Kleine meisjes worden groot. 18 jaar en half geleden hield ik ze voor het eerst in mijn armen, nu staat ze op de drempel van de universiteit, de laatste stap naar de grote boze grotemensenwereld.

Nu is het echt loslaten, haar op haar eigen benen laten staan. De voorbije jaren heeft ze al bewezen daarin haar mannetje te kunnen staan, maar dat was nog bij mama thuis. Straks is het echt alleen, op kot. Dan is er niemand meer om haar handje vast te houden, zoals die eerste keer naar de kleuterklas. Zelf je planning maken, zelf zorgen dat je op tijd in de les bent, op tijd studeert, eet, slaapt,.... zonder dat er iemand over je schouder meekijkt. Je zult het moeten leren, gewoon worden. Maar je kan het, daarvan ben ik overtuigd.

Kleine meisjes worden groot. Jaren na de eerste stapjes, de eerste fietslessen. En plots was je weg, helemaal alleen op twee wielen, zonder het eerst echt te beseffen. En toen je merkte dat papa je niet meer vasthad, viel je. Om meteen weer op die fiets te kruipen en dolgelukkig rondjes te draaien aan de sporthal. Nu volgde je autorijlessen en om nog wat extra te oefenen, is daar de oude bak van papa, met die soms weerbarstige versnellingen. En met naast je een vader die zenuwachtiger is dan jezelf. Een maand nog, dan mag je dat rijexamen gaan afleggen. En je kan het, daarvan ben ik overtuigd.

Straks trek je naar Leuven, voor een 'bijlesweek', of hoe moet ik het noemen. Je weet dat je wat wiskundekennis te weinig hebt opgedaan in de humaniora en wilt dat snel inhalen. Eigen initiatief, chapeau. Je begint met de goede instelling aan je universitaire studies, hebt zelf doelbewust je richting gekozen en je maakt al plannen voor een eventuele latere doorstroming. De goede spirit. Ik wens je veel succes en ook al kijk ik niet meer zo intens over je schouder mee, ik zal vanop afstand duimen. Het ga je goed op de KUL.