Ik ben Patrick
Ik ben een man en woon in Schriek (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde militair..
Ik ben geboren op 21/01/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen en internet.
In mei 2012 nog 142kg, nu 85kg, en de joggingmicrobe heeft mij te pakken.
Verhaal van een 'nieuwe' jogger Ervaring van een beginnende loper geboren in 1960.
17-07-2016
Stratenloop in Weerde
I'm back. Zaterdag 16 juni, bijna 13 maanden na mijn laatste joggingwedstrijd, stond ik eindelijk terug aan de start van een wedstrijd, de Stratenloop in Weerde (bij Zemst).
Absoluut niet in conditie, 30 kg bijkomend gewicht en nog maar een tweetal maand terug aan het trainen (start-to-run), maar met de motivatie en de goesting zit het wel goed. Nooit gedacht dat ik ook nog de loopschoenen ging kunnen aantrekken.
De voorbije maanden waren een hel. De eerste twee maand leek het nog alsof ik snel terug zou kunnen komen maar de blessure evolueerde niet gunstig, integendeel zelfs. Na twee maand complete rust en ontelbare bezoekjes aan de kinesist was het zelfs zover gekomen dat ik nog met moeite kon stappen. Pijnloos wandelen zat er al helemaal niet meer in.
Hoog tijd dus voor een nieuwe opinie: andere sportarts en nieuwe scans toonden een beginnende heupartrose aan. Gevolg: inspuitingen met hyaluronzuur en aangepaste kiné-oefeningen. Deze heupproblemen zouden trouwens ook verergerd zijn door mijn hernia L5-S1. Door deze problemen nam ik een andere loophouding aan om het probleem te compenseren waardoor gans mijn rechterbeen op de duur verkrampt leek en er zelfs een achillespeesontsteking ontstond.
Uiteindelijk zou het dus een vol jaar duren vooraleer ik terug de loopschoenen mocht aantrekken en dan nog met een aantal voorwaarden: loophouding moet aangepast worden (hiellanding uit den boze), niet (of toch zo weinig mogelijk) lopen op verharde bodem, heel langzaam en rustig opbouwen zonder intensief te gaan.
Het moeilijkst is die loophouding: constant moet je er mee bezig zijn want anders verval je terug in je slechte houding.
Maar uiteindelijk, staan we hier dus aan de start in Weerde. Eén rondje van 3.5 km (voor de liefhebbers was er ook een wedstrijd over 2 en over 3 rondjes). De eerste twee kilometers op verharde ondergrond (asfalt), maar gelukkig een mooie grasstrook langs de weg die ik kon benutten, en de laatste 1.5 km in het bos (heel licht golvend). Op zich best wel een mooi rondje (die ik trouwens twee jaar terug ook al gelopen had). Als laatste vertrokken en als laatste aangekomen maar dit was niet het belangrijkste.
Uiteindelijk met een heel goed gevoel gelopen, nooit in het rood (zelfs niet het oranje) geweest en helemaal nergens last van.
Voor en na de wedstrijd verschillende oud-collega's kunnen begroeten en ook een aantal nieuwe mensen leren kennen. Een heel gezellig samenzijn en een nieuwe start.
Voorlopig zal ik mij houden aan maximaal een tweetal wedstrijden per maand en zien hoe ik de tussentijdse trainingen verteer.
Na 10 lange maanden revalidatie kan ik eindelijk terug de loopschoenen aantrekken. Door een hernia L5 - S1, samen met heupartrose, was het mij door overbelasting onmogelijk om nog te lopen. Na verschillende dokters, scans en zelfs inspuitingen blijkt er nu toch enige vooruitgang te zijn. De pijn in mijn rechterbeen, die zich vooral concentreerde rond de achillespees, is over.
Sinds een tweetal weken ben ik terug begonnen met een Start-to-Run, met dien verstande dat ik nooit nog heel zware loopoefeningen mag doen (rustige duurlopen zitten er wel nog in). Bovendien moet ik er ook opletten dat ik vermijd te landen op de hiel. Een aanpassing dus van mijn loophouding, wat helemaal niet evident is. Maar moeilijk zal ook wel gaan zeker ...
Na al die maanden van 'stilzitten', frustratie en een mentaal dipje, zijn er wel een hoop kilootjes bijgekomen ... uiteindelijk zoekt men toch troost in niet al te gezonde voeding.
Dus sinds een tweetal weken zijn we ook terug aan het diëten geslagen met de bedoeling die extra (30) kilo terug kwijt te geraken en binnen een 10-weken terug een 5 km te kunnen lopen.
Voorlopig geen wedstrijdverslagjes meer van mijnentwege. Sinds mijn deelname aan Herentals-Tielens zit ik namelijk stil met een achillespeesblessure. Na een scan blijkt het om een ontsteking te gaan. Initieel dacht ik van slechts een twee tot drie weken stil te liggen maar ondertussen loopt het dus al op tot vijf weken en ... er is momenteel geen beterschap zicht- of voelbaar. Drie maal per week bij de kinesist en dagelijks mijn oefeningen doen, brengt momenteel niet zoveel op ... Afwachten dus ...
De laatste wedstrijd van dit weekend
was ook de zwaarste en dit om verschillende redenen:
Derde wedstrijd op drie dagen
De langste van de drie: vrijdag 16
km, zaterdag 10 km, zondag 21 km
Het zwaarste parcours van de drie
Last van overbelasting van de
achillespees
Afspraak dus in Tielen tegen 12:00 uur
om gezamenlijk naar het station te wandelen om daar om 12:20 uur
allemaal de trein richting Herentals te nemen. Tien minuutjes later
aankomst in Herentals, een kwartiertje wandelen (of joggen) naar de
startplaats en dan om 13:00 uur start van de 14 km wedstrijd en 20
minuutjes later de start van de halve marathon, waarvoor ik mij had
aangemeld.
Er wordt gelopen van Herentals naar
Tielen door voornamelijk de bossen. Buiten de aanloopstrook van een
goede kilometer, de aankomststrook van een goede kilometer en één
strook tussenin van een goede kilometer is al de rest van het
parcours onverhard. Veel boswegen, veel zandwegen en heel veel
heuveltjes (sommige zelfs serieus pittig).
De kinesiologytape die op zaterdag in
Geel werd aangebracht, had duidelijk een positief effect want de
overbelaste achillespees bezorgde me voor de start echt geen last
meer (wat natuurlijk niet betekent dat de overbelasting verdwenen
is).
Met volle moed en een doel om er een
tempoloop tegen 5:40 min/km van te maken, begon ik er dan ook aan.
Vorig jaar had ik hier de 14 km gelopen tegen een gemiddelde van 5:55
min/km.
De eerste drie kilometer verliepen nog
volledig volgens plan. In kilometer vier zat dan de eerste serieuze
helling (op een zanderige strook) en het tempo viel hier toch wel
serieus terug. Bovendien recupereerde ik niet zo snel als gewoonlijk
van deze helling en ik besefte dan ook dat de conditie vandaag toch
niet meer zo goed was na de inspanningen van de voorbije dagen.
Tijdens de daaropvolgende afdaling misstapte ik me dan ook nog eens
met een pijnlijke scheut in mijn al zo met zorgen toebedeelde
rechtervoet. Nu was het helemaal over en uit met het voorziene
tempo. Zou ik deze wedstrijd nog wel kunnen uitlopen ?
Gelukkig trok de pijn geleidelijk wel
weg en kon ik dus mijn strijd verder zetten met een nieuw doel. Er
een extensieve duurloop van te maken. Maar naarmate de kilometers
vorderden, zakte ook mijn tempo (dramatisch). Sommige kilometers had
ik zelfs moeite om af te leggen in minder dan 7 minuten. Mijn
hartslag bleef dan wel in mijn LSD zone maar ik had niet de kracht om
te versnellen. Zowel mentaal als fysisch was het blijkbaar toch op.
De laatste kilometers was het dan ook
gewoon kwestie van te blijven lopen. Tijd, tempo, hartslag nog het
minste van mijn zorgen. Blijven lopen en de aankomst halen, dat was
nog het enige wat mij bezig hield.
Na een toch wel teleurstellende 2uur 20
minuten kon ik eindelijk onder de aankomstboog doorlopen. Gemiddeld
tempo: 6:44 min/km, gemiddelde hartslag 134 (juist binnen LSD zone).
Misschien de volgende dagen toch wel de
nodige rust nemen en volgend weekend een iets minder zwaar programma
afwerken dan wat nu gepland staat. Mijn marathonvoorbereiding begint
dus niet op een ideale basis maar eerst moet die achillespees
overbelasting aangepakt worden.
Dwars door Geel was nog een nieuweling
op mijn programma. Een echte typische stratenloop in het centrum van
een stad. Vertrekken en aankomen op de markt in Geel, voor één of
twee rondjes van 5,3 km.
Meer dan een duurloop mocht het voor
mij niet worden (voorbereiding marathon, weet je wel). De bedoeling
was dus om twee rondjes af te leggen in duurloopzone (hartslag
beneden 134). Bovendien had ik na Bevel een beetje last van de
achillespees (overbelasting). Het 100% stratenparcours is hiervoor
natuurlijk ook niet ideaal. Maar wat stond er daar op het
marktplein: een tentje waar je nadien massage kon krijgen en reclame
voor een kinesistenpraktijk in Beerzel (buurgemeente van Schriek).
Dus voor de start toch eens informeren hoe veilig het was om te lopen
met een overbelaste achillespees. De aanwezige kinesist stelde me
direct voor om een kinesiologie tape te leggen wat de pees zou
ontlasten. Verder raadde hij me aan om toch de nodige rust te nemen
en een paar spierversterkende oefeningen te doen.
Achteraan postgevat bij de start en
gedurende gans de wedstrijd zowat een tempo tussen 5:50 en 6:00
min/km. Enkel tijdens de laatste kilometer een paar versnellingen
ingebouwd. De hartslag bleef mooi onder controle waardoor ik deze
wedstrijd dus kon afsluiten binnen de vooropgestelde doelen. De tape
op de achillespees deed inderdaad 'wonderen' want de pijn was veel
minder voelbaar.
's Anderendaags (deze morgen dus,
terwijl ik dit schrijf) voelde de achillespees bijna normaal aan. Ik
had de tape dan ook gans de nacht laten zitten en zal deze ook straks
tijdens de wedstrijd Herentals-Tielen laten zitten. Deze avond dan
eens kijken hoe ik binnen mijn marathonschema toch de nodige
hersteltijd kan inbouwen.
Oh ja, toch nog iets over de
organisatie in Geel zelf: een goede organisatie dat wel, maar voor 7
Euro inschrijvingsgeld krijg je bij aankomst helaas niets (buiten een
bekertje water). OK, bij je borstnummer kreeg je een waardebon van
10 Euro voor SafeID. Maar hoeveel van de deelnemers zouden die echt
gebruiken ?
Nog 12 weken en we staan (hopelijk) gezond en fit aan de start van de IFF Marathon in Nieuwpoort om dan (ook weer hopelijk) in minder dan 4 uur aan de aankomst in Ieper te geraken. De voorbereiding hierop is dit weekend dus begonnen. Gezien ik graag wedstrijden loop en gezien ik de wedstrijdkilometers nodig heb om het record van de Berglopers te breken, blijf ik echter wel veel wedstrijden lopen. De meeste kon ik in mijn voorbereidingsschema inpassen als hetzij tempoloop, hetzij interval. Sommige zullen als LSD worden afgewerkt. De Vuelta van Bevel paste als tempoloop (marathontempo 5:40 min/km) hierin perfect. Bovendien dacht ik een volledig onverharde omloop onder de voeten geschoven te krijgen, dus dat was een extra pluspunt, maar ... helaas. Vorig jaar werd deze natuurloop nog gelopen van Herenthout over Bevel naar Berlaar. Een prachtige organisatie met een heel mooi (onverhard) parcours. Dit jaar had men echter gekozen voor lokale rondjes (1, 2 of 3 rondjes, resp. 5,4 km, 7.7 km of 10 mijl). Ik had mij ingeschreven voor 3 rondjes. Vertrek aan de sporthal in Bevel om daarna via een verharde strook openbare weg van 1,5 km tot aan de oevers van de Nete. Op de onverharde oever wordt er dan zo'n 2.5 km afgelegd om dan via een verharde weg van zo'n 500m naar een bosstrook(je) te lopen. Een paar honderd meter door het bos (smalle paadjes) om tenslotte via onverharde binnenwegen terug aan de sporthal uit te komen. In totaal dus ongeveer 2 km verharde weg en 3.4 km onverhard per ronde. Een mooi rondje, dat wel, maar toch helemaal niet te vergelijken met de natuurloop van vorig jaar. De organisatie van KTT daarentegen is en blijft tip top in orde. Helemaal niets op aan te merken (enkel jammer misschien dat er geen foto's genomen werden). Vertrokken aan marathontempo dus en naarmate de wedstrijd vorderde, voelde ik me beter en beter worden. Tijdens het laatste rondje moest ik mij continue inhouden om niet sneller te gaan lopen. Uiteindelijk gefinisht in een gemiddeld tempo van 5:35 min/km. Een eerste perfecte training dus.
Wezemaal is de thuisbasis van onze
teamcaptain, Karen Claes. Jaarlijks wordt er hier ook een zware
loopwedstrijd op en rond de Wijngaardberg georganiseerd. Natuurlijk
kunnen we daar niet wegblijven.
Ik had mij op voorhand ingeschreven
voor zowel de 3 km (2 rondjes in de dorpskern) als voor de 10 km
(eerst terug 2 rondjes in de dorpskern om daarna de onverharde paden
van de wijngaardberg op te zoeken).
Nog een jaarlijkse gewoonte in
Wezemaal: warm weer. Temperaturen van boven de 20°, veel zon en bij
momenten ook nog een strakke wind. Initieel zouden Karen en mezelf
voluit gaan op de 3 Km om zo onze PR te verbeteren maar gezien de
temperaturen, de kleine ongemakken (pijntjes) waarmee we beiden
sukkelen, beslisten we om er toch maar een relatief rustig loopje van
te maken. Ook de 10 km zouden we rustig aanpakken, tijdens de tweede
plaatselijke ronde vooraleer de Wijngaardberg op te gaan, even snel
Lucy oppikken (Karen woont dan ook langs het parcours) om zo samen
met de hond nog een 7-tal kilometer bergop bergaf te lopen.
Maar eerst dus de 3 km wedstrijd.
Helemaal achteraan vertrokken, de eerste 750m lichtjes bergop aan een
tempo van ongeveer 11 km/u (helemaal volgens plan dus) daarna
volgt een strookje licht bergaf en Karen begon het tempo op te
drijven. Dus ik maar volgen (op korte afstand). Tweede kilometer
afgelegd in 4:40 min (helemaal niet volgens plan dus). En ook de
derde kilometer zou aan dit tempo afgelegd worden. Aan de aankomst
waren we beiden verrast dat we, zonder echt 100% voluit te zijn
gegaan, toch een heel strak gemiddelde tempo haalden van bijna 13
km/u (Karen zelfs iets meer). Misschien hadden we toch beter gegaan
voor onze PR, maar dat zijn natuurlijk vijgen na pasen.
De 10 kilometer wedstrijd verliep dan
wel volgens plan. Hoogstwaarschijnlijk dankzij Lucy. Want zonder de
hond had Karen vast en zeker ook harder gelopen ik niet, want op
mijn bobijntje zat niet meer zoveel draad. Toch nog altijd een
gemiddelde van 10 km/u gehaald en heel tevreden daar mee. Zeker
gezien de verschrikkelijke warmte tussen de wijnstokken en de drie
zware beklimmingen die ons werden voorgeschoteld.
Na afloop kennis gemaakt met de lokale
douchegewoontes: gescheiden omkleedruimte maar douches in één en
dezelfde douchewagen waardoor mannen en vrouwen halfnaakt tussen
elkaar stonden. Hmm, maar best niet teveel reklame hierover maken
want anders komen er dubbel zoveel lopers af naar hier.
Na de douche had Karen ons bij haar
thuis uitgenodigd voor een drankje(s) en hapjes. Lekker nagenieten
bij een goed glas en een deugdoend stukje taart en hapjes. Bedankt
Karen, heel leuk en gezellig.
Derde wedstrijd uit het Herselts
Joggingcriterium. Dit keer een vlakke wedstrijd in Blauberg. De
omloop is ongeveer 50% verhard, een stuk grindweg, een stuk op gras,
een strook bosweg en ook nog een strook zandweg een beetje van
alles dus.
Keuze uit een 6 km wedstrijd (2 rondjes
van 3 km) of een 9,9 km (één klein rondje van 900m en 3 ronden van
3 km). Start van de 6 km om 19:15 uur en de 10 km om 20:00 uur.
Mooi de tijd dus om deel te nemen aan allebei de wedstrijden.
Blijkbaar trekt het Herstelts
Joggingcriterium dit jaar de hitte (en bijhorende onweersbuien aan)
want na vorige week in heel zwoel weer te moeten lopen (en donder en
bliksem) was het dit keer weer van dat. Temperaturen tot boven de
30° en een mogelijk aangekondigd onweer (dat gelukkig niet boven
Herselt zou losbarsten).
Bij de start was ik blijkbaar nog niet
goed wakker want terwijl ik dacht achteraan te staan, stond ik voor
de eerste lopers (daarom dat iedereen met zijn gezicht naar mij stond
dus). Toen ik dat besefte probeerde ik nog vlug iets naar achter te
gaan maar op dat moment klonk het startschot. Nog juist de reflex
mij om te draaien, helemaal naar de zijkant te springen en te
beginnen lopen. Juist op tijd om niet onder de voet gelopen te
worden van een aanstormende losgeslagen kudde.
Al van bij de eerste kilometers in de
eerste wedstrijd voelde ik dat het een zware dobber zou worden.
Iedereen klaagde over het zwoele weer en de benen protesteerden bij
elke poging tot tempoversnelling. Kwestie dus van rustig te blijven
en er een goede training van te maken.
Na de 6km wedstrijd een tiental minuten
herstellen om dan de start te nemen van de tweede wedstrijd. Dit
keer wel helemaal achteraan gestart met de bedoeling om het heel heel
rustig te houden. Al na het eerste korte rondje van 900m liep ik,
samen met Cindy, in laatste positie. De anders 'tragere' lopers
hadden dit keer blijkbaar allemaal voor de 6km wedstrijd gekozen want
zelfs met ons tempo van iets meer dan 10 km/u bleven we op de laatste
plaats hangen.
Bij aanvang van de laatste ronde
versnelde Cindy (zij wou een snelle laatste ronde lopen) en ik volgde
haar dan maar. Al vlug haalden we een loper in en deze probeerde bij
ons aan te pikken maar na een paar honderd meter zag hij het
nutteloze van zijn poging in. Tot mijn verbazing moest ik echter
iets verder Cindy ook laten gaan de benen wilden echt niet meer
mee.
Uiteindelijk zou ik nog één
bijkomende loper inhalen.
Na de wedstrijd nog een uurtje staan
nakeuvelen met de rest van het KC-Team en afspraken gemaakt voor de
thuiswedstrijd van Karen op zondag (Jeezekesloop in Wezemaal).
Derde wedstrijd van het weekend en
meteen ook de zwaarste: de Halve Marathon in Nijlen. Voor mij de
allereerste keer dat ik hier deelnam.
Start om 14 uur, samen met de lopers
van de 5 en 10 km. De omloop (rondjes van iets meer dan 5 km) is
volledig vlak en verhard. Via de openbare wegen, veel in open
vlaktes wordt vanuit het centrum in Nijlen rondjes afgewerkt.
Voor de start nog een paar collega
Berglopers tegen het lijf gelopen. Ideaal dus om een groepsfotootje
te maken.
Het was warm zondag. De zon scheen
voluit en het zou een zware dobber worden. Bovendien speelde de wind
in de open vlaktes ook nog een (negatieve) rol. Gelukkig was er
onderweg meer dan voldoende bevoorrading, hetzij opgezet door de
organisatie, hetzij door lokale bewoners.
De bedoeling was om er een tempoloopje
van te maken: iets rond mijn marathontempo (5:40 min/km) om zo in
iets minder dan 2 uur de aankomst te bereiken.
Op het einde van het eerste rondje
voelde ik dat het niet voor vandaag zou worden. De benen voelden
redelijk vermoeid aan door de inspanningen van de voorbije dagen maar
vast en zeker ook door de warmte. Bovendien had ik in de loop van de
voorbije nacht een paar keer het toilet mogen opzoeken (diarhee).
Dankzij een Immodium kon ik toch de start nemen maar een positieve
invloed op mijn conditie van de dag had dit duidelijk niet gehad.
De rest van de kilometers zou ik dan
ook afmalen (met zware benen) tegen een iets trager gemiddelde om na
2 uur en bijna 3 minuten de halve marathon vol te maken. Het kan
niet iedere dag prijs zijn hé.
De drukkende hitte overdag en het
onweer 's avond hadden 's anderendaags in Geel voor een warme
zomerdag gezorgd maar toch stukken minder warm dan de dag voordien.
Een goede 20°. Nu voor een loopwedstrijd was dit al meer dan
genoeg.
Ik had lang getwijfeld tussen de
Pallieterjogging in Lier of de Kermisjogging in Geel-Punt. Gezien ik
al tweemaal in Lier gelopen had, wou ik wel eens zien wat er dus in
Geel te beleven viel.
Hier was er keuze tussen een 5 km, 10
km, 15 km of 20 km wedstrijd. Allemaal samen starten voor
respectievelijk 1, 2 , 3 of 4 rondjes. Niets speciaals: een vlak en
snelle omloop, grotendeels verhard (openbare weg) met een tweetal
stukken van een paar honderd meter die men als onverhard zou kunnen
bestempelen. Een wedstrijd die start en aankomt in de dorpskern van
Geel-Punt waar vier kermisattracties zorgen voor de kermissfeer.
Verder veel lange rechte stukken tussen de velden.
Een beperkt aantal deelnemers ook, het
merendeel voor de 5 of 10 km (122 deelnemers aan de 5 km en 81 voor
de 10 km). Slechts enkelingen die zich wagen aan meer dan 2 rondjes
(voor de 15 km kwamen er 17 deelnemers opdagen en slechts 10 waagden
zich aan 4 rondjes). Ook ik had hier gekozen voor 2 rondjes want
helemaal geen zin om helemaal alleen te lopen na 10 km.
Ik zou er een tempoloop van maken aan
iets boven mijn (hopelijk) marathontempo. Als ik in september de
marathon in minder dan vier uur wil lopen dan moet ik een tempo van
5:40 min/km kunnen aanhouden. Tijd dus om dit tempo te trainen en
hopelijk uit te kunnen bouwen tot 42 km.
In Geel-Punt was ik van plan om de 10
km af te leggen tegen 5:30 min/km.
De organisatie zou men simpel kunnen
noemen, zonder negatief te willen zijn echter, want alles was prima
geregeld: slechts één toilet, manuele tijdsopname, geen goodie-bag
(enkel een glas water en een appel bij de aankomst), wel twee
waterbevoorradingen per ronde (wat met de warmte zeker welkom was).
Na de wedstrijden wel een aanwezigheidstombola waar ik echter niets
over kan zeggen gezien ik niet gebleven ben.
Zoals ik van plan was, heb ik ook
gelopen. Elk rondje in quasi hetzelfde tempo om uiteindelijk met een
gemiddelde van 11 km/u te eindigen. Mooie tempotraining dus, zeker
gezien het warme weer.
