Gisteren kwam een dame nogal koleriek onze winkel binnen. Ze wou mijn man spreken. Ik vroeg haar of ik haar kon helpen, maar ze moest mijn man hebben. Ze was de dag daarvoor in de winkel geweest, had betaald met bancontact. Ondertussen was m'n man al weer verder aan 't werk en hij had het niet echt gehoord en heeft blijkbaar nogal verwonderd gekeken van : is het betaald ? Die vrouw was daar zo van in haar gat gebeten... ze voelde zich alsof ze een bandiet was die niet wou betalen en hoe de mensen daar op zouden reageren. Maar zij heeft mijn man zijn reactie totaal verkeerd geïnterpreteerd. Hij had het niet gehoord en was druk bezig en heeft zo'n beetje nonchalant verwonderlijk gereageerd en dat is compleet in verkeerde aarde gevallen. Ik haald hem erbij en die vrouw was hele reken aan het afgeven dat het een schande was en dat zij zo niet was dat ze niet zou betalen en dat ze het bewijs zwart op wit had dat dat bedrag van de rekening gegaan was en dat ze er de hele dag niet goed van geweest was en dat ze het jammer vond dat er niemand in de winkel stond dat ze het eens kon zeggen dat wij mensen zouden verdenken dat ze niet betalen etc. etc.
Ik stond op dat moment toen hij haar besteld had en afgerekend ook in de winkel en ik had alles gezien. Ik heb nog nooit in heel mijn leven mijn man zo staan verdedigen en hij heeft ook wel gereageerd dat ze dat zo niet mocht opvatten. Ik wist dat het zeker niet kwaad bedoeld was van hem, maar dat zij dat dus totaal verkeerd opgevat had. Nog nooit in mijn leven heb ik hem zo woordelijk verdedigd.
Toen begon ze ons toch te geloven en begon ze zich te excuseren. Er kwam iemand binnen en ze draaide snel af in haar woorden en excuseerde zich nogmaals dat ze te hard van stapel gelopen was. Ondertussen was mijn man terug naar vanachter. Ik bestel de volgende klant en moest nog iets halen naar achteren. Terwijl wou ik mijn man laten weten dat de vrouw zich volledig geexcuseerd had, dat ze daar niet mocht in op gaan. Ik had nog geen kans om dat te zeggen. Hij komt uit het lokaal vanachter en gooit mij verwijtend naar het hoofd : 'Maar je was potverdorie juist als een 'vogeljonk'. Je was juist als vogeljonk, zo, met je schouders omhoog, je gaat je toch niet laten doen.... ' Zo heel verwijtend en kleinerend. En ik had hem ZO STERK verdedigd. Ik werd zo danig kwaad en ik vloog echt uit. Ik was verbouwereerd. Ik had hem zo verdedigd en hij roept dan verwijtend naar me dat ik een vogeljonk ben. Ik was zo danig kwaad dat ik mijn boel daar gesmeten heb en tegen hem half huilend riep : 'Kijk, jij moet maar die klant gaan bestellen. Ik trek me er hier niks meer van aan. Ik zal jou nog eens verdedigen.' Ik heb mijn auto genomen en ben een ritje gaan doen.
Toen ik terugkwam vroeg hij of ik afgekoeld was. Jah, vandaag ben ik al afgekoeld, maar het is zo weer een prik in m'n hart.
Vorige week werd ik een paar keer door mijn neus gewreven dat ik hier toch het gemakkelijkste werk heb. Akkoord, de opkuis net voor onze sluitingsdag is veel zwaarder en vuiler dan vooraan in de winkel, maar ik kan toch moeilijk met een vuile schort naar voor komen. En administratie dat is in zijn ogen geen werk. Dat is bezighouding zou je denken. Ik begin ook om 6 uur 's morgens en ik heb ook gedaan om 20 à 21 uur 's avonds. Akkoord, ik onderbreek meer in mijn werk : ofwel is dat voor de kids ofwel is dat om een noodzakelijke boodschap te doen. Maar 'op commissie' gaan dat zijn zo ook van die 'plezieruitstapjes' krijg ik soms de indruk. Het is ook laden, lossen en nog eens lossen....Ik trek het me veel te nauw aan zeker. 
Maar van gisteren voelde ik mij echt beledigd. Een paar jaar terug heeft hij me ook eens vergeleken met 'Sarah'... Dat zijn dingen die blijven hangen. Gisteren had ik zo een moment van : ewel, nu is het gedaan. Ik moet het allemaal niet meer weten. Maar als we dan een dag verder zijn dan relativeer ik het misschien weer een beetje, maar toch blijft het een steek.... Maar voor m'n kids kan ik het gewoon niet doen of over m'n hart krijgen. Ze zien ook zo graag hun papa en ik wil ze dat verdriet niet aandoen dat papa en mama niet meer samen zouden zijn. Nu, een mens moet wat kunnen verdragen ook van elkaar, maar waar ligt die grens ?
Ik merk van mezelf wel op dat ik makkelijker opvliegend ben, soms ook eens tegen m'n kids. En daar heb ik achteraf dan wel spijt van.