"Kejem, die wandeling die plaats viend in da boerendorp". Als je van rustige wegen tussen landbouwbedrijven houd moet je vandaag je gaan verplaatsen naar Keiem(een deelgemeente van Diksmuide). Daar richten De Tervaete Stappers voor de 11de keer hun lentetocht in. Vlak naast de kerk vindt in ontmoetingszaal de inschrijvingplaats. Van daaruit krijg je van de club vele voorstellen om je afstand uit te kiezen. Eerst moet je kiezen welke lus je gaat wandelen, maar daarmee is het nog niet genoeg. Je moet dan nog eens kiezen als je de korte, middelmatige of grootste versie van de lus gaat bewandelen. Ik kies vandaag om alle lussen te doen in de grootste versie. Beginnen doe ik met lus 3 die op het plan richting Leke gaat. We keren Keiem de rug toe en wandelen rechtdoor tot we aan het militair kerkhof van Keiem een landbouwweg bewandelen. Aan het einde van deze strook wandelen we Leke binnen, waar we de biesbeek volgen tot we afdraaien op een private weg. We zijn het verste punt bereikt en keren terug, waar we opmerken dat bewoners creatief zijn om hun voorgevel te versieren. Aan het drukke kruispunt gaat de middelgrote versie van deze lus hun eigen weg en steken we de drukke baan over om te wandelen op de macadam wegen en even moeten halt houden, doordat een tractor ons tegemoet komt. Als we geluk hebben zien we eventueel een reiger in zijn straat, maar helaas, nergens één te vinden. Via de waleweiden komen we terecht in de dorpskern, waar we bij de startzaal beginnen aan de 2de lus. Aan het begin van de lus wandelen we op het voetpad in plaats van de kasseien om al vlug langs het t Kakelend Kippenmuseum tegen, waar we als nog eens in de zomer tijd hebben kunnen binnenwippen. Wij wandelen voorts over het bordje van Vladslo, om aan een tractorbedrijf alleen verder te wandelen tot we rechts een verhard boerenwegel opwandelen. Wat mij trouwens is opgevallen, is dat de voorspelde koele zeebries hier nergens te bespeuren is. Even kijken van waar de wind komt om even gebruik te maken van een passage door een landbouwersgrond, waar we helaas opmerken dat een koe hier zijn laatste rustplaats heeft gevonden. Via een grote serrekweker van viooltjes in deze periode zien we voor ons de Kerk die naast de startplaats staat, en waar we even ons bijtanken. Het is mooi weer en hebben nog even tijd, dus vatten we nog onze laatste lus aan. Lus 1 gaat eerst via t oud gemeentehuis, kriskras door de achterliggende woonwijk tot we het cisterciënzerpad volgen tot aan het einde. We houden even links de drukke Oostendebaanaan, voor we links/rechts kijken om deze over te steken en de rust op te zoeken. We steken de Meulebrugge over, waar hier ergens vroeger de Leedmolen stond. We gaan terug een steenwegeltje op tussen de bomen, om de drukke baan voor de 4de maal deze tocht te dwarsen. We zien voor ons het dorpscentrum, maar we gaan naar rechts tussen de preiranken, om afscheid te nemen van de stappers die hebben gekozen voor de kortere versie. Rechtdoor gaan we stapwaarts en passeren enkele wandelvrienden om een klein wegeltje in te slaan die leid naar een boerderij. Met die passage is er stilletjes een einde gekomen aan deze lus waar we via de kerk terug belanden in de startplaats en kunnen napraten met ander wandelaars over deze wandeling.
"Lusjes maken in de Vredestad" Nu de astronomische lente officieel is begonnen met een toepasselijk lentezonnetje kunnen we vandaag toch eens gaan wandelen voor een midweek tocht die vandaag plaats vind in de vredestad Ieper ingericht door de Spiegelstappers. De start vindt plaats in een zaaltje nest naast een groot meubelwinkel. Vandaag bestaat de wandelingen uit 3 lussen die elk een thema krijgen. Ik start vandaag met lus 3 die de lus van Zillebekevijver noem. Direct na de start gaan lus 2&3 samen langs de Picanolfabriek om onder de grond te gaan. Net na de tunnel scheiden hier ook onze wegen. Voor ons ligt Zillebekevijver, die 28ha groot is en eigenlijk een afdamming van de vallei van de Zillebeek. We gaan direct naar links en bewandelen op een privé terrein van een plaatselijke landbouwer. We krijgen de gelegenheid om tussen de fruitgaarden te wandelen die nog aan het wachten zijn op de bloesems. Links zien we de kerk die staat in de dorpskern, maar wij gaan daar niet naartoe. We volgen de vijver tot aan de vijverhuis, waar we de vijver verlaten via de waterzuiveringsinstallatie. We stappen het Ieperse vredebos in en komen de wandelaars van lus 2 tegemoet. Ter hoogte van de Rijselpoort scheiden terug onze wegen. We wandelen een stukje op het gras vlak beneden de vesten om terug halt te houden waar we vertrokken zijn. Nu starten we aan lus 2, wat de kortste is van het drie en wandelen hetzelfde stukje als daarnet. Na de tunnel gaan we voor de 2de maal het Ieperse vredesbos in. Ieper wil vanuit zijn oorlogsverleden een actieve vredestad blijven. Daarom deze vredesbos die kadert in de wil om de stad verder actief aan vrede te werken. Eens terug weer aan het splitsing punt van daarnet gaan we nu links de Vesten op, dat daarom als lus vestenlus werd genoemd. Aan de linker kant komen we enkele volkstuintjes tegen, terwijl aan de andere kant de stadsgracht ligt. We wandelen rond het water en nog enige overblijfsel vinden van de oude Leeuwentoren. De oorlogsslachtoffers worden ook hier herdacht. Hier ligt het Ramparts Cemetery, Lille Gate, waar 193 Britten sneuvelden tijdens de 1ste wereldoorlog. Bovenop de Rijselpoort staat nog een gedenksteen van Willem I, die een deel heeft uitgemaakt van het bekendste monument van de stad waar we nu naar toe gaan. In 1815 vielen de Hollanders de stad Ieper binnen. In 1822 werd een nieuwe gedenksteen, opgedragen aan Koning Willem I, geplaatst boven de ingang van de Menenpoort; deze verving de gelijkaardige steen die opgedragen werd aan Lodewijk XIV. Voor ons zien we het grootste kaliber van De Menenpoort bij iedereen wel bekend. Dit was eigenlijk een stadspoort was om de Hollanders tegen te houden o.l.v. Napoleon. We wandelen erdoor heen en komen straks nog eens door. Eerst gaan we naar rechts om door de Ieperse Hoornwerkpark te wandelen. Hier vinden we ook kazematten die afgesloten zijn om de vleermuizen rustig hun winterslaap te houden. Achter het park ligt de zaal waar we even genieten van een drankje. Ik doe vandaag nog 1 lus die omgenoemd word door smullenlus. We wandelen een stukje terug door het park van daarnet om een beeld tegen te komen die geallieerden moeten voorstellen die bedankt worden door de jeugd. Dit beeld werd geschonken door het CCMP aan haar peterstad. We wandelen over een brug en krijgen door een medewerker een snoepje die dit aankruist op het kaartje dat we kregen bij de inschrijving. We wandelen terug door de Menenpoort waar duizenden namen zijn gegraveerd van Britse soldaten die geen begraafplaats hebben gekregen. We gaan naar links langs het water en komen weliswaar aan op het strand van Ieper. Hier krijgen we een plakje cake. We zetten de tocht verder via de hoge wieltjesgracht om even weer halt te houden bij de speel-o-theek waar een wafeltje krijgen. Via de stadsbibliotheek wandelen we het sluispad op, om dicht bij het station weer een hapje krijgen bij het kruidmagazijn. De enige controlepost onderweg is gelegen in toeval of niet Café de Spiegel, de thuisbasis van deze club misschien? Via de Sint Pieterskerk vinden we even verder aan de linkerkant het Houten Paard die vroeger een middeleeuws marteltuig was. We wandelen door de Vredespoort om de laatste meters af te leggen op de Vesten om terug te belanden in het zaaltje waar we nog kunnen genieten van het lenteweer.
Na een Picon te drinken, nog recht blijven lopen
Traditioneel vind op de 2de zondag van maart de Picontocht van de Duintrappers plaats. Zij zeggen dat het nog steeds de mooiste wandeling aan onze kust. Enkele weken geleden hadden ze met de nationale wandeldag ook een tocht georganiseerd aan de kust, maar deze vind jaarlijks plaats. Een verre verplaatsing zit er voor mij niet in, daar ik hier in deze gemeente woon en gewoon de fiets kan nemen naar de Kerkepannezaal, waar de start plaats vind. Vanmorgen had ik al gefietst, dus kon ik niet kiezen voor de grootste afstand maar 21,2km is ook al genoeg voor mij. Terwijl in het binnenland de mensen genieten van het lentezonnetje, is het hier een stuk frisser door de zeebries. Ik ben gestart of we krijgen al een eerste zandheuvel onder de voeten. We betreden de Houtsaegerduinen(die ook de kleinste afstand doet & niet al te gemakkelijk moet zijn als je in het bezit bent van een buggy of rolstoel, want er zijn momenten met los zand)om nadien het wandel-als fietspaadje te kiezen die naast de trambaan loopt. Ondertussen zijn we De Panne binnengewandeld zonder eerst afscheid te nemen van de 6km en wandelen door de straten om het marktplein te dwarsen en een stukje door de winkelstraat te wandelen. Aan het gemeentehuis gaan we rechts en om het hoekje ligt het Koningsplein, genoemd naar Koning Leopold I. In de Polyvalente zaal De Boare is de 1ste rustpost bevestigd. Hier komen we zo meteen terug, maar eerst maken we nog een lus. Wandelen door het Calmeynbos is alleen bestemd voor de wandelaars van de 15&30km. Wij gaan net zoals de 30km(2x) verder naar Natuurreservaat De Westhoek. Samen met het aanpalende waterwingebied Calmeynbos-Krakeelduinen (105 ha), de gemeentelijke Oosthoekduinen (60 ha) en de Franse Dunes du Perroquet (225 ha) vormt De Westhoek(340ha) het grootste aaneengesloten duinmassief van onze kust. Eerst gaat het nog vlot via de verharde graspaadjes, maar al vlug wacht ons het mulle zand. De inrichtende club doet hier zijn naam alleszins waar. Midden in De Westhoek ligt een kurkdroog stuifduin, ter plaatse beter bekend als de Sahara. Die moeten we over. Aan het einde van het reservaat ligt een cafeetje die net op de grens ligt en bekend is ook voor zijn picontje. Het is hier dat de volgende rustpost is. Ik wandel nu door het campinggebied om toe te komen aan het strand. Deze wandelen we op stilaan terug te keren Naar De Panne. Zigzaggend nemen we de wegeltjes tussen voornamelijk vakantiehuizen om terug te komen in de Rustpost van Daarnet. Ik zet mijn tocht verder om via de Esplanade voor mij Leopold I te zien en rechts de dijk opwandel tot aan het einde. Daar gaan we terug het strand op tot aan St.-Idesbald, een deelgemeente van Koksijde. De wandeling gaat een klein stukje door de winkelstraat, maar het gaat naar links om te kiezen om te wandelen tussen de huizen. Ik krijg nog even een passage door de Noordduinen, waar een grasezel even de doorgang verspert, om aan de achterkant van de startzaal een einde te maken van deze zondagswandeling.
Flirten met de Taalgrens maar ook met de Heuvels
De heuvelachtige streek rond de Vlaamse Ardennen is zeer populair bij veel wandelaars. De wandelclub Chatons uit Ronse organiseren vandaag een wandeltocht die ons een deel van deze regio gaat voorstellen. Je kunt kiezen uit 7 afstanden, met voor de Die Hards zelfs de afstand van 60km. Ik kies vandaag voor de 35km. We starten vanuit het dorpsschooltje via de stoppingcentra om daar de 6&10km achter te laten. Van een opwarmertje kunnen we even verder wel spreken, want we krijgen al een eerste klim voorgeschoteld. We flirten met de flanken van de Scherpenberg, waar wij deze niet beklimmen of nu toch niet misschien. We krijgen een onverhard paadje met een paar stukjes waar de bodem door de regen van afgelopen dagen onderbroken is. Ook loopt het een beetje schuin en moeten we kijken dat we niet in het beekje er vlak naast invallen. We betreden via het achterliggende bos het privé domein van het instituut Heynsdaele, waar de 1ste rustpost is voorzien. Straks komen we hier weer terug, dat staat nu al vast. Even verder wandelen we alleen maar nog met de stappers van de 28&60km door het Beiaardbos-Fonteinbos, een bosreservaat met beuk, es en zomereik, waar de natuur vrij haar gang mag gaan. In de graslanden dat we bewandelen komen we diepe putten tegen die gelukkig afgesloten zijn met een omheining. We zien een wegwijzer die leidt naar de Patersberg, een klassieke heuvel die eender koersliefhebber wel kent. Deze beklimmen wij niet(de Die Hards van de 60km eventueel wel), wij gaan naar links en trotseren de kasseien. Een onverhard paadje brengt ons naar een drukke baan waar wij vlug verlaten om weer het bos in te duiken. In deze bos liggen een paar bruggetjes van boomstammen die de beek oversteken makkelijker maakt, al zijn deze nu verandert in een kleine modderpoel. Eens uit het bos, wandelen we op de uitloper van de Oude Kwaremont, waar op het Kwaremontsplein de volgende rustpost is. We kunnen hier genieten van een yoghurtje om de krachten op te doen. Van hieruit gaat de grootste afstand hun eigen weg terwijl Kwaremont verlaten via het classicistische kerkje van Sint-Amandus. We verkiezen weer de natuur en wandelen door het Kluisbos met onderweg een boswachterhuisje. Het Hoogste punt is in zicht met de top van de Mont de lEnclus/of de kortekeer. We komen weer terecht bij het instituut, waar een meer volk is dan daarnet. We volgen weer het kleine stukje tot aan de splitsing en gaan nu rechts. Het zonnetje is nu helaas verdwenen en word het stilaan betrokken. Voor ons zien we de top van de Hotond, met zijn witte molen, maar daar moeten we niet naar toe(nu toch nog niet, straks wel). We volgen enige tijd de Panoramawandelroute en belanden in een bos waar we aan de ingang even moeten bukken. De club heeft hier een touw gespannen om het steilste stuk makkelijker te kunnen bedwingen. Ondertussen komen alle afstanden hier weer bij elkaar om even halt te houden om de kapel Wittentak te bezichtigen. De club heeft de toelating gekregen om ons door het domein St.-Hubert te laten wandelen, waar we rond de vijver wandelen. We wandelen even door het fabrieksgebouw om de hoek nog even binnenwippen in de tennisclub voor de laatste rustpost. Even verder zien we een muurschilderij die ons herinnerd aan het WK 1963. Aan het einde van de Cyriel Buyssestraat nemen we nogmaals afscheid van de 6km. Voor de laatste keer wacht ons een zware inspanning en gaat het bergop, om via de Kruisberg te dalen waar we terug belanden in de dorpskern van Ronse. Via de art-deco als art-noveauhuizen maken we een eind aan deze wandeling.
