vinden. Maar hij vond hem niet. Hij heeft al het gras uit de bloembak getrokken, ik veronderstel er in gegraaid en in z'n zenuwachtig zoeken de sleutel niet meer gevonden. Want ik vond hem toen ook eerst niet. Hij had hem zelf ondergewoeld. Ik had hem expres gewoon onder een busseltje bieslook gelegd omdat ik weet dat hij niet goed kan zoeken. Ik ben om 12u40 naar m'n bed gegaan. Om 1u40 hoor ik geklingel van glas. Ik dacht dat mijn man thuis gekomen was en ergens in gevallen was. Ik ben direct naar beneden gaan kijken. Hij stond daar te briesen als een wilde dat ik hem niet binnenliet en dat hij daar al een uur stond te bellen, te roepen.... De bel heb ik nooit gehoord. Ik denk eerlijk gezegd dat hij gewoon naast de bel stond te duwen.... Dat hij mij had gebeld. Ik heb m'n gsm niet gehoord en die lag naast mijn bed. Er is ook geen oproep. Er is wel het nummer dat hij geduwd heeft, maar waarschijnlijk niet gebeld heeft. Onze oudste dochter is wakker gekomen van het geschreeuw. Misschien best dat ze er tussen gekomen is.... Ik hoop alleen dat ik morgen niet met een dikke lip zit of blauw in m'n gezicht... Ik wil hier niet de trunte uithangen, maar als hij vermoeid en dronken is weet hij niet meer hoe agressief hij uit de hoek kan komen. Duwen, stampen, slaan. En ik ben 'een slecht wuf'. Ik laat hem aan de deur staan. Ik laat hem niet binnen. Geen greintje respect heb ik voor hem; Zegt hij. Ofwel moet ik in m'n eerste diepe slaap gezeten hebben dat ik er totaal niks van hoorde, van die bel en dat gerinkel. En geroep langs de straat letten wij niet meer zo op. Er zijn mensen die daarvoor uit elkaar zouden gaan. Ik weet niet of ik dat echt wil. We hebben het niet gemakkelijk, financieel, we staan onder enorme stress van werken, van personeel. We zijn alletwee vermoeid. Moet dit dan leiden tot zo'n dingen ? Ik vraag mij af hoe morgen zal zijn. Ik ga proberen het zo rustig mogelijk te houden. Er is ook personeel en er is ook de winkel, dus normaal zou dat moeten gaan. De ruit van onze voordeur die ingeslegen is, daar zal hij toch zelf moeten voor kijken. Maar hij zal waarschijnlijk zeggen dat het mijn schuld is. Dat ik dat moet doen.
Eigenlijk wil ik hem niet laten gaan, omdat ik bang ben dat hij totaal de controle over zichzelf zal verliezen als zijn gezin verscheurd is. En ook voor de kinderen. Ik zou hen het liefste opvoeden in een gewoon gezin. En overal gaat het al eens slecht. Ik zal ook wel m'n fouten hebben die ik niet zie. Dingen die ik verkeerd doe. Onze relatie in bed is sowieso tijdens de werkperiodes al niks meer. Ik ben ook te veel geblokkeerd. Tijdens het verlof heb ik daar geen last van. Onze tijd is ook al zo nauw verdeeld over werken, slapen, kinderen..... maar eigenlijk geen tijd meer voor elkaar.
Lang geleden hé. Zowat een maand. Een maand met veel werk en weinig tijd. Onze interim is dus inderdaad een hele goede. Ze blijft nog tot de voorlaatste week van september. Ik ga haar eigenlijk wel missen, en mijn man ook, want het is een hele goeie. Ikzelf sta nu meer aan het fornuis en er gaat hier alleszins veel minder de vuilbak in. We moeten natuurlijk financieel heel veel inhalen. Ons kokkinnetje die had eigenlijk wel een serieus 'gat' in haar hand. We moesten haar al veeeeeeel langer aan de deur gezet hebben. Onze vaste atelierhulp komt pas begin oktober terug. Dus dat wordt nog een weekje waar we niemand hebben. Die we dus nog gaan moeten oplossen. Het is vaak fysisch al heel zwaar geweest. En we hebben ook al redelijk veel cateringwerk gehad. Onze collega was een week of 2 gesloten..... We geven nu eigenlijk het uiterste van onszelf. Het eerste weekend van september was een zot weekend qua werk en veel te weinig personeel. Het was precies of iedereen was bezet of ziek. Amaai, amaai, geen twee zo'n weekends hoor ! De kids zijn ondertussen ook weer gestart op school. De kleinste zit nu in het eerste leerjaar en na 2 dagen kwam de ontnuchtering er al dat ze besefte dat het eerste leerjaar toch zo wel helemaal anders was dan de kleuterklas
Leuke vakantie gehad en we hadden ook eens wat tijd voor elkaar, toch de eerste halve week en de tweede week. De laatste week is al weer maar met enkel 1 bezigheid voor mijn man : WERK. Het mes wordt me alweer op de keel gezet. Precies weer iemand anders aan 't worden dan dat hij die kleine 2 weken was.
We hebben wel eens kletterende ruzie gehad, maar die week dat we weggeweest zijn was ECHT aangenaam.
Personeelskwestie is nog nooit zo moeilijk geweest als nu. Doordat we eentje haar ontslag gegeven hadden, omdat ze het eigenlijk toch zelf wilde en met het ander die geopereerd is, daar complicaties bijgekomen zijn en haar ziekteverlof nu nog verlengd is schiet er niet veel meer over of het is onze weekendhulp. Maar we hebben gelukkig een interim gevonden en ik hoop dat het een goeie is ! Dan nog snel even m'n haartjes gaan laten knippen, dat ik er weer 'vers' uitzie om in m'n winkel te staan. Doei !
En toen hadden we nog 1 week te gaan voor ons verlof met nog slechts 1 personeelslid (1 ontslag, 1 geopereerd en ondertussen in verlof). Best dat ons 1e personeelslid dan wat extra wou komen. Maar het was wel een zware week, vooral de opkuis. Want alles moet dan van kop tot teen gepoetst worden. Het was 22 u gisterenavond. We waren al bezig van 's morgens 8 uur..... En zoooooooo'n mooi weer. Dat vond ik wel het jammerste. Gelukkig is het vandaag ook mooi weer ! We hebben er in ieder geval al van genoten op onze eerste verlofdag. Lekker onnozel gedaan en met waterpistolen zitten spuiten, wat gerelaxed en buiten gegeten. Vanavond nog 2 afspraken. Eentje naar de dokter voor m'n oudste die haar voeten nogal scheef zet en een afspraak voor 'de business', feestje na ons verlof. Eens ons verlof voorbij is vertrekt de oudste op kamp en tegen dan is de vakantie weer ver geschoven.... Voor mij mag het die 2 weken nu zo'n fantastisch weer zijn. Goed om de batterijen op te laden. Want het is toch wel weer nodig. Want we hebben echt wel heeeeeel veel gewerkt de laatste maand. Nu ja, .... nog wat papieren doen sé, terwijl papa en de kids ergens naar toe zijn en dan nog wat genieten.....
Het was een bewogen zaterdag. De laatste dag van onze kokkin. Na bijna tien jaar. Ondanks het feit dat de onderlinge relatie vaak wat stroef zat het laatste 1,5 jaar, deed het ons beiden en ook haar wel iets. Ik heb er warempel een traantje voor gelaten. Wij zijn eigenlijk veel te persoonlijk met ons personeel. Jaah.... als je zo bent, kan je het niet veranderen hé. Morgen de eerste dag waar we het zelf volledig in handen moeten nemen. Het zal nog een zware week worden qua werken en dan... verlof.... en weeral moeten de centjes bedelen. Het komt me soms zo de oren uit. We moesten op dit moment al veel verder gestaan hebben. Al iets kunnen ondernemen, investeren in iets nieuws. Maar we zijn geremd. Ons geld lijkt te verdwijnen aan kanten waar je het niet kan denken. Hopelijk, echt hopelijk voelen wij snel verandering met een personeelslid minder. Kunnen we het fysisch ook aan en voelen we het snel in onze portemonee. Ik hoop het echt. Ik hoop het echt, uit de grond van m'n hart. Ondanks het feit dat je steeds probeert courage te hebben, ondanks het feit dat je steeds probeert vooruit te streven, krijg je soms toch eens een bonk op je hoofd.... Ik heb inwendig al weer vele zenuwen over wie mij deze week zal opbellen met de vraag of ik nog eens aan hen wil denken om te betalen...... Ik zit bij momenten zot van de jeuk in mijn haar. Dat is uitslag .... van de zenuwen die ik niet heb, zeg ik dan al lachend. Zaterdag heeft mijn man onze ex-kokkin het beste toegewenst en haar nog eens dicht genomen..... Ze hadden nochtans zoveel discussies de laatste tijd, maar hij was er toch ook wel echt van gepakt. Ik had nog een kaartje voor haar geschreven dat ze met haar boot moet voorwaarts varen, niet achterwaarts, maar door alle stormen heen. En dat we haar veel succes wensen in haar verdere carrière en ook privé. Ergens ging het niet meer tussen ons en ergens willen we haar ook niet laten gaan. Maar wij moeten ook een beetje aan onszelf denken. Ik hoop dat ik de kwaliteit kan houden, want ik ben ook geen expert. Ik heb alleen al veel geleerd door de jaren, met mijn ogen, door te helpen, de ervaring van in de job te zitten.... Ja, ik zal m'n best doen.... Hopelijk verbrand ik me letterlijk niet te veel, want daar ben ik wel een krak in. Seffens ben ik volledig toegetakeld op m'n armen en denkt men wellicht dat ik aan zelfverminking doe. Het zal vooral een kwestie van goed plannen zijn. Hopelijk lukt het ons allemaal. Ik hoop het echt.
Er zijn zoveel dingen die ik er uit zou willen tikken. Mijn persoonlijke emoties hebben vaak weer felle rukwinden doorstaan.
Felle discussie's met mijn man. Ontgoocheld in bepaalde mensen. Ik vermoed dat ik zelf gewoon te eerlijk ben. Soms te emotioneel binnenin. Ik ben vermoeid. Tijd voor verlof. En onze financiën, die blijven nog steeds een moeilijke dobber. Als gevolg daarvan zijn wij dus ook overgegaan tot ontslag van één van onze personeelsleden. Zaterdag is haar laatste dag. Hoeveel keer mijn man mij al op stang gejaagd hebben dat we ons best zullen mogen doen en dat het goed zal mogen zijn als zij er niet meer is, en dat het nooit zal gaan, dat het altijd een zottekot zal zijn etc.... etc.... het is niet te geloven. Soms heb ik het gevoel dat iedereen die beaamde dat het een goed idee was om het op een andere manier te doen nu plots de indruk geeft van : zal het wel lukken ? Zal JIJ dat wel kunnen een groot deel van haar werk overnemen ? JIJ hebt TOCH NIET die KWALITEITEN. Het zal inderdaad een goede organisatie vergen. De ruzie's met m'n man waren soms weer heel fel. Ik had soms het gevoel dat er sowieso een negatief feit aan verbonden hangt. We hebben twee keuzes : Ofwel doen we verder zoals vroeger en gaan we onderuit/failliet. Ofwel nemen we een moeilijke beslissing die niet meteen van een leien dakje zal lopen en laaien de ongenoegens zo fel op dat er een scheiding van komt. Er zijn een paar weken geweest waar mijn man me psychisch niet meer met rust liet. Het was verschrikkelijk. Je ging er op de duur eigenlijk onderuit beginnen gaan, je beginnen afvragen : waarom ? Waarom doe ik steeds meer m'n best en krijg ik steeds meer onder m'n voeten ?' Precies alsof hij mij haatte. Hij zei eens tegen mij dat ik enkel mijn kinderen graag zie en niet hem. Dat hij enkel dient om te werken. Jaaah..... inderdaad werken is hier zo wat het hoofdaandeel. 's Avonds zakken we in onze zetel, hij voor tv, ik voor de pc (want meestal zie ik niet graag waar hij naar kijkt) en gaan we apart slapen, waardoor er van de rest ook niks of bijna niks meer in huis komt. En dat is ook niet gezond. Hij zegt dat het aan mij ligt. Ik vind dat het evenveel aan hem ligt. Als ze me 's nachts om 12 uur nog wakker rammelen voor dergelijke zaken en ik ben al vermoeid na m'n werkdag van meer dan 10 uur en ik heb de hele dag 'een boze baas' gehad.... Neen.... dan heb ik ECHT geen zin meer. Weet je waar ik de laatste tijd ook veel problemen mee heb ? Ik voel me zo verouderd. Ik weet niet : het is precies alsof er vanbinnen in mij dingen veranderen, lichamelijk, psychisch, waardoor ik me op korte tijd plotseling veel ouder lijk te voelen......Ik wil er zeker niet tegen mijn man van babbelen want hij zou toch maar met me lachen. Ik ben al wat ouder dan hem.
Ik verlang zo tegen dat we eens een paar maanden verder zijn en hopelijk draait alles dan veel vlotter op werkvlak dan dat we verwacht hadden. Want het begint serieus door te wegen op mij. Volgende week hebben we enkel nog onze weekendhulp. Want ééntje is haar contract dan beëindigd en de andere is ondertussen geopereerd. Het worden nog superharde dagen tot aan het verlof.
Harde noten om te kraken.
En dan nog een goeie noot. Onlangs moesten we nog een feestje gaan doen waar ook een gast in mijn leeftijd mee was. Knappe en sympathieke gast. Met denk ik wel een beetje hetzelfde gevoel voor humor als ik. Ik vond hem echt tof en sympathiek en zou het wel leuk vinden hem als een betere vriend te hebben, maar dat is bij mij toch nooit het geval. Hij woont ook niet echt dichtbij waardoor we niet zo veel gemeenschappelijks hebben. Maar 't was wel 'n toffe. Eentje om van te dromen op een slecht moment waardoor het dan wel weer beter gaat.
Vroeger had ik ook zo wel een 'dreamlover' waar ik mijn kracht uit putte. Dat is volledig over nu. En dat ligt niet aan mij. Dat ligt aan zijn reacties. Tja.... dat is het leven.
Misschien heb ik dat wel nodig zo'n 'dreamlover' om mijn kracht te putten voor mijn eigen relatie. De meeste dromen zijn toch bedrog
En ik voel me voor het ogenblik ook een verschrikkelijk dik monster. Kilo's raken er nog zo moeilijk af. Ik weeg +/- 75 kg en ben er maar 1m60. 8 kg zouden daar toch af moeten. Maar het lukt niet meer. Ik heb er de kracht niet meer voor.
Ik heb het lang niet gezien dat ik toch wel serieus aan 't bijkomen was en ja, het hangt er nu aan hé. Ik probeer het voor m'n buitenwereld op een positieve of schalkse manier te bekijken, maar vanbinnen heb ik er zo'n pijn van. Dat ik dik, fat ben en zo geen (sexy) uitstraling heb. Heb ik die trouwens al ooit gehad ? Ik loop ook niet recht en ik heb heupen waar je potten kan op dragen.... Pft.
Zo echt eens ontspannen, dat staat bijna nooit meer op onze agenda. Uitrusten, chillen.... wat is dat ?
Genieten...... neen : ARBEITEN !
Zelfs genieten van kleinere dingen is moeilijker geworden omdat al het andere mij zo overheerst. Ik ben moe, uitgeput en toch wil ik nog kracht hebben en optimistisch zijn. Ik zou eens los en ongedwongen moeten kunnen babbelen met iemand neutraal. Ja.... met mijn dagboek. Mijn dagboek waarvan ik wel zou willen dat ooit m'n dochters het nog wel eens lezen. Maar dan gaan ze denken dat ik een treurige mama ben, omdat ik op m'n vaak moeilijke momenten hier m'n woorden opschrijf.....
Vrijdag kwam onze andere werkneemster toe met het bericht dat ze op 28 juni een kijkoperatie moeten uitvoeren en dat ze 14 dagen moet thuis blijven. De maandag daarna start ze met haar verlof, een weekje vroeger dan het onze.
Dus dwz dat we haar niet meer zien van 28 juni tot na het verlof. Ons meisje in opzeg komt tot rond 16 juli. Dwz dat we het nog een weekje met z'n twee mogen doen. Eerst gingen we een jobstudent aanvaarden, maar mijn man ziet dat niet zo zitten om zijn energie daar in te steken. We werken in feite toch uit.... Ik verlang eigenlijk tegen dat we een paar maanden verder zijn na onze vakantie en hoop dat alles dan goed verloopt en dat we voelen dat we stappen vooruit gaan..... Het is soms alsof ik mij probeer op te trekken aan een touw om dit stuk nog te overbruggen, te rekken, dit moeilijke stuk, waar het hoogstdringend tijd is dat we ingrijpen, want de aanpassing kan alleen maar in ons financieel voordeel zijn. Alleen gaat het hopelijk fysisch niet te zwaar zijn. Afwachten is de boodschap. Doei.
En inderdaad het is geen makkelijke tijd. De eerste dag van haar opzeg was ze al ziek. En dan vorige zaterdag belde ze een half uur nadat ze hier moest zijn dat ze het niet zag zitten om te komen. Ik volg dat natuurlijk allemaal wel op dat ze wettelijk in orde moet zijn zonder uitstel. Het is zo moeilijk dat je niet kan plannen. Als je 20 minuten voor je opent nog volledig moet beginnen zonder voorafgaande voorbereiding, dan is dat toch wel spannend. En dan heb ik een echtgenoot die op de toppen van z'n tenen loopt. Hij is er zo gestresseerd over dat het in de toekomst op een andere manier zal moeten lukken dat hij bij momenten serieus lastig is. Of ik het op die manier ga uithouden weet ik niet. Ik heb het hem al gezegd dat ik weet dat ik niet kan koken zoals haar, maar dat er nu veel hulpmiddelen zijn en dat er ook zoveel niet in die toonbank hoeft. Maar dat hij niet hele dagen mag zitten hakken op mij, dat ik dat ook niet ga uithouden..... Het is echt lastig. Zelfs iemand van het personeel zei het tegen mij dat ze het eigenlijk ook wel vindt dat hij zo op mijn kap kan zitten. Ik kan soms gewoon niks goed doen, alsof hij geen greintje vertrouwen in mij heeft. Ik heb hem al gevraagd waarom hij dan eigenlijk met mij getrouwd is als hij mij niet vertrouwt ? Een ander personeelslid had dan van haar oren zitten maken tegen mijn man dat ze hoopte dat hij in de toekomst niet steeds zo vies en gestresseerd zal rondlopen, want dat zij eigenlijk naar haar werk komt om er ook nog wat plezier aan te beleven en dat zij meer haar baas dan haar man ziet, dus dat ze ook wel graag in een gezellige werksfeer werkt.
Van aan de ene kant zou ik liefst van al haar contract meteen verbreken, dan kan je tenminste voorbereiden en plannen. Maar mijn man is er volledig tegen. Hij wil niet dat dit zo plots wordt afgebroken. Maar als ze nu eens een dag wel komt en dan een dag weer niet, dan vind ik daar ook niet veel geen gemak aan. Dat brengt alleen maar weer extra stress met zich mee. En van aan de andere kant zou ik ook het liefste hebben dat ze haar termijn uitwerkt, dan heb ik nog de prestaties van het geld dat ik aan haar moet betalen.
Soms heb ik het idee dat mijn man het leuk vindt om knorrig te zijn.... Vorige week zat ik te denken : 75 % knorrepot en 25 % welgezind, of zou de verhouding nog scherper zijn ? Pft. In het verleden hebben er mij nog personeelsleden gezegd dat ik veel verdraag. Dat is misschien allemaal wel waar. Ik denk altijd : we komen er wel weer door. En tegenwoordig kunnen mensen nog vaak weinig van elkaar verdragen.....
Nu als het me te hoog zit dan kom ik ook wel uit m'n kot hoor. Ik ben ook geen lammetje en ik heb ook wel m'n scherpe kantjes.
Iets heel anders dan....
Dit weekend was er de balletrecital van de dochters. Prachtig gewoon ! Ik heb hen gezegd dat ze het na dit éne jaartje eigenlijk nog niet mochten opgeven als je ziet tot welke mooie resultaten ze komen.
De afwerking, de uniformiteit, de speelsheid doorheen de show.... het was heel mooi ! Ballet wordt al te vaak geassocieerd met heel klassiek en heel serieus voor mensen die er weinig mee te maken hebben. De show bestond uit zowel klassiekere en modernere nummers. Ik heb er echt van genoten !
En dan nog wat betreft m'n oudste. Er werd rond nieuwjaar zo'n probleem gemaakt in verband met haar wiskunde. Ik ben zelfs bij het CLB moeten gaan. En inderdaad : het was niet goed. Ze kon niet mee met de rest. Vorige week had ze haar rapport gekregen en het is nog nooit zo fantastisch goed geweest ! Ik kan alleen maar duimen dat haar eindrapport ook zo goed wordt. Haar wiskunde is een hele stap vooruit gegaan. Nu moet er, mijn oordeel, nog eens wat gewerkt worden aan de spelling en het lezen. Ze begint zich wat nerveus te maken dat ze ook het niveau wil halen wat het grootste deel van haar klas al heeft. Haar procent van haar rapport lag zelfs een paar procent boven het klasgemiddelde waar ze er al altijd een paar onder gezeten heeft..... Het is eigenlijk een meid die zich echt inzet.
En dan de kleinste. Daarvoor moet ik morgen voor een 5-minutenbabbel gaan. Die moet volgend jaar naar het eerste leerjaar. Je merkt toch wel dat ze al rijper zal zijn dan de oudste, maar zij is ondertussen al 6 jaar, waar de oudste nog 6 moest komen toen ze startte met het eerste leerjaar. En als je al een oudere zus voor hebt, dan maakt dat toch ook wel al een stuk. Je hoort en ziet al veel. En misschien is zij sowieso al ietsje rapper op dat vlak, maar dat wil nog niks zeggen. Ze zal moeten zin hebben om het te doen ook. Want ze heeft altijd tijd en als het niet voor echt is, dan hoeft het ook niet echt. Dat kind zal waarschijnlijk weinig stress hebben, heeft de juf eens gezegd.
We zijn nu een paar dagen verder. Toen onze kokkin de vrijdag terugkwam was ze redelijk en was al aan de sollicitatieslag gegaan. Ik had me er nog niet echt over uitgesproken hoe we het gingen doen : ik haar ontslag geven of zij ontslag nemen.
De zaterdag viel ze me dan terug aan hoe dat nu eigenlijk zat en waarom : reorganisatie of waren we haar beu ?! Ik heb er wijselijk op geantwoord dat onze boekhouder al meer dan een half jaar zit te zagen dat we de loonskosten moeten indijken. Dus de uren verminderen. En dat zij toch liever een voltijdse zou hebben met wat andere uren. En dat zij misschien wel klaar is voor een nieuwe uitdaging. Dat het een noodzaak is, dat we niet anders kunnen en dat dat dan misschien wel de beste oplossing is, aangezien zij toch voltijds wil gaan (die ook begrijpelijk is in haar situatie)
Haar manieren van het laatste jaar en haar slordigheid hebben er ook wel mee te maken, maar dat heb ik niet gezegd. Het zal voor ons ook aanpassen zijn. Wij zullen een andere manier van werken moeten toepassen. Het zal ook wel weer zoeken zijn. Mijn man gelooft er bij momenten nog niet goed in. Hij heeft het er moeilijk mee om minder in zijn toonbank te zetten. Maar als we met 1 minder werken, zal dit automatisch zo zijn en zal er hoop-ik toch wel heel wat minder in die vuilbak gaan. Stap 1 is me al gelukt. Hopelijk lukt stap 2 nu ook nog. Het zal voor mij ook wel wat arbeidsintensiever worden in de keuken, maar ik zie het zitten. Alleen mag m'n man niet hetzelfde verwachten zoals van onze kokkin, en daar zal hem de nijping wel een beetje zitten. Liever iets minder en goed en vers, dan massa en 't trekt op geen kloten. Vandaag breng ik haar opzegbrief binnen bij de post. Maandag gaat die in. Dan blijft zij normaal tot aan het verlof. Dus dat komt mooi uit. En hopelijk verloopt alles vlot. Tot nu toe is ze redelijk. Maar ze kan zo snel veranderen. De ene dag zot en de andere dag bot.....
Het is gebeurd. Er is een grote knoop doorgehakt..... Gisterenmiddag werd onze kokkin, waar we het dus al een hele tijd wat moeilijk mee hebben in omgang, opgebeld door de kinderopvang dat ze haar dochter moest gaan halen omdat ze niet meer betaald had. Mijn man vroeg waarom ze opgebeld was en als er soms iets met haar dochter was en toe zei ze het. Ze ging al direct weer de lucht in alsof het onze fout was dat zij geen geld had. Toen is mijn man er van begonnen dat wij het niet verder zo gaan kunnen. Dat wij gaan moeten beslissingen nemen en dat we haar zeker geen voltijdse kunnen aanbieden, eerder krimpen in uren. Dat ze het voor hem niet meer moet laten om ander werk te zoeken. Ze begon dan natuurlijk weer k-weet-niet-hoe te blèten. Ze heeft al tien keer gezegd dat ze ander werk gaat zoeken en als je haar er dan over spreekt dan schrikt ze natuurlijk wel. Tijdens de dag heb ikzelf er niet zo veel van gemaakt, maar gisterenavond in m'n bed kon ik de slaap niet vatten. Ik was er zo mee bezig. Ik voelde me een beetje een misdadiger die zijn werknemer die hier 9 jaar werkt aan de deur probeert te zetten. Maar we moeten..... er gaat 20 % van de bereide zaken in de vuilbak. Dat is toch echt te veel en er wordt nogal wanordelijk met grondstoffen omgegaan. Dat kan allemaal niet meer de dag van vandaag. We komen zelf niet meer rond. De personeelskosten wegen gewoon te zwaar. Ipv met 2 gaan we moeten met 1 verder doen. En morgen, als ze komt, ga ik haar proberen te zeggen dat dit misschien wel een nieuwe start en uitdaging voor haar kan zijn. Dat zijn hier ook een beetje aan het einde van haar latijn en enthousiasme is en dat wij eigenlijk toch niet meer kunnen bieden....
En dan onze kleinste.... Die mag vandaag op schoolreis en die zit met buikkrampen en diaree.... Niet normaal..... Ik ben vannacht 3 keer op geweest. Had haar gisteren al van school gehaald en na 2 uur was ze weer beter. En dan weer toppezot. En vannacht herbegon het. Zucht..... Hopelijk is het over. Ik ga haar toch meesturen denk ik. Mijn schoonouders wonen niet ver uit de buurt van waar ze naar toe gaan. Dus moest het te erg worden kunnen zij haar nog oppikken. Dus ben ik niet zo fit om de dag te starten en vanmiddag kan ik ook al niet echt een break nemen, want ik moet boodschappen doen.... Doei.
Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden.
Ik heb het hem gezegd dat ik dat niet kan blijven tolereren, dat dat al de eerste keer niet meer is en ik geen hond ben. Hij heeft me wel gevraagd met wat hij het kan goed maken en dat hij niet meer zou uitgaan. Ik heb gezegd : je mag dat wel nog doen, maar je moet leren je verantwoordelijkheden pakken en iets eten voor je vertrekt. Je kan in zo veel andere dingen je verantwoordelijkheid nemen. En het is niet omdat ze een pint voor je neus zetten dat je die moet uitdrinken. Het is gebeurd. Het is voorbij. Ik heb het 'vergeven', maar ik ben het niet vergeten ! Ik heb hem gezegd dat hij vrijdagnacht niet dezelfde man was die ik normaal ken en dat ik liever de normale heb. Ik ben toen echt bang geweest. Ik heb haast niks meer geslapen. Ik ben eigenlijk blij dat m'n oudste dochter wakker geworden is en ons bezig gehoord heeft en aandrong dat papa haar nog een knuffel moest geven eer ze terug naar haar bed ging. En om het allemaal wat te sussen ben ik hem maar gelijk beginnen geven. Ik dacht : hoe rapper hij in z'n bed zit, hoe beter.
