Afgelopen zondag trokken we richting Fallais. Hier stond de 8e manche van de Challenge Hesbignon op het programma. Het parcours van Fallais is één van de zwaardere uit deze Challenge. Het is veruit de langste wedstrijd, met vrij veel hoogtemeters en ook nog eens aardig wat onverharde meters die dienen verwerkt te worden. Neem daar nog de overvloedige regenval bij van de laatste weken, tja dan hadden we eigenlijk moeten weten dat we de "trail" schoenen hadden moeten aantrekken in plaats van de gewone Brooks :) Onze delegatie van de Speelhofrunners was weer vrij uitgebreid net zoals de overige Vlaamse lopers die steeds de weg weten te vinden naar het mooie Waalse landschap.

Ik had hier reeds enkele malen gelopen en mijn geheugen was nog net iets beter dan dat van Willy Cortleven, die zich niet al te veel meer herinnerde van zijn vorige passages hier. Ik friste zijn geheugen dan maar even op vlak voor de start, terwijl we genoten van het mooie uitzicht op het nabij gelegen kasteel. Ook Kempenaar Luc Lenaerts luisterde aandachtig naar de parcoursbeschrijving. En zo waren we even later klaar voor te starten met om en bij de 300 lopers die deze tocht zouden trotseren.

De eerste kilometers zijn trouwens de makkelijkste van het parcours. 3 km zo goed als vlak over de plaatselijke ravel. Ik haakte mijn wagonnetje aan bij Jules, maar hij gaf al snel aan dat het voor hem net iets te snel ging. Even voor me zag ik Willy lopen maar hij was al snel in strijd met Kris Govaerts en beiden liepen steeds verder van me weg. Hoe hun avontuur of duel afliep, daarvoor verwijs ik U graag naar Willy's  verslag op zijn website (www.groetum.be). De eerste 3 km's gingen dus vlot voorbij aan +- 4'35/km. Maar even na het bordje van kilometer 3 was de pret uit en werden we een eerste maal over een onverharde strook gestuurd. Een droge passage en goed beloopbaar, maar toch al voldoende om het tempo wat af te remmen !! En even later volgde de eerste stevige klim, 600 meter lang met stijgingspercentages tot 14 %. De trapfrequentie werd verlaagd en Richard stoomde langs me door. Wel wist ik hier Yves Hanquet bij te halen, een Waalse concurrent uit mijn categorie. Maar in de hieropvolgende lange afdaling, stormde deze laatste me al snel terug voorbij. Dalen zal nooit mijn specialiteit worden, maar zelfs Richard, nochtans een top daler, bleef hier in mijn spoor. Het lag er dan ook zeer gevaarlijk bij. Modder, diepe plassen, uitstekende stenen en wortels, het was zoeken naar het best beloopbare strookje en meestal was dit rechtdoor de diepe plassen, maar het tempo optrekken was in deze afdaling niet mogelijk. Eénmaal beneden rond kilometer 6.5 was ik zelfs blij dat we opnieuw mochten klimmen. Een kort pittig stuk tussenin, dat ik me niet meer kon herinneren uit mijn vorige passages. Maar nadat we even later over enkele smalle brugjes moesten lopen over de beekjes flakkerde mijn geheugen terug op en wist ik dat de 2e zware en langere klim eraan kwam, ditmaal in het bos. Toch geprobeerd om wat te genieten van het plaatselijke landschap en niet tot wandelen overgaan was de opdracht .... en dat lukte me ook. Ik passeerde hier opnieuw Yves die wel aan het wandelen ging en zou hem ditmaal voor blijven tot aan de finish. Na 9 km zaten de klimmeters (net geen 200) erop en hoopte ik het tempo opnieuw te kunnen optrekken. Maar de volgende onverharde strook, lag er opnieuw modderig en nat bij, zodat het opnieuw opletten was om niet uit te glijden. Ik wist hier wel nog enkele lopers bij te halen en sloot aan bij het groepje van Camille Motte. Maar net bij het aansluiten wachtte de steile afdaling over de kasseien, gevolgd door een moeilijke onverharde passage en de vogels waren opnieuw vliegen. Ik besloot nu geen risico's meer te nemen (wou zeker niet in de netels belanden) en probeerde aan een aanvaardbaar tempo de eindmeet te halen. Zo wist ik na 1u09'50 voor 13.55 km over de eindstreep te lopen onder het goedkeurend oog van o.a. Jos Biets.

Volgende wedstrijden : vrijdag 17 Juni, Estafetteloop te Landen en zondag 19 juni, Le Jogging RunEssence te Hermalle s Huy