Je kunt ook gaan kruwen zonder een visnet meet te nemen.
Na de geslaagde editie van vorig jaar ruilt wandelclub W.T.C. Nieuwpoort hun thuisbasis om deze tocht in te richten in hun buurgemeente Oostduinkerke. De start neemt men in feestzaal Witte Burg. Uit de keuze van 4 afstanden, kies ik voor de tocht van 27,8km. Eerst vertrekken we met zijn allen langs de achterkant van de kerk om even een bouwhindernis om te wandelen voordat we slingeren tot we belanden aan de ingang van natuurreservaat Doornpanne. Wij, alleen met de stappers van de 14km wandelen door het reservaat waar we ook grasduiners tegen komen. We trotseren het 1ste gedeelte van de Hoge Blekker(de hoogste duin van de kust), maar gaan helemaal niet naar de top. We dalen af om te wandelen richting de zee. Via de appartementsblokken in Koksijde-Bad gaat het naar het strand waar we deze volgen terug naar Oostduinkerke. Onderweg komen we vreemde dingen tegen, waaronder het kunstwerk van Beaufort 09 en zelfs een blauw konijn. We belanden na enkele straten terug in de starzaal die vandaag dient als rustpost. Na de rustpost wandelen we, zonder eerst afscheid te nemen van de kleinste afstand, nu aan de voorkant van de kerk(met zijn Jezusbeeld)of een straat te nemen die we enige tijd volgen. Via het loze vissertjespad wandelen we naast het Hannecartbos. De 14km gaat rechtdoor, de 21&de grootste afstand gaan het bos in. Eens uit het bos zijn we zo goed als in Nieuwpoort. We volgen de heeraangelegde Louispad, die bij elke inrichting van deze wandelclub deels word gedaan. Omdat het grote vakantie is, is de club genoodzaakt om hun vaste controlepost te verleggen. Dit hebben ze even verder gevonden, waar een plaatselijk cafeetje zijn deuren wil opendoen voor de wandelaars. Het is hier dat wij alleen een klein(van zon 3km)plaatselijk lusje doen. We zoeken de dijk op en gaan naar rechts om op de havengeul op te wandelen. Even verder gaat het naar rechts met een passage door het Mauritspark om terug te wandelen naar de rustpost. Samen met de andere afstand zoeken we weer de dijk op, maar gaat het nu naar links. Via de paardevissersweg gaat het gestaag bergop, voordat we de afdaling nemen tot het reservaat Ter Yde. We wandelen door het mulle zand tussen de fauna&flora om terug de wandelaars te begroeten van de 14km. We maken het bocht van 180° om eerst bergop te gaan waar we boven in de verte de zee kunnen zien. We gaan richting de zee, niet helemaal tot op het strand, maar volgen het voetwegeltje die ons brengt naar de zeedijk van Oostduinkerke. Waar de mensen genieten van oude visserslieden, en enkele kruwers(want vandaag vond hier ook het Vlaams kampioenschap kruwen plaats) die terug komen van de zee, gaat het linksaf aan het astridplein. Nu zijn we de laatste rechte lijn ingedoken en gaat het via de laan die Oostduinkerke-bad met Oostduinkerke-dorp verbind om de laatste meters af te leggen.
Nacht van Vlaanderen, Nacht van West-Vlaanderen, Zeg maar gewoon De Nacht .
Wat ben ik blij dat de bui die gisteren viel vandaag weg zal blijven, of het was extra zwaarder geweest op mijn 2de 100km in 2 weken tijd. Ik neem het openbaar vervoer om mij te verplaatsen naar Torhout voor mijn 3de deelname van de Nacht van West-Vlaanderen. In de sporthal haalt iedereen zijn borstnummer en/of controlekaart. Ik heb een nummer gekregen dat gemakkelijk te onthouden is nl. 5050. Om 20.15u kropen we in het zog van de lopers van de 10km en wandelden tussen 2 hagen van supporters over de Burg naar De markt. De brede Ruddevoordestraat leidde ons het Brugse Ommeland in. Een muziekgroepje en de startstempel wachtten ons op aan de ingang van het diocesaan centrum Virgo Fidelis, waar de schitterende dreven van het wandelbos ons de 1ste natuurstroken bezorgden, om over te gaan in het Groenhovebos. Enkele meters verder waar we gratis peperkoek kregen lieten we de 10km achter en stapten het plaisierbos in. Een smal paadje tussen de varens zorgden ervoor dat het tempo even zakte. Langs enkele straten, met passage door het girodomein kwamen we aan in Veldegem waar we krachten konden opdoen met een banaan en een bekertje water. De wandelaars van de 42km komen hier straks nog eens terug, wij niet want we eindigen via andere wegen, maar dat is nog veraf. We wandelen het natuurdomein doeveren in waar onderweg even de benen moeten heffen om de houten bruggetjes te trotseren. Aan het einde van het natuurstrookje stond het bevoorradingsteam te wachten om ons bij te tanken met de nodige suikers van een bekertje cola&een suikerwafel. We dwarste een brede baan en zochten een brede natuurstrook langs de snelweg op afscheid te nemen van de 42km. Ondertussen kwamen de fluovestjes&zaklampen tevoorschijn. De sliert van op en neer dansende lichtjes werd gevormd, wat de mooiste momenten beleefd van De Nacht. We klauterden de A17over en kozen voor een lange kasseidreef die ons afleverde aan de controlepost in Oostkamp.Met nog wat aanmoedigingen van plaatselijke bewoners, zochten we het Nieuwenhovebos op. Met het Rooiveld kregen we er een volgend bosstrook onder de voeten geschoven, die ons brengt in Waardamme. Hier krijgen we de kans om onze 1ste portie koffie binnen, alsook(waar ik een beetje tegenopzie)een frangipanegebak, dat we moeten opeten, nu we de kans nog hebben om nog vast voedsel in te nemen. Wat rustige straatjes brachten ons naar een drukke baan waar een politieagent ons een veilige doorgang bezorgde. Ondertussen zijn we beland in Hertsberge waar we getrakteerd worden op een koude choco. Via een ommetje rond de kerk, wandelen we het uitgestrekte Bulskampveld in waar we het onverharde volgen tot aan de controlepost te Ruiselede waar we moeten letten op het verhoogje. Leuke betondreefjes voerden ons even doorheen Oost-Vlaanderen, waar we 2 bruggen over wandelen om via de Miseriestraat de jachthaven van Beernem naast te wandelen met de intussen bekende voetgangersbrug over het kanaal Gent-Brugge-Oostende die we oversteken om via het wegeltje achter het gemeentehuis het Cultureel Centrum te bereiken waar we voor het eerst gebruik kunnen maken van onze bagage. Een tiental minuutjes later zetten we de tocht verder, want we zijn zo goed als halfweg, naar een nieuw stukje dat gedaan word tegenover de vorige keer dat ik deelnam. We zoeken een onverhard en nadien verhard paadje op die ons bracht naar het kanaal. We wandelen ernaast met een paadje dat een beetje schuin loopt door de Leiemeersen. In Moerbrugge kregen we de kans voor een suikerwafel, maar daar bedank ik voor want mijn maag begon een beetje tegen te pruttelen. In plaats van terug te keren naar het kanaal, stapten we nu richting Beverhoutsveldkapel waarna de Assebroekse Meersen+de Gemene- en Loweiden ons van een magnifiek stukje natuur voorziet. Ondertussen mogen de fluovestjes en de zaklampen weg gestoken worden en kijken de koeien een beetje vreemd op, want zo vroeg op de dag zoveel wandelaars voor hun neus zien voorbij komen, hadden ze wellicht niet gedacht. In het dorpsschooltje van Assebroek werden we getrakteerd op een yoghurtje. Een stukje oude spoorwegbedding, en heel wat kleine doorsteekjes leidde ons feilloos terug naar het kanaal waar we grondgebied Brugge inwandelen.Langs het allombekende Begijnhof & het Minnewaterpark krioelt het niet van de toeristen, maar de rust zelve bereiken we het concertgebouw bij t Zand waar de wekelijkse markt stilaan word opgezet. Tijdens mijn vorige edities zochten we nu het station op, maar daar is verandering gebracht, want we wandelen even een ander ommetje om toch een blik te werpen aan de achterkant om stilletjes aan de 2de hoofdcontrolepost te bereiken in het Immaculata Instituut(niet het Boudewijn Seapark meer)waar we kunnen genieten van een boterhammetje met een tasje koffie. Hier kunnen we ook het overtollige belast achter laten in onze bagage om mijn rugzak enigszins lichter te maken. We trekken ons weer op gang om via enkel straten te belanden in het tillegembos. Een passage eerst langs het kasteel, en het planetenpad maakte we een eind aan dit provinciedomein. Een onverhard pad bracht ons langs de historische hoeves Peereboom&Hermitage. We volgden de Diksmuidse Heirweg tot onze voetjes nog eens een graspaadje voorgeschoteld krijgen in het Chartreuzinnenbos. Het is hier ook dat in het sportzaaltje, waar ik merk dat er erg rustig is, ons krachten kunnen bijtanken met een banaan. Nu gaan we terug domein Breisbroek in om te genieten wellicht van het laatste stukje Groot Brugge om via een tunneltje onder de E40 onze weg verder te zetten naar De Groene Meersen te Zedelgem. Door de openvlakte van de Klijthoek, maken we nog even gebruik van een doorgang van een boer om voor ons de Kerk van Aartijke te zien, waar aan de voetbalkantine de wandelaars die deelnemen aan de batjestocht ons ook vervoegen. Een strook onverhard loodste ons naar provinciaal domein DAertrycke, grondgebied Torhout, waar een lange dreef ons bracht naar de dorpskern van Wijnendale. In het Parochiehuis kunnen we onze laatste krachten bijvullen om de resterende 4 kilometers af te leggen. Via de welbekende Groene 62 gaat het zo goed als rechtdoor om aan het einde van deze strook nog even een drukke baan te dwarsen, en aan de brandweerkazerne het sportterrein inwandelen om de bel te mogen luiden na 14u56min te hebben gewandeld.
Om de 4jaar organiseren de Scheldestappers uit Zingem een langere versie van hun jaarlijkse Sloebertocht. Dit jaar hebben ze voor de 3de keer weer hun best gedaan om de wandelaars een mooi parcours aan te bieden van 100km. Starten doen we traditioneel vanuit de voetbalkantine van Zingem. Ik haal mijn borstnummer(83)af, raadpleeg nog even de informatie over de controleposten, om tot slot klaar te maken om aan de start te verschijnen. Met 375anderen wachten we om het signaal om te vertrekken. Er staat een matige wind onder droge omstandigheden, terwijl het zonnetje ondergaat stilletjes. Na een ommetje doorheen de dorpskern van Zingem krijgen we heel wat aardewegen en paadjes onder de voeten geschoven die ons doorheen de Scheldemeersen en het natuurgebied Kleinmeers tot aan de Schelde brengt. De Schelde wordt een tijdje stroomopwaarts gevolgd en wat verder overgestoken naar Nederzwalm. Enkele rustige weggetjes loodsen ons naar de eerste rustpost in Welden. Na de rustpost gaat het richting het natuurgebied de Rijtmeersen. Gezien het late uur doorkruisen we dit natuurgebied niet maar volgen ze de aardeweg die langsheen het reservaat loopt. De beleving is er niet minder om. Wat verder komen ze aan de Ohio-brug waar deze aan beide uiteinden bewaakt door buffels. Een aardeweg omgeven door weiden, afgezoomd met soms majestueuze knotwilgen, brengt ons opnieuw tot aan de Scheldetragel. Van hieruit gaat het richting Oudenaarde tot aan de rustpost achteraan het zwembad. Na een korte doorsteek van het Liedts-park met zijn fraaie vijverpartij bereiken we het centrum van Oudenaarde. Via de markt gaat het opnieuw richting Schelde. Vanop de Scheldebrug zien we de abdij van Maagdendale en de kerk van Pamele. Van hieraf gaat het richting Leupegem en eindigt ook het vlakke gedeelte van deze 100 km-tocht. Enkele rustige aarde- en veldwegen brengen de wandelaars aan de voet van de Koppenberg, de eerste maar zeker niet de laatste helling die we vanaf nu te verwerken krijgen. Na deze toch wat nijdige beklimming worden we beloond met een banaan +bekertje cola. Na een doortocht doorheen het Koppenbergbos wordt stilaan de rustpost aan de voetbalkantine van SV Nukerke bereikt. Na het verlaten van de rustpost dwarsen de deelnemers de N60. Een kerkwegel en een lange afdaling, met soms gevaarlijke passages leid ons tot aan de Taaienberg, de tweede helling van de dag of hier beter gezegd de nacht. Eenmaal boven gekomen wordt via enkele veldwegen opnieuw de diepte ingedoken. Doorheen een heuvelend landschap gaat het nu verder richting Louise Marie alwaar de volgende rustpost wacht.Vanaf nu volgen rustposten die we 2x doen. Gebruik makend van de bosrijke omgeving, waar we met onze zaklamp moeten kijken of we niet uitschuiven in de modder, gaat het nu richting Berg Ten Houte die de wandelaars verder afdalen. Na even verder nog een klimmetje gaat het dan via rustige wandelwegen naar de rustpost in Schorisse waar we voor de eerste maal van onze bagage gebruik kunnen maken en waar velen voor hun ontbijt kiezen. Ik kies nu gewoon voor een koffie om nog altijd wakker te blijven. Via een wegeltje langsheen de Molenbeek en de kasteelmolen verlaten we Schorisse. Een nijdig klimmetje brengt ons in de Heidestraat waarna we door een weide terug neerwaarts afzakken. Dit levert, als het al licht genoeg is, fraaie vergezichten op. Via heel wat aarde- en veldwegen bereiken we het gehucht Koekamer. Het kasteeltje dat men aan het verbouwen is wordt nu gediend als rustpost. Enkele aardewegen op de grens met Wallonië loodsen ons naar het vorig jaar door de overheid aangekochte Sint-Pietersbos. Dit is naar alle waarschijnlijkheid wellicht het mooiste bos dat de Vlaamse Ardennen rijk is. Na de doortocht van het Muziekbos en zijn recente uitbreiding komen we voor de tweede maal in Louise Marie terecht. Nu is het stilletjes aan licht aan het worden, waardoor we de zaklamp definitief opbergen. We dalen opnieuw het bos(waar we nu wel de modder duidelijk zien) in dat hen tot Berg Ten Houte brengt. Daar aangekomen gaat het nu opwaarts. Een aaneenschakeling van aardewegen, met op het traject ondermeer een passage langsheen de omstreden stortplaats Bohez, brengt ons terug richting de schuur van Koekamer. Goedemorgen, Enkele rustige veldwegen leid ons naar het Bos ter Rijst. Na de doortocht doorheen het bos passeren we de ezelsboerderij in de omgeving van Bosgat. Vanaf hier en tot het einde van de tocht krijgen we het gezelschap van de 60 km-wandelaars. Via een rustige aardeweg met mooie vergezichten passeren de wandelaars ietwat verder de kasteelwoning van Jan Fabre, eveneens één van Vlaanderens bekendste kunstenaars. De Vlaamse Ardennen zijn dus niet alleen geliefd bij wandelaars en fietsers. Aan het Hof te Wolfskerke gaat het linksaf richting Ijskelder. Na nog een stevig klimmetje over een restant van een oude kasseiweg lonkt de volgende halte in de voetbalkantine van Zegelsem. Hier krijgen we een rijsttaartje, maar mijn maag pruttelt nu al wat tegen, en zeg ik nee tegen het gebakje. Het weer is wel heel wisselvallig. Ene keer volop zon waardoor het warm is, maar ook steeds weer de zon die weg is waardoor het fris aanvoelt. Na de kantine leidt een neerdalend wegeltje naar de Wolvenweg, een heerlijk stukje veldweg. Wat verder volgt een aardeweg richting Burreken. Doorheen het bos en langsheen het natuurgebied bereiken we de Ganzenberg die we verder afdalen. Via de Beukenstraat gaat het opnieuw opwaarts tot bovenaan Foreest. Dan wenkt enkel nog de afdaling naar de rustpost in Schorisse waar onze bagage wacht. Hier maak ik gebruik om het overtollig achter te laten om gewicht te besparen, maar tegelijkertijd een nieuwe voorraad voedsel&drank aanvullen. Na de rustpost doe ik een zakje chips open om mijn zoutpijl op te krikken, wat ik even later toch merk waardoor mijn tempo een beetje omhoog gaat. Na Schorisse volgt traditioneel de trip naar de brouwerij Roman. Enkele rustige aardewegen brengen ons aan de voet van de berg Stene. Na de beklimming volgt de soms wat drassige afdaling langs Schamperij. Dit hoort nu eenmaal bij de Sloebertocht. Het zou zonde zijn om zon prachtig stukje natuurschoon links te laten liggen. Daarna volgt een lange wegel richting de weg Oudenaarde-Brakel die we kruisen. Een aardeweg langsheen de Oude Molen afdalend biedt de wandelaars een prachtig zicht op Sint-Maria-Horebeke en Sint Kornelius-Horebeke. Nu wenkt enkel nog de brouwerij Roman met zijn frissmakende Sloeber. Deze krijgen de andere gratis aangeboden. Ik drink geen bier dus verlaat ik al snel de brouwerij. Na de rustpost dalen we de Varent af, waarna we vrij kort daarna een aardeweg nemen die ons boven de Boigneberg brengt. Na de beklimming van de Kapelleberg(waar ondertussen enkele kleine druppels vallen) leiden enkele aardewegen en een passage doorheen een recent aangelegd bos- en natuurgebied ons naar de bevoorradingspost in Volkegem waar we op het pleintje voorzien worden van het nodige water en een versnapering. Via een aangenaam neerdalend wegeltje komen we aan de voet van de Wolvenberg, een lastig klimmetje, maar het is hiermee gedaan met. Daarna volgen opnieuw enkele aardewegen met van daaruit een fraai zicht op Ename en Oudenaarde en een korte maar heel mooie doortrek van het natuurgebied Enamebos alvorens de rustpost op de Lijnwaadmarkt in Ename te bereiken. De heuvelachtige Vlaamse Ardennen zijn achter de rug en er rest ons nu enkel nog een tiental vrij vlakke kilometers doorheen de Scheldevallei. Langsheen een stuk Scheldetragel, een door kleiwinning nieuw ontstane waterpartij en enkele oude Scheldearmen worden de deelnemers naar de rustpost in Heurne(waar we eerst trappen moeten overwinnen) geloodst. Na de rustpost begeven we ons naar het domein Axelwalle. Daar wacht de drankwagen van Roman hen op om te kunnen genieten van een bruin streekbiertje of een frisdrank. Nog 2.9 km scheiden ons van de welverdiende aankomst. Na nog even door de dorpskom en rond de Sint-Bavokerk getrokken te zijn komen we aan in de voetbalkantine van Zingem en zit onze 100 km er op. We halen onze T-shirt&fles sloeber op en recupereren enige tijd om de trein te nemen naar huiswaarts en daar het tekort aan slaap inhalen.
Wegens dat het openbaar vervoer naar Ieper niet zo makkelijk bereikbaar is, was ik genoodzaakt om een wandeling dichterbij te zoeken. Dat vond ik bijna de margrietstappers die hun Houtwaltocht inricht in Lichtervelde. Dit jaar starten bijna alle wandelingen van hun programma in zaal Lichtenhove. Vandaag staat er 27,7km op het programma met onderweg 4 controles. Eens gestart wandelen we een stukje in het dorpscentrum, voorbij wandelend langs de toekomstige Cultureel Centrum. Er volgen nu 2 splitsingen direct achter elkaar. Uiteindelijk wandelen we alleen verder met de 16&18km. We gaan een trapje op en zien steeds de spoorweg. Na we de controle hadden op een bedrijf die gespecialiseerd is in het telen van aardbeien, volgen we onze tocht verder om voor de eerste maal door de Huwynbossen te gaan. Niet ver hier vandaan ligt ook de 2de rustpost van de dag in vakantiehoeve Vlackaert. Van hieruit start ook onze plaatselijke lus van maar liefst 10,2km. We volgen grotendeels het heihoekwandelpad met maar enkele stukjes onverhard. We wandelen verder richting de grote radar om eventjes de E403 te volgen waar we terug keren naar de rustpost. We passeren voor de 2de maal het kapelletje om de tocht verder te zetten voor de laatste 7,8km. Onderweg komen we O.L.V van bijstand tegen om een onverhard stukje privé terrein te wandelen rond een grote plas. Wij worden nog even afgescheiden van de anderen om nog een keertje bergop te gaan. Eens dalend zien we de kerk van Lichtervelde, waar bij het binnenkomen van de dorpskern samen met de anderen door de wijk te wandelen, die uitkomt aan de achterkant van de startzaal. Ik ben toch teleurgesteld in deze wandeltocht, daar het parcours een beetje aan de saaie kant was.
Er namen aan deze wandeltocht 1276 wandelaars deel.
"Ieperse wegen opzoeken tijdens een feestweekend" Dit weekend vindt naast talrijke tochten ook 2 klassiekers op het programma. Naast de Omloop Kluisbergen, kan je ook kiezen voor de 100km van Ieper die traditioneel plaats vindt in het weekend van O.L.H. Hemelvaart. De mooie streek verkennen over een 3daagse wandeltocht met keuze uit afstanden van 6 tot 50km. Eens gestart gaat het via de wandelbrug over de kasteelgracht naar de Menepoort. Hier vind sinds 1928 elke avond de Last Post plaats. Na de Menepoort trekken we door het Hoornwerkpark, een stukje groen vlakbij het centrum. We gaan de tunnel onder en nemen het wegeltje die ons brengt naar Zillebekevijver. Hier kunnen we genieten van het gefluit van de vogeltjes die hier hun rust zoeken. Het is hier dat we afscheid nemen van de kleinste afstand. Naast onze wandelvrienden die een andere taal beheersen, wandelen ook vandaag militairen mee, die ervoor zorgen dat de sfeer niet ver gezocht moet worden. We komen op meer bekende landelijke wegen om aan het Maple Copse Cemetery te kunnen genieten van een gratis melkdrankje. We duiken met zen allen de gasthuisbossen in om halfweg onze tocht alleen verder te zetten. We komen zelf even op Waalse bodem nabij het gehucht Houthem. Het is maar van korte duur want we duiken Hollebeke in waar we even kunnen verpozen bij een bevoorradingspunt. We begroeten weer onze collegas om samen weer het bos in te duiken. Na we door een grasweide, met natuurlijke hindernissen getrotseerd hebben, kiest de 15km zijn eigen weg en laten wij onze kaart afstempelen in t Klein Zillebeke. Weldra kiezen we weer voor een beetje schaduw, waar we op onze weg een bunker tegenkomen. Wie Hollebeke zegt, denkt uiteraard meteen aan de Palingbeek, het provinciale natuurdomein. Ook dit jaar gaan we dwars door dit natuurgebied. Meer bepaald volgen we de Oude Vaart, die ooit aan het begin van de vorige eeuw de Leie&de IJzer met elkaar moest verbinden. De kasseien trotseren we om de ganse passage te voldoen. Aan de uitgang vinden we de 2 begraafplaatsen, waar jammer genoeg vele sneuvelden. In het bezoekerscentrum aan Hoeve Callewaert, kunnen we als we even tijd hebben tijdens het benuttigen van het yoghurtje, de informatie raadplegen over de Palingbeek kunnen terugvinden. We zien in de verte Ieper al liggen, maar even nog op de tandjes bijten. Naast de spoorweg volgen we het paadje die ons brengt naar Zillebeke, waar we getrakteerd worden op een frisco recht tegenover de kerk. We wandelen nu aan de andere kant van Zillebekevijver, naar het onlangs gerestaureerde waterproductiecentrum. Laatste trekpleister van de dag is de Verdronken Weide. Dit wachtbekken is een paradijs voor watervogels, die hier een ideale broedplaats vinden. De laatste hectometers gaan we dan weer via de Vestingen rond Ieper. Deze 3kilometer terugvindende versterkingen moest de stad beveiligen tegen indringers. Vandaag leggen we slechts een klein stukje af, tot aan ons eindpunt Fenix, waar de organisatie met veel plezier ons terug begroeten. Totaal aantal deelnemers: 1275
"De eerste klasieker van het jaar gaat gepaard met slechte omstandigheden" Daar is de Lente, daar is de . Internationale Tweedaagse van Vlaanderen. De zon is vandaag jammer genoeg niet van de partij, maar duizenden wandelaars uit binnen- en buitenland stond dit weekend al met rood aangestipt in hun agenda. De organisatie heeft voor de wandelaars prachtige omlopen uitgetekend over een afstand van 6, 15, 24 of 42km. Ik heb gekozen om deel te nemen aan de grootste afstand. De eerste meters leggen we samen af langs de jachthaven waar de 6&15km ons verlaten. Wij wandelen tot aan het sluiswachterhuisje om de zeelucht op te snuiven. Steek de zonnecrème maar weg, want die heb je niet nodig als we het strand op gaan. Het is maar een klein stukje strand dat we doen, want snel nemen we de trap op te kiezen voor de wandel-als fietswegel richting Wenduine. Aan het begin van de dijk krijgen we gratis een bekertje water aangeboden door het TMVW. Langs de strandcabines in de kleuren dezelfde als de inrichters wandelen we heel de dijk af. We komen een kunstwerk van de Franse beeldhouwer Bernar Venet tegen n.a.v. Beaufort 04, al vraag ik me af wat dit moet voorstellen. Onder een deuntje van een plaatselijk muziekgroepje bevinden we ons naar de strandchalet waar de 1ste controle plaats vindt. Na de politie ons een veilige passage geeft, bevinden we ons in het domeinbos Vlissegem, waar kort na het begin elk ons eigen weg ingaan. Wij stappen verder het bos in en komen uit aan de watertoren van De Haan. We gaan rechts de waterkasteellaan, waar een zandwegeltje ons opnieuw brengt naar de dijk. Ook de dijk van De Haan wandelen we volledig af, waar we t.h.v. het Zeepreventorium terug kiezen voor een passage voor de natuur, Nu moeten we het zand trotseren en dringen we niet aan als we even moeten wachten voor een opstopping, maar al dit werk word beloond door een gratis banaan. Via het tramhuisje, hebben we gelukkig geen passage door de winkelstraat maar gaan we rechts langs de nieuwbouwprojecten die hier talrijk zijn. Het is gedaan met het toeristische gedeelte en zoeken de rust op via het platte land. Het eerste dorp dat we tegenkomen is Vlissegem. Nadat we de kerkwegel genomen hebben wacht ons de hoek om na de kerk onze volgende controlepost. We komen een gedenksteen tegen ter nagedachtenis van de Wellington-2 bommenwerper. We nemen de Spanjaardstraat(waren we maar door dit liever weer maar daar), waar de jonge garde ons een appel& een herbruikbare bidon geeft, waar we deze 800m verder kunnen vullen. In de verte zien we de industriehaven van Zeebrugge, maar dit gedeelte is bestemd voor morgen. De dennenbomen van afgelopen kerstweek worden hier weer hersteld door een landbouwer om ze weer in volle groei te laten komen. Juist bij de Blankenbergse Vaart is het dorpje Meetkerke gelegen, waar op het kerkplein onder een tentje de volgende controlepost is gevestigd. Alléz op naar de volgende kerk. We zetten de tocht verder over de Honckaert. Met de stappers van de 24km gaan we allen naar Zuienkerke, waar in het centrum oude ambachten zoals hoefijzersmeden & klompenmakerij weer ten glorie komen. Hier vind ook een brocantemarkt plaats, al kiezen de meeste verkopers om terug huiswaarts gaan, mede door het slechte weer. Dicht bij de Kleiemhoeve komen de stappers van de 15km uit een modderwegeltje ons weer begroeten. We wandelen door de Uitkerkse polders, een adembenemend natuurgebied dat dik 1 500 hectare telt en je een prachtig panorama biedt van weilanden met drinkpoelen, talloze grachten en fraaie rietkragen. Jammer genoeg moeten wij ook kennismaken met een sompig stukje bij het bezoekerscentrum. We wandelen verder op de Blankenbergse dijk(een straat die zo noemt)waar we ogenblikken later de jaarlijkse terugkerende feesttent bereiken. Hier kunnen we genieten naast het gratis boterham/kaas & biertje vooral van de ambiance. Voor de slotkilometers maken we eerst een passage in het gemeentepark De Craene, die vandaag genoemd is naar Funpark De Voetjes, het kinderdorp dat speciaal voor onze jongere deelnemers werd ingericht. We wandelen naast het stationdomein, waar we aan het IVV-kantoor een laatste gratis bevoorrading krijgen. Via het casino gaan we nog even de dijk opzoeken met het monument van Lippens&Debruyne, waar we afdalen langs de Leopoldhelling en arriveren terug op de Grote markt en al bij al de regen niet zoveel is gevallen. U kunt nog de mooiste beelden van deze wandeldag herbekijken via onze fotograven die de mooiste beeldjes van de wandeling heeft vastgelegd en bij dezen willen bedanken.
Op de 1ste wandeldag namen 6037 wandelaars deel aan deze tocht.
Naar lenteomstandigheden kunnen we kraaien vandaag
Groot contrast vandaag tussen de kust & de Ardennen. In de Ardennen is het zonnig en temperaturen boven de 20°C, terwijl we aan de kust moeten tevreden zijn regen bij amper 9°C. Zelfs regen houdt me niet tegen om de tram te nemen naar Vosseslag(een deelgemeente van De Haan)waar de Hanestappers voor hun 12de keer hun voorjaarstocht organiseren. Starten doet de wandeling vanuit het zaaltje t Schelpestik. Het eerste wat je opvalt als je de zaal binnentreedt, is dat er maar amper tafels en stoelen staan op een te kleine ruimte. Ze zouden best dit hier houden als rustpost in tegenstelling tot de start. Deze wandeling heeft maar 3 afstanden, nl. de 8, 13 & 21km. Er is maar weinig informatie betreffende de wandeling op een papiertje na waar de controlepostafstand vermeld staat. We starten samen met de 13km om straks hier terug te keren om te wandelen naar het duinbos van De Haan. Hier moeten we vooral gokken in welke richting we door het bos moeten want er is nergens pijlen te zien alleen maar linten die je her en der vind, ook in de verkeerde richting. Gelukkig heb ik de juiste richting gekozen want bijna a aan het einde vinden we de 1ste pijl. Een triestig puntje van de club alleszins. Eens het bos uit zijn we beland in De Haan. Via het tramhuisje gaan we tussen de hotels en nemen we de straten erom heen. Plots valt mij op dat er op het bordje staat vermeld: U bent op de 13km. Ik heb toch het gevoel dat ik behoor tot de 21km en toch nog geen splitsing gemist heb. Weldra bereik ik de kust, waar vandaag mede door de slechte omstandigheden geen kat te zien is. Ik beuk tegen de wind om even verder de dijk af te dalen. Via de Einsteinspleintje(met zichzelf op een bankje kijkend) bereik ik het terug in het centrum en wandel nog even enkele blokjes om de winkelstraat te volgen. Via de Einsteinlaan wandel ik langs de appartementen, tot een collega wandelaar mij opmerkt dat ik de controlepost heb gemist. Blijkbaar is de schuldige weer de bepijlers want ik volgde gewoon de pijlen die her en der, al dan niet verstopt, omhoog werden gehangen. Via de platanenlaan, die naast het duinbos loopt komen we terug in Vosseslag, waar we nog een ommetje moeten maken voordat we in de rustpost/startzaal weer belanden. De wandelaars die gekozen hebben moeten nog het lusje van de 8km volgen. Via enkele binnenwegeltjes, zie ik nu pas het bordje waar vermeld staat dat we op de 21km zitten(toch ook op de 8km!).Naast de trambaan loopt er een voetwegeltje die ik bewandel. Af en toe moeten we kiezen om het gras plat te stappen daar het paadje onder water staat. Aan het Versluyzaal zitten we in Bredene om voor ons de visserskapel te zien. We wandelen op de klemskerkestraat naast reservaat dhaeye om terug te komen in Vosseslag. Nog even langs de drukke baan, waar een wandelkoppel vraagt waar de startplaats is en net zoals ik ontgoocheld ben in de bepijling. Ik zeg tegen hen: het is juist hier aan het zaaltje bij de parking. En zo is deze wandeling geschied. Aan deze wandeling waren er 322deelnemers.
"Boven de hoofden zien naar de vergezichten van de Koppenberg".
Volgens de weervoorspellers zal het niet droog blijven vandaag, maar daar trekken we niks van aan en vatten de verplaatsing naar Leupegem, een deelgemeente van Oudenaarde. We worden verwelkomd door wandelclub Hanske de Krijger in zaal edelweiss waar voor hun jaarlijkse Koppenbergtocht. Van hieruit starten alle 4 afstanden om eventjes de drukke baan te volgen, waar snel gekozen word om binnenstraatjes te kiezen. Hier kunnen we opmerken aan de wandelaars dat we kleine lusjes zullen maken. We krijgen een 1ste kennismaking met de modder die we ondervinden door een onverhard wegeltje te bewandelen. Nu wandelen we op de oude spoorweg en nemen afscheid van de 6km die rechtdoor gaan. Wij gaan naar rechts om even de klimmersbenen al te testen. De parcoursbouwers hebben ervoor gezorgd voor de mensen die geen zin hebben om een stukje bos te doen om een omleiding te maken. Wij gaan dus door het Koppenbergbos, om daar de trappen te nemen(die echter versperd word door een omgehakte boom)om al snel weer naar beneden te gaan om voor het verharde te kiezen. Aan het einde van het bos komen voorbij de gekende Lourdesgrot. Via een wandelwegeltje, dat uitkomt aan de kerk van Melden, ligt even verder de rustpost in het parochiezaaltje. We beginnen de Koppenberg al te ruiken, maar we gaan eerste nog een keer de oude spoorweg bewandelen. Daar is hij dan, De puist van melden of de al bekende Koppenberg. 3weken terug was er hier nog massa volk n.a.v. de Ronde van Vlaanderen, maar nu is er niemand te zien. De berg bestaat uit 500m kasseien met het steilste stukje van 22%. Wie nog een huis zoekt kan hier terecht, want boven staat er een stekje te koop. Eens Boven gekomen moeten we toch de tijd nemen om even achterom te kijken en te genieten van het zicht op de Scheldevallei, met het kerkje van Melden op de voorgrond. We duiken opnieuw het bos in waar de voorjaarsbloeiers allicht volop in bloei staan. Het is hier ook het moment om afscheid te nemen van de 12km. Wij volgen nog het laatste stukje berg om via de Oudenberg de daling in te zetten. We volgen enkele asfaltwegen om de Kortekeer op te gaan. Achter een blinde bocht ligt hier zowaar ook een steil stukje. Boven is het voetbalplein van KSV Maarkedal gelegen, en daar in de kantine is de volgende rustpost voor ons. Van hieruit start ons plaatselijke lusje. We wippen even binnen in Nukerke om langs de begraafplaats te wandelen, om de grote baan weer te dwarsen. We stappen door het sterk golvende Cabernol, merken dat de appels nog niet voor direct zijn & gaan het Peronpad af. Hier liggen de stenen verspreid om aandachtig te kijken of we nergens overstruikelen. We wandelen door de weide om de Zulzekestraat te bereiken. Aan een hoeve gaat het onverhard naar het Spijkerbos, waar ons de lastigste klim van gans het parkoers te wachten staat. Dan gaat het vrij vlak terug naar de rustpost. We volgen even de N 60, en helaas na geruime tijd droog weer te hebben, valt het eerste buitje op ons hoofd. Al gelukkig is het maar van korte duur. De wandelaars van de 12km duiken op en samen kiezen we voor de andere kant van de Koppenbergbos. De paraplus gaan weer open, want een hagelbui spaart ons zelfs niet. Voor ons zien we de kerk van Oudenaarde. We verwelkomen terug de wandelaars van de kleinste afstand om samen het laatste stukje onverhard van de dag te bewandelen. Her en der komen we wandelaars tegen van Les Amis de lArgentine die vandaag zijn gekomen met een bus. Tussen de huizen nemen we de wandelpaadjes en zien we voor ons de industriezone. Even de bocht om, en gaan de laatste rechte lijn op om een einde te maken van deze wandeling. De wandelclub dankt de 1168wandelaars voor hun deelname aan hun inrichting en nodigen ons al uit voor Molentocht die doorgaat op 9mei.
De stormvogels organiseren voor de 17de keer hun Lange Nelle tocht vanuit de startzaal die ook wel dienst doet als clublokaal o.a. Wat mij trouwens opgevallen is dat maar 2 van de 7 tochten zich afspelen in hun thuisstad. De Lange Nelle die werkelijkheid een vuurtoren is hier dichtbij is trouwens hun coverfoto van hun clubblad. De startzaal Sluisvliet bevindt zich in het oostelijk deel van Oostende, ze noemen het ook het visserijgedeelte van de stad. Uit de 4 afstanden kies ik gewoonlijk weer voor de grootste afstand, die vandaag 21,8km is. Vlakbij de startzaal ligt de 80ha grote Spuikom. Aangelegd om de havenmonding te spuien. Tijdens WO II landingsplaats van Duitse watervliegtuigen, nu het mekka voor watersportbeoefenaars en kweekplaats van de echte Oostendse oesters! Hier kiezen de 2 kleinste& 2 grootste hun rug toe naar elkaar en wandel ik via het nog niet lang wandelpaadje om via de oude zeeschool uit te komen in Bredene-sas, één van de gehuchten waaruit Bredene bestaat. Voor ons zien we de blauw witte toren waar we steeds blokjes om rond wandelen om via het wachtbekken van de Noord-Ede& plaatselijk containerpark. Wat je hier opmerkt is dat plaatselijke bewoners hun gevel beschilderd hebben met een muurtekening. Het is een paar meter meer voor we de rustpost bereiken in manege ' 't Ruitershof'. Via de paardenstallen en een prachtige paardenwegel kom je bij de St. Rikierkerk. Eens die kerk voorbij scheiden we ons van de 18km. Hier is ook het mekka van de campingzones. Tussen één van deze kampeerplaatsen gaat het links naar recreatiedomein 'Grasduinen'. Een paadje tussen de vakantiehuisjes brengt ons stilletjes aan naar de zee. We gaan onder de tunnel, slingeren over duinpaadjes, met onderweg het paddenstoel van kabouter pinnemuts, tot we een houten trap afdalen om via enkele wegeltjes tussen de wijken voor ons wijkschooltje Groenendijk zien, waar de 2de rustpost plaatsvindt. Hier maken de wandelaars aan de lijven mee wat het is om weer kleuter te voelen, want er zijn hier grotendeels kleine tafeltjes&stoelen te gebruiken. Na de rust wandelen alle afstanden terug naar de zee. Een venijnig klimmetje brengt je op een zandpad hoog op de duinen.Langsde Spinoladijk, ter hoogte van strandpost 1 Turkeyen komen we het kunstwerk 'Olnetop 2012' van de Belg Nick Ervinck n.a.v. Beaufort 04 tegen. De artistieke installatie van 8 meter hoog refereert naar opspattende golven.Een houten trap brengt me naar de zeedijk waar we rechts 2 omgebouwde containers zien tevens ook bedoeld naar Beaufort 04. De Estse kunstenares Flo Kasearu doet ons denken aan vrachttransport en de circulatie van goederen. Maar evengoed aan de economische situatie: leeg en nutteloos staan de containers als verloren objecten op het strand. De merknaam van de containers, Triton (de zoon van Poseidon), is een knipoog naar de kracht van de zee die de objecten deed stranden. Hier word een beetje verder gewerkt aan de voorbereidingen voor het windmolenpark. Zo zien we t.h.v. fort Napoleon een groot baggerschip die langzaam de haven binnenvaart. Eens de dijk verlaat zien we waaraan deze tocht is vernoemd de Lange Nelle. Deze mooie, slanke, wit-blauwe vuurtoren kan haar licht 40m ver laten schijnen om de vissers te waarschuwen. We nemen nog even afscheid van de kleinste afstand waar de sluisdeuren ons brengt naar de vismijn. We wandelen er nu door, met boven ons de prachtige foto's te kijken van visserskoppen. We keren even terug om eventjes voorbij het Visserijdok met zijn vissersschepen te wandelen, waar zelfs op een zaterdag er altijd wel bedrijvigheid is. Eerst kijken of er geen tram voorbij snelt om de laatste meters van deze wandeling langs de St. Antonius van Paduakerk af te stappen waar we het eindpunt hebben bereikt!
"Kejem, die wandeling die plaats viend in da boerendorp". Als je van rustige wegen tussen landbouwbedrijven houd moet je vandaag je gaan verplaatsen naar Keiem(een deelgemeente van Diksmuide). Daar richten De Tervaete Stappers voor de 11de keer hun lentetocht in. Vlak naast de kerk vindt in ontmoetingszaal de inschrijvingplaats. Van daaruit krijg je van de club vele voorstellen om je afstand uit te kiezen. Eerst moet je kiezen welke lus je gaat wandelen, maar daarmee is het nog niet genoeg. Je moet dan nog eens kiezen als je de korte, middelmatige of grootste versie van de lus gaat bewandelen. Ik kies vandaag om alle lussen te doen in de grootste versie. Beginnen doe ik met lus 3 die op het plan richting Leke gaat. We keren Keiem de rug toe en wandelen rechtdoor tot we aan het militair kerkhof van Keiem een landbouwweg bewandelen. Aan het einde van deze strook wandelen we Leke binnen, waar we de biesbeek volgen tot we afdraaien op een private weg. We zijn het verste punt bereikt en keren terug, waar we opmerken dat bewoners creatief zijn om hun voorgevel te versieren. Aan het drukke kruispunt gaat de middelgrote versie van deze lus hun eigen weg en steken we de drukke baan over om te wandelen op de macadam wegen en even moeten halt houden, doordat een tractor ons tegemoet komt. Als we geluk hebben zien we eventueel een reiger in zijn straat, maar helaas, nergens één te vinden. Via de waleweiden komen we terecht in de dorpskern, waar we bij de startzaal beginnen aan de 2de lus. Aan het begin van de lus wandelen we op het voetpad in plaats van de kasseien om al vlug langs het t Kakelend Kippenmuseum tegen, waar we als nog eens in de zomer tijd hebben kunnen binnenwippen. Wij wandelen voorts over het bordje van Vladslo, om aan een tractorbedrijf alleen verder te wandelen tot we rechts een verhard boerenwegel opwandelen. Wat mij trouwens is opgevallen, is dat de voorspelde koele zeebries hier nergens te bespeuren is. Even kijken van waar de wind komt om even gebruik te maken van een passage door een landbouwersgrond, waar we helaas opmerken dat een koe hier zijn laatste rustplaats heeft gevonden. Via een grote serrekweker van viooltjes in deze periode zien we voor ons de Kerk die naast de startplaats staat, en waar we even ons bijtanken. Het is mooi weer en hebben nog even tijd, dus vatten we nog onze laatste lus aan. Lus 1 gaat eerst via t oud gemeentehuis, kriskras door de achterliggende woonwijk tot we het cisterciënzerpad volgen tot aan het einde. We houden even links de drukke Oostendebaanaan, voor we links/rechts kijken om deze over te steken en de rust op te zoeken. We steken de Meulebrugge over, waar hier ergens vroeger de Leedmolen stond. We gaan terug een steenwegeltje op tussen de bomen, om de drukke baan voor de 4de maal deze tocht te dwarsen. We zien voor ons het dorpscentrum, maar we gaan naar rechts tussen de preiranken, om afscheid te nemen van de stappers die hebben gekozen voor de kortere versie. Rechtdoor gaan we stapwaarts en passeren enkele wandelvrienden om een klein wegeltje in te slaan die leid naar een boerderij. Met die passage is er stilletjes een einde gekomen aan deze lus waar we via de kerk terug belanden in de startplaats en kunnen napraten met ander wandelaars over deze wandeling.
"Lusjes maken in de Vredestad" Nu de astronomische lente officieel is begonnen met een toepasselijk lentezonnetje kunnen we vandaag toch eens gaan wandelen voor een midweek tocht die vandaag plaats vind in de vredestad Ieper ingericht door de Spiegelstappers. De start vindt plaats in een zaaltje nest naast een groot meubelwinkel. Vandaag bestaat de wandelingen uit 3 lussen die elk een thema krijgen. Ik start vandaag met lus 3 die de lus van Zillebekevijver noem. Direct na de start gaan lus 2&3 samen langs de Picanolfabriek om onder de grond te gaan. Net na de tunnel scheiden hier ook onze wegen. Voor ons ligt Zillebekevijver, die 28ha groot is en eigenlijk een afdamming van de vallei van de Zillebeek. We gaan direct naar links en bewandelen op een privé terrein van een plaatselijke landbouwer. We krijgen de gelegenheid om tussen de fruitgaarden te wandelen die nog aan het wachten zijn op de bloesems. Links zien we de kerk die staat in de dorpskern, maar wij gaan daar niet naartoe. We volgen de vijver tot aan de vijverhuis, waar we de vijver verlaten via de waterzuiveringsinstallatie. We stappen het Ieperse vredebos in en komen de wandelaars van lus 2 tegemoet. Ter hoogte van de Rijselpoort scheiden terug onze wegen. We wandelen een stukje op het gras vlak beneden de vesten om terug halt te houden waar we vertrokken zijn. Nu starten we aan lus 2, wat de kortste is van het drie en wandelen hetzelfde stukje als daarnet. Na de tunnel gaan we voor de 2de maal het Ieperse vredesbos in. Ieper wil vanuit zijn oorlogsverleden een actieve vredestad blijven. Daarom deze vredesbos die kadert in de wil om de stad verder actief aan vrede te werken. Eens terug weer aan het splitsing punt van daarnet gaan we nu links de Vesten op, dat daarom als lus vestenlus werd genoemd. Aan de linker kant komen we enkele volkstuintjes tegen, terwijl aan de andere kant de stadsgracht ligt. We wandelen rond het water en nog enige overblijfsel vinden van de oude Leeuwentoren. De oorlogsslachtoffers worden ook hier herdacht. Hier ligt het Ramparts Cemetery, Lille Gate, waar 193 Britten sneuvelden tijdens de 1ste wereldoorlog. Bovenop de Rijselpoort staat nog een gedenksteen van Willem I, die een deel heeft uitgemaakt van het bekendste monument van de stad waar we nu naar toe gaan. In 1815 vielen de Hollanders de stad Ieper binnen. In 1822 werd een nieuwe gedenksteen, opgedragen aan Koning Willem I, geplaatst boven de ingang van de Menenpoort; deze verving de gelijkaardige steen die opgedragen werd aan Lodewijk XIV. Voor ons zien we het grootste kaliber van De Menenpoort bij iedereen wel bekend. Dit was eigenlijk een stadspoort was om de Hollanders tegen te houden o.l.v. Napoleon. We wandelen erdoor heen en komen straks nog eens door. Eerst gaan we naar rechts om door de Ieperse Hoornwerkpark te wandelen. Hier vinden we ook kazematten die afgesloten zijn om de vleermuizen rustig hun winterslaap te houden. Achter het park ligt de zaal waar we even genieten van een drankje. Ik doe vandaag nog 1 lus die omgenoemd word door smullenlus. We wandelen een stukje terug door het park van daarnet om een beeld tegen te komen die geallieerden moeten voorstellen die bedankt worden door de jeugd. Dit beeld werd geschonken door het CCMP aan haar peterstad. We wandelen over een brug en krijgen door een medewerker een snoepje die dit aankruist op het kaartje dat we kregen bij de inschrijving. We wandelen terug door de Menenpoort waar duizenden namen zijn gegraveerd van Britse soldaten die geen begraafplaats hebben gekregen. We gaan naar links langs het water en komen weliswaar aan op het strand van Ieper. Hier krijgen we een plakje cake. We zetten de tocht verder via de hoge wieltjesgracht om even weer halt te houden bij de speel-o-theek waar een wafeltje krijgen. Via de stadsbibliotheek wandelen we het sluispad op, om dicht bij het station weer een hapje krijgen bij het kruidmagazijn. De enige controlepost onderweg is gelegen in toeval of niet Café de Spiegel, de thuisbasis van deze club misschien? Via de Sint Pieterskerk vinden we even verder aan de linkerkant het Houten Paard die vroeger een middeleeuws marteltuig was. We wandelen door de Vredespoort om de laatste meters af te leggen op de Vesten om terug te belanden in het zaaltje waar we nog kunnen genieten van het lenteweer.
Na een Picon te drinken, nog recht blijven lopen
Traditioneel vind op de 2de zondag van maart de Picontocht van de Duintrappers plaats. Zij zeggen dat het nog steeds de mooiste wandeling aan onze kust. Enkele weken geleden hadden ze met de nationale wandeldag ook een tocht georganiseerd aan de kust, maar deze vind jaarlijks plaats. Een verre verplaatsing zit er voor mij niet in, daar ik hier in deze gemeente woon en gewoon de fiets kan nemen naar de Kerkepannezaal, waar de start plaats vind. Vanmorgen had ik al gefietst, dus kon ik niet kiezen voor de grootste afstand maar 21,2km is ook al genoeg voor mij. Terwijl in het binnenland de mensen genieten van het lentezonnetje, is het hier een stuk frisser door de zeebries. Ik ben gestart of we krijgen al een eerste zandheuvel onder de voeten. We betreden de Houtsaegerduinen(die ook de kleinste afstand doet & niet al te gemakkelijk moet zijn als je in het bezit bent van een buggy of rolstoel, want er zijn momenten met los zand)om nadien het wandel-als fietspaadje te kiezen die naast de trambaan loopt. Ondertussen zijn we De Panne binnengewandeld zonder eerst afscheid te nemen van de 6km en wandelen door de straten om het marktplein te dwarsen en een stukje door de winkelstraat te wandelen. Aan het gemeentehuis gaan we rechts en om het hoekje ligt het Koningsplein, genoemd naar Koning Leopold I. In de Polyvalente zaal De Boare is de 1ste rustpost bevestigd. Hier komen we zo meteen terug, maar eerst maken we nog een lus. Wandelen door het Calmeynbos is alleen bestemd voor de wandelaars van de 15&30km. Wij gaan net zoals de 30km(2x) verder naar Natuurreservaat De Westhoek. Samen met het aanpalende waterwingebied Calmeynbos-Krakeelduinen (105 ha), de gemeentelijke Oosthoekduinen (60 ha) en de Franse Dunes du Perroquet (225 ha) vormt De Westhoek(340ha) het grootste aaneengesloten duinmassief van onze kust. Eerst gaat het nog vlot via de verharde graspaadjes, maar al vlug wacht ons het mulle zand. De inrichtende club doet hier zijn naam alleszins waar. Midden in De Westhoek ligt een kurkdroog stuifduin, ter plaatse beter bekend als de Sahara. Die moeten we over. Aan het einde van het reservaat ligt een cafeetje die net op de grens ligt en bekend is ook voor zijn picontje. Het is hier dat de volgende rustpost is. Ik wandel nu door het campinggebied om toe te komen aan het strand. Deze wandelen we op stilaan terug te keren Naar De Panne. Zigzaggend nemen we de wegeltjes tussen voornamelijk vakantiehuizen om terug te komen in de Rustpost van Daarnet. Ik zet mijn tocht verder om via de Esplanade voor mij Leopold I te zien en rechts de dijk opwandel tot aan het einde. Daar gaan we terug het strand op tot aan St.-Idesbald, een deelgemeente van Koksijde. De wandeling gaat een klein stukje door de winkelstraat, maar het gaat naar links om te kiezen om te wandelen tussen de huizen. Ik krijg nog even een passage door de Noordduinen, waar een grasezel even de doorgang verspert, om aan de achterkant van de startzaal een einde te maken van deze zondagswandeling.
Flirten met de Taalgrens maar ook met de Heuvels
De heuvelachtige streek rond de Vlaamse Ardennen is zeer populair bij veel wandelaars. De wandelclub Chatons uit Ronse organiseren vandaag een wandeltocht die ons een deel van deze regio gaat voorstellen. Je kunt kiezen uit 7 afstanden, met voor de Die Hards zelfs de afstand van 60km. Ik kies vandaag voor de 35km. We starten vanuit het dorpsschooltje via de stoppingcentra om daar de 6&10km achter te laten. Van een opwarmertje kunnen we even verder wel spreken, want we krijgen al een eerste klim voorgeschoteld. We flirten met de flanken van de Scherpenberg, waar wij deze niet beklimmen of nu toch niet misschien. We krijgen een onverhard paadje met een paar stukjes waar de bodem door de regen van afgelopen dagen onderbroken is. Ook loopt het een beetje schuin en moeten we kijken dat we niet in het beekje er vlak naast invallen. We betreden via het achterliggende bos het privé domein van het instituut Heynsdaele, waar de 1ste rustpost is voorzien. Straks komen we hier weer terug, dat staat nu al vast. Even verder wandelen we alleen maar nog met de stappers van de 28&60km door het Beiaardbos-Fonteinbos, een bosreservaat met beuk, es en zomereik, waar de natuur vrij haar gang mag gaan. In de graslanden dat we bewandelen komen we diepe putten tegen die gelukkig afgesloten zijn met een omheining. We zien een wegwijzer die leidt naar de Patersberg, een klassieke heuvel die eender koersliefhebber wel kent. Deze beklimmen wij niet(de Die Hards van de 60km eventueel wel), wij gaan naar links en trotseren de kasseien. Een onverhard paadje brengt ons naar een drukke baan waar wij vlug verlaten om weer het bos in te duiken. In deze bos liggen een paar bruggetjes van boomstammen die de beek oversteken makkelijker maakt, al zijn deze nu verandert in een kleine modderpoel. Eens uit het bos, wandelen we op de uitloper van de Oude Kwaremont, waar op het Kwaremontsplein de volgende rustpost is. We kunnen hier genieten van een yoghurtje om de krachten op te doen. Van hieruit gaat de grootste afstand hun eigen weg terwijl Kwaremont verlaten via het classicistische kerkje van Sint-Amandus. We verkiezen weer de natuur en wandelen door het Kluisbos met onderweg een boswachterhuisje. Het Hoogste punt is in zicht met de top van de Mont de lEnclus/of de kortekeer. We komen weer terecht bij het instituut, waar een meer volk is dan daarnet. We volgen weer het kleine stukje tot aan de splitsing en gaan nu rechts. Het zonnetje is nu helaas verdwenen en word het stilaan betrokken. Voor ons zien we de top van de Hotond, met zijn witte molen, maar daar moeten we niet naar toe(nu toch nog niet, straks wel). We volgen enige tijd de Panoramawandelroute en belanden in een bos waar we aan de ingang even moeten bukken. De club heeft hier een touw gespannen om het steilste stuk makkelijker te kunnen bedwingen. Ondertussen komen alle afstanden hier weer bij elkaar om even halt te houden om de kapel Wittentak te bezichtigen. De club heeft de toelating gekregen om ons door het domein St.-Hubert te laten wandelen, waar we rond de vijver wandelen. We wandelen even door het fabrieksgebouw om de hoek nog even binnenwippen in de tennisclub voor de laatste rustpost. Even verder zien we een muurschilderij die ons herinnerd aan het WK 1963. Aan het einde van de Cyriel Buyssestraat nemen we nogmaals afscheid van de 6km. Voor de laatste keer wacht ons een zware inspanning en gaat het bergop, om via de Kruisberg te dalen waar we terug belanden in de dorpskern van Ronse. Via de art-deco als art-noveauhuizen maken we een eind aan deze wandeling.
Het laatste weekend van februari staan in verschillende provincies de wandelsport centraal waar massaal mensen aankomen om hun eerste (of niet, voor diegene die al sinds januari bezig zijn)kilometers af te leggen waar het wandelseizoen officieel begonnen is met de Nationale Wandeldag. Je kon kiezen uit Lovendegem, Lennik, Heusden-Zolder, Hoogstraten of net als ik voor Middelkerke. Het is voor het eerst sinds 1995, toen in Oostende dat de wandeldag opnieuw naar de kust komt. De kandiderende wandelclub dient genoeg leden op grote wandelingen te vertegenwoordigen om in aanmerking te komen. Aan de hand van die deelnemers maakt de federatie Aktivia een ranglijst op. De Duintrappers voerden in 2010 deze prestigieuze ranglijst aan, en werden nu beloond met de organisatie van de Nationale Wandeldag in 2012. Starten doen we vanuit Sport- en Cultuurcentrum De Branding waar we aanschuiven voor de inschrijving, Bij onze inschrijving krijgen we een zakje met allemaal hebbedingetjes, zoals reclamefoldertjes, stickers, balpen en zelfs een doosje met eieren. Vandaag staat voor mij weer de grootste afstand nl. 30km(al kan je deze vandaag uitbreiden naar 35 of 42 als je de afstanden van 5 of 7km bijneemt)op het menu. We maken een korte passage door het centrum waar we door het stadspark en afscheid nemen van de 2 kleinste afstanden. Even verder is het ook afscheid nemen van de 10km en nemen we een passage door sportpark de Krokodiel. We nemen de treden omhoog en wandelen het paadje op die tussen de Warandeduinen loopt. We wandelen langs de verschillende kampeerzones, waar we steeds deze weg blijven volgen tot we in Westende-Dorp belanden. Via een stukje duinen komen we aan in de rustpost Calidris. Dit is een voormalig vakantieverblijf voornamelijk voor kinderen uit Brussel. Deze wandelclub wordt bemand door enkele vrijwilligers van de Keignaerttrippers uit Oostende. Voorlopig is het hier nog rustig, maar daar zal nog verandering in komen. Er is vandaag geen afstempeling dus wandelen we verder en zien dat we hier straks terug komen. Via een passage waar vroeger camping Kosmos stond laten we de 15km achter en trekken door de duinen naar Lombardsijde. Aan het einde van de strandjuttersdreef gaan wij naar links en maken een ommetje via vakantiecentrum Zeekameel(of Zon&Zee vroeger genoemd)om terug samen te komen of de tocht verder te zetten naar sporthal Bamburg. Vanuit hieruit een lus langsheen het natuurgebied De Schuddebeurze en trekken langsheen de monumentale bunkers uit de Tweede Wereldoorlog terug naar de ruspost. We verlaten Lombarsijde om aan het Kwartier alleen te wandelen door reservaat de IJzermonding. We betreden hieruit het mulle zand van de zee en volgen deze even tot we een ommetje maken dor de duinen om even weer snel de zeelucht weer op te snuiven, voor een korte periode want we komen weer terug bij de Calidris. Hier is het nu wel een drukke bedoening. Ik stop niet en wandel verder langs een pas aangelegd paadje die ons brengt naar de zeedijk. Deze wandelen we enige tijd tot we rechtsaf gaan en nog passeren langs het museum Les Zephyrs (1922, vakantieverblijf van een rijke Brusselse familie, met art-nouveau inrichting) dat ook gratis te bezichtigen is naar de Rotonde (Grand Hôtel Belle-Vue 1909-1911, hotel waar vroeger de Koninklijke familie op vakantie kwam). Over de wandeldijk trekken we verder naar Middelkerke. We passeren langsheen het kunstwerk Caterpillar #5 van Wim Delvoye en de talrijke stripstandbeelden op Kiekeboe na want die is verdwenen, alsook langsheen het Casino, om samen met de kleinste afstanden langsheen het museum Kusthistories naar de aankomst te trekken. De Duintrappers mochten vandaag 5714wandelaars ontvangen.
Is het van de koude of de schrik, bibberen zullen we doen
Jaarlijks vind de dag voor de Nationale Wandeldag de bibbertocht plaats en dit jaar voor de 23ste keer ingericht door de Rustige Bosstappers uit Jabbeke startend in Varsenare. Vorig jaar weet ik nog was het heel slecht weer, met heel veel regen. Uit een keuze van 7afstanden moet ik noodgedwongen door de uurrooster van de bus de grootste afstand aan mijn neus voorbijgaan, maar er staat nog altijd 24km op het menu. Via de sporthal, waar de 30km eerst een lusje voorgeschoteld krijgt, wandelen we samen de eerste kilometers door de rustige straten tot we het Chartreuzinnenbos in. Aansluitend gaat het direct over in het stadsdomein Beisbroek. Het is hier in het schooltje dat we onze gratis aangeboden koffie/cola krijgen. De 7&10km laten we achter en wandelen terug het stadsdomein in, waar we langs het kasteel van Tudor wandelen. Nog even de restanten van het Chartreuzinnenbos nemen we voor we de Diksmuidse Heirweg volgen tot we toekomen aan de 2de controle. Het is hier dat de 2 grootste afstanden hun plaatselijk lusje maken. Via de wegeltjes in de wijken passeren we eerst het sterrenrestaurant Hertog Jan, waar hier in de buurt een toeristisch provinciedomein zich bevindt. Ik heb het over het Tillegembos waar wij ook in gaan wandelen. Via het volkstuinencomplex gaan we onder de restanten van de kasteelpoort met natuurlijk zijn kassteel links van ons. We wandelen tussen de gestapelde piramides van afgezaagde bomen naar de uitgang, waar enkele meters verder aan het begin van de Oorlogsvrijwillegerslaan een gedenksteen staat. Aan het einde van die straat is het hoekje om voordat we terug belanden in de rustpost. Nu wandelen we met de andere afstanden even langs een drukke baan die we dwarsen om de kraaiendreef in te gaan. Als we Varsenare opnieuw betreden nemen we nog even afscheid van de andere afstanden en gaan wij alleen nog met de 18&30kilometer-stappers naar echts om een passage te maken langs de Mans Rotse die in het privédomein van de Witte Paters (missionarissen van Afrika)zich bevind. Via enkele serres komen we weer samen waar we via een voetwegeltje weer aankomen in het cultuurcentrum Hof Ter Straeten waar ik nog eventjes tijd heb om energie bij te vullen, voor de busrit naar huiswaarts aan te vatten. Vandaag hebben 1390 wandelaars genoten van het mooie lenteweer om aan deze tocht deel te nemen.
Voor de rust in deze streek onderbroken zal worden door de wielerfans kan ik nog eens rustig de mooiste plekjes ontdekken in de Zwalmstreek. In tegenstelling tot vorige week is er vandaag geen enkel sneeuw meer te zien alsook vriestemperaturen. De Scheldestappers uit Zingem richten een nieuwe tocht in en die zal voortaan in de boeken gaan als Zwalm in de Winter. Qua startplaats is het voor mij ideaal gelegen, want eenmaal aangekomen in Munkzwalm met de trein zijn we als het ware direct in de startzaal, want die bevind zich vlak naast het perron. Traditioneel kies ik voor de grootste afstand en die is vandaag 31,5km met een lus te Roborst als ik het plannetje geraadpleegd heb. Ik wandel door het tunneltje en volg enige tijd het juiste spoor tot de 6&10km elk hun eigen weg moeten volgen. Ik doe dat ook en volg het paadje die naast de Zwalmbeek loopt. Hopelijk is er hier ergens een waterzuiveringstation want proper water is ver te zoeken. Het paadje heeft ook al zijn beste tijd gehad want voor dat je het weet struikel je over de uitstekende stenen. Het water van afgelopen dagen is nog niet in de grote rivier beland, want soms staan er grote plassen die we door moeten. Een beetje vreemd maar 100m achter de startzaal ligt de 1ste rustpost in het parochiecentrum. We gaan de kortendries bergop, waar de 3 kleinste afstanden direct terug dalen, en wij samen met de wandelaars van de 21km de kasseien betreden. Jammer genoeg heeft de regen van afgelopen dagen ervoor gezorgd dat we onze schoenen vuil zullen maken doordat we een modderpassage moeten doorwandelen en zelfs een beetje schuift als het in dalende vorm gaat. We vatten de klim aan en passeren onderweg de kerk van Roborst. In een achterliggend zaaltje achter een huis is de volgende rustpost die voor de grootste afstand 2x geld. Jahoor, vanaf hier start onze plaatselijke lus. Via het klooster & oude mijnwerkerspad passeren we de stedelijke begraafplaats waar we teug komen waar we al eens zijn gepasseerd deze tocht. Voor de 2de maal moeten we opnieuw door dezelfde modderstrook van daarnet, maar dat is niet erg want ik wandel graag in de natuur en onze schoenen zijn toch al vuil. De volgende wegen kennen geen geheimen meer voor mij want we moeten naar de rustpost die we daarnet zijn binnen geweest. Na de stempel keer ik een stukje terug, wandel langs een paadje tussen de huizen en gaan we nu rechts. Boven zien we een molen(denk ik toch, want er zijn geen wieken te zien)waar we gestaag bergop de dorpskern van Rozebeke bereiken. Hier moeten we recht en het zijn de laatste meters bergop die ik moet trotseren maar die word beloond met mooie panoramagezichten. We bewandelen even de drukke Zuidlaan om een hoekje om te maken om te passeren langs de oude steenfabriek. Terug op de Zuidlaan zien we voor ons het bordje dat het begin geeft van dorpskern Munkzwalm, maar het gaat naar rechts, waar de andere afstanden ons bijvoegen en de laatste meters aan te vatten voor dat we weer aan het station uitkomen, waar ook daarbij de feestzaal ligt. Nu kan ik voldaan de trein nemen naar huis want daar staat er nog een klus te wachten voor mij, namelijk de wandelschoenen weer proper maken voor de wandelingen die nog volgen de komende weken. De Scheldestappers mochten vandaag 1964 ontvangen die hebben deelgenomen aan hun primeurtocht.
Als we de weerkundigen moeten geloven is het vandaag de laatste vriesdag van de winter in het voorjaar. Dat houdt ons niet tegen om aan sport te doen. En wil nu eens een wandeling zijn waar je de startplaats vlot kunt bereiken op alle middelen. De spoetnikstappers uit Leffinge organiseren voor de 13de keer hun strandjuttertocht vandaag. De club die al 16jaar bestaat verwelkomt de wandelaars net zoals vorig jaar in de gemeenteschool de duinpieper te Westende. Terwijl de hesp aan het draaien is op het spit schrijven we ons in aan de inschrijvingstafel. We kunnen vandaag kiezen uit 7,5/14 of 22km. Als we het informatiebord hebben geraadpleegd zien we dat de tocht van de grootste afstand(of de gehele wandeling) bestaat uit 3 lussen. We beginnen vandaag met de 3de lus die de kortste is. We wandelen richting de Sint-Laurentiuskerk om Westende te verlaten voor de rust. Een plaatselijke bewoner is zot van kabouters want je passeert een huis waar je overal kabouters ziet in alle vormen. Via de monumentale bunkers van de tweede wereldoorlog gaan we rond duingebied schuddebeurze. Dat zijn de duinen die eeuwen uitspoeling en humusvorming de kalk van schelpengruis verdween. Eens terugwaarts zien we voor ons Lombardsijde maar we gaan daar (nu nog niet)niet naar toe want we gaan rechts de Bassevillestraat in tussen de verschillende vakantiebungalows. We zijn vandaag niet de enige die de kou trotseren want er moet hier ergens in de buurt een activiteit plaats vind voor mountainbikers want we komen ze dikwijls tegen. Terwijl de laatste ijsresten nog niet helemaal ontdooid zijn moeten we toch nog altijd kijken of we niet uitglijden. We bereiken opnieuw de startplaats maar zetten onze tocht verder met lus 2. Via de kasseien van de oude molenstraat gaan we richting de zee. Eerst nemen we afscheid van lus 1 en gaan we het strand op richting Nieuwpoort. De zee is nog niet in zijn normale glorie want er zijn hier en daar nog ijsplakken te zien. We verlaten de zee om natuurreservaat de Yzermonding in te wandelen. Via het kwartier van Lombardsijde zien we iets uit de lucht vallen. Geen bommen, maar sneeuwvlokken. Via de strandjuttersdreef zoeken de eenden warmte bij elkaar en komen we terug in de straat die we daarnet gedaan hebben, deze keer met een sneeuwlaagje. Dat maakt wel dat het nu nog verraderlijker is, en jawel ook ik moest er eens aan geloven en voor dat ik het wist lag ik met het oog op de rustpost op de grond. Gelukkig zonder erg kon ik even bekomen in de startzaal. We moeten nog één lusje afwerken en wandelen een stukje weer hetzelfde tot aan de zee, waar we deze keer de dijk opwandelen. Over de wandeldijk trekken we verder naar Middelkerke. We passeren langsheen het kunstwerk Caterpillar #5 van Wim Delvoye en de talrijke stripstandbeelden De graafmachine die we onderweg tegenkomen kon de gemeente nu wel gebruiken om sneeuw op te ruimen, maar helaas ze is verroest & buiten werking. Daarom hebben ze het laten staan waar het al enkele jaren stond n.a.v. Beaufort(de zomerkunstwerken van een paar jaar geleden). Aan het standbeeld van de Rode Ridder verlaten we de dijk, kijken of er geen tram afkomt en kiezen voor het wandelpaadje. Aan het R. Proot-stadion kunnen we even opwarmen door een soepje aangeboden door de club. Eens bijgetankt wandelen we de resterende kilometers via de verharde duinenweg(die de afscheiding maakt tussen de duinen&polders)langs de talrijke campings. We moeten nog even opletten want de laatste kilometer is niet sneeuwvrij en willen niet voor een 2de keer vallen en wandelen we in korte pasjes tot we voor ons de finish zien en al gezelligheid is in het schootje.
Het geeft afgelopen weekend weer hard gevroren wat wil zeggen dat de sneeuw geen kans heeft gehad om te smelten. Wat daarbij bijkomt, is dat het smeltwater ook hard is geworden, dus vandaag zal het weer een gladde bedoeling zijn. Op 500m van het station in Roeselare die gerenoveerd word bevind zich de startzaal en bevind ik me naar toe waar de Sterrebosstappers voor de 17de keer hun pannenkoekentocht inricht. Vandaag staat er 21,9km op het menu met 3rustposten onderweg. We starten via de bijliggende straten om het fietspad te kiezen die ondergesneeuwd is. Terwijl enkele stappers hier terugkeren aan een punt wandelen we alleen verder met de 9km stappers om die al snel weer achter te laten. We maken een grote kring om te belanden net als de andere afstanden in Beveren(Roeselare). In het parochiecentrum is de eerst rustpost gepland. Door de vele splitsingen vandaag worden al onze wegen gescheiden. We wandelen rond de kerk om aan de achterzijde menige wandelaars achter te laten en te kiezen voor de Ventenweg die ons terugbrengt naar het centrum van de fusiegemeente. Wat mij opgevallen is dat er niet ver van de vorige rustpost de club opnieuw een rustpost heeft voorzien, ditmaal in een basisschooltje. Van hieruit moeten we met de wandelaars van de 16km een plaatselijke lus. Eerst hebben we een passage door de industriezone om even naast de spoorweg te wandelen en terug keren naar de industriezone. Kaart afgestempeld aan de rustpost resten er ons nog 3,4km voor alle afstanden. We wandelen terug net zoals het begin van de tocht op het fietspad die ons terugbrengt naar Roeselare-centrum. De club bedankt ons voor onze deelname, beloont ons met 2 pannenkoeken en maakt een afspraak voor hun lentetocht op 7april.
De neus is het zintuig die vandaag centraal staat
Is het vanwege de koude periode van het jaar of is het genoemd naar de carnavalsmaand. Vandaag krijg ik alleszins een rode neus als ik zie wat er buiten gebeurt is met het weer. Voor het eerst is er echt sprake van een winterprik. Ik neem het openbaar vervoer en begeef me naar bredene waar de stormvogels uit Oostende voor de 13de keer hun rode neuzentocht inricht. Gestart word vanuit het klein basisschooltje aan het centrumplein. Wat mij eerst opvalt is dat de club een klein beetje de wandelaars vergeten zijn om de inrit zoveel mogelijk sneeuwvrij te krijgen. De wandelaars zijn maar stilletjes aan gearriveerd want het eerste uur waren er maar amper 9 ingeschreven, ofwel zagen de mensen de verplaatsing door de sneeuw niet zitten. Uit de keuze van 4 afstanden kies ik voor de 25km, die vandaag 26,9km werkelijkheid is. Van start verlaten we het centrumplein met een passage door de bijliggende parkje om kriskras door te wijk te wandelen. We steken de trambaan over en kiezen beter de graskant(wat vandaag sneeuwkant is) om de helling te nemen die gaat naar het strand. Echterwel kiezen we voor het paadje die naast het strand loopt om te wandelen richting De Haan. Via een brug over de expressweg wandel ik door het Paelsteenveld (vroeger een kampeerzone) en via de pittoreske Visserskapel stap je nu naar de wijk Vosseslag van De Haan, daar wacht een verdiende rust. Van hieruit starten de plaatselijke lussen. De 1ste lus wandel ik samen met de wandelaars van de 18km en gaan we de duinbossen van De Haan in. We wandelen door het bos en komen aan de ingang van de centrumstraat van De Haan. Via het ttramhuisje wandelen we terug, maar deze keer aan de andere kant, om een vervolg te nemen van het duinbos. Via een duinpassage wandelen we richting de dijk. De dijk wandelen we niet op, want het gaat links het strand op voor +-500m tot we naast het zeepreventorium het strand verlaten. We volgen even de Koninklijke baan om vlug terug de duinbos in te wandelen om weer halt te houden in de rustpost. Nu laten we de 18km-stappers achter en nemen het 2de lusje waar we eerst een voetwegeltje bewandelen die naast de expressweg leid, om via een tunnel terug het strand bereiken. We gaan terug het strand op, nu voor 1,5km om terug via het golfterrrein terug te belanden in Vosseslag. Nu wandelen we weer samen, alhoewel even verder wacht nog een splitsing, omdat wij nog een ommetje moeten maken van 2,2km extra. We gaan dwars door de polders tot we de rest van de wandelaars terug mogen begroeten bij de campeerzone. De enige vernieuwing van het parcours dit jaar is dat we tussen de kampeerzones het nieuwe, 9ha grote, recreatieterrein "Grasduinen", een ommetje maken om zo terug te keren naar de startzaal. Wat gebleken is door de matige verwelkoming in de vroege uren heeft gevolg dat er vandaag waar 362 wandelaars ingeschreven hebben voor deze tocht.
"Van de ene brandweerkorps naar de andere brandweerkorps"
Gisteren had ik nog een nieuwjaarsreceptie(zeg maar feestje) van de brandweer Koksijde of vandaag ging ik de vrienden van de brandweer Diksmuide bezoeken die voor de 10de keer hun brandweertocht inrichten. Na het afhaken van Wandelclub Diksmuide moesten ze op zoek naar een nieuw wandelclub om de bepijling voor hun rekening te nemen. Dat vonden ze gelukkig, en dag nog op eigen grondgebied, door de samenwerking aan te gaan met 'De Tervaetestappers'. Na een korte nachtrust(hooguit 2uur)gepakt de fiets op richting Diksmuide. Inschrijven kan ik doen in de garage, waar normaal de interventiewagens staan. Op het informatiebord van de afstanden zie ik dat de tocht die ik kies 22,7km is en bestaat uit 3 rustposten, waarvan de eerste heel kortbij. Ik wandel door de industriezone, tot we achter één van de bedrijven een graspaadje voorgeschoteld krijgen en de wandelschoenen een beetje worden vastgezogen omdat het nog niet voldoende opgedroogd is. De zon is stilletjesaan aan het opkomen. Toeval of niet maar in domein Zonnestraal is de rustpost voorzien. In de achterliggende woonwijk stelt een bewoner zijn garage gratis ter beschikking om ons een bekertje soep aan te bieden. Ik laat de 2 kleinste afstanden hun wandeling verder zetten en kies voor de Kruisstraat die lange tijd word aangedaan om in de verte de kerk van Esen te zien. Ja, naar Esen moeten we. In de plaatselijke basisschool is de volgende rustpost voorzien. Straks komen we hier terug, maar eerst moeten we het plaatselijk lusje van 7,1km aflegen. Achter de kerk van Esen bewandel ik een paadje die een beetje moddirig is en bovendien schuin loopt. Gelukkig passeert de trein juist op tijd want dan moet ik niet wachten aan de overweg. Ik wandel een stukje naast de sporen om via de drukke baan te dwarsen, de stilte op te zoeken. Langs de verschillende hoeve's kom ik aan een stukje die ik een beetje ken. Ik dokker(wel te voet deze keer) over de kasseien van de Steenstraat, die we niet helemaal doen. De tocht gaat rechtaf waar we tegen de harde wind opboksen, om de klokken te horen, wat wil zeggen dat we teug in Esen zijn. Via de Hagemolenpad komen we terug in de rustpost juist om de hoek. Nadat de kaart afgestempeld te hebben moet ik eventjes een stukje terug wandelen. Aan de kapel OLV Ter Hulpe houden we links de drukke baan en komen we terug in Diksmuide. De tocht brengt ons even langs het sportpark. Net zoals in het begin van de tocht worden we gratis bevoorraad in een garage van de plaatselijke bewoner. Geen alcohol voor mij(dus geen warme wijn), geef mij maar een fruitsapje. Genoeg vitamientjes binnen zodat ik de laatste kilometer kan aanvatten. Tussen ééén van de huizen kan je als je goed kijkt de Yzertoren zien. We steken de Woumensesteenweg over om terug te belanden in de industriezone en zie dat er veel auto's staan t.h.v. het brandweerarsenaal. 1687 wandelaars hebben net zoals ik de weekend afgesloten met een zondagswandeling. Jammer genoeg is de wind niet gedraaid em moet ik nog tegen de wind in fietsen om terug thuis te zien aankomen. Volgend weekend staat er geen wandeling op het menu en maak dus een afspraak op 4&5 februari.
