Met enkele duizenden waren ze gisteren in Brussel, te voet of met hun tractor. Om meer geld te vragen, nee te eisen, voor hun producten. De boeren zijn boos. Terecht? De geïnterviewde burger toonde blijkbaar toch al veel begrip.

"Een boer klaagt altijd", zo zei mijn moeder vroeger altijd. Te warm, te koud, te droog, te nat, steeds was er wel iets dat hun oogst ging verpesten. Maar nu is het anders, zeggen de landbouwers. Europa gijzelt hen. En door die Russische boycot kunnen onze fruittelers daar geen appelen of peren meer kwijt, worden Nederlandse bloemen aan de grens streng geconntroleerd. De prijs die er voor een liter melk betaald wordt of voor wat varkensvlees, daarvan kan de boer niet meer overleven. En dan is er nog de 'stikstofwet'. Te veel mest produceren in de buurt van een natuurgebied? Boerderijtje toe. De protestacties tegen die maatregel zagen de wielerliefhebbers tijdens elke op tv uitgezonden Vlaamse koers. Nee, de boeren klagen nu niet, ze zijn kwaad, woedend. En als Europa niet over de brug komt, gaan de acties harder worden. Beloven ze.

Meer geld dus voor hun melk, eieren, vlees, groenten, graan,... En de gewone burger heeft daar begrip voor. Ik ook. Iedereen heeft recht op loon naar werken, ook onze vriend de landbouwer. Maar wat gaan we straks met zijn allen doen? Vergelijken in welke supermarkt de melk, het vlees, het fruit,... het goedkoopst is. En of de boer daarmee genoeg brood op de plank krijgt, kan ons dan worst wezen.