Joepie, ik ben niet alleen. Eén op de vier werkzoekenden is 50-plus. Dat beurt me echt op (sic). Alhoewel, ik sta nog niet in die statistiek denk ik, want ik 'trek' nog niets.

Ruim acht maanden geleden, vlak voor de eindejaarsfeesten, kreeg ik het nieuws: na 28 jaar bedankt voor bewezen diensten. Reden: reorganisatie (lees: 'met uw anciënniteit een dure vogel'). Dat was slikken, serieus slikken. Maar ok, je wordt uitbetaald, je moet je opzegperiode niet uitdoen en (waw) je krijgt outplacement. En die mensen van outplacement doen hun best - waarvoor mijn dank - maar kunnen ook geen wonderen verrichten. Nee, ik moet zelf zoeken naar een nieuwe baan, en daarvoor krijg ik (nuttige) tips van hen.

Dus zelf mijn weg zoeken op de arbeidsmarkt, meer dan 30 jaar geleden dat ik nog solliciteerde. En dat doe ik, actief - al zijn er dagen dat de moed me even in de schoenen zinkt. Ongeveer 10 sollicitaties per maand verstuur ik, en, tot mijn verbazing, op de meeste krijg ik antwoord. Al is dat tot nu toe altijd negatief, ook al geven ze me soms toch een sprankeltje hoop: 'Op dag x houden we een gespreksronde, tegen dag y weet u of u erbij bent.' Dan droom ik, dan duim ik, dan hoop ik om toch minstens face-to-face mij te kunnen verdedigen, om te proberen te bewijzen dat ik wel degelijk de persoon ben die hun bedrijf, hun organisatie, hun vzw,.... van nut kan zijn. Helaas. Eén keer heb ik via Skype een interview gehad, met een Française in het Engels voor een bedrijf dat vanuit Lille (Rijsel dus) de Vlaamse markt op wou. Een leerrijke ervaring, maar helaas met uiteindelijk een negatief resultaat.

'Te weinig affiniteit met de jeugdwerking', 'Sociale media zijn uw ding niet', 'Te weinig webkennis', en ga zo maar door. Dat wordt op basis van een sollicitatiemail beslist. Ok, ik beken, ik zoek vooral naar een baan in de communicatiesector, ik heb immers niet voor niets meer dan de helft van mijn leven op een krantenredactie doorgebracht. Ik ben dus ook (voorlopig toch nog) een beetje kieskeurig. Maar ervaring is blijkbaar van geen tel meer. En tot op heden heeft geen enkel bedrijf, organisatie, vzw... me eens laten testen of ik inderdaad niet meekan met de 'nieuwe media' (mijn ex-werkgever trouwens ook niet....). Ik heb als tiener in de jaren 70 nog op telex gewerkt, de fax was nadien een wonderuitvinding, gevolgd door de eerste computers... Ik heb dus al een hele technologische evolutie meegemaakt en ik denk, mits een beetje opleiding, ook de huidige aan te kunnen. Maar als je geen kans krijgt....

Toen ik deze blog begon, enkele weken geleden, meldde ik al dat ik ook soms mijn frustraties zou posten. Wel dit is er dus duidelijk één. Maar ik geef de moed niet op, ik blijf reageren op jobadvertenties die ik krijg/vind via VDAB, Indeed, LinkedIn, StepStone, Monster, en noem maar op (zelfs van vrienden - dank u wel). Ik begrijp dat niet elke sollicitatie in een gesprek kan uitmonden, helaas. Toch hoop ik eerstdaags eens een echt sollicitatiegesprek te kunnen voeren, mijn kwaliteiten (en mijn minpunten) te berde brengen en zo een eerlijke kans te krijgen. Want laat dit duidelijk zijn: ik wil terug aan de slag, ik ben overtuigd dat ik nog echt nuttig kan zijn. Nu moet er nog een bedrijf, organisatie, vzw,...  dat ook vinden.