deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
17-03-2013
Antwerp urban trail
na 4 weken niet kunnen lopen door ziekte en achillesperikelen, heb ik me
in 2 weken klaargestoomd voor de urban trail in Antwerpen. Daar moest immers 12
km afgelegd worden, en mijn basisconditie is nu niet zo goed dat ik dat zomaar
even kan klaren.
De eerste week heb ik 3 maal gelopen 6,6 / 8,4 en dan vooral om
psychologische rede een 10,3 km op zondag. Als ik er 10 kon, zouden die laatste
2 er ook wel bijkunnen.
Omdat ik voelde dat ik de afstand op 1 week tijd toch wat fors
opgedreven had, heb ik de 2e week maar 2x durven lopen. 7,3 op dinsdag en 6,4
op donderdag. En dat moest het dan maar zijn!
Ik keek er naar uit, het leek me een mooie run, en niet echt een
wedstrijd. Samen met Petra zouden we er voor gaan.
Om 7.45u zouden we vertrekken. Het begon al goed, want ik was mijn
papier al vergeten om mijn nummer af te halen. Sorry Petra, terugkeren
...
Ter plaatse onze nummers afhalen, sportzak afgeven en naar de start.
Daar bleken we al vrij ver achteraan te staan! Het startschot werd gegeven om 9.30u
en pas om 9.58u konden wij vertrekken. Gelukkig is de tijdsregistratie met een
chip. De trechter die de organisatie ingebouwd had deed dus goed zijn werk. Met
mondjesmaat werden de deelnemers het parkoers opgestuurd.
Het was een zalig ontspannen loop. Ik had het gevoel dat iedereen
rustiger liep dan op andere stratenlopen.
Het eerste gebouw waar we door moesten was de stadsfeestzaal .. zou mijn
gps uitvallen? Ja natuurlijk! Gelukkig had ik ook mijn footpod meegenomen.
Petra en ik wilden ons immers niet vergaloperen en een gelijkmatig tempo lopen.
De blauwtorentunnel was het 2e obstakel op onze route. Benden stonden
heuse doedelzakspelers. Ze hadden de warme tunnel opgezocht, blijkbaar mochten
hun blote benen geen kou krijgen onder hun rokjes
Na de tunnel liepen we over de Unescobrug het park in. Mooi zicht al die
lopers over die slingerende paadjes!
Het centraal station werd onze volgende halte. Wel even opletten! De
natte vloer was glad! En toen we buiten kwamen waanden we ons even echte veldrijders
toen we over een brug moesten lopen!
Ondertussen waren we een dikke 5 km ver en kwam de eerste water
bevoorrading.
Voor we het "park spoor noord" konden inlopen, moest een
nieuwe hindernis genomen worden. Een trap waar iedereen over moest, weer een
flessenhals dus. Daar hebben we wel een 5 tal minuten moeten aanschuiven eer we
de trappen op konden. Nadien deed het even pijn om terug op gang te komen.
Gelukkig was het een paar tientallen meters bergaf en waren we vlug terug in
ons tempo.
Een soort markthal waar enkele gasten breakdancing bezig waren was het
volgende onderkomen. Verder liep het langs de haven (het eilandje) naar het
Felix pakhuis.
Over het hof van Liere op naar de 10 km en de volgende bevoorrading.
Verder langs de Vlaaikensgang naar het stadhuis. Daar was het weer
aanschuiven. Te voet naar boven, naar het "schoon verdiep" om het
hele traject door het stadhuis weer te voet af te leggen. Met dank aan de
collega-lopers die vrijwillig gids waren en uitleg gaven over de schilderijen
Na het stadhuis volgde nog het vleeshuis om dan via het Steen naar de
finish te lopen.
De 12 km zaten er op voor je het wist. Mooie omloop, volledig
verkeersvrij. Heel goed georganiseerd en zeker voor herhaling vatbaar. Zelfs de
weergoden waren ons gunstig gezind.
Enige minpuntje was het lange wachten voor je je sportzak terug had.
Tegen dan was je volledig afgekoeld. Maar het lekkere ontbijt dat we nog kregen
maakte dan weer veel goed.
Gemiddelde looptempo was ongeveer 9.3 km/u. Een tempo waar ik best
tevreden mee ben, gezien de korte voorbereiding, en dat voelde ik na 10 km toch
wel.
Op de polar gemiddelde tempo 8,5 km/ maar dat komt door de wachttijden
aan trappen en in het stadhuis.
Eindtijd 1u17' ook weer met de wachttijden erbij. Dus ik ben best
tevreden.
Even terugkeren naar het weekend van 1 - 2 en 3 februari ... weekendje Bouillon met de kloddejoggers.
Omdat ik 2 weken later jarig zou zijn, en omdat alle joggers daar toch samen waren, ging ik trakteren De hapjes en de cava mocht natuurlijk niet ontbreken. En daar kwam toen de uitnodiging van Dirk Rombout ... zaterdag 23 februari zou een wijnavond plaatsvinden. Iedereen MOEST aanwezig zijn, want de mensen die de avond gaven kwamen uit Amerika en alle plaatsen moesten volzet zijn. Of ik het niet raar vond dat er weinig reacties kwamen en iedereen stil was ? Nee ! Ik heb ook niets gezegd toen, want ik moest eerst thuis bekijken of er niets anders op de kalender stond. En ik dacht dat dat voor iedereen zo was.
De wijnavond werd dus op de kalender gezet, en daar bleef het bij. Tot ik op 13 februari (verjaardag van Tim) ziek thuiskwam van het werk. Griep, virus, nierontseking ... de dokter wist het niet zeker. Feit was dat ik plat lag en al tot en met 22 febr. thuis moest blijven.
Ik drink heel graag een glaasje wijn, maar met een lichaam vol dafalgan smaakt dat niet echt. Dus ging er een mailtje naar de "organisator" met de mededeling dat we niet kwamen wegens ziekte. Nee ... ik heb niets gemerkt van de paniek die dit mailtje veroorzaakte !!
Ondertussen werden er rond mij allerlei plannen gesmeed. Of ik het niet raar vond dat ze aandrongen dat ik donderdag naar de sauna ging, want die ontspanning zou mij deugd doen. Ik had het nodig om te herstellen! Nee! Want het deed idd deugd en ik voelde me daarna weer energieker! Ze hadden gelijk. En natuurlijk moest ik thuis weg want er moesten boodschappen gedaan worden en voorbereidingen genomen worden.
Nee ik heb er niets van gemerkt dat Dirk een namiddag verlof genomen heeft. Ik sliep veel en als je niet werkt zijn alle dagen gelijk en let je niet echt op de tijd.
Nee ik heb er niets van gemerkt dat de zaterdag dat ik thuis zat iedereen ineens weg was. Iedereen had een aannemelijke uitleg. Waarom zou ik ze niet geloven. En ze kwamen idd thuis met de dingen die ze zogezegd moesten op halen. Dus ... wist ik veel dat er onderweg nog andere dingen opgehaald werden!
Nee ik vond het niet raar dat Tim die zaterdagavond een 400m ging lopen in Gent, dat Sofie chauffeur was en Ilse supporter ... dat gebeurt nog! En er zijn al zo weinig indoormeetings, dus waarom zou hij niet gaan?
Nee ik wist niet dat alles bij mijn ma weggestopt werd! Ik controleer haar huis niet!
En nee, ik wist niets af van stiekeme uitnodigingen die al in november verstuurd werden! Ik kreeg die van mij immers pas toen alles al achter de rug was!
Wat ik wel raar vond was dat Dirk, nadat ik gezegd had dat ik niet naar de wijnavond ging, plots begon aan te dringen om toch maar te gaan. Vooral omdat die geen wijn drinkt! Maar de kinderen waren die avond weg, en ok dan maar ... als jij echt wil gaan zal ik wel meegaan! Moe kwam ik thuis na mijn 1e werkdag. Mijn carpool-collega moest aanhoren dat ik helemaal geen zin had! Vlug gewoon andere kledij aangedaan (want ik had het koud) en weg, richting Overmere.
Wat de rest van de avond dan bracht was ongelooflijk! De deur van de zaal ging open en ik zag al mijn loopmaatjes in hun oranje loopshirt. Nee, toen had ik het nog niet door ... eerste gedachte ... oei ... moest ik mijn oranje t-shirt aandoen!! Ik wist dat niet!!
Maar toen DJ Eddy "happy birthday" uit de boxen liep knallen, viel de hele puzzel in elkaar!
Ik mocht samen met een zaal vol vrienden en familie mijn 50e verjaardag vieren. Muziek, lekkere hapjes, drankjes, verjaardagstaart met vuurwerk ... het was er allemaal!
En waar ik nu het meest van genoten heb? Van al die blije gezichten! Iedereen amuseerde zich kostelijk. En dat deed deugd. Eens alle zorgen achterlaten en genieten.
Ik vond het ongelooflijk hoe iedereen rond mij maandenlang kunnen zwijgen heeft! Zelfs aan mijn collega's met wie ik tot een uur voor aanvang nog aan het werk was, merkte ik niets. Ik die altijd gezegd had dat zoiets nooit zou lukken bij mij! Ik zou alles merken, signalen opvangen ... nee, niet dus!
Bedankt allemaal voor de heel fijne avond, de leuke attenties en de gezelligheid.
Bedankt aan de mensen van de catering! Het was heel lekker!
Bedankt vooral aan Dirk, Sofie, Ilse en Tim die er maanden mee bezig geweest zijn.
We waren dus gestopt bij de achillespees die vervelend deed en het aquajoggen. Samen met Sofie trok ik naar Dendermonde voor een uurtje "waterlopen". Eindelijk eens een sport waarbij ik haar kan volgen! 't was leuk, bij gebrek aan beter, maar 't zal toch nooit mijn lievelingssport worden hoor! Ik heb het altijd een noodzakelijk kwaad gevonden.
En dan kwam waar ik elke winter op hoopte ... sneeuw !!!
De loopschoenen moesten nu uit de kast! Mijn pees bleef braaf en op dinsdag 15/1 vertrok ik dus voor een zalig loopje. Ik wou 5 km, 't was zo zalig dat ik er 7,5 km van maakte. Donderdag deed ik dat nog eens over en op zondag terug, maar deze keer liep ik in de Gratiebossen. Gewoonweg schitterend!
De week erna verkoos ik op dinsdag de loopband voor een saaie 10 km om op donderdag weer naar de Gratiebossen te trekken.
7 km werden er 11,7 km ... ja dat komt ervan als je inwendige GPS je in de steek laat. Maar het landschap was prachtig!
Omdat het weekend erop de dooi zijn intrede deed en alles spekglad lag, ging ik weer eens iets anders uitproberen. Tim monteerde Dirk zijn koersfiets op de rollen en daar ging ik voor een uurtje op de "tacx" Ja, ook eens leuk ... als het maar niet te veel is!
De dag erop dan weer een dikke 5 km op de loopband, klaar om een nieuwe werkweek te beginnen.
Een korte werkweek, want op vrijdag vertrok ik samen met de kloddejoggers op weekend naar Bouillon. Het werd een weekend om in te kaderen. Een paar kernwoorden: aperitief, cava, lange wandeling, prachtig uitzicht, sauna, jacuzzi , wiezen en uno, Sven Nijs wereldkampioen, nog meer aperitieven, nog steeds sauna en jacuzzi, lopen, lekker eten en veel, heel veel lachen ... kortom zalig ontspannend onder vrienden.
Ik liep er 2 maal. Zaterdag en zondagmorgen telkens een dikke 5 km. Het was er echter niet plat, dus in vergelijking met ons "platte Zele" was dat niet slecht. Samen met de wandeling van 18 km en weinig slaap, was het mooi geweest.
En dat vond mijn achilles ook ... ze speelde weer op en zette me weer de hele week aan de kant. Pas de zondag erna terug een loopje gewaagd. 6,6 km op de loopband, kwestie van te kunnen stoppen moest het niet lukken. Maar het ging.
En ben ik nu terug aan het lopen ? Nee natuurlijk niet ... woensdag na het werk kreeg ik ineens bezoek van een vreemd virus ... en tot op heden is dat er nog. Eerst kreeg het de naam van griep, dan kon het nierontsteking zijn, om nu op het punt te zijn dat ik het eigenlijk niet weet. Wat ik wel weet, is dat het langs geen kanten lukt! Mijn zetel en een boek zijn mijn gezellen ...
2013 is ondertussen alweer even bezig. Alle wensen zijn uitgesproken en de laatste naalden van de kerstboom opgeveegd.
Sinds mijn vorig schrijven is het met het lopen de goeie richting uitgegaan. Elke week 4 trainingen kunnen afwerken, waarvan enkele van meer dan een uur. En dat alles zonder last in mijn knieën. Zalig. En toch blijft het uitkijken voor overmoed. Ik wou het oude jaar uitlopen en het nieuwe zo vlug mogelijk inlopen ...
Dat resulteerde in:
30 december 5,1 km als recuperatie in de intervaltraining van 2 dagen eerder (10,5 km)
31 december 6 km modderloop en gevecht tegen de wind in de Gratiebossen
1 januari na een korte nacht 10,2 km
3 januari terug 10 km aan een gemiddelde van net geen 10 km/u
Het gevoel was zalig! De benen voelden super. Lang geleden dat het zo vlot ging en zonder pijn. En ik hoopte dat door deze goeie start van het jaar de trend zou gezet zijn.
Maar de aandachtige lezer zal wel al gemerkt hebben dat ik in verleden tijd schrijf.
Inderdaad. Het is wat te veel geweest van het goeie. In al mijn enthousiasme heb ik me nog net ingeschreven voor de Antwerp Urban trail op 17 maart, en de volgende morgen stond ik op met pijn in mijn achillespees.
Wijselijk heb ik 4 dagen rust genomen en ben dinsdag dan terug voorzichtig gaan proberen. Heel moeizaam heb ik toen 6 km rondgemaakt. Om de volgende morgen te voelen dat het nog te vroeg was. Door het geforceerde lopen protesteerden toen ook mijn beide knieën. Telkens als ik moet rechtstaan, lijk ik een vrouw van 90 die terug in beweging moet komen. Gelukkig moet ik op het werk constant rondlopen.
Het mag dus echt niet zijn. Nu mijn knietjes beter zijn, is het achilles die zich moeit. Zou de film "Troy" van vorig weekend er voor iets tussen zitten? Feit is dat ik vandaag dus weer gedwongen rust heb. Ondertussen probeer ik er alles aan te doen, van Cyriax fricties over traumeelgel en traumeelpilletjes, langs het ijs en de stretchoefeningen, om de kinesiotape niet te vergeten!
Het is om even de moed te verliezen. Het ene is beter en het andere steekt alweer de kop op. Het mag echt niet zijn en 'k heb er zo veel zin in!
Morgen staat aquajoggen op het programma .. nee ... mijn nummer voor de Urban trail is niet te koop !!!!!!
De run & bike heeft toch wel een kleine tol geëist. Een 4-tal dagen voelde ik mijn knietje. De belasting was dan toch nog net iets te groot, maar 'k heb er geen spijt van. Het was leuk!
Vanaf donderdag heb ik dan de draad weer opgenomen met een rustige duurloop van een dikke 6 km. Ik blijf het nodig hebben om te voelen dat alles terug goed is. De schrik om nog eens gekwetst te raken blijft er in zitten. Het kraakbeen is wel "hersteld" en volgens de scan is alles ok, maar het blijven "opgelapte" knieën.
Op 6 december viel voor het eerst deze winter de langverwachte sneeuw! Ik keek al uit naar een heus sneeuwloopje. Het is zalig als eerste in een pak(je) sneeuw lopen. Elke ronde je voetstappen zien vermeerderen.Elke stap voelen kraken onder je schoenen. Bestaat er iets mooier?
Jammer genoeg bleef er tegen 's avonds alleen maar modder en water over. Maar niet getreurd, ook dat is leuk. De eerste ronde nog een beetje uitkijken waar je loopt, om daarna dwars door de plassen te pletsen. Modder tot in je oren. Het water in en uit je schoenen voelen lopen... 8,5 km zalig genieten. Na een 2-tal km was het wel even schrikken toen ik plots mijn voet verzwikte. Een volle ronde lopen twijfelen of ik al dan niet zou stoppen. Ik ben toch verder blijven lopen en na nog een 2 tal km ging de pijn over. Het was wel nog even bang afwachten wat de voet zou zeggen als ik later in de zetel zat. Of 's morgens uit mijn bed kroop ... maar het viel mee. Op het werk voelde ik het af en toe even, maar niets erg. Toch weer gewacht tot zondag om te lopen. Ik koos voor de loopband om de voet te testen en liep toen maar meteen 1u15' . Weer een hindernis genomen.
Vandaag was het dan eens zo'n dag dat je alles lijkt aan te kunnen. Af en toe zijn die er eens! Eerst het hele huis gekuist en de strijk weggewerkt om daarna de loopschoenen aan te trekken. Toch maar weer de loopband. Ik raak er aan bedorven. Met mijn MP3 in mijn oren heb ik een leuke training afgewerkt. Eerst opwarming en dan stelselmatig het tempo opdrijven tot 11 km/u. Terug naar beneden om dan te spelen met de hellingsgraad. Om de 2' een graad bij tot 5 % . In totaal heb ik een uurtje gelopen. Na een douchke, nog eten maken en opruimen om daarna in mijn zeteltje te ploffen. Mijn benen zijn er niet kwaad om!
Mijn benen zijn moe, maar het voelt zalig. Alleen lopers snappen dit ...!
Op 11 november werkte ik dus mijn 4e training van die week af. 4 trainingen, een eeuwigheid geleden ... en van die 4 was er dus een interval bij en 2 x een 10 km loop. Inderdaad, het ging goed en ik werd wat overmoedig dus. Mijn knieën zijn heel subtiel in hun signalen. Ze zwijgen in alle talen, tot het teveel is ... dan laten ze zich horen. Dan sta ik 's morgens op en dan zeggen ze ... "nee, jij gaat vandaag niet lopen. En misschien ga jij zelfs een paar dagen niet lopen!" En hoewel ik hun stem niet hoor, versta ik hen maar al tegoed!
Time to panic ! Want ik keek al 2 maand uit om samen met Ilse deel te nemen aan de Bike & Run in Berlare volgende zondag!
3 dagen dus niet lopen en woensdag voorzichtig proberen ... en ... het ging goed. Een rustig loopje van 7,5 km zonder pijn scherpte terug het vertrouwen dat we zouden kunnen deelnemen. Vrijdag en zaterdag dan maar weer gerust (wel gewerkt hé!) en hopen op een goeie dag zondag.
Inderdaad een goeie dag, fysiek gelukkige heel wat beter dan het weer! 's Nachts hoorde ik het hard regenen, ook de hele voormiddag bleven de hemelsluizen open!
Yes ... ik had er zin in!
Ik denk Ilse iets minder, maar toen het rond de middag stopte met regenen en de zon er zelfs even doorkwam, zag ze het ook weer helemaal zitten. Volgens haar volledig voor "de fun" ... en niet om "te winnen" zoals ze me verdacht te willen doen. Komaan zeg ... ik willen winnen! waar haalt ze het ;-)
Tim moest nog op het laatste moment een nieuwe partner zoeken omdat zijn maatje ziek werd, en dan trokken we richting Berlare. Gewapend met loopschoenen en MTB fietsen met crossbanden.
Als team "107" werden Ilse en ik ingeschreven voor de 8,5 km. In eerste instantie zouden we gaan voor de 17 km ... maar we hebben wijselijk beslist om de halve afstand te doen. Na afloop bleek dit ook de juiste beslissing te zijn. Het was meer dan zwaar genoeg. 'k Heb de hele avond hetzelfde gevoel gehad als vroeger na een veldloop! Hoesten en pijnlijke longen inbegrepen. De aandachtige lezer zal nu wel al doorhebben dat ik iets te diep gegaan ben ... Maar dat vind ik juist GENIETEN !
Om 13.30u ging ik als loper van start, samen met de 27 andere duo's. De fietsers stonden een "eindje" verder te wachten. De start was voor mij, ja hoe zou ik het zeggen ... net iets teveel van het goeie. Als een speer gingen de meeste lopers er vandoor. Wie regelmatig wedstrijden doet, weet dat je dus meegezogen wordt. En aangezien ik vroeger altijd mee vooraan startte ... ja ik moet geen tekening maken! Het "eindje verder" waar de fietsers stonden bleek zo'n 800 m te zijn. En geloof me, als je net iets te snel start en denkt dat de afstand net iets minder is ... dan is het afzien!
Het gras in het park en nadien de Finse piste waren ook niet bepaald licht beloopbaar.
Gelukkig had ik met ilse afgesproken dat ik onmiddellijk zou fietsen bij de wissel. Alhoewel, op een moment dat je blij bent dat je mag stoppen met lopen nog deftig op een fiets geraken en direct beginnen een loper inhalen is ook niet zo simpel We doken het veld in. Modder was daar onze nieuwe tegenstander. Tof!
Na ongeveer 22'07" zat onze 1e ronde er op. We hadden beiden ongeveer evenveel gelopen en gefietst. Stilletjesaan begon ik te bekomen van mijn start. Ja een diesel loopt zo vlug niet warm hé!
Vol goeie moed begonnen we aan de 2e ronde. Onderweg waren we het er over eens dat Tim (die de 17 km deed) ons niet mocht dubbelen! Heel toevallig kwam het zo uit dat de stukken die ik in de 1e ronde liep, nu voor Ilse waren. Dit was wel leuk meegenomen, zo hadden we beiden eigenlijk de volledige ronde gelopen.
De 2e ronde gaf weinig verval. Amper een handvol seconden meer hadden we daarvoor nodig. Uiteindelijk kwamen we na 44'30" over de finish en dit als 2e damesteam op de korte afstand.
En Tim ... die dubbelde ons ... dus wel !! Zo'n 400 m voor de aankomst kwam hij ons voorbij gesneld! Samen met Jelle, zijn compagnon moest hij nog 1 ronde afleggen. Amai die fietswissel! Vergeleken bij ons ... hum ... geen details! ;-) Laat ons zeggen dat hun fiets eigenlijk steeds dezelfde snelheid bleef houden ... Zij kwamen uiteindelijk als 5e aan in de lange wedstrijd.
Conclusie van de dag: Ben heel blij dat we het gedaan hebben. En ja, ben er best wel een beetje fier op. En vooral ... supergelukkig dat ik niets gevoeld heb in mijn knie. En ja, zo'n moeder-dochter-team is best wel leuk! Tof dat ze wou deelnemen met een "master"!
oktober was een maand die heel goed begon, halfweg minstens evengoed bleef, maar eindigde in mineur met ziekte.
Op 11 oktober was ik zelfs zo goed op dreef, dat ik na een uur lopen nog een half uur ging zwemmen . Sofie moest aquajoggen en dus ging ik nog even mee. Ik zwom 300 m op 30' ... nee da's nooit mijn favoriete sport geweest en zal het ook nooit worden! Nadien nog eventjes in de stoomcabine, dat was minstens even leuk
Met een maandtotaal van 87,9 km moest ik op 24 oktober stoppen en kon ik pas op 4 november terug lopen.
Keelpijn, hoofdpijn, geen stem, snuiten, hoesten, het hele arsenaal. Te goed om thuis te blijven, maar op het werk steeds tot het uiterste moeten gaan om de dag door te komen... en dus 's avonds als een "zak patatten" in de zetel ploffen! Weer eens bewezen, als je niet genoeg rust neemt, dat alles langer blijft hangen.
De loopschoenen moesten dus noodgedwongen aan de kant blijven en de conditie ging weer bergaf. Ik sta nog niet zo ver dat ik 1,5 week zonder lopen zomaar zonder schade kan opvangen.
4 nov dan terug voor het eerst gelopen. Ik verkoos de loopband omdat ik niet wist wat het zou geven en omdat ik nog niet zo'n goed gevoel had. Na 4 km was het meer dan genoeg geweest. Koud zweet en "flanellen benen" bewezen dat het nog niet het moment was om meer te gaan doen.
2 dagen later ging het dan al een stuk beter. Wel nog traag, maar al terug 7 km op de teller.
Nog 2 dagen later werden het er 10, om de dag erna al een interval training aan te vatten. 10 pisteronden met 2 x 100 m versnellen per ronde. Dank zij mijn loopmaatjes heb ik een mooie sterrenhemel gezien! Ze wilden me niet achterlaten (ik wist de weg nochtans!) en dus was het voor mij de hele tijd aanklampen. Maar nadien was ik natuurlijk heel blij dat ze het deden! Mercie maatjes !!!
En dat ik deze morgen geen last had van mijn knie maakte het alleen maar mooier
Ik durf het bijna niet uitspreken, maar mijn knie houdt zich goed, ondanks dat ik nu toch regelmatig tot 3 trainingen per week afwerk en me af en toe al eens waag aan wat interval. Toch blijf ik voorzichtig. We zijn nog steeds maar 2,5 jaar na de operatie .. dus nog lang niet de 4 jaar die ik vorige keer nodig had om te herstellen. Maar het voelt goed aan ...
dus morgen ... terug lopen .... mijn 4e training deze week ... als dat maar goed komt ;-)
Morgen is het ook 11 november ... Sint-Maarten komt in Zele op bezoek ... misschien toch eens proberen om vanavond mijn schoentje te zetten !! ;-)
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
