|
We hebben weer hoop op iemand om te komen koken. Ik zeg wel HOOP. Want we hebben al hoop gehad, maar die is gewoon niet komen opdagen. Ze had nochtans al parmantig ons telefoonnummer in haar gsm gestopt. Ze zag er ook deftig uit van uiterlijk en manieren. En dan gewoon niet afkomen en ook niet verwittigen. Blijkt allemaal niet nodig. En welke rare 'gaais' er dan nog rondlopen. Niet te geloven. Soms zou je denken dat er meer niet normale dan wel normale mensen rondlopen. En ook zo weinig mensen die een houvast hebben. Ze dwarrelen van het één naar het ander.... De persoon die nu komt is eigenlijk iemand die mijn man kent van vroeger. Die heeft nog bij z'n ouders gewerkt. Maar ondertussen is de situatie ook veranderd, dat zij toen tesamen woonde en waarschijnlijk nog geen kinderen had en nu alleenstaande moeder is met 2 jonge tieners. Laat ons hopen dat het lukt. Dat is dan misschien het eerste lichtpunt in onze duisternis.
En ons ander meiske die hier in het atelier loopt heeft er zo veel niet meer nodig. Ik ga haar nog zoveel mogelijk haar verlof geven en als alles meezit (dat ons nieuwtje blijft komen) dan kan ze al haar verlof opnemen. Na nieuwjaar zullen we dan zien of we haar nog houden (ons meiske van 't atelier) of we haar verminderen in uren. We denken enkel nog aan onszelf op dat vlak ! Want het is nodig ! Als we het nu niet in de eerste maanden kunnen verbeteren dan zit er kans in dat we definitief een streep onder de zaak zullen mogen trekken..... We doen er alles aan om dat te voorkomen, maar het is niet gegarandeerd. En het is ook te zien hoeveel geduld onze leveranciers nog hebben.....
|
