|
Soms vraagt een mens zich af .... als je je hele leven moet leven met een man die eigenlijk nog heel veel aan een ander denkt.....
Is dat dan de moeite waard ? Of zou hij zich beter wagen bij die andere die eigenlijk ook bezet is ondertussen..... maar ze sms'en af en toe nog.... en uit hun smsjes kan je merken dat ze elkaar niet vergeten zijn..... Maar ik denk dat hij haar liever ziet dan zij hem.
Ik krijg er de tranen van in m'n ogen.
Ik ben misschien niet altijd even happig en niet altijd even vriendelijk.
Wij delen ook lief en leed met elkaar.
Al ons geluk, al onze miserie, onze kinderen... die wij alletwee even graag zien.
Maar wij zien ook niet graag de andere lijden, alé, ik toch hem zeker niet.
Ik vraag mij dan af : in hoeverre ben ik eigenlijk belangrijk voor hem ? Werken en routine en daarmee basta ?....
En is er van gevoel niet veel sprake ?
Het is ook niet dat, als je hele dagen samen woont en werkt, het van 'schatje' langs hier en 'schatje' langs daar zal zijn....
Liefde zit hem volgens mij ook veel in de dingen die je voor en met elkaar doet.
Het is ook een soort vertrouwen, gehechtheid, weten dat je kan rekenen op elkaar.
Of moet ik het me gewoon allemaal niet aantrekken ?
Mannen zijn soms zo moeilijk te benaderen. En ik las eens dat je hen zeker ook niet mag dwingen tot een gesprek.
Dat dat alleen maar de tegenstelde reactie uitlokt.
Waarschijnlijk kunnen mannen beter praten met andere vrouwen dan hun eigen vrouw.
Ofwel blijven ze steeds op zoek naar iets wat ze thuis niet vinden.
De perfectie kan je echter nooit vinden.
|
