Morgen is het weer zo ver: de eerste schooldag. Het moment voor politici om zich te profileren. Minister Crevits wil het 'zitten blijven' afschaffen, bij de N-VA willen ze weer meer herexamens, anderen staan meteen op hun achterste poten. En, raar maar waar, ik kan eigenlijk alle partijen begrijpen.

Laat ons eerlijk zijn, ook wij hebben in onze schooltijd periodes gehad dat we er 'onze voeten aanveegden', dat we tegen ons gedacht in de klas zaten, liever de leraar of lerares tot wanhoop dreven, dan ook maar een sikkepit kennis op te doen. Elke puber gaat door zo een tijd. Volgens mij komt dan pas de nuttigheid van een klassenraad op de proppen. Samen moeten de leraars toch kunnen inschatten of een scholier inderdaad een richting 'boven zijn mogelijkheden' volgt of dat hij door puberteitsinvloeden er een potje van gemaakt heeft.

Wat als een scholier door ongeval of ernstige ziekte - wat we niemand toewensen - of door liefdesverdriet - jaja tieners kennen dat ook - zijn studies (noodgedwongen of niet) op het achterplan schuift, verwaarloosd, enzovoort? Moet die dan voor de rest van zijn leven gestraft worden? Leraars en ander onderwijspersoneel (sociaal assistenten, psychologen, secretariaatsmedewerkers, zelf gewoon mensen die de opvang verzorgen), die (haast) dagelijks met de scholieren in contact komen, zouden dat moeten kunnen inschatten, denk ik, ze hebben een opleiding gehad. Dan kan er, in overleg met de ouders, beter besloten worden of de tiener in kwestie wel in de goede onderwijsrichting zit. Anderzijds zouden ouders ook moeten begrijpen dat hun kind niet altijd in staat is om hun stukgelopen dromen waar te maken - ik bedoel bijvoorbeeld als hij/zij geen talenknobbel heeft, blijf weg uit de talenrichtingen; is het een wiskundeleek, tja dan is het zo; heeft hij of zij twee linkerhanden (zoals ondergetekende) laat hem dan geen technische richting volgen.

Om een lang verhaal kort proberen te houden: mag je voor mij met een B-attest het jaar overdoen? Ja, na goed overleg tussen klassenraad, ouders en tiener; nee als duidelijk is dat de tiener echt 'verkeerd' zit. Mogen/moeten er meer herexamens zijn? Ja, in uitzonderlijke gevallen (ongeval, ziekte,....) of als de klassenraad overtuigd is dat de tiener 'een dipje' had en de richting echt wel aankan. 

Het zal er de taak van het onderwijs er niet makkelijker op maken, dat besef ik. Maar ik denk dat het een noodzakelijke denkoefening is voor iedereen die in dat wereldje zit. Want we mogen niet vergeten: in de tienerjaren wordt een grote (zo niet de grootste) basis gelegd voor het verdere leven. En wenst niet iedereen zijn kind het grootste geluk toe?