Het gaat niet met mezelf. Ben uit m'n bed gekomen omdat ik me heel de tijd moest draaien, last van m'n rug en benen. En dan zijn we in verlof. Toch eens de chiropractor bellen. Vandaag moet m'n man al weer wat starten met werken en vandaag straalt de zon. Grrr. Volgend jaar ga ik naar Zuid-Frankrijk, dat is beter dan 3 dagen in een killig Nederland. Vorig jaar zaten we ook in Frankrijk, Noor-Frankrijk wel, het was niet superwarm, maar het was anders.
Ik wil mijn reactie voor je-weet-wel-wie hier neerzetten, omdat ik die wil bewaren.
Hallo,
vroeger had ik er geen moeite mee met optimist te zijn. Ik kon tussen mijn drukke bezigheden steeds genieten van de kleine dingen, veel hoeft dat voor mij niet te zijn.
Met een kwinkslag en een grap sloeg ik mij overal doorheen. Maar door de aanhoudende druk van diverse facetten is dat alles wel een beetje verloren gegaan en is de optimist meer pessimist geworden. Al mijn enthousiasme en doorzettingsvermogen is bij momenten serieus wat uitgeput en het zijn
ook die momenten die steeds maar in mijn blog terug te vinden zijn.
Ik besef wel voor mezelf dat er zaken zijn die moeten veranderen en in het laatste jaar heb ik daar al heel veel over gedacht.
Een echte sporter ben ik niet, maar ik probeer het toch af en toe eens het laatste halfjaar. Feit is dat er weinig tijd voor rest als ik in mijn werkritme zit, die een dubbele fulltime beheerst, dus is dat iets wat al snel weer achterwege blijft. En de weinige tijd die ik over heb spendeer ik dan ook nog graag aan mijn kids, maar soms moet je ook eens aan jezelf denken, je ziet hen daarom niet minder graag.
Mij interesseert het creatieve me meer en ik kan mijn geest zeker evenveel uitleven in zoiets en ben dan ook van plan vanaf september af en toe
eens een workshop of cursus te volgen.
Vroeger ging mijn man enorm veel sporten. En hij heeft dat nodig. Zeker 5-6 jaar heeft hij haast niks meer gedaan. We lieten het, voor het geld oa, omdat we moesten werken. Nu gaat hij toch weer sporten, om de 14 dagen maar, maar hij kan er maar deugd van hebben en het verzet zijn zinnen. Eer we het wel of niet doen, we zullen toch lang en veel moeten werken eer we hierdoor raken.
Personeel betrekken bij de zaak : dat doen we wel. Er wordt vaak wel iets besproken, maar soms stuiten de ideeën te veel op een muur.
Mijn man is een hele harde werker maar hij durft niet genoeg selecteren. Daar zijn al eindeloze discussie's over geweest.
Soms moet hij ook eens durven kijken hoe hij werkt, in plaats van altijd maar te werken en te werken en te werken. Hij denkt dat hij met werken en meer en meer en meer alles zal verzetten. Ik ben dan misschien een beetje de tegenhanger die er mij niet altijd genoeg durft voor smijten en die soms te veel blijft hangen aan bepaalde zaken. Maar ik vind dat je beter eerst roeit met de riemen die je hebt en dan weer een stap kan bijzetten.
En zo kom je tot een verzuurde situatie, zit je vastgestrengeld, maar die moet terug opgelost raken. De ene dag zie je dat beter zitten dan de andere.
Wij laten ons leven aan ons passeren met werken en de verplichtingen die we hebben en we genieten niet meer genoeg. En als je dan de tijd hebt om te genieten dan is het ook wel weer even wennen, want je komt tot de vaststelling dat je dat eigenlijk niet meer zo goed kunt.
I try for better, that's sure en ik hoop dat ik de druk het volgende jaar wat beter de baas kan en dat het ons allemaal een beetje meezit op werkgebied. Want onverwachte extra kosten of gebeurtenissen die tegenslaan kan je nooit voorzien....
Ik heb terug eens een poging gedaan heel wat van mijn berichten te doornemen. Ik kom tot de conclusie dat ik al meer dan een jaar zit te zagen. Zelfbeklag. Meelijwekker. Ik merk dat m'n zaging na een jaar nog steeds op hetzelfde neerkomt. Alleen denk ik dat het bij momenten nu iets meer bitsig zit tussen mijn man en ik. Er staat precies een muurtje tussen. Ik denk dat ik eigenlijk veel stek op hem, met m'n uitspraken. En andere momenten vind ik hem dan weer zo lief en wil ik mij precies verontschuldigen tov hem. Soms heb ik het gevoel dat het hem totaal niet meer interesseert en andere momenten heb ik dan het gevoel dat, nadat hij me gisteren verkeerdelijk zat uit te kafferen en zei dat hij heel die boel en mij moe was, hij zich dan ook weer probeert te verontschuldigen. En wat betreft 'X'. Dat is iets wat er nooit 100 % uit zal gaan. De sympathie blijft. Daar is niks mis mee. En ik ben nuchterder en ga ook geen ambetanterik spelen tov hem. En soms denk ik dan : ik zal waarschijnlijk nooit met geen enkele man 100 % goed opschieten, ook al zou ik voor een andere kiezen. En ook nooit een man kennen die 100 % in mij geïnteresseerd is en ik in hem. Halve gradaties of drie vierde... Eigenlijk staat iedereen er altijd alleen voor. Moet jezelf je eigen redden en je boontjes doppen. Ofwel ben ik ziek of word ik ziek in m'n kop, geestelijk dan. Ik heb rare kronkels blijkbaar, die vaak niet stroken met wat een ander zegt of denkt. Ik lijk makkelijk, maar ben eigenlijk een hele rare ... ik heb soms het gevoel dat alle mensen net het omgekeerde denken van wat ik denk. Ofwel zijn zij dan toch allemaal een beetje raar.
mezelf (en de aanvulling die er 's avonds bijgetokkeld is)
We moeten genieten, maar ik kan het niet 100 %. Er cirkelen te vele dingen in mijn hoofd die me niet gerust laten. Dus kan ik maar één conclusie daaruit trekken dat het gewoon aan mezelf ligt. Onze vakantie is niet slecht, maar is ook niet super. Het heeft zo vele up en down momenten. Het is zo altijd een strijd tussen onze karakters. Precies alsof we er alletwee geen 100 % voluit kunnen voor gaan. Nu, een relatie is geven en nemen, is water bij de wijn doen. En zelf denk je meestal wel dat het altijd jij is die het meeste water bij de wijn doet. En dan heel die stomme geldsituatie. We moeten praktisch een dubbele fulltime werken en dan raken we nog maar net rond. In de vakantie wil je dan ook wat genieten, maar je moet toch steeds maar je budget serieus in de gaten houden. Nu, we hebben er al van genoten. We zijn al regelmatig iets gaan eten, we hebben aanhangfietsjes voor de kids gekocht zodat we wat fietstochtjes kunnen maken. Maar dan krijg ik alweer de krul als mijn man zegt : volgende week ga ik iedere avond een toer met mijn fiets gaan maken, want mijn bijgekomen kilo's (hij komt altijd meteen een paar kilo's bij als't vakantie is) moeten er weer af. Ik zeg : 'We gaan toch nog wel eens gaan rijden met de kids?' En dan kijkt hij zo vertwijfeld naar mij van : 'Moet dat nu nog een keer, we zijn al 2 x gaan rijden...' Tijdens onze paar dagen dat we weg waren heeft hij zich bij momenten serieus geërgerd aan het gedrag van onze dochters : ze trunten te rap. Jaaah.... het zijn wel echte meisjes dat wij hebben. En ze zijn soms wel redelijk angstig. Maar de ene jut soms ook wat de andere op. En dan maakt hij zich daar meteen ook druk in. Ik probeer dat altijd wat te kalmeren en hen warm te maken zodat ze hun angst vergeten. En zo zit ik dan met '3 tjalpers' op m'n kot. Oh ja, dat is de dinges des levens zeker, of hoe zeggen ze dat. Soms vraag ik mij af wat er daadwerkelijk in de gedachten van mijn man omgaat. Maar ik zal het nooit weten. Want praten doet hij nooit echt, tenzij hij explodeert. En dan komt het er allemaal uit zoals een berg die lava spuwt. Hij heeft nog nooit echt kunnen babbelen. Ik vond het wel goed toen we zaten te bbq'en bij zijn ouders... hij had al een glaasje op en was al wat aan het doordraven over wat we nog zouden moeten kopen om onze winkel nog meer op te waarderen. En kreeg er toch commentaar op van zijn ma. 'Maak maar eerst dat je rond raakt met wat je hebt.' Dat is soms het probleem van mijn man : hij wil meer hebben dan dat hij kan. Hij denkt altijd dat het niet goed genoeg is. En er moet altijd iets extra bij. Ik heb vaak het idee dat hij niet echt beseft hoeveel 1 Euro waard is. Voor hem is het meer : heb ik het nodig, dan moet ik het kopen of vind ik het mooi, dan moet ik dat hebben. Maar je moet het ook nog kunnen. Bv. er waren solden. Wij kopen onze zomerkleren wel meestal met de solden, omdat wij toch in ons verlof het meest onze 'mooie kleren' dragen. Ik moest dringend mijn kleerkast aanvullen, want die is zeker minder dan de helft van die van mijn man. Dus gewacht tot de solden en dan in de aanslag achter de zaken die ik nodig had. Ik was content van mijn aankopen, het eindtotaal scheelde 40 % ivgl met als ik het een tweetal weken eerder zou aangekocht hebben. Natuurlijk wou mijn man ook nog eens wat gaan halen. Hij is tuk op mooie kleren, wat ik niet mis vind. Is eigenlijk ferm gemakkelijk. Ik moet nooit kijken voor zijn kleren. Hij had 7 stukken mee. 2 ervan waren uit de solden, de rest nieuwe collectie. Ik kon eigenlijk ontploffen, heb dat wel eens doorgestoken, maar wilde daar ook niet te geweldig in zijn. Toen we nu laatst voor een paar dagen naar Nederland waren omdat ik eens de Efteling wou doen met de kids, verbleven we in een prachtig hotel (geboekt met een voordeel-arrangement van Flair De brasserie die erbij was had wel heel lekker eten. Ik stelde voor om daar ons avondeten te nemen, het zomermenuutje zag er aantrekkelijk uit van formule. De ober komt : 'Wat wenst u te drinken ?' Mijn man nonchalant : 'Oh, doe maar een flesje rode wijn' En ik bij mezelf : 'Huh, een flesje rode wijn, een spa bruis was ook al ok voor mij, dat zal wel een duur flesje worden, maarja kom, we kunnen er maar het genot van hebben, voor een keer'. Dat flesje wijn kostte wel meer dan onze maaltijd 3 gangen per persoon. 28 Euro !!!' Hij was er eigenlijk zelf wel van geschrokken. Ik zei : 'Ja, ze profiteren daar wel wat van op restaurant. Wij zouden het thuis moeten aankopen, het kost minder dan de helft.' En dat zijn zo al van die kleine dingen.... die het soms eens te groot maken voor mij. Vanavond is het dus weekend. Vraagt hij mij : 'Doen wij iets vanavond?' Ik zeg : 'Volgende week gaan wij nog eens uit, vanavond zou ik toch graag de kids thuis houden en eens gewoon thuis blijven.' Een paar uurtjes later kwam hij af : 'Ah, ze spelen de match van Club Brugge op groot scherm in 't café. Ik ga kijken.' Ja, en zo had hij toch een reden gevonden om vanavond weg te kunnen gaan Het is precies vakantie en hij moet er niet uit morgen, en hij kan er maar eens van profiteren en we moeten ook niet persé overal tesamen naar toe, maar hij heeft het toch slim aan boord gelegd. Moeder zal wel voor de kids kijken.... Nu, ik heb me wel geamuseerd. We hebben nog een taart gebakken ! Morgen bbq bij mijn ouders met m'n zus en gevolg. Maar tuurlijk moesten mijn dochters vanavond al eens proeven hoe hun gebak gelukt was.
Ik kan het tegen niemand anders dan m'n dagboek eens formuleren. Ik heb zo vaak het gevoel van tweestrijd. Ik zie mijn man wel graag, maar soms kan ik het zo volledig oneens met hem zijn dat ik mij dan afvraag : ga ik echt wel met jou verder doen of ga ik op een dag toch een onverwachte stap zetten? Nu het heeft ook niet alleen met ons persoonlijk te maken maar ook met onze werkvisie. En mocht ik alleen komen te staan door scheiding dan heb ik ook niemand waar ik 100 % kan op terugvallen. Ik had vandaag het gevoel dat je nooit 100 % op iemand kan rekenen, dat je eigenlijk zelf je boontjes moet doppen. Tja...
En de dag erna stond ik op en dacht bij mezelf en zei het dan ook zo tegen mijn man : gisteren was niet goed, maar dat was gisteren. Vandaag is een nieuwe dag. Maar voor hem viel het dan weeral tegen. Hij was afgesproken met een vriend die tot bij ons zou komen om ergens naar toe te gaan en die daagde maar niet op. En dan belde mijn man zelf en viel zijn vriend uit de lucht : 'ahja, ik kom niet af hoor. Ik kan er niet geraken.' Hij heeft wat problemen met vervoer, nog niet lang gescheiden en blijkbaar zijn er wat problemen bij de administratie voor zijn nieuwe auto. Overzetting van lening en zo. Maar dat wil hij precies niet geweten hebben, dat hij kort zit van geld. Nog éne. Tegenwoordig meer zulke dan andere zeker ? Maar gelukkig kon mijn man nog op zijn broer rekenen en dan was zijn dag dan al bij al nog meegevallen. En de mijne ook, samen met m'n dochters. En 's avonds had ik zo het gevoel van : nu voel ik mij echt in verlof. Na 3 dagen... Het is dus aanpassen en wennen... en ik heb de indruk dat mijn man ook wat relaxter is. Is werken toch slecht voor de stress hé Ik wil nog niet denken aan binnen een grote 2 weken... want jaar na jaar heb ik er meer moeite mee. Dat terug opstarten. Ik wil het allemaal nog wel doen, want zomaar eruit stappen kan je ook niet, maar anders... werken, maar met nog wat levensdeugd. En niet altijd kommer en kwel. Maarja, dat gaat waarschijnlijk wel een beetje met een zelfstandigenleven gepaard. Ik heb al zo vaak gedacht : op wat zouden we nog kunnen overschakelen ? Als ik terug ga werken, tja, ik ben er ondertussen ook al 10 jaar uit en ik had ook al maar een algemene kennis en in oude termen 'A2'. Dus zou het ook al moeilijker zijn om terug aan de bak te raken. Mijn zus is door bijscholing A1 en werkt 18 jaar in dezelfde plaats. Ze was het ook wat beu en had voor de eerste maal gesolliciteerd naar een andere job. Ze is niet verder kunnen doorstromen voor de volgende selectie. Reden : te eenzijdige ervaring. Dan ben je eens je baas trouw... Ik vond het nochtans een functie die nauw aansloot bij hetgene ze nu doet. Nu ja, ze moeten sowieso selecteren. Ik heb haar aangeraden verder te solliciteren op interessante functie's, wat ze ook zal doen. Ze kan er maar wat van opsteken.
Het was vandaag weer erg warm, zeggen ze hier juist in 't nieuws. Maar het was ook niet echt onze dag. Gisteren in de namiddag zijn we weggeweest tot gisterenavond. Voor mijn man enigszins tegengeslegen. Eén van zijn vriendinnen zijn we tegengekomen en haar man kon haar enthousiasme tegenover mijn man en ook tegen mij niet appreciëren. Ze waren daar snel weg en blijkbaar heeft zij nog een sms'je gestuurd naar mijn man dat hij dan eens moest bellen deze week. Ik kan er mee omgaan dat zij vrienden zijn. Ik heb de indruk dat haar man daar meer problemen mee heeft. De manier waarop hij keek... En vandaag was het hier dan wat gekibbel. Waarschijnlijk nog wat moe, de warmte in ons lijf en geen weg weten met ons overaanbod aan vrije tijd. We zijn gaan zwemmen naar een open zwembad, een uurtje hier vandaan. En mijn man zat ook al weer te zuchten en te puffen van als hij dacht dat we misreden waren, maar we waren juist ! En dan ergerde hij zich ook nog aan onze 'bange' meiden... Jaaa... het zijn geen helden. Maar dan kunnen we alleen maar proberen hen het te leren wat minder bang te zijn van vele dingen....En de kleine was ook niet echt in haar sjas en was dan zo averechts als wat... Het was precies een dagje : erger-je-rot ! Ik zat zo na te denken over de relatie tussen mijn man en ik. Soms denk ik : we zouden misschien beter elk onze eigen weg bewandelen met iemand anders. Hij ziet mij wel graag, maar er is iemand die nog veel dieper in zijn hart zit. Néh, en daar heb ik het onbewust ook wel eens moeilijk mee. En ik weet ook : mocht dat het geval zijn dat we uit elkaar zouden gaan, dat ik hem soms toch wel heel hard zou missen. Hij is eigenlijk best een goeie gast met veel meer kwaliteiten dan ik, maar soms al te vaak met een paardebril op in zijn doen en laten. Zijn idealen en mijn idealen zijn soms heel verschillend. Maar ik ben heel dit ingewikkeld kluwen in ons leven kotsmoe en ik ben zeker dat het ook op hem werkt. Ik zei vanavond in al mijn woede : als we werken is het misschien nog het beste. Hoe meer de kinderen krijgen, hoe minder content ze lijken... En ook tussen ons is het niet wat het moet zijn. Als ik zeg wit, zegt hij zwart en omgekeerd. Ofwel kunnen wij gewoonweg niet genieten, ... omdat we het niet gewoon zijn. Omdat het altijd maar werken is... Oh, het is allemaal soms zo ingewikkeld, en is het dat in feite wel waard? Ik zou zo graag heel die ingewikkelde boel van ons werk zo snel mogelijk wat positiever zien, want dit weegt sowieso door op alles. En er uitstappen kan je niet, en verhuizen uit dit huis, die nog geen 2 jaar veranderd is wil ik niet. En wat zouden we dan doen ? We kunnen dit niet zo meteen financieel in 1 ruk oplossen. Ik weet soms gewoonweg niet meer waar ik het heb. Misschien ligt het grootste probleem wel bij mezelf. Dat ik steeds maar de verkeerde dingen doe, zeg en beslis... Tja... morgen beter.
EINDELIJK! VAKANTIE. OEF ! Deze namiddag wel nog werk gehad tegen rond 17 uur, met de opkuis... En dan nog een bbq'tje op 't terras. De kids stonden al te springen tegen dat we gedaan hadden. De kleinste was zo blij dat ze mijn schort mocht aftrekken voor 3 weken ! Ze vindt dat altijd leuk, 't schortje van mama afdoen als ze klaar is met werken Ik ben echt blij dat het vakantie is en ik hoop dat we er echt kunnen van genieten en dat alles zonder al te veel miserie verloopt. Wel nog wat administratie, hier en daar wat karweitjes, maar ik doe die alleen als ik daar zin in heb ! Ik ga eindelijk m'n boek kunnen verder lezen. Dan moet ik nog het 3de deel die ik van een 'vriend/goeie kennis' krijg. Een thriller. Ik kan er niet tegen op tv, maar in een boek vind ik het best wel spannend Maar ik viel altijd maar in slaap als ik die aan 't lezen was. En morgen kan ik UITslapen ! Tenminste toch tegen dat de kids aan ons bed staan. En dat zal zo rond 8 uur zijn, maar tegen dan is er al veel kans dat ik wakker ben of geweest ben, want normaal staan wij al om 5 uur op. Maar 't zal toch eens deugd doen : een beetje uitslapen. Want het zijn vermoeide weken en maanden geweest. Als ik mijn uren eens tel, dan hebben wij ongeveer een dubbele fulltime. Een mens zou van minder al eens mottig lopen, je raakt daar gewoon versleten van. Dat is fysisch erg belastend. En nu ga'k naar m'n bed ... gaan uitslapen
Deze week zijn mijn dochtertjes op sportkamp geweest. Ik vond dat eerst veel geld, maar het is het eigenlijk echt wel waard. Ik zou ze meteen nog eens sturen. Goed georganiseerd en interessant voor de gasten. Mijn jongste huilde maandagmorgen natuurlijk tranen met tuiten. Ik moest haar van mij afrukken om haar dan al hangend en al tierend aan de juffrouw te geven. Dat moederhartje nijpt dan toch wel altijd, maar je mag daar niet aan toegeven. Toen ik haar 's avonds ging halen, kwam ze stralend en vol verhalen naar mij toe. Ik was nog snel een zwemzak (van Mega Mindy!) gaan halen en gaf die aan haar. Ze zat daar zo trots met die zak in haar handjes, en zat contant die zwemzak te aaien en dan kijkt ze zo lief naar mij : 'Mama ik ben zo blij hoor met die zak, mama ! Dank u wel mama ! Dat kwam daar zo overtuigend en welgemeend uit... de volwassenen kunnen het nooit zo gemeend mooi zeggen. Die kleine gasten brengen toch vele vrolijke noten in onze dagelijkse beslommeringen.
Ik ben moe, gewoonweg doodmoe. Het is wel opmerkelijk dat ik het meeste moe ben op donderdag. Ik zit momenteel ook wel weer in een emotioneel putje. Dat is er met mij toch niet op verbeterd de laatste jaren. We zijn aan 't uitkijken om ergens op reis te gaan. Dat zal maar de grens over zijn naar Nederland, maar dat kan ook leuk zijn. Natuurlijk zijn mijn man en ik weer totaal verschillend van gedacht. Hij wil persé in zo'n 'kiekekot'huisje gaan kruipen in één of ander vakantiepark, waarvan ik vind dat dat verschrikkelijk duur is. En ik haat dat kiekekotgedoe. Voor de kids gaat dat misschien wel niet mis zijn. Maar ik wil het echte groen rond mijn neus en niet dat fake-groen van in die parken. Ik zou het liefste een B&B doen of een vakantiehuisje op een boerderij. Ik zal maar ergens de gulden middenweg nemen, met voorkeur naar mijn man zijn gedacht toe, want anders zal het toch maar weer 'zaging' zijn. Ik heb een hekel aan al dat consumptiegedoe, mijn huisje van hier tot daar, hier een recht lijntje, daar een krom lijntje.... Bweuk.... Geef mij maar de ongerepte natuur, och ik heb al gezegd dat ik zelfs met onze camionette zou weg gaan en er ons matras in gooien. Lekker kamperen, maar daar moet ik zeker niet over spreken. En er zal ook TV moeten bij zijn. Iets waar ik ook al zo'n hekel aan heb, zeker op reis. Het zijn meestal toch niet de posten die je gewend bent dat je naar kan kijken, meestal zijn dat van die ambetante storende zenders.... Hopelijk valt het verlof mee. Ik zal m'n best doen optimist te blijven. En ik hoop dat we echt kunnen genieten. Ik zag er hier vandaag ene door 't dorp wandelen met z'n rugzak gepacked. Ik dacht al meteen : 'wow, ik zou wel eens met je mee willen trekken voor een tijdje'. Oh ja, en van aan de andere kant doe ik dagelijks al kweetnie-hoeveel fysieke inspanning, zodat ik mezelf beter eens tot rust laat komen. Mandy is moe, moe, niet alleen van vermoeidheid, maar ook vele andere dingen moe. En ik hoop dat ik snel mijn enthousiasme terug win want voor een ander is dat ook niet leuk.
Tegen dat we +/- 40 zijn merk je dat er vele van de mooie idealen van jezelf en andere mensen vergrijsd of afgestorven zijn of al een hele storm doorgemaakt hebben... Oh.... wat een happy life... en dan moeten we optimist blijven. Ik had ook zo'n mooie idealen en nu mag ik wroeten, wroeten, wroeten, om de kosten allemaal te kunnen betalen. O, ze hebben een mooie zaak zeggen ze dan. Ja, ze denken allemaal dat we bergen geld scheppen. De inkomsten zijn er nochtans niet op vooruit gegaan en wij hebben onze prijzen ook opgetrokken vorig jaar. Maar je hoort het overal. Het is die godverdomse crisis waar ze altijd van spreken, maar die zich toch meer laat voelen dan dat je zou vermoeden. Ik ben het gewoonweg KOTSMOE. Het hangt mijn keel uit, het hangt mijn oren uit. We gaan nu in verlof. Ik ga nu nog kijken wat ik nu nog moet betalen om in de eerste drie weken niet te veel zaging te hebben. Ik verlang zo naar mijn 3 dierbare weekjes, wil tenvolle genieten, van alles doen. Maar dat kost ook al weer centen, en ik wil zo zuinig mogelijk zijn... En van aan de andere kant heb ik dan eigenlijk ook geen goesting om constant op mijn portemonee te zitten. Ik wil zo veel mogelijk doen en zoveel mogelijk genieten.... I hate it. I hate it. En toch boeren we verder. Slechte boer... 't Is al dat ik er kan van zeggen. Ik ben moe, doodmoe, mijn man ook. De batterij lijkt ieder jaar precies leger tegen aan de congés. Ik ben zo voor mezelf wat aan het bezinnen over hoe lang ik dit leven nog zo wil en wat ik zou doen. Ik zou wel de mensen in de winkel missen. En mocht ik iets anders doen op zelfstandige basis dan zou het ook niet meer datzelfde publiek zijn die komt. Morgen moet ik mij weer gaan wegen. 't Zal d' er ook niet op trekken. Hopelijk is hij in zijn goeien en zeurt hij er niet te veel over. Nu, 't is zijn goed recht. Waarom kan ik geen onbezorgd jong kind meer zijn ? The whole world is shit. Waarom kan ik hier geen putje delven en een kist vol gouden munten vinden. Waarom zijn er steeds klootzakken die ons hier en daar het leven trachten te vertroebelen ? Waarom kunnen we niet onbezorgd iemand liefhebben ? Waarom stuiten 2 karakters altijd ? Waarom krijg ik zo'n freaky vreetbuien ? Soms wil ik gewoon de deur toe doen van al wat ik hier doe en een andere open doen. Het zal misschien die zijn van mijn huisje in het groen waar ik naar toe wil. Niks gaat over rozen. Rozen hebben doornen en er is altijd wel eentje waar je je aan prikt. Maar soms zou je denken dat die rozen meer doornen hebben dan wat anders...... Het is 13u15 en ik val hier weer constant in slaap op mijn pc, maar eigenlijk heb ik nog wat administratie te doen. Pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff..................................................................................
Heb zo al eens een poging gedaan om al m'n berichten te herlezen, maar telkens blijf ik steken of moet ik onderbreken. Om zo eens te zien wat ik na ongeveer een jaar nog denk over bepaalde zaken ))) Dat het toch wel heel diep heeft gezeten hé.... maar andere factoren zullen dat gevoel ook wel een beetje gestimuleerd hebben, waardoor ik ergens ook iets ging zoeken. Alhoewel ... we stellen er ons gewoon geen vragen meer bij. Let life rule .... Ik ben momenteel ook een boek bezig aan het doorworstelen. Zeg wel, doorworstelen. Ik vind het eigenlijk best spannend. Het is een thriller. Ik kan niet tegen thrillers op tv, maar in een boek is dat toch iets anders. Ik heb alleen te weinig tijd om deftig te lezen. Ja, tijd,... dat ontbreekt het meeste in m'n leven. Als ik dan aan 't lezen ben dan val ik naar een paar bladzijden al in slaap op mijn boek, gewoonweg van vermoeidheid. We hebben gisterenavond nog een korte uitstap gemaakt, omdat het zo'n mooi weer was en toen ik thuis kwam en de kids in bed wou stoppen, wankelde ik gewoon naar hun kamer. Het was 'voor zo vlug mogelijk erin' en ik waggelde dan naar m'n kamer en plofte op m'n bed. Ik ben zeker binnen de 5 minuten in slaap gevallen. De kids zaten na 10 minuten dan te roepen naar mij, dat ze bang waren (de kleinste) maar ik had de moed niet om nog een been of een arm op te heffen. Alles woog als beton, zooooo moe. Ze zijn dan aan m'n bed komen staan, hebben nog een hele vertelling gedaan, maar ik weet ook maar half wat ze gezegd hebben. Vanmorgen zag ik dat ze tesamen in bed lagen. Vorige week, of de week daarvoor, ik weet het niet meer heb ik dat ook al eens gehad. Ik lag in de zetel bij tv en de kids moesten naar bed. (Ze zijn altijd lang op , hebben wij er ook nog iets aan, en in de vakantie steekt dat alleszins niet nauw) Ik kon ook geen arm of been meer bewegen, het is dan zelfs te lastig om te babbelen.... Ja, dat lijkt er op dat ik dringend nood heb aan congé. Ik hoop dat ik me een beetje deftig kan ontspannen.... en uitgerust ben en niet te veel zit te tobben op m'n werk of op geldzaken en dat alles vlotjes verloopt in die periode, ook tussen mijn man en ik. Ergens hebben we ons verlof nodig en eigenlijk kunnen we het ons niet permiteren. En zeker niet van een grote reis te maken. We moeten een zuinige vakantie nemen. Maar dat wil daarom niet zeggen dat je dan geen goeie vakantie kan hebben. Aangezien wij toch eten bereiden voor onze winkel, steek ik nu netjes af en toe iets in het vriesvak, dan moet ik tijdens ons verlof haast geen eten meer bijhalen. We gaan wel eens iets eten, maar trachten dit toch te beperken. Gisterenavond elk een sangria gedronken, ik viel haast om van de rekening. 11 Euro voor 1 Sangriaatje !!!! Een sangria met niks speciaals aan.... We hadden beter een hele fles op ons terras uitgekereld, dacht ik... Nu ja, we hebben de deugd van 'het uitje' gehad. Moet ook eens kunnen op een mooie vakantiedag voor de kids en een mooie avond. Bye.
Ik ben eigenlijk heel de dag welgezind geweest, maar nu krijg ik plots een dipje. Pfft. En eigenlijk moet ik in mijn bed, maar het moet er nog even uit. Om nog iets meer te vertellen van dat gedoe van mijn man zijn ma over zijn koffiehuisvriendin. Blijkbaar heeft zijn ma tegen hem gezegd dat hij toch niet heel de boel naar de knoppen mocht helpen voor die vrouw die vroeger ook al zo aan hem getwijfeld had, met zijn voeten gespeeld dat zij zei. En dat mijn kant er dan al zijn geld zou uittrekken uit de zaak.D.w.z. dat ik haar fantastische schoondochter ben voor de kluiten van mijn ouders die ik toch pas zal erven als ze hier niet meer zijn en ik hoop eerlijk gezegd dat dat nog heel lang duurt. Ik zou die natuurlijk wel goed kunnen gebruiken hier, maar in uiterste nood zijn ze er al een paar keer geweest met financiële sponsoring. Van mijn man zijn kant moeten we dat alleszin niet verwachten. Dat weten we. Nu ik doe het eigenlijk liefst zonder hulp van buitenaf. We moeten zelf leren onze boontjes te doppen. Aanvankelijk nam ik dat niet zo nauw en lachte ik er mee met wat zijn ma gezegd had, maar eigenlijk is't toch wel straf en hij was er ook wel boos voor. Het gaat haar geen reet aan hoe wij o'vreen komen of wat ik kan en wil verdragen. Ik wil gewoon een gelukkige man (heb ik hem ook gezegd). En hij zei : Mag jij dan niet gelukkig zijn misschien ? Mijn man is gewoon iemand die van alles zo iets extra moet hebben. Dat is gewoonweg hij zoals hij is. En kan je daar niet mee leven, dan moet je daar van weg gaan. Bovenstaand feit van zijn ma zal wel meegewerkt hebben aan dat dipje. Maar vanavond moest ik me nog gaan wegen. X (hij) is de ene keer ook meer tot een closer gesprek te vinden dan de andere keer, wat normaal is zeker. Maar ergens verwachtte ik wel zo'n gezellig gesprekje ofwel was ik niet in mijn haak. Ik kreeg eigenlijk nog de terechte opmerking, waar ik me eigenlijk ook van bewust ben dat ik er eens meer moet op letten mijn schouders wat rechter te houden en mijn hoofd niet te kin-achtig (maar dat hij ook wel die neiging heeft). Terecht, terecht... en ik weet het, ik weet het. Want ik vind dat eigenlijk verschrikkelijk lelijk als ik mezelf daarop betrap. Maar eigenlijk kan ik er nu bij wenen. Pfft... ik weet dat ik bij momenten een laag zelfbeeld heb van mezelf, ik wil mezelf nooit opschroeven tot een idool, maar soms denk ik wel eens : voor wie ben ik wat waard. Voor mijn kinderen ja... voor mijn man ook wel ... maar wat kan ik ? Er is van niks dat ik een hele specifieke kennis heb. Alleen typen kan ik echt echt goed, durf ik wel zeggen. Maar anders, pfft...Ik ben soms sociaal, maar soms ook o zo verlegen. Ik denk blijkbaar niet zoals vele andere mensen. Mijn mening lijkt soms precies de tegengestelde te zijn van wat een doorsnee mens denkt. Mijn uitstraling vind ik ook niet altijd dat. Nu ja, hoe kan je nog een fantastische uitstraling hebben als je je kapot werkt ? Ah ja, werken kan ik goed. Maar dan bij momenten eigenlijk ook nog niet goed genoeg. Of laat het ons tjolen noemen. Ja, klinkt beter. Stomme koe die ik ben. Het lijkt soms alsof ik in mijn leven meer verkeerde dan juiste beslissingen neem, meer verkeerde dan juiste dingen zeg, mijn gedrag/uitstraling meer min dan plus overkomt, iemand die meer 'koel' dan 'heet' is... Ik denk soms dat ik ferm onder het gemiddelde sexgehalte zit van een doorsnee mens. Ze hebben bij mij van alles er iets te kort bij gedaan zeker. Pfft.... (En nu wil ik liever dat je hierop niet reageert, van wie ik weet die mijn blog volgt) Laat me me gewoon een dikke nul voelen voor het ogenblik, na een nachtje slapen zullen mijn emotie's wel al weer wat bekoeld zijn. Ik sleur me door zo veel. De buitenwereld ziet dit niet altijd en je kan ook niet altijd zitten zagen. Ik wil weer in mijn huisje in 't groen gaan kruipen waar iedereen mij met rust laat. En waar ik geen luxe nodig heb, maar alleen van de natuur en het aangename weer kan genieten.
't is toch wat te zeggen, maar 'k moet er eigenlijk zelf mee lachen
Bovenstaand titeltje verwijst naar vandaag. Eerst nog even over gisteren. Onze naaste medewerkster was ziek, dus moesten mijn man en ik het alleen redden. Ze had eigenlijk maar een paar minuten voordat ze er moest zijn haar man laten bellen, dus was dat dan onverwachte noodsituatie die we moesten oplossen. Dat is dus aardig gelukt. En zegt mijn man tegen mij : 'Best dat we mekaar nog hebben hé.' 'k Moet zeggen : 't deed mij toch wel deugd. We blijven verschillend, het is een feit. Maar we kunnen elkaar ook nog niet zo goed missen zeker. En ik denk dat we dan op een ander vlak wel gelijk zijn : dat we alletwee onze vrijheid wel een beetje willen.
Vandaag. Komt mijn man naar mij. Hij had zijn ma aan de telefoon gehad. Met een rare vraag En vertelde het. Remember : wij hadden een mand met snoep besteld bij zijn fameuze vriendin van het koffiehuis. Ik wou zand over de wonde van november gooien, ook al ga ikzelf er niet snel meer binnen gaan. Maar dit eigenlijk voor een groot stuk tov mijn man. Ik bedoel het niet kwaad met die vrouw, maar ze mocht niet zo fel uit de hoek gekomen zijn. Maar nu snap ik de reden wel, ik wist het eigenlijk wel. Ze voelt gewoon nog te veel voor hem. En hij voor haar. Dat is gewoon iets waar ik niets kan aan veranderen. Nu ja,... zijn ma vroeg hem wat het communiekaartje van onze dochter daar stond te doen. Ze had graag een fotootje gehad met de mand op die ze gemaakt had. De zus van mijn man zijn ma was er met haar dochter een koffie gaan drinken en ze hadden dat kaartje van onze dochter zien staan. Ze hadden dat natuurlijk meteen al doorgekletst aan mijn man zijn ma die vol wantrouwen een hele parlé begon af te geven dat ze vroeger al altijd met zijn voeten gespeeld had en of hij met iets bezig was (relatie of zo) met haar en dat hij heel zijn eigen zaak voor haar niet naar de knoppen moest helpen. Ik zal vanavond als we gaan waarschijnlijk ook nog wel de vraag naar mijn hoofd gegooid worden En eigenlijk moet ik er wel mee lachen. Ik denk dat ik eigenlijk heeeeeeel raar in elkaar zit. Ergens ben ik bang mijn man te verliezen aan haar, (want de opmerking van zijn ma was idd niet onterecht als je mijn vorige uiteenzettingen leest) en ergens 'gun' ik het hem.... Ik weet, en daar valt niks tegen te doen, dat als dat gevoel er zo sterk is, al vele jaren, je daar eigenlijk weinig kan tegen doen. En misschien omdat ik hem daar nog veel in toelaat, gaat hij er misschien ook niet snel verder in... En ik ben eigenlijk ook van het idee : akkoord, hij zal mij wel graag zien en mij zien zitten, anders deed hij niet zo vele dingen met mij tesamen. En het volgende heb ik nog tegen hem gezegd : ik zou het jammer vinden, maar hij moet weten in zijn leven wat hij wil. Ik kan zijn gevoelens voor een ander niet tegenhouden. En ik zou veel liever hebben dat hij gelukkig is met een ander dan dat hij heel zijn leven eerder ongelukkig of minder gelukkig is met mij. Een mensenleven is al zo kort. Dat is eigenlijk gewoonweg de hele simpele reden van waarom ik daar niet al te jaloers op reageer. Welke zin heeft het een mens zijn geluk te verknoeien. Ik zie mijn man best graag, ik heb misschien ondertussen zelf ook al diepere gevoelens gekend voor iemand anders, maar omdat ik hem graag zie, gun ik hem ook het geluk. En eerlijk gezegd, het gaat zijn ma geen graten aan hoe wij o'vreen komen...
Ik heb terug gespiekt op de gsm van mijn man. Woorden om te onthouden, dus snel opschrijven. Berichtje van zijn vriendin waar hij ging mee gaan eten. Ze had het plots laten afweten zonder enig aanwijsbare reden. Nu gaf ze antwoord. 'Ik heb schrik dt de verleiding om u te kussen te groot zou worden wanneer ik met je zou afspreken. Dus sorry. Je Sally xx. Antwoord van mijn man : 'Je moet geen schrik hebben. Ik heb dat ook al gehad. En dan denk ik : 'Alée, waarom is dit verloren gegaan ? Je Stefke.' Jaah... en wat moet ik daar nu van denken. Zoals ik al dacht en lang wist, dat er tussen die twee sterke gevoelens zijn... Vandaar haar 'rare' gedrag. Ik weet het al een aantal jaar dat het gewoon zo is. Dat hij mij wel mag, maar dat er qua gevoelens nog iemand voor mij is. En hij heeft ook zo veel met mij tesamen. Ik weet dat hij dt niet zo maar wil opgeven. En ergens mist hij dat gevoel dat hij van 'haar' krijgt. En ja, ik ben ook niet 'Mis Perfect'. Ik kan soms ook eens hakkend uit de hoek komen. Gevoelens kan je niet tegenhouden, dat weet ik al lang. Ik vraag mij alleen af hoelang de realiteite het uithoudt tov de romantiek. Binnen een paar weken is er een festiviteit waar hij naar toe gaat. Ik ga daar niet zo graag meer mee naar toe. Ja, dan weet ik dat hij toch altijd zijn 2 vriendinnen op het lijf loopt, waar op zich niks mis mee is, maar dan sta ik daar meer voor spek en bonen. Oh, waarom ben ik altijd 2de keus ? Komt dat van mezelf uit, dat ik een te laag gedacht van me heb, te veel verkeerde karaktertrekken, opvattingen. Of is dat gewoon zo ? Ik ben precies nog nooit iemand zijn grote liefde geweest. Ik ben waarschijnlijk niet 'het mens' om doodgraag te zien.
Lees eigenlijk ook nu regelmatig jouw blog en had ook al opgemerkt dat die teller sterk omhoog gaat Leuk voor jou.
Van mij is die blog meer een dagboek voor m'n slechte momenten. Zo'n super-super-pessimist ben ik ook wel weer niet. Maar meestal komen m'n kwaaie momenten op 'papier'. Soort 'therapie' voor mezelf zeker.
Geluk zit idd vaak om een klein hoekje. Soms denk ik : nu voel ik mij echt gelukkig en dat hoeft daarom niet om grote dingen te zijn. Maar soms ben ik bang om te uitbundig gelukkig te zijn, gewoon omdat ik denk dat achter ieder gelukkig moment een ongelukkig moment op de loer ligt, waardoor ik 'voorzichtig' geniet en hoop dat dat geluk zo lang mogelijk blijft duren.
Soms wil je ook wel geluk, maar er zijn zoveel facetten die dat geluk proberen te verdringen. Precies ellebogenwerk waar je je moet doorbanen om dat geluk toch maar niet te verliezen door al je bezigheden en verplichtingen. En dan denk ik ook wel eens : ongelukkig mag ik niet zijn, want ik ben gezond ! Maar alles zet zo'n zware druk op me waardoor ik mij heel sterk moet vast houden aan alles en voor alles en iedereen. Ik geef niet graag op, ik ga wel vaak eens onderuit Mijn blog-dagboek is dus mijn ideale therapie en ook nog een vriendin van mij, die heel veel weet van mij. Alleen niks van mijn blog-dagboek
En daarnet heb ik toch nog genoten van m'n jongste dochter Ze kan zo lief zijn... de oudste ook... maar hun reactie's zijn vaak zo grappig en zo lief 'mamaaaa'. Je voelt de warmte van hun hartje....
Ik ben echt niet in mijn haak. Ik vind't eigenlijk straf. Ben eigenlijk niet ziek, maar toch voel ik mij niet goed vandaag. Ik ben het strontmoe. Pfft... Soms heb ik zin om met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Soms heb ik zin om heel ver weg te lopen. Ik wil niet altijd mijn man ten laste zijn met onze zorgen, want dan komt er toch maar weer spel van. Hij is vanavond naar een voetbalmatch gaan kijken. Ik moest nog eens het huis uit na het werk. Had eigenlijk al laat gedaan omdat ik gewoon geen stap voortdeed. Nu ja, ik ben met de kids toch nog een mooie wandeling gaan maken en heb er toch wel een beetje deugd van gehad. Maar daarmee passeren onze bekommernissen niet..... Ik heb alle mooie bloemetjes in me opgenomen, ik heb hun geuren opgesnoven.... Ik probeer altijd het groen op te snuiven Ik denk dat de druk van het werk me momenteel weer wat te veel is. En de congé in aantocht. Ik kijk er al naar uit. En van aan de andere kant wringt het dan alweer. Ik ga een budget moeten voorzien, maar dat moet ik dan weer nemen van wat ik anders voor gewone betalingen gebruik.... En zo blijkft dat een vicieuze cirkel. Gisteren moest ik om het rapport van mijn dochter. Er stond een frigokastje 1 m naast de leerkracht waar ik bij moest zijn. De eerste die daar een blikje uit die frigo moest komen halen was natuurlijk m'n beruchte 'hij' Zal ook wel weer puur toeval geweest zijn zeker ?! Ik moest normaal vanavond gaan , maar doordat m'n man wegmoest, kon dat niet met de kids. Nu mijn gewicht ging ook wel niet zo goed zijn, maar ik zou wel deugd gehad hebben van de gewone babbel met hem. We gingen nochtans veel te vertellen hebben hoor Ik heb me al beter gevoeld dan vandaag, gisteren, eergisteren en overeergisteren... but never leave the smile in your life....
jaah... 't was weer zo'n emotioneel weekend. Mijn emoties hebben weer hoogtij gevierd. De wateren rijkelijk gestroomd. Erger dan een klein kind. Jaah.. 'k kon er ook niks aan doen. 't Was precies een vulkaanuitbarsting. Maar eerst nog over iets anders : 2 weken terug zou m'n man eens afspreken met z'n vriendin van het koffiehuis om iets te gaan eten. Blijkbaar was het haar voorstel. Hij zag er wel naar uit, maar was ook wel wat nerveus. Dat was toch anders, zei hij, dan in haar koffiehuis een koffie gaan drinken. Moeder (ik) heeft zich hier ondertussen al lang mee verzoend. Dat hij maar gaat, dat hij er maar deugd van heeft. Ik maak me er niet meer druk over, heb geen zin om over allerhande futuliteiten, die er niet zijn, ruzie te maken. Maar mijn vriendin wordt dat kreng dus nooit niet meer. De woensdag stuurde ze bericht door met plaats en uur van afspraak. De donderdag tegen de middag stuurt ze een bericht dat het haar dag niet is en het liever uitstelt. Natuurlijk dat mijn man ontgoocheld was. Hij heeft haar nog wat teruggestuurd en het bleek 'een lang verhaal' te zijn waarom ze het niet zag zitten. En sindsdien heeft hij op het laatste sms'je dat hij dan nog eens gestuurd heeft geen enkele reactie meer gekregen. Ik heb gezegd tegen mijn man : 'ofwel heeft zij een enorm probleem met jou, is er iets... ofwel is dat zo'n raar gedraaid spook'. Hij had er natuurlijk emotioneel wat pijn van, maar ik laat het niet meer van daar toch redelijk open over te spreken. Binnenkort gaat hij naar een festiviteit in haar dorp en ik zei zo gisteren : heb je daar nu nog niks van terug gehoord ? Ze zou ze kunnen kussen... Mocht ik haar tegen komen ze zou hoogstens nog een goeie dag krijgen. De rest kan ze zelf doen.' ..... Kijk, ik zei het hem : ze heeft je al je hele leven dat je haar kent aan het lijntje gehouden. Ik kan aannemen dat zij voor jou 'je grootste liefde' is (want dat is gewoonweg zo, een ander z'n emoties kan je niet tegenhouden) en dat je toch graag bevriend met haar blijft, maar ik kan het niet verdragen dat zij met jouw voeten rammelt. Of misschien heeft ze dat al met nog veel mannen gedaan.... ' Tja.... voor mij is't een raar kraam. 'k Vind het jammer voor hem. Jaah... klinkt misschien raar uit de mond van de echtgenote
Donderdagavond was ik met m'n vriendin nog eens afgesproken om wat te gaan drinken. Ik had eigenlijk 'ook' niet zoveel zin, de woensdag was zwaar geweest, ik was al niet te fit en we hadden een druk weekend voor de boeg. Vrijdag werd dan tegen de avond beslist, dat we uit praktisch oogpunt, het werk wat moesten herschikken voor de zondag, en dat ik mee moest de babyborrel gaan verzorgen ipv naar het schoolfeest van de dochters, waar we ook het eten moesten verzorgen. Dat was zo een slag in mijn emotioneel veld, en ik was al moe,.... ik ben beginnen huilen, huilen, huilen, huilen..... omdat ik mijn 2 lieve dochters in de steek moest laten bij hun hoogtepunt-evenement van 't jaar, weeral voor mijn werk.... En ik trek mij praktisch alles ivm hun school aan. Was dat een aanslag.... jonge, jonge,... ik had er wel heel erg van. Natuurlijk dan de zaterdag met KNAL dikke ogen.... Dan maak je de mensen in de winkel wijs dat je zo slecht geslapen hebt en last had van migraine... Dat ze er van geloven wat ze willen.... Zondagavond nog achter geweest naar 't schoolfeest, na mijn opdracht op de andere plaats vervuld te hebben... Heb daar dan ook nog wat mogen meehelpen. Maar de kids hebben zich geamuseerd, en mama heeft er meer 'tut' van gemaakt dan de dochters blijkbaar. Eerst vonden ze het natuurlijk wel supererg dat ik niet mee ging. Maar als mama moet je dan de mooiste kant van de zaak aangeven en zeggen : 'Jullie papa gaat eens komen kijken hoor ! En je nonkels gaan fotootjes trekken en filmen zodat mama zeker alles zal gezien hebben. En... treden jullie hier thuis nog maar eens voor mij op, dan weet ik wat jullie moeten doen. En doet dat goed hé : veel show, da's mooi ! Als je op een podium staat moet je show geven !' Zondagavond zaten we dan nog wat te drinken op de speelplaats. 'Hij', de beruchte liep er ook nog rond, ja, was van dienst hé. Maar dan praten we eigenlijk niet zoveel tegen elkaar. Ja, er lopen ook zoveel mensen die wij alletwee kennen. Kwam toch snel even gedag zeggen en wat babbelen, .. passeert dan aan ons tafel, met zo'n tik met z'n hand, recht voor m'n neus, dat hij nog een leeg bekertje meegraait, komt dan bij mijn man zijn briket vragen, omdat hij er ook eens eentje gaat roken. Zit dan te lachen en vlam, recht in m'n ogen... 't Zijn er toch nog wel meer die 'n briket hebben zeker. Toeval ? Geen toeval. 'k Zal er maar niks achter zoeken hé, puur vriendschappelijk, ... maar 'k krijg wel weer meer last van m'n kriebels af en toe.... Zal ik maar wijselijk onder druk houden ... puur vriendschappelijk is nog altijd 't zuiverste. Ik was er nog van bezig tegen m'n vriendin : 'Het is misschien best dat dat daar allemaal gebeurd is in maart. Ik zie het allemaal weer klaarder.Het is ook gekomen doordat ik mij bij mijn eigen man wat tweedehands of nooit goed genoeg voelde dat ik waarschijnlijk mijn aandacht ook wat elders gaan zoeken ben. Maar had er iets van in huis gekomen, het zou toch maar een moeilijke situatie geworden zijn, heel onpraktisch en met veel miserie er bij, die misschien ook veel pijn ging doen.' Grtz.
Ik had 's avonds al regelmatig eens 'n liedje opgevangen terwijl ik nog bezig was aan 't werk. Kon het nooit thuis wijzen. Zitten googelen, het blijkt dus van Cliff Richard te zijn. 't Bleef altijd maar hangen. The only way out .... 'n Licht liedje, maar eentje waar ik zo de kriebels van krijg vanbinnen.... zo'n vrij fladdergevoel ... idyllisch zweverig ....
'n Paar uitspraken die'k hier ook nog'ns wou neerpennen, terwijl de Cliff zijn liedje aan 't zingen is....
Ik voel mij best wel gelukkig zolang ik niet te veel aan mijn geld denk.... dat dacht ik zo onlangs. Jammer dat we daar zoveel moeten aan denken hé... of 't zou niet lukken .... En ik heb ook de nood aan meer natuur in mijn leven, meer groen.... Ik snak daar soms zo na. Ik kan, terwijl ik in de auto zit, genieten van een mooie boom, ik zou er wel willen in zitten.... Soms denk ik : mocht ik een huisje/boerderijtje op de buiten hebben, met enkel de noodzakelijke dingen om gemakkelijk te kunnen leven, en niet al dat luxegedoe and must-haves.... en wat zon ook, maar niet te warm, want ik kan er dan ook weer niet tegen. Zo dat 'lentegevoel'-weer of dat 'lichte zomerweer'. Dat doet mij kriebels krijgen, ik hunker daar soms naar. En ik ga er iets moeten aan doen. Daarom begin ik ook wel weer bewuster te leven. Probeer ik van ons 'moeilijk leven van werken en scharten om steeds maar genoeg geld te hebben' dit aan te vullen met wat levensdeugd. Genieten, iets wat ik graag doe. Dat moeten geen grote dingen zijn. Tijd om te genieten is er niet veel. Maar zo proberen m'n eigen levenskwaliteit intenser te maken... ja, ik denk dat het zoiets is wat ik bedoel. Ook al heb ik een zwaar leven, toch proberen er de mooiste kwaliteit uit te halen. Dat niet alles verdrukt wordt door de dingen waar we hele dagen mee bezig zijn.
Zondagavond, toen we weggeweest waren, babbelden m'n man en ik er ook nog van dat we onze winkel niet gaan blijven doen tot we op pensioen zijn. Hij zou nog weer willen gaan werken. Maar hij wist niet goed in wat. Ik denk dat het voor hem voornamelijk die last van dat zelfstandig zijn is die hij van zijn schouders zou willen. Ik zou nog wel iets willen doen op mezelf, maar iets heel anders. Dit is nu min of meer ook wel een creatief beroep, maar de grootste zet daarvan komt van mijn man en een medewerkster. Ik doe bv graag powertex, vroeger ook bloemschikken. Ik ben geïnteresseerd in decoratie en binnenhuisinrichting. Ik ben al een hele tijd voor mezelf aan 't uitzoeken dat ik ergens een cursus zou willen volgen met één of meerdere van die dingen. Ik wil iets creatiefs met mijn handen doen. Maar dan bv van dat bloemschikken is dat ook weer zoiets, als je't op jezelf doet, waar is het einde dan ook weer, dat evolueert ook zo rap en met prutscreaties moet je ook niet afkomen. Ik vrees dat ik daarvoor nog te lang ga moeten bijscholen. Een bed and breakfast interesseert mij ook wel. Ik zou de administratie doen, fietsroutes en bezienswaardigheden inrichten. Onthaal, receptie, mensen hun eten bedienen, kuisen. En als mijn man de bedden opmaakt (want dat kan hij zoveel beter dan ik) en een mooi bord klaar maakt met eten (want met simpele dingen kan hij een heerlijk bord tesamen schieten) dan is't ok. Maar daar zou je ook niet genoeg je boterham kunnen mee verdienen hé. Ofwel doe je dan een bed and breakfast met een creatief atelier bij waar je zaken verkoopt en snuisterijen... en dat hij dan uit gaat werken. Als hij voor 't eten thuis is, is't ok Ja, toekomstdromen.... maar ik denk toch wel met iets aan te vangen in september. Een beetje denken aan mezelf, voor als we binnen x aantal jaar de boel hier stoppen.... Mij daar nu al op voorbereiden, het zal mij dan misschien in de moeilijke momenten ook meer motiveren....
hier neerzetten, omdat ik die wil bewaren.
