Oesje, al bijna een week niets meer op mijn blog gezet! Bestaat er naast lentemoeheid ook zoiets als een herfstdipje? Eigenlijk was (is) het meer een gebrek aan inspiratie. Of niet?

Tuurlijk had ik vooraf AA Gent een hart onder de riem kunnen steken voor hun Champions Leaguetrip naar Valencia. Of nu lovend kunnen schrijven over hun prestatie, hun inzet, maar dat ze helaas opnieuw niet beloond werden in Spanje. Maar dat doen anderen wel in kranten en op nieuwssites.

De vluchtelingencrisis? Tja, wat moet ik daar eigenlijk over kwijt? Dat het schrijnende beelden zijn van die kinderen die in de regen en modder aanschuiven om weer een grens te mogen passeren? Dat ik, net zo min als bevoegde ministers in heel Europa, er een oplossing voor heb? Dat ik, zoals zovelen, niet begrijp dat - onder meer - de Duitse bondskanselier Merkel toegevingen wil doen aan Turkije, ja het (islamitisch !!) land - waar president Erdogan steeds meer de plak zwaait als een dictator-in-spe - zelf lidmaatschap van de EU voorspiegelt? Alleen maar in de hoop dat de Turken de vluchtelingen bij hun zouden houden? 1 april is nog ver....

Onze elektriciteitsfactuur die nog wat extra gaat stijgen? Ik erger me er even fel aan als u, ik vloek even hard. Schulden uit het verleden moeten terugbetaald worden, heet het. Dus dank u vorige (Vlaamse) regeringen voor het subsidiëren van 'groene' stroom zonder na te denken over de gevolgen. Weet u nog, het tijdperk van het socialistisch 'gratis', waar andere partijen ook in mee stapten? Nu volgt de rekening. Voor u en mij, niet voor hen die ondoordacht geld uitdeelden.

Ik had kunnen schrijven over oud-collega's, die intern op de redactie (moeten) verschuiven - de tamtam gaat soms snel. Over de regio sport van de krant waar ik 28 jaar werkte, een afdeling die steeds meer afgebouwd lijkt te worden. En dat dat me pijn doet. Eerst en vooral voor de mensen - eindredacteurs en schrijvende medewerkers - zelf, maar ook voor de lezers. Want ik ben nog altijd overtuigd dat goede regio sportbladzijden een lezerspubliek hebben. Maar ja, wie ben ik?

Dus ja, inspiratie was er wel een beetje, de goesting minder. Dus toch een herfstdipje?

Vandaag voor de eerste keer naar een jobbeurs getrokken. Voor mij persoonlijk eigenlijk een tegenvaller, ik hoop voor de andere bezoekers niet.

Tien maanden geleden bedankt voor (zo een 28 jaar) bewezen diensten. 52 jaar oud ondertussen. Maar ik wil terug aan de slag. Verschillende sollicitaties verstuurd - al vanaf het begin, helaas zonder gunstig gevolg. Vorige week in de mailbox: jobbeurs in Ninove op donderdagmiddag. Niets te verliezen - buiten wat kilometers en de parkeermeter. Ik was niet alleen, verre van. Alle leeftijden, alle kleuren. Toch de indrukwekkend geïnteresseerd te zijn. En ja, de aanwezige bedrijven/organisaties wekten interesse, mochten uitleg geven. Ook ik polste hier en daar naar een 'bediendefunctie', maar men was eigenlijk op zoek naar 'arbeiders', niet naar iemand die een administratieve functie zocht. Pech dus.

Was het dus allemaal negatief? Nee. Ik heb wat info genoteerd, wat websites meegegraaid, enkele tips - waarvan ik de meeste al via outplacement gekregen had - in mijn 'koppeke' gestoken. Dus ik ben niet totaal ontgoocheld buitengegaan, ik heb wel de bevestiging gekregen dat het voor mij aartsmoeilijk zal worden opnieuw aan de slag te geraken - ik heb nu eenmaal niet het arbeidersprofiel. Maar ik geef zeker en vast niet op. Integendeel, ik zal blijven solliciteren, blijven proberen. En wie weet....

Weet u welke dag het vandaag is? Buiten donderdag? Het is vandaag 'Dag tegen kanker'.

Op deze blog wil ik iedereen die zelf of in zijn omgeving met kanker geconfronteerd wordt/werd een hart onder de riem steken. En dat zijn heel veel mensen. Helaas. Ik denk dat iedereen wel iemand kent die met de K-ziekte geconfronteerd is of was. Ja, de wetenschap maakt vorderingen, elke dag opnieuw. Ja, sommige kankers zijn al te genezen, helaas niet allemaal. Maar dat genezen gaat ook niet zonder slag of stoot. Chemotherapie, bestralingen,.... Afzien. Fysiek en mentaal. Dat laatste ook voor de mensen die heel dicht bij de patiënt staan.

Even een persoonlijk verhaal. Augustus 1996: trots ouders gaan melden dat ze opnieuw opa en oma gingen worden: hun jongste zoon werd papa. Mijn vader reageerde raar, vond ik, verdween plots uit de woonkamer. 's Anderendaags telefoontje, dat hij op jaarlijkse controle naar de dokter moest. De allereerste keer dat ik daarvan hoorde. Raar. Maar wat later werd het duidelijk: hij had kanker. Daar zit je dan, tussen vreugde en verdriet. Mijn ouders woonden in Hasselt, ik in Erembodegem. Tuurlijk probeerde ik in de mate van het mogelijke op bezoek te gaan, wellicht volgens sommigen te weinig. Ik had mijn werk, een zwangere echtgenote, het basketbal waar ik een jeugdploeg trainde en coachte.... Terugblikkend: ik had meer moeten gaan, maar je kan de klok niet terugdraaien. Maart '97: dochter wordt geboren. Nooit vergeet ik dat beeld van dat dutske liggend op de buik van mijn vader, in zijn gloriejaren een kolos van ver boven de 100 kilo voor 1 meter 92, toen.... Eind april is papa gestorven, hij ruste in vrede. Nog steeds ben ik overtuigd dat hij gevochten heeft tot hij dat kleinkind van zijn jongste spruit gezien, gevoeld had. Dat hij daarmee zijn directe omgeving - lees vooral mijn moeder, gelukkig nog steeds levend en wel - soms tot wanhoop dreef, besefte ik pas achteraf. Sorry ma, dat ik er toen te weinig was.

Dit voorbeeld gewoon maar om te zeggen dat omgaan met kanker voor niemand gemakkelijk is. Zeker niet voor de patiënt, maar ook niet voor zijn omgeving. En dat ik dus heel veel respect heb voor mensen die er dagelijks mee geconfronteerd worden, zien hoe hun vader, moeder, vriend(in), helaas soms ook kind vechten tegen de ziekte. Nog meer respect voor de patiënten die al die behandelingen moeten ondergaan, in de hoop dat... En tenslotte voor dokters en verpleegkundig personeel: chapeau dat jullie toch steeds proberen om levens te redden, te rekken, zo aangenaam mogelijk te maken.

Vandaag is het dus 'Dag tegen kanker'. Voor sommigen onder ons gewoon een dag zoals een ander. Voor anderen is het elke dag een 'dag tegen kanker'.

Gerard Cox zong het jaren geleden al: "'t Is weer voorbij die mooie zomer". Herfst is het. Kil, nat, koud en in de Ardennen al de eerste sneeuw. Grrr en brrrr.

Deze morgen bericht op Facebook van Paul Teughels, in een vroeger leven fotograaf bij HLN en nu wonende in Vielsalm - tja hij heeft er zelf voor gekozen. De eerste sneeuwvlokjes vielen er. Poedersneeuw dat wel, maar sneeuw. Ik vol ongeloof, maar het bleek echt te zijn. De zomer - en we mochten dit jaar toch niet klagen - is definitief voorbij. Snif.

Herfst. Ik haat dat seizoen eigenlijk. Sommige mensen vinden het prachtig dat de kleur van de bladeren van groen verandert in rood, geel naar bruin vooraleer ze vallen. Ik niet echt. Het is het definitief begin van de korte dagen en lange nachten, (en binnenkort dan ook nog eens de uurverandering...). Van korte grijze dagen, donkere dagen. Van kilte, van doorweekte kleren. De voorbode van - nog erger - de winter. En als er nu al sneeuw begint te dwarrelen....

Het wordt een strenge winter, zeggen 'ervaringsdeskundigen' aan de toog. Want er zijn veel eikels en beukennootjes. En we hebben eigenlijk al twee jaar geen winter gehad, lees weinig straffe vriesdagen en/of sneeuw. Van mij mag het dit keer van hetzelfde laken een pak zijn, ik ben niet zo happig op die kou en die witte 'pret'. Die kelk laat ik liever aan mij voorbijgaan.

Waren we al maar voorbij nieuwjaar, de eindejaarsfeesten achter de rug. Dan lengen de dagen opnieuw, stilletjes aan. Dan is het aftellen naar de lente(zon). Ik kijk er al naar uit. Om dan in de zomer te kunnen klagen dat het deze keer toch echt wel te warm is.

Zoals voorspeld, zoals verwacht, zoals gehoopt. België staat nummer 1 op de FIFA-ranking, is dus - op papier - het beste voetballand ter wereld. Maar dat is bijzaak. Dat Nederland niet naar het EK mag, dat is pas leuk.

In november 1985 versperden de Rode Duivels - nog altijd wreed bedankt Georges Grun - Oranje de weg naar het WK '86 in Mexico, waar België uiteindelijk vierde eindigde. Toen was er in ons landje al het nodige leedvermaak, dat helaas snel verstomde. Ja, het was het 'matennaaiertje' nog op het WK '98 in Frankrijk - weet u nog Lorenzo Staelens die de Hollandse spits Patrick Kluivert een rode kaart aansmeerde door wat 'toneel' - maar eigenlijk hinkte ons voetballand al stevig achter onze Noorderburen aan. Op EK's was Oranje steeds van de partij - België kon zich jaren niet plaatsen - en op WK's mocht het Oranjelegioen doorgaans ook wat langer blijven.

Maar dat is nu voorbij, verleden tijd. Eat your heart out, vermaledijde Hollanders. Vermijd volgende zomer met jullie sleurhutten Frankrijk, want jullie hebben daar vanaf juni niets meer te zoeken. Probeer je niet te vermommen met een Jupilermutsje of -sjaal, verf uw oranje t-shirt niet rood: we herkennen jullie toch meteen. Hoe? Door die caravan, door het urenlang nippen van hetzelfde biertje - jullie noemen Heineken toch bier.... - door jullie luidruchtigheid en door jullie betweterigheid. Het is nu aan ons, Belgen - toch raar dat we plots weer allemaal Belgen zijn, niet langer Vlaming, Brusselaar of Waal - om de wereld (allé toch Europa) te verbazen met de capaciteiten van onze voetballende Duivels.

Een beetje in tegenspraak met wat ik gisteren schreef, geloof ik - zeker als we aanvallend acteren zoals tegen Israël gisteren, verdedigend moet de focus wel een hele match blijven - dat de Rode Duivels - met wat geluk bij de loting (waar is die konijnenpoot?) - het ver kan schoppen op het EK. Met 24 beginnen ze eraan, na de eerste ronde vallen er slechts 8 af. Dat moet toch haalbaar zijn. En dan kan er veel, met, zoals gezegd, wat geluk. We gaan ons dus niet blindstaren op de resultaten van de komende oefenmatchen - bondscoach Wilmots kan, mag en moet daarin experimenteren met andere jongens, dingen uitproberen - en als we straks niet langer nummer 1 zijn op de FIFA-ranking, so what? Nee, met een goed uitgebalanceerde groep naar het basiskamp in Bordeaux trekken en dan met de techniek die er al in de groep zit, de vriendschap die er onderling heerst en vooral een onverdroten inzet heel voetbalminnend Europa verbazen.

Laat ons in juni voor één keer met de branie van de Hollanders in Frankrijk op het voetbalveld stappen. En dan.... Europees kampioen. Het zou toch mooi zijn, niet? Laat ons toch eens dromen.

Straks Israël onder de voet lopen en België staat nummer 1 op de FIFA-ranking. Waw. Meteen wordt er - door sommigen - al luidop gedroomd over een Europese titel in Frankrijk....

Marco Borsato zong het al enkele jaren geleden: 'De meeste dromen zijn bedrog....' En ik wil nu echt niet de pessimist uithangen, maar dromen van winst op het EK 2016 in Frankrijk???

Akkoord, er loopt een fantastische Belgische voetballichting rond in de diverse Europese competities - van Rusland over Italië en Turkije tot Engeland. Vele voetbalnaties zijn jaloers op 'onze' Duivels. Stuk voor stuk kunnen ze tegen een bal trappen, een tegenstander in de wind zetten, een tegenaanval afbreken of - de keepers - een bal uit de doelmond ranselen. Technisch gezien zeker de beste generatie die ik ooit bezig zag. Mentaal, heb ik mijn twijfels.

Even terug in de tijd - en ja ik heb het (voor tv) meegemaakt. EK 1980, finale tegen West-Duitsland. Een wonder dat 'we' erbij waren, een groter mirakel dat 'onze Duivels' de finale haalden in Italië. Niet op techniek, maar op wilskracht, eendracht, vechten voor elkaar. Helaas was er toen ene Horst Hrubesch die ons het opperste geluk ontnam. 1982, WK in Spanje. Openigsmatch tegen titelverdediger Argentinië. Ik hoor het (de betreurde) Rik De Saedeleer nog roepen: 'Daar is em, daar is em.' Perfecte pass van Frankie Vercauteren, Erwin Vandenbergh op de juiste plaats: België won. Helaas kwam er geen groter gevolg aan deze knalprestatie. Het (heel fel) tegenvallende EK 1984 in Frankrijk vergeten we liefst, de barragematchen tegen de 'Hollanders' en het WK in Mexico (1986) zelf daarentegen.... Vierde werd deze dwergstaat en heel België in rep en roer, in feeststemming. Niet met technisch begaafde topvoetballers, maar vooral door een ijzersterke groepsgeest.

En net over die groepsgeest nu heb ik mijn twijfels. Ja, ze komen allemaal graag naar de nationale ploeg voor de interlands. Ja, ze zijn, naar eigen zeggen, allemaal vrienden. En ja, ze geloven in hun kansen. Laat ik dus stoppen met pessimistisch te zijn en De Bruyne, Hazard en co steunen in hun dromen: Europees kampioen worden. En voor mij mag dat zeker met Wilmots als bondscoach - ook al is de (bijna) hele Belgische pers tegen hem. Al mag het Kampfschwein nog tactisch enkele extra voetballessen gaan volgen.

Toch mooi hoe politici hun daden (sic) kunnen verwoorden. Neem nu onze premier Charles Michel vandaag in de Kamer. We zouden hem nog gaan geloven.

'Nog nooit heeft een Belgische regering zoveel inkomsten gehaald uit kapitaal als deze. We zijn op goede weg en zullen deze koers aanhouden.' Kort samengevat wat de premier (en zijn regering) ons wil doen geloven. U en ik zien het dagelijks in onze portemonnee, op ons loonbriefje. Ja toch? Maar er is licht aan het einde van de tunnel. Nog een belastingske hier en een belastingske daar, maar binnen een paar jaar gaan we allemaal meer verdienen, meer overhouden van ons brutoloon. De bedrijven zullen ons landje niet meer ontvluchten omdat ze te veel belastingen moeten betalen, integendeel er gaan meer jobs komen. Voor jong en oud. Laat ons meteen allemaal op de tafels gaan dansen....

Ik heb respect voor Charles Michel. In Vlaanderen zouden we willen dat elke Waal zo goed Nederlands zou praten - vice versa is een ander probleem. Michel heeft zijn nek uitgestoken, als leider van een Waalse partij als enige durven meestappen in een - laten we eerlijk wezen - anti-PS-regering (en een klein beetje tegen de SP.A). Als Waals politiek boegbeeld mee in het N-VA-verhaal willen gaan, 'slaafje' zijn van goeroe Bart De Wever en de vermaledijde Vlaams nationalisten. Maar hij houdt stand, onze Charles. Het zal in de genen zitten, want ook vader Louis Michel was politiek - zowel nationaal als internationaal - meer dan onderlegd.

Deze Belgische regering is dus op goede weg, dixit 'onze' Charles. Op straat hoor je echter meer en meer gemor. Maar dat is dus blijkbaar alleen van 'links' of 'groen' gepeupel, als ik sommige reacties uit de meerderheid hoor of lees. 'Och tegen de volgende verkiezingen zijn de mensen al die inspanningen vergeten, dan zien ze wat we verwezenlijkt hebben', zo klinkt het.

Sorry heren en dames politici, 'het volk' kijkt niet jaren vooruit, het ziet wat er nu in zijn portefeuille zit, het ondervindt welke lasten we nu moeten betalen, kortom het probeert nu te overleven - en als het even zou kunnen (mogen?) nog wat sparen ook. Later op pensioen? Veel gemor, maar we leggen er ons uiteindelijk bij neer. Tot we horen dat kamerleden al op 55 (!!) 'op rust' mogen - en dan spreek ik ook nog niet over de bedragen die de heren en dames gaan opstrijken. Subsidies voor bepaalde bedrijven? Ja, waarom niet - als er daadwerkelijk werkgelegenheid gecreëerd wordt (in ons land !). Indexsprong? Grrr, maar het is maar één keertje... Maar in kamer en senaat, in de diverse parlementaire commissies, in de provincie- en gemeenteraden, de deelparlementen: daar hoor je niets van zelf inleveren - geen enkele 'kleur' oppert het zelf maar.

Maar doe gerust voort heren en dames politici, de volgende keer dat het gepeupel naar het stemhokje moet gaan, zal het alles al weer vergeten zijn, zal het weer blindelings jullie beloften geloven. Allez, dat hopen en denken jullie toch.

Joepie, onze Belgische regering heeft het gevonden. Extra belastingen op frisdrank. Het gat in de begroting gaat onmiddellijk gedicht worden. Ja toch? (On)zintijd, noem ik dat.

Akkoord (sic), de begroting van ons landje rammelt aan alle kanten. Miljoenen te kort links, miljarden rechts... en dat moet allemaal rechtgetrokken worden. Vooral toch omdat 'Europa' dat wil, nee eist. Hoe het komt dat 'we' zo diep in de schulden zitten? Het zal niet aan u en mij, de gewone burger, gelegen hebben. Nee, de gewone man (vrouw) in de straat weet dat als ze maar 100 euro hebben, ze maar (maximaal) 100 euro kan uitgeven. Dat hebben we geleerd van onze (groot)ouders, toen nog in Belgische franken. Maar in de politiek bestaan er blijkbaar andere boekhoudkundige regels. (Zou het daarom zijn dat ik destijds mijn studies 'Handelswetenschappen' niet afgemaakt heb?)

Dus het ei van Columbus uit de Brusselse Wetstraat. Extra taksen op frisdrank - naast tabak, alcohol, diesel, .... Minister van Volksgezondheid Maggie De Block noemde het deze middag in het nieuws op Radio 1 nog maar het begin... Want we leven met zijn allen te ongezond, nemen teveel suiker, andere zoetstoffen, vetten, zouten tot ons. Dat kan allemaal nog extra belast worden. In de (heel nabije) toekomst.

Zijt nu eerlijk. Als je in onze buurlanden (of zelfs verder daarbuiten) een foto toont van Maggie De Block en zegt dat ze de Belgische minister van Volksgezondheid is... je gezelschap ligt plat van het lachen. Ja, Maggie is (huis)dokter. Haar overgewicht - en ik wil ze echt niet uitlachen, want ik heb heeeeeeeeeeeeel veel respect voor de politica De Block - zit wellicht in de genen, of is te wijten aan een (schildklier)probleem. Maar zo iemand moet dan de rest van ons landje komen vertellen dat we ongezond leven, dat wat extra taks op de frisdrank van u en mij eigenlijk goed voor ons is. Dat die extraatjes richting 'Vadertje Staat' nog kunnen groeien, want dat we toch beter water zouden drinken - tot ook dat belast kan worden.... Horen we plots op het radionieuws dat ook onze (te zoete of te zoute) koekjes, broodjes en ik weet niet meer wat allemaal, ook wel eens op de regeringstafel kunnen passeren om voor wat extra inkomsten te zorgen.

Vele landgenoten hebben al het gevoel dat we in een 'gevangenis' leven, dat we enkel mogen ja-knikken en braaf luisteren naar wat er ons wordt opgelegd van regeringswege. Nu gaan ze ons dus ook nog op 'water en (droog) brood' zetten!

75 zou hij vandaag geworden zijn, als hij op 8 december 1980 in Central Park New York niet zou neergeschoten zijn. Rust in vrede, John Lennon.

The Beatles of The Rolling Stones, ik heb nooit een keuze kunnen maken. Het ene nummer van de ene vond ik beter dan dat ene van de andere, en omgekeerd. Ook al ben ik zelf pas geboren in de jaren zestig, ik heb die muziek altijd kunnen smaken, en nog  altijd. Zo ben ik in de zomer van 2014 nog naar de wei van Werchter getrokken met mijn dochter - toen 17 - om Mick Jagger en co (voor het eerst) aan het werk te zien. En echt, zowel papa als dochter hebben genoten. "Zijn die echt al 70, papa?" "Ja, meisje, echt waar." Helaas heb ik The Beatles nooit live gezien, wegens gesplit eind jaren 60, begin 70. Maar hun muziek blijft me bij, vooral via verzamelcd's - net als die van de Stones trouwens...

John Lennon, Paul McCartney, Ringo Starr en George Harrison - kortom The Beatles - hebben de muziekwereld veranderd, zijn een voorbeeld geweest voor talrijke groepen. Ze waren een voorbeeld voor de jeugd, die in opstand kwam tegen het toenmalig establishment. Haardracht, kleding, woordkeuze, seks, zelfs drugs.... Beatles en co hebben mee de wereld veranderd, hoe je het ook draait of keert. In de jaren '60 hebben veel ouders hun hart vastgehouden, waren er velen ongerust over de toenmalige 'jeugd van tegenwoordig'. Maar over het algemeen is die jeugd goed terecht gekomen hoor.

75 jaar geleden werd John Lennon dus geboren. Helaas loopt hij al 35 jaar niet meer op deze aardkloot rond. Kunnen we al die jaren niet meer van nieuwe muzikale ideeën van de man uit Liverpool genieten. Spijtig.

Als er ergens een hiernamaals is, als er ergens een hemel is waar al die overleden muzikanten nu samenzitten, dan zou ik daar later ook graag naar toe gaan. Stel u voor Bach, Mozart, Strauss en zo componeren, Lennon, Elvis, John Denver, Kurt Cobain, Jim Morrison en co passen aan, schrijven teksten en allen samen zorgen ze dagen aan een stuk voor een jamsessie, nooit ter wereld ooit gehoord. Dat moet toch de max zijn....

Brussel kleurde gisteren weer vakbondrood, -groen en -blauw. Helaas ook wat anarchistisch zwart. Op straat kwamen ze tegen de 'niet-sociale' maatregelen van de regering(en). Tijd voor wat (on)zin dus.

Met honderdduizend waren ze, toch volgens de organisatoren. De politiediensten telden maar tot 81.000. Soit. Boos waren ze. Het moet veranderen, klonk het. Ze zullen doorgaan tot de regering bijstuurt. Het wordt een hete herfst, beloofden ze. En de centrumrechtse regeringspartijen keken er naar en.... lachten er eigenlijk eens mee. "We gaan ons toch niet laten beïnvloeden door één procent van de bevolking." "Tegen 2019 zijn er geen betogers meer." (Omdat er nu enkele duizenden minder waren dan vorig jaar). Nee, de regering Michel is overtuigd dat ze op de goede weg zit en zal niets veranderen aan het beleid. "Er zijn al meer jobs, we geven de bedrijven zuurstof zodat er nog meer jobs kunnen komen. Dus we zijn goed bezig." Zo klinkt het kort samengevat.

Ben ik gelukkig omdat we met zijn allen langer (zullen) moeten werken? Nee. Vind ik de indexsprong logisch? Nee. Is de btw-aanpassing voor elektriciteit - terug van 6 naar 21 procent - leuk? Bijlange niet. Moesten er maatregelen komen om bedrijven 'zuurstof' te geven zodat er meer jobs gecreëerd kunnen worden? Ja. Of het de juiste - en enig juiste - beslissingen zijn, dat is een ander verhaal.

Een eerlijke taxshift, het geld halen waar het zit. Dat vragen de vakbonden en de oppositiepartijen. Wie kan het daar niet mee eens zijn? Dus laten we beginnen bij de politici en de vakbondsleiders zelf. ABVV-voorman Rudy De Leeuw heeft - naar eigen zeggen - zo een 4.800 netto per maand. Veel van 'zijn' leden moeten daar al wat langer (en harder) voor werken. Nu is hij ook nog eens leider van een overkoepelend Europese vakbeweging. Onbezoldigd weliswaar - maar onkostennota's zullen wel betaald worden. Parlementsleden worden ook meer dan deftig vergoed voor hun al dan niet aanwezigheid in het halfrond van de kamer, hebben daarnaast ook nog - akkoord sommige onbezoldigd (sic) - mandaten in intercommunales, bedrijven, enz. Verkozenen des volks hebben ook een gunstigere pensioenregeling dan u en ik, ze mogen zelf al op 55 'op rust'....

Dus het geld halen waar het zit. Elk parlementslid stort nu meteen de helft van zijn wedde terug aan de staatskas, de vakbondsleiders volgen gedwee dat voorbeeld. Samen pompen ze die - ik ben overtuigd - miljoenen euro's in de economie, zodat u en ik ook wat extra euro's op onze bankrekening krijgen. Dat vind ik nu eens een goede taxschift, dat onze politici daar nog niet aan gedacht hebben?

Ik zei toch dat het tijd was voor wat (on)zin.

Kleine meisjes worden groot. Namiddag legt dochter haar autorijexamen af. Duimen maar.

Eerst deze voormiddag nog één of andere cursus in Leuven en dan 'eventjes' naar Aalst. In de hoop dat de nationale betoging het treinverkeer niet in de war stuurt. Maar dat zal wel niet. De NMBS legt zelfs extra treinen in voor de boze medemens. En namiddag dus de eerste grote test....

Zondag nog eens gaan rijden. Je was rustig, zeker van jezelf. Je reed, in mijn ogen, goed, zonder fouten. Onthou dat voor straks en alles komt goed. Je aan de toegestane snelheid houden - normaal geen probleem - en de voorrangen in het oog houden - je hebt immers soms van die kleine zijstraatjes die toch voorrang van rechts hebben. Maar dat weet je. Laat je niet afleiden omdat er straks ook achteraan iemand zit, je examinator. Laat je niet afleiden als er één of andere 'idioot' te kort achter je komt rijden. Jaag je niet op als je in de file geraak - dagelijkse kost in Aalst en omgeving, haast niet te vermijden. Och, wat zit ik hier 'goede' raad te geven, het loopt wel los.

Toch nog eens herhalen: blijf rustig, rij zelfzeker - maar ook niet té. Ik zal dat vanop afstand ook proberen doen: rustig blijven. En duimen. Wie duimt er namiddag (iets na 14 uur) mee?

Een welgemeend dank u wel aan de Belgische politiediensten. Heeft een schrijver eens geen inspiratie voor zijn blog, dan krijgt hij plots twee mooie voorzetten. Met dank aan het 'blauw op straat'.

Brussel vandaag. De Turkse president Erdogan is op staatsbezoek en terwijl meneer zijn plichtplegingen volbrengt, wil mevrouw wel eens gaan winkelen. Op de Avenue Louise natuurlijk. Oesje, heel gevaarlijk, er moest maar eens.... Dus voor en achter madam Erdogans wagen de nodige bewaking, bodyguards en Brusselse politie. Dat het verkeer meteen in de soep draait, dat de gewone man/vrouw niet op bureau, werk geraakt? Pff, wie trekt zich dat nu aan. Madam zal misschien wel de nodige Turkse lira's laten rollen hebben, maar ook de handelaar op de Louiselaan was er niet echt gelukkig mee. De gewone, vaste klant bleef weg, kon er niet geraken.

Een kleine 20 km naar het oosten, Leuven. Een gevangene moest voor de onderzoeksrechter verschijnen en toen de politie hem terug naar hun voertuig wou begeleiden, rukte hij zich los en zette het op een lopen. "In blauw trainingspak en handboeien aan de voorzijde." En plots was hij verdwenen. "We zagen hem niet meer...." Helikopter de lucht in, politie op elke straathoek (sic), maar meneer was weg.

Tuurlijk meteen grote spot op Facebook. Ook ik moest (groen) lachen. En dan een reactie van een agente - zo liet ze het toch uitschijnen: "Jullie weten niet wat we elke dag meemaken, zo lang Brussel geen extra geld voor ons heeft, zal dit blijven gebeuren." Wablieft? Ook al mogen jullie meer willen verdienen - dat wil iedereen toch?, misschien wel terecht - dan is het nog jullie eerste taak om uw job te doen. En is dat die dag een gevangene bewaken, escorteren naar en van de rechtbank, dan moet je dat doen. Heb je een dag de opdracht om boetes aan foutparkeerders, roodlichtrijders of andere verkeersdelictplegers uit te delen, doen jullie het ook. En dan nog meestal met een grijnslach.

Nee, goede punten hebben de 'mensen in het blauw' vandaag niet gescoord in Brussel en Leuven, daarbuiten evenmin. De eersten omdat ze niet anders konden/mochten, de tweeden omdat ze faalden. Ja toch?

Op kantoor, trein en café zal er vandaag druk gepalaverd zijn over het voetbal van gisteren, zondag. Het hoongelach was zeker niet weg te denken. De zogenaamde grote drie in het Belgisch voetbal gingen immers nog maar eens met de billen bloot. Steken onder water, van blauw-zwart naar paars-wit en terug. Het is schering en inslag. Lachen met iemand anders zijn miserie, groen lachen.

AA Gent - de landskampioen - overspeelde (overspoelde?) rivaal Club Brugge. 4-1, de zoveelste opdoffer voor de mannen uit het Jan Breydelstadion. En de blauw-zwarte aanhang kon er niet meer mee lachen, ook niet groen. Antwoorden wilden de supporters, reactie op het veld, inzet en ga zo maar door. Zelfs 'god' Michel Preud'homme werd in vraag gesteld, moest op het matje. Toch bij de supporters, het bestuur staat nog altijd achter hem. (Oei gevaarlijk, het zou niet de eerste keer zijn dat een trainer bedankt wordt ondanks het feit dat het bestuur achter hem stond....)

Over naar Brussel. Drie penalties, alle drie gestopt door een 'keepertje', dat na jaren Italië in Mechelen mag komen uitbollen (sorry JF Gillet dat ik nu wat kleinerend over je schrijf, chapeau voor je prestatie). En in de slotseconde nog de gelijkmaker slikken op een inworp, die door een verdediger - niet zijn eerste fout(je) - met de borst tegen de netten geduwd werd. De paars-witte aanhang kon er niet mee lachen, zelfs niet groen, eiste uitleg, vroeg verbetering, enz...

Ondertussen lachen ze in Gent wel. De resultaten van de Gantoise mogen gezien worden, drie spelers zijn komend weekend Rode Duivel. Europees laten de mannen van Hein Vanhaezebrouck zien dat ze kunnen voetballen, de ervaring op dat niveau ontbreekt echter nog om betere resultaten te boeken. Maar tot op heden zijn ze zeker niet 'afgegaan' op dat hoogste voetbaltoneel. Ook in Oostende - stilaan Coucke-city - brede glimlachen. KVO staat na 10 speeldagen, na éénderde van de normale competitie, op kop. En niet onverdiend. Het 'weireldploegske' van de zakenman mag dromen - al werd het in de beker wel door een tweedeklasser uitgeschakeld.

In mijn inleiding had ik het over de zogenaamde grote drie (alfabetisch): Anderlecht, Club Brugge en Standard. Laatstgenoemde de club van mijn hart, nog altijd. Al ben ik blij dat ik niet meer in Limburg woon, want dan zou ik vandaag nog wat extra 'steken' moeten incasseren. Op Sclessin hebben ze de trainer al gewisseld, bij (godbetert) STVV een andere gehaald. Resultaat: 0 (sorry één puntje). Tuurlijk kan Yannick Ferrera niet toveren, van los zand plots een stevig kasteel bouwen. Maar voorlaatste staan in de Belgische Mickey Mousecompetitie.... Raar maar waar, de anders zo vurige Rouchefan lijkt te berusten, rustig te wachten op betere tijden. En groen lachen als een 'afdankertje' als De Camargo nu bij Genk mee het schone weer maakt.

Dit weekend in Het Laatste Nieuws, een - volgens mij goed geschreven - verhaal van een draagmoeder, Laura (fictieve naam), 41 jaar. En na het lezen had ik er maar één woord voor. Respect.

Ik wil geen discussie starten over het feit of homokoppels wel dan niet een kind mogen adopteren of krijgen via draagmoederschap. Voor mij is maar één ding van tel: dat een kind liefhebbend wordt opgevoed. En dan doet de geaardheid van de ouder(s) er niets toe. Met deze tekst wil ik enkel mijn respect tonen voor Laura, al moeder van twee tienerdochters.

Op vraag van haar zus, bevriend met het koppel, was ze bereid - ook al omdat ze nog eens een zwangerschap wou meemaken - om draagmoeder te zijn. Negen maanden lang droeg ze dus 'een kind van (voor) een ander' in haar buik, heel die tijd onderging/voelde ze wat een andere zwangere vrouw zou ondergaan/voelen. En dan werd het jongetje geboren. Tegen de planning in - uit gewoonte wellicht - werd het kind op haar buik gelegd. Eventjes maar. En dan werd het moeilijk. Voor Laura, en voor de wensouders. Ik kan mij voorstellen dat er traantjes gevloeid zijn - ook al zouden dat bij de vaders enkel roodomrande ogen geweest zijn. Maar ok, het jongetje was niet voor Laura.

En daar vertelt ze in de krant openlijk over. Dat ze het toch moeilijk had met dat afstaan. Maar dat dat nu eenmaal de afspraak was. Dat ze zich even een slechte vrouw, moeder voelde. Maar dat ze toch wist dat de ouders het allerbeste voorhadden met 'haar' jongetje. Dat ze nog contact zou mogen houden, dat ze 'haar' zoon nog zou zien.

Eerlijk, na het - in één ruk - uitlezen van het artikel had ik ook roodomrande ogen. En had ik maar één woord over voor Laura: respect. En veel geluk gewenst natuurlijk voor haar, de ouders en het jongetje.

Je wordt beschouwd als de machtigste man ter wereld - al zal (onder meer) de Russische president Poetin daar wel anders over denken. Maar in eigen land, in de Verenigde Staten van Amerika dus, kan je de wapenlobby geen halt toeroepen. Arme president Obama.

Deze week Oregon, binnenkort? Man trekt gewapend een schoolgebouw binnen en zorgt voor een bloedbad. Niet de eerste keer dat zoiets gebeurt in Amerika, wellicht ook niet de laatste keer. President Obama mag dan keer op keer zijn afschuw uiten, net als de media en de gewone man in de straat, veranderen doet er niets. Want het staat in de grondwet dat iedereen recht heeft op een wapen (om zich te verdedigen....). Uitspraken als 'de enige manier om een slecht persoon met een wapen te stoppen is een goed persoon met een wapen' zijn schering en inslag. Gewoon ingeburgerd. In de ene staat al feller dan in de andere. En zo kan jan en alleman zonder problemen legaal aan één of meerdere vuurwapens geraken. Dat er dan ook personen met een 'mentaal' probleem gewapend rondlopen, tja de risico's van het vak zeker?

Evenveel, of zelfs meer, wapens dan mensen in de VS. Slik. Zo een 30.000 doden jaarlijks door vuurwapens. Slik. Als het geen 'gek' is die in school tekeer gaat, dan haalt het onze media niet eens. Tenzij een politieagent een brave - volgens de familie dan toch - burger neerschiet omdat hij dacht dat die man gewapend was. En als die agent dan blank is en het slachtoffer gekleurd, komt een hele gemeenschap op straat om te protesteren - tot daar nog aan toe - of voor rellen te zorgen. En dan haalt het ook onze nieuwsuitzendingen. En eist de politiek en het Witte Huis een ernstig onderzoek, betreurt president Obama nog maar eens het gebeuren, en gaat het leven gewoon verder.... Tot de volgende schietpartij.

President Obama deed weer eens een oproep om die wapenwet te herzien. Om toch strengere normen in te voeren. Maar hij weet dat zijn oproep in dovemansoren zal vallen. De wapenlobby is te machtig in de VS, heeft te veel invloed op de politiek. Bij de Democraten, maar vooral bij de Republikeinen. En 2016 is een verkiezingsjaar. Dus Obama kan zich nu al voorbereiden op een nieuwe speech vol afschuw. Arme president.

Door omstandigheden buiten mijn wil heb ik veel tijd, ook om televisie te kijken. En als sportfanaat kom je dan wel eens op Eurosport terecht. Waar gisterennamiddag schansspringen, de zomertoer, te zien was!!!

Ik ben een sportliefhebber en probeer zo veel mogelijk uitzendingen mee te pikken, soms tot grote ergernis van mijn vriendin. (Europees) Voetbal - wat was dat gisterenavond bij Anderlecht en Club Brugge? - en wielerklassiekers probeer ik zeker te zien, auto- en motorsport kan ik smaken, net als atletiek (de grotere meetings of competities toch). Een basket- of volleybalmatch - proficiat Yellow Tigers, wat een inzet en vechtlust - sla ik ook niet af. Zelfs snooker en darts durf ik opzetten - als vriendin al slaapt.... Maar gisterenmiddag dus schansspringen. Met landing op (kunst)gras.

Schansspringen doet me denken aan mijn jeugd, nieuwjaarsdag. Tijdens het middageten het concert vanuit Wenen - Radetzky Mars en co - en daarna een manche van het Vier Schansentornooi, ik dacht uit het Duitse Garmisch-Partenkirchen. Boven witte dennentoppen zweefden de atleten naar beneden om zo ver mogelijk te landen. Op sneeuw. Natuurlijk. Duizenden stonden beneden dik ingeduffeld de kou te verbijten om toch maar niets van het spektakel te missen, misschien zelfs stiekem hopend op een val - foei het slechte komt weer even in mij boven.

Maar nu bestaat er dus ook een zomertoer voor deze sporters. Raar maar waar. Onder een stralend zonnetje zweven ze door de lucht om op (kunst)gras te landen. Sportief en fysiek zal dit zeker niet minderwaardig zijn aan het (echte) wintergebeuren, qua sfeer - ook al weerklinken de koebellen ook nu - vind ik het toch maar niets. Schansspringen en sneeuw gaan voor mij nu eenmaal samen.

Elke keer weer vragen we ons af als er nog maar eens een gezinsdrama de media haalt: waarom? Hoe is het zo ver kunnen komen? Waren er dan echt geen signalen? Helaas blijkt dan - te laat - dat die er wel waren, maar dat er niet ingegrepen werd. Waarom?

Deze week, een moeder probeerde haar tweelingdochters van 14 te vermoorden. Gruwel. Onbegrijpelijk voor ieder weldenkend mens. Ja toch? Blijkt dat de vader zowel familierechter - tijdens de echtscheidingszaak - als de lokale politie - recentelijk - op de labiele toestand van zijn ex-vrouw wees. Vader vreesde voor (het welzijn van) zijn kinderen. "Oké meneer, we noteren dat." Maar de kinderen worden toch toegekend aan de moeder - zoals meestal, zo niet altijd - en de politie vond zijn verhaal 'te vaag'.... Blijkt dat zelf de 'nanny', de oppas dus, er niet gerust in was en de kinderen vroeg hun deur op slot te doen als ze gingen slapen. Helaas was de 'nanny' er die avond niet... Blijkt dat de grootvader van de kinderen de geldkraan van de moeder had dichtgedraaid, omdat ze er 'te fel op los leefde'. Dat laatste was blijkbaar de fatale klik....

Het is niet de eerste - en ik vrees ook niet de laatste - keer dat we over dergelijke gezinsdrama's bericht worden. Vader die kinderen al jaren slaat, tot de fatale dag. Vriend die baby zijn gehuil niet meer kan horen, tot... Man die vrouw fysiek en/of psychisch mishandelt, tot.... We krijgen het te vaak, veel te vaak, te lezen en te horen. En even vaak blijkt achteraf dat er signalen waren, dat bevoegde instanties op de hoogte gesteld werden door familie, school, buren, .... En helaas blijkt dan dat er met al die signalen, al die informatie, NIETS gedaan werd. "Te vaag.", "Die kinderen vallen gewoon veel, vandaar die blauwe plekken.", "Wat er tussen de muren gebeurt, moet daar blijven.", "Het zal wel allemaal niet zo erg zijn.", en ga zo maar door. Het ergste, het schandaligste: "Zo lang er niets ernstig (sic) gebeurd is, kunnen we niets doen."

Leren ze het dan nooit, al die bevoegde instanties? Familierechters, politie, scholen, dokters, ... Ja zelf u en ik? Want ook wij grijpen niet in bij een huishoudelijke ruzie bij de buren, ook wij knijpen een oogje dicht als een ouder zijn kind (naar onze mening) te streng straft of als een kind zijn ouders het bloed onder de nagels treitert - want dat gebeurt inderdaad ook.

Laten we met zijn allen afspreken dat we vanaf nu wel ingrijpen, wel reageren als we iets opmerken 'dat niet pluis is'. Laat politie en rechters vanaf nu wel elke - gestaafde - klacht, ongerustheid, vermoeden,.... onderzoeken. En laat ons dan hopen dat de kranten niet meer moeten volstaan met gezinsdrama's.

De Vlaamse regering wil de dieselwagens extra belasten. Maar niet de leasingauto's, want dat kan niet omdat Wallonië en Brussel niet mee willen doen. En Europa zal ook nog wel zijn zegje willen hebben. Schaf gewoon af, een stukje (on)zin dus.

Schaf gewoon die Vlaamse regering af, evenals de Brusselse en Waalse gewestregeringen. Ja, waarom niet de Belgische? Want als puntje bij paaltje komt, is het toch Europa dat beslist. Of het nu gaat over de opvang van asielzoekers/vluchtelingen of over milieuwetgeving - minister Schauvliege wil zelfs het Duitse VW voor de rechter brengen (haha) -  of..... Het Europese parlement in Brussel of Straatsburg - wat kost die regelmatige verhuis (ons) niet? -, de Europese Commissie of gewoon de regeringsleiders hebben het laatste woord, beslissen voor u en mij. Wil een bepaald land, laat staan een deelregering, de solotoer opgaan inzake één of andere materie, dan zal Big Brother Europa wel ingrijpen. Een belasting die volgens bepaalde Europese leiders niet strookt met 'de vrije handel'  (bv. wegentaks in Duitsland, Vlaanderen,... ), opbergen dat idee. Zich als land, regering niet aan bepaalde opgelegde normen houden: boete. En ga zo maar door.

Dus simpel: schaf al die (gewest)regeringen gewoon af, laat ze in het Europese parlement maar beslissen wat goed is voor u en mij. Want zij weten het toch beter. Het zou meteen een hele besparing zijn - geen Kamer, geen Senaat, geen Vlaams, Brussels of Waals parlement meer. Geen verkiezingen meer om de vijf jaar, geen (maandenlang) gehakketak over het vormen van nieuwe regeringen. Dat zou een hele slok op de financiële borrel schelen, denk ik. Dat er dan geen postjes meer kunnen uitgedeeld worden, nemen we er wel bij. Europa gaat ons niet in de kou laten staan, Europa zal wel zorgen voor andere werkgelegenheid. En niet alleen voor de heren en dames politici.

Wat onzin op tijd en stond moet kunnen, niet?

Elke stad in Vlaanderen heeft er wel eentje: een kankervlek die een buurt, een hele gemeenschap ontsiert. Zo is er in Aalst de Du Parc-site, vlak naast het stadspark.

Ooit een bloeiende bonneterie (breigoedfabriek), vooral bekend om zijn dameskousen. Eind jaren '90 verhuisde de productie naar Oost-Europa, op 1 januari 2001 ging het bedrijf failliet. Sindsdien staan de gebouwen te verkommeren, wordt de site gretig bezocht door krakers en andere 'ongewenste' personen. Geregeld moet de brandweer uitrukken om een brandje te blussen. Maar de gebouwen blijven overeind. Vlak naast het stadspark dus een leegstaand fabriek, overwoekerd door bomen en ander groen. Een echte stadskanker.

Aan de overzijde in de Erembodegemstraat worden de voorbereidingen getroffen voor de bouw van een nieuw sas op de Dender, even verderop - op de voormalige Schotte-terreinen (nog zo een vergane glorie van het Aalsters industrieel verleden) - komt een nieuwe sporthal. Dat kankergezwel wordt dus weggesneden. Oef. Maar de Du Parc-site?

Ja, de stad zou heel graag de gebouwen afbreken, maar... De curator ligt (nog) dwars, schijnt het. Jammer. Het zou een uitgelezen kans zijn om het stadspark wat uit te breiden - we willen toch allemaal meer groen - en om voldoende parking te voorzien voor de bezoekers aan park en stad. Want nu moet men parkeren op de Erembodegemstraat en riskeert men zijn wagen bekrast of geschonden terug te vinden omdat die straat nu eenmaal in zeer slechte staat verkeert, bussen en vrachtwagens naast het gewone fiets- en autoverkeer elkaar ternauwernood kunnen kruisen.

Dus stadsbestuur: verzamel al jullie moed, kom eindelijk tot een overeenkomst en smijt de boel plat!!! Voor het geplande woonproject langs de Dender - waar nu onder meer de Electrabelgebouwen leegstaan - zou het een extra troef zijn. Voor de parkbezoekers - ook tijdens de zomerse Parkconcerten - een verademing, want joepie parkeerplaats!

Zondag werd Peter Sagan wereldkampioen. Een jaar lang mag hij in de regenboogtrui koersen. Een mooie winnaar, echt waar. En met een boodschap, zo liet hij toch blijken.

Peter Sagan: je bent voor hem of tegen. Grapje - billenknijperij op een podium, wheelie, of iets anders - moet kunnen. Vindt hij. En voor mij mag het ook. Koersen kan de Slovaak ook. Nooit te beroerd om de wedstrijd te maken, om in de aanval te trekken en dan ook ruim zijn deel van het werk te doen. En tot frustratie van zijn hoofdsponsor stranden op een ereplaats. Op zijn eentje (zo goed als toch) de groene trui behalen in de voorbije Tour, maar zonder ritzege. Wel meer dan eens voluit in de aanval. In de Vuelta, de Ronde van Spanje dus, lukte het wel, die ritzege. Om daarna door één of andere motard van de weg te worden gereden en opgave. En gisteren, zondag, eindelijk die echt grote zege. En wat voor één: wereldkampioen wielrennen bij de profs. Zijn hoofdsponsor kon het naar eigen zeggen niet meemaken in Rusland, wegens niet op tv....

Maar heel het peloton gunde het Sagan wel. Eigenzinnig mannetje, maar nooit te beroerd om mee de koers te maken. Daarmee win je steun in het wielermilieu. Vandaar die high five van Tom Boonen na de koers, die gelukwensen van alle kanten. En ook van de journalisten kreeg hij lof, waardering. Terecht.

En dan achtte de Slovaak zijn moment gekomen. Dat hij hoopte dat er volgend jaar ook in Europa kan gekoerst worden op twee wielen, dat er een oplossing voor het vluchtelingenprobleem moet komen. Want dat onze wereld ten onder dreigt te gaan. Iedereen toonde meteen respect voor die woorden, iedereen vond het straf, moedig,.... Peter Sagan, een welgemeend proficiat voor uw wereldtitel. Ge zijt echt een grote coureur (en nog maar 25...). En dat je je bezorgdheid uit over de politieke toestand in Europa, met uitbreiding de wereld: chapeau. Spijtig genoeg gaan je welgemeende woorden misbruikt worden, door politiek links en rechts.... En dat verdien je niet.