"Lente is met deze temperathuren ver te zoeken." Als je van rustige wegen tussen landbouwbedrijven houd moet je vandaag je gaan verplaatsen naar Keiem(een deelgemeente van Diksmuide). Daar richten De Tervaete Stappers voor de 12de keer hun lentetocht in. Als je aan lente denkt denk je aan wandelen in lichte kledij. Nu moeten we ons dik inkleden als we eens aankomen. Vlak naast de kerk vindt in ontmoetingszaal de inschrijvingplaats. Van daaruit krijg je van de club vele voorstellen om je afstand uit te kiezen. Eerst moet je kiezen welke lus je gaat wandelen, maar daarmee is het nog niet genoeg. Je moet dan nog eens kiezen als je de korte, middelmatige of grootste versie van de lus gaat bewandelen. Ik kies vandaag om alle lussen te doen in de grootste versie. We maken steeds een rondje rond de kerk die steeds centraal zal staan. Beginnend doen we met lus 1, waar we al vlug een onverhard wegeltje volgen voor we de drukke baan oversteken. Rechtdoor gaan we stapwaarts en passeren enkele wandelvrienden om een klein wegeltje in te slaan die leid naar een boerderij. We steken de Meulebrugge over, waar hier ergens vroeger de Leedmolen stond. We steken de drukke Oostendestraat ver om via het cisterciënzerpad kriskras te wandelen door de wijk liggend achter de kerk. Voor de 2de lus komen we nog eens langs de kerk gaat het via een grote serrekweker van viooltjes nemen we stilletjes aan afscheid van de kortere versie van deze lus. De 2 grotere gaan richting Vladslo. Eens voorbij dit bord is er bij een vijvertje van een plaatselijke bewoner tijd om elk onze eigen weg op te gaan. Wat horen we hier?, Het gekraai van hanen. Dat wil veel zeggen als we het t Kakelend Kippenmuseum passeren, waar we als nog eens in de zomer tijd hebben kunnen binnenwippen. We houden even halt in de startzaal voor dat we beginnen aan de laatste lus. Door tijdsgebrek ben ik genoodzaakt om mijn plannen te herzien en de langere versie aan me laten voorbij gaan. We houden rechts aan de drukke baan om Keiem de rug te keren. We merken op dat bewoners creatief zijn om hun voorgevel te versieren. Nu is het de beurt om Leke binnen te wandelen, alhoewel het centrum laten we aan ons neus voorbij gaan maar wandelen we wel door het gehucht Zoetendale. We bewandelen een wegeltje die ons brengt naar een hoeve. We wandelen langs de Moerestraatbeek tot we goed moeten kijken dat we het juiste wegeltje niet voorbijlopen die leid naar het militair kerkhof van Keiem. Voor ons zien we de kerk, maar als we denken dat we er bijna zijn, gaat het nog even naar links om een klein omeweggetje te maken voordat we een einde maken aan deze wandeling.
wandelclub De Spiegelstappers uit Ieper is officieel erkend voor de vrijetijdsbesteding van personen met een handicap. Deze club, waarvan de meeste leden een beperking hebben, organiseren 3 grote wandelingen per jaar beginnend met de Smultocht vandaag. De opbrengst van al deze 3 wandelingen gaat naar Spelewijs, speelpleinwerking voor kinderen met een handicap en speel-o-theek die speelgoed uitleent. De tocht vertrekkend vanaf een zaaltje achter het Jeugdcentrum bestaat uit 3 lussen, allen van ongeveer 6km. Ik doe ze vandaag wel in omgekeerde volgorde, beginnend met lus 3 die 'natuurtocht' heet. We gaan richting Zillebekevijver, maar deze zullen we niet bereiken want we gaan het Vredesbos in. Door de regen van afgelopen dagen is het gras drassig, maar houden de voeten nog droog. We wandelen rond de verdronken weide om eventjes te genieten van dit decor in het observatiehut die men hier vind. We bewandelen het Vredespad om vervolgens langs de buitenvestingen en de Kasteelgracht de ingang te nemen door het Hoornwerkpad die ons brengt naar de startzaal. Geen rust nu, want we vatten direct lus 2 aan die grotendeels zich zal afspelen op de Vesten. We wandelen opnieuw door het Hoornwerkpad die nu enkele modderstroken telt. Het Ieperse Hoornwerkpark ligt op een helling die vanaf de oostelijke vestingmuren oprijst, van 20 naar 35 meter. Dit was de meest kwetsbare rand van de vestingstad Ieper: belegeraars konden van op de hoogte de stad makkelijk benaderen en treffen. Een hoornwerk is een grote, complexe voorversterking, ingericht voor de muren van de hoofdversterking. De naam is gegeven vanwege de hoornvormige uitsteeksels van de uitbouw. De resterende kazematten bestaan uit twee ondergrondse gangen van 15 meter die leiden naar negen ondergrondse kamers. We verlaten het onverharde om even verder richting de Menepoort te wandelen om vlak erachter weer de Vesten op te wandelen. Het is hier dat we enkele overblijfselen van vroeger, met name de gedenksteen van Willem I,het Ramparts Cemetery Lille Gate, waar 193 Britten sneuvelden tijdens de 1ste Wereldoorlog &de overblijfselen van de Leeuwentoren. Nu we het laatste stukje van de buitenvestingen bewandelen rond deKasteelgracht. Het einde van lus 3 is ook het einde van deze lus want we krijgen opnieuw eennieuwe passage van het Hoornwerkpad. Na een nieuwe rustpauze in De Klepper kunnen we aan de laatste lus beginnen. Deze vatten we precies aan op het middaguur, waar de vele kerken van hier hun klokken goed laten luiden. Als we de Menepoort voor ons zien gaat het nu naar rechts waar even verder Ieper Strand, een oude openluchtzwembad een stukje cake krijgen als eerste van onze gratis bevoorradingen. Vandaar gaat hetnaar de Neerstad waar de speel-o-theek De Stopkop is gevestigd. Langs de bibliotheek en het militaire begraafplaats 'Ypres Reservoir Cemetery' komen we aan in het Tempelhof, een PVT voor personen met psychiatrische problemen. Hier is er een rustpost met gratis een tas koffie. We komen weer de Vesten tegen, maar eerst krijgen we nog een speculaasje van één van de medewerkers aan het kruitmagazijn. De volgende halte is de clubhuis van deze wandelclub tearoom De Spiegel,de ontmoetingsruimte voor personen met beperkingen. Via de St.-Pieterskerk is kort hierbij de 7de en laatste keer dat we een gratis hapje krijgen. Langs de brug over de vestingen en een laatste keer een passage door het paadje arriveren we terug in de startzaal.
"Niet te veel picon nuttigen, want je moet nog lopen"
Wij, die dachten dat de winter definitief voorbij was. We waren eraan voor de moeite, maar dat houd ons niet tegen om naar St.-Idesbald(Koksijde)te vertrekken waar de Duintrappers hun jaarlijkse Picontocht organiseren, wat zij vinden 'De mooiste wandeling van de Kust'. We krijgen bij onze inschrijvingskaart een bonnetje voor een gratis proevertje Picon, maar dat zullen we straks benuttigen, want we moeten eerst nog één van de 6 afstanden afleggen, die vandaag een beetje minder zijn in werkelijkheid, dit door het Agentschap natuur&bos. We zijn gestart kriskras door de kunstenaarsdorpje, voordat we een zandhelling moeten trotseren. Veel zullen we vandaag niet wandelen in Koksijde, want deze ruilen we al vlug in door De Panne. Via het sportcomplex krijgen we de 1ste duinenpassage met name de Oosthoekduinen onder de kiezen. Een klein minpuntje misschien is dat er geen omleiding is voorzien voor mensen met een buggy of rolstoel, daardoor moeten zij ook hierdoor. Aan het einde van de duinen vind men de J-Club, waar de rustpost is voorzien. Ik was misschien niet de enige die hier nog vroeger nog gelogeerd heeft tijdens mijn zomerkamp, maar dan heette dit complex 'De Blauwe Distel'. Van hieruit starten de lussen, waar we eerst moeten goed kijken of we de juiste lus nemen. We gaan richting de St-Pieterskerk, om de trambaan te volgen die ons zal brengen naar de Esplanade. We gaan Koning Leopold I tegemoet die ons al staat op te wachten samen met Pierre Kloeffe die een beetje verder staat. We leggen de ganse dijk af om onze wacht te maken terug in de rustpost. Voor de 2de lus duiken we opnieuw de Oosthoekduinen in, waar even verder passage maken door het bezoekerscentrum De Nachtegaal. We nemen eerst nog afscheid van onze wandelvrienden, maar niet getreurd, iedereen maakt een passage door het Calmeynbos. Waar de vorige jaren wij hier door de Westhoekduinen wandelen moest de parcoursbouwers ons nu leiden op het harde gedeelte die ons toch brengt naar de zee. We trotseren de ijzige wind richting Frankrijk. Via campingclub Perroquet verlaten we het strand om tussen de stacaravans te wandelen. Marcheurs, Bienvenue au café Val d'or où nous vous à bras ouverts dans la station de repos.(wandelaars, welkom in café Val d'or waar we je met open armen ontvangen in de rustpost.)Direct hierbij wandelen we toch in de Westhoekduinen, waar we in het begin al zien dat er strookjes onder water staan. We trappen nu letterlijk door de duinen of moeten we Sahara zeggen wat dit word het stukje ook wel genoemd. Van de warmte zullen we geen last hebben want het noordendepressie zorgt daarvoor. We moeten acrobatenkuren uithalen wanneer we op het harde gedeelte van dit reservaat heel grote plassen zijn, om deze zo droog mogelijk te blijven. We maken opnieuw een passage door het calmeynbos, om te kiezen voor het Artiestenpad, het paadje die de duin en polders verbind. Nog even een modderstrookje meepikken voordat we voor de laatste keer het vakantiecentrum bereiken. We wandelen met zen allen stilletjes terug naar de aankomst, maar wij(30km)alleen hebben nog een passage door de Houtsaegerduinen waar normaal ook grazers te zien moeten zijn, maar we deze nergens zien. We volgen onze collega's die al eerder door het Kerkepannebos zijn gewandeld om weldra een einde te maken aan deze wandeling en kunnen genieten van onze gratis piconnetje.
