Gisteren heeft m'n man knaluitspraak gedaan : 'Je moet niet te veel nadenken, je moet leven !' Yes, nagel op de kop. Het ging hem over iemand van 39 die een hartaderbreuk gekregen heeft. Ik zei : 'Sta je daar dan eens niet bij stil ? Het kan ons ook gebeuren ? Vraag je je dan niet af of alles wat je doet wel zin heeft ?' En dat was z'n antwoord. Maar eigenlijk ook wel de waarheid. Vanavond mag hij eens naar de 'kraker'. Zal er ook eens deugd van hebben veronderstel ik. Ben nieuwsgierig tot welk resultaat ze met haar homeopathie zal komen. Hij zal waarschijnlijk wel iets krijgen tegen zijn zenuwen Ikzelf voel mij toch wel beter met m'n 'vetten voor m'n hersenen' die ik moet bijnemen. Ze zei me vorige week : 'Je kan een bepaalde hoeveelheid aan, maar als je daarboven raakt, raak je uitgeput en moet je extra stoffen hebben om terug aan te vullen.' Wat ook juist is. Gisteren ben ik dan nog eens geweest naar de kliniek om m'n aders eens te laten bekijken. Heb een pilletje gekregen om die druk in m'n benen wat te onderdrukken. Nog een pilletje. Momenteel zit ik wel serieus aan de pillen ;-) Doordat ik nog steeds H. doe : 2 kruiden-en vezeltabletten, 1 vitaminetablet. Voor m'n schildklier een pilletje, voor de 'vetten in m'n hersenen een mega-capsule. Maar ik heb gezien dat deze grotendeels omega-6-9 vetzuren bevat. En dan nu nogeentje voor de druk in m'n benen. Sjonge, sjonge, lijkt al wel als van de memeetjes en pepeetjes.... )) En dan nog even snel hoofdstuk 'de bitch'. Vorige week is m'n man op de koffie geweest. Kan mij al lang niet meer schelen. Toen we naar ons ouders reden achteraf kwam er al weer een berichtje binnen op zijn gsm. Ik wist wel dat het van haar was. Heb dan gezien dat ze weer eens wil met hem gaan eten. Als dat dan doorgaat ?! Want zoals zij verandert. En dan sms'je van hem : 'Ik heb je gemist.' Wat moet je als wettige echtgenote daar weer van denken ? Niet te veel zeker ? Let life rule... and see... Als dit voorbestemd is dat die 2 toch iets hebben met elkaar zal ik dit zeker niet kunnen tegenhouden. Ik mag dan nog zo vriendelijk en poeslief zijn als ik maar kan... mmm.... ik weet niet of ik haar m'n hele leven van hem ga kunnen weren .... En ik vind van mezelf dat ik toch ook wel weer een stukje liever ben, plagerig tegen mijn man. Komt wel door die pilletjes hoor Ik voel me beter in m'n vel. Alleen mag ik niet al te veel aan mijn financiën denken, want de rappels vliegen weer om m'n oren. Ik moet ze weer rapper betalen dan ik ze kan verdienen. Dat we maar veel verdienen met de feestdagen, dat dat ons weer wat vooruit helpt. Als dit zo blijft gaan we toch eens een beslissing moeten nemen over een andere aanpak. Want de financiële last is veel te zwaar. We kunnen het niet genoeg bokken. Maar ik geef daar zo aan van : 'Let life rule....' Ik heb toch van mezelf vastgesteld dat ik toch nog wel jaloers kan zijn over mijn man. Toen ik die sms'jes gelezen had, had ik eigenlijk meer zin om eens goed te huilen. Het zat me zo hoog dat ik er niet echt iets kan aan doen, dat een ander een diepere indruk maakt op hem dan ik.... En ook waren we naar een tv-programma aan 't kijken van dansen, waar hij bij de pré-audities hem ook eens gewaagd had omdat hij wel goed kan dansen. Had hij moeten verder doorraken in de wedstrijd, ik weet niet of ik er goed zou tegen gekunnen hebben dat hij daar mee deed aan al dat emotioneel gedoe en close dansen.... Ik zou het lastig hebben hoor... Want hij is ook wel een heel stuk socialer in publiek op dat vlak.... Hij zou daar ook nogal serieus in meegaan in al dat 'tuttemie'gedoe. En ik kan nochtans tegen al vrij veel als we eens samen uit gaan en hij is aan 't dansen en zwieren al of niet met een ander. Dansen is fun, maar is soms ook een stukje verleiden hé....
Ik ben nog maar eens een grote poging aan het doen om nog eens heel m'n blog van vanvoor tot vanachter door te nemen, om eens vast te stellen hoe ik nu nog op die zaken reageer van pakweg een jaar geleden. Sommige dingen lees ik met een hele brede glimlach op m'n gezicht. Amaai, amaai, had ik dat zwaar, maar zwaar zitten .... Ongelofelijk.... Gelukkig heb ik alles nu al helemaal gerelativeerd en is het ook wel niet slecht dat ik mij in maart eens geuit heb. Het is voor mezelf gewoon beter geweest dat het er uiteindelijk uitgekomen is, want ik zat mezelf gewoon op te vreten. En, ondanks het feit dat het toch wel erg diep zat, denk ik dat het ook een beetje vluchten was naar groener gras. Een beetje vluchten uit m'n modderplas. Maar eigenlijk mag ik al bij al nog zo niet klagen. Ik besef wel, en dat is hier ook al meermaals tot uiting gekomen, dat wij eigenlijk toch beter een andere levensstijl zouden aannemen. We hebben geen tijd om te genieten. Weet je dat ik mij onlangs schuldig voelde dat ik eens een hele zondagnamiddag liggen slapen heb in m'n zetel en dat de kids mee waren met de opa en de oma, dat ik daar ook geen zorg voor had. Erg hé, als je je daar al schuldig over voelt. Maar dat mag ik niet doen. Er zijn al zo veel mensen die een pak meer vrije tijd hebben dan ons en die het er ook van nemen. En gelijk hebben ze. We zouden het beter ook eens doen, want sowieso wreekt dat zich toch op je psychische en fysische toestand.
Betreffende vorige week onze controle van de voedingsinspectie : mij man was er nogal serieus het hart van in. En normaal laat hij zich niet zo rap gaan aan al die opmerkingen. Over al de pietluttigheden waar ze opmerkingen over maakten.... Ik moet zeggen een jaar of 3 terug heb ik dat ook eens gehad. Ik ben 2 weken totaal niet meer gemotiveerd geweest om te werken om verder te doen. Bijkomend feit is dat er op een km of 7 hier vandaan iemand gestart is met een gelijkaardige zaak. Ze stonden met wat reclame in de krant en dat hadden we gelezen. Het eerste dat hij zei was : 'Ze hebben toch een mooie outfit aan hé. Het is allemaal zo perfect.' Je voelde de afgunst in zijn stem. Ik zei : 'Maak je daar nu eens niet druk in. Alles is nieuw bij hen. Ze zijn pas gestart. Als jij altijd vindt dat het jouwe niet goed genoeg is dan kan je nooit gelukkig zijn.' Hij vindt dan weer dat ik er te snel mijn oren aan veeg. Ik noem dat relativeren. En woensdag, heel de dag, hij had precies pinnen in zijn achterste.... niet te doen.... Waren zijn ogen kogels, ik was zeker doodgeschoten ... Hij mocht mij niet ruiken of hij wist al iets waarmee hij mij aanviel. Tegen woensdagavond was ik gekraakt van de psychische belegering van hem. Donderdagmorgen begon hij weer zo... Precies of hij heel de tijd met een stok achter mij stond en als ik mij durfde te bewegen dat hij mij nog een por bijgaf.... Niet te doen.... Ik dacht : 'Dat gaat hier toch wéér niet heel de dag zo zijn hé....' Ik ben al gewoon dat hij de woensdag nogal regelmatig serieus 'nijdig' loopt en 'hakt' op me. (en ook soms een beetje op de anderen). Dat is omdat dat onze eerste dag van de week weer is dat we open zijn en er is dan wel veel om terug op te starten.... maarja.... Zodus donderdag heb ik hem dan maar meteen op een beleefde manier gezegd dat hij niet moest denken om weer heel mijn dag naar de vaantjes te helpen met zijn getiraniseer... En.... oef .... het beterde dan toch in de loop van de voormiddag. Hij wilde hem dan eigenlijk ook wel verontschuldigen en zei dat hij depressief was. Dat hij alle druk tesamen niet meer aankon. Hij leek het echt wel ook, maar het was niet aangenaam om mee samen te leven. Ik heb hem gezegd dat als hij zich echt zo slecht voelde hij er moest van babbelen en eventueel wat externe hulp erbij halen. Ik heb dan verder geprobeerd hem weer wat in de positieve richting te stimuleren .... jaah.... hij is dan toch wat verbeterd naar het einde van de week toe.
Donderdag zijn we met de familie gaan bowlen. Mijn ouders waren ook mee. Ze vinden dat wel eens leuk. Ik zie hen normaal meestal thuis in hun eigen omgeving en in de bowling viel mij iets op.... Dat ze ouder worden..... Ik had het er plots zo moeilijk mee. Ik vind dat mijn ma een tijdje terug op korte tijd in één klap een heel stuk verouderd was, nu vind ik dat van mijn vader. Zijn manier van lopen is precies veranderd. Ik had het er echt moeilijk mee. Ik dacht : 'Binnen dit en tien jaar zijn jullie al 75....' 75, hoeveel jaar heb je dan nog tegoed als je ze nog krijgt. En wat is tien jaar ?' Ik mag daar allemaal niet te veel bij stil staan of ik maak m'n eigen gek. Ik moet dan denken : 'Geniet van deze mooie momenten.'
Gisterenavond zijn we nog naar het toneel gaan kijken van de vereniging waar ik vroeger zelf meespeelde. Nu interesseert dat toneelspelen mijzelf niet meer. Ik heb zoveel andere belangrijker zaken aan mijn hoofd. Er sprak mij een dame aan die vroeg of ik ook nog toneel gespeeld had zeker ? Ik zeg : 'Ja, maar dat is ondertussen ook al 10 jaar geleden.' Zij : 'Ja, maar ik herkende je meteen toen je binnenkwam. Je bent nog precies dezelfde als 10 jaar geleden.' Ewel, dat deed nu nog eens deugd !!! Mensen die je na 10 jaar nog herkennen en die dan zeggen dat je er nog net hetzelfde uitziet. Het was een opkikker voor mijn ego Wat ik ook nog even wil aanhalen. Mijn man kan soms wat ongeduldig en streng uit de hoek komen naar onze kinderen toe, maar af en toe komt dan ook eens dat warme vaderlijke in hem naar boven. Hij ziet zijn dochters best wel heel graag en hij zit ze dan eens te plagen of wat 'keppe' te doen. Zoals gisterenavond, als we dan eens samen op stap zijn...Maar zijn leven wordt ook beheerst door zoveel 'zenuwen' of 'stress'.... die al die warme hartelijkheid soms in één draai opzwelgt.... Hij is best wel een lieve de papa, maar hij moet eens meer van zijn eiland komen....
Morgen terug naar de kraker. Het gaat nodig zijn, want het is zeker nog niet weg. Ik hoor mijn nek weer kraken bij momenten en 's avonds weet ik soms niet goed hoe ik mij in mijn bed moet leggen van mijn benen. Ik kan de slaap niet vatten van de constante druk in mijn benen. Soms leg ik die dan eens op een kussen, soms irriteert mij dat dan. Ik heb vandaag ook eens een afspraak vastgelegd om m'n aders in m'n benen eens te laten bekijken. Ik stond vorige week de achterkant van mijn billen te bekijken. Ik was eigenlijk geschrokken.... Volledig blauw dooraderd, mijn ene bil. Dat been waar ik ook het meeste pijn in heb. Nu, aan het einde van de dag zie je dat ook wel beter dan 's morgens. Ik werd er niet goed van toen ik het zag. Nu ik ga niet zagen over die pijn. Het is soms wel ambetant, maar je leert er ook mee leven. Vanmorgen bv heeft het weer een uur of 3 geduurd eer ik weer 'in de goe forme' was. Het deed weer pijn aan alle kanten. Ik ga nog 'vergaan aan mijn poten' zeg ik dan. Soms is dat wel eens een 'last' die ik meesleur. Maar als het al nog maar dat is. Door nu en dan eens naar de kraker te gaan en toch ook eens m'n aders te laten controleren en op tijd en stond te rusten .... is dat allemaal wel te doen. Niet zagen. Laat de zon in je hart, geniet van het leven.... want het duurt toch maar even .... (vind ik zo'n mooi zinnetje en de waarheid en opwekkend dat je moet genieten van het leven.) En genieten kan je ook van kleine dingen, van klein geluk.
Ten eerste : hoe gaan we hier ooit eens door onze financiële beslommeringen raken. Het is weer dinsdag, dag van administratie en betalingen. Het zijn weer lonen geweest, dus weer een mooi factuurtje van het sociaal secretariaat voor de RSZ. Pfffffffffft........ De persoon die ons wat op goede weg aan het helpen was, is blijkbaar weer hersteld. Ik moet hem nog eens contacteren. Voor het ogenblik heb ik niet echt het gevoel dat we vooruit gaan.... Dat is telkens zo na de betaling van de lonen. Paar dringende rappels gekregen. Pfft....... Gisteren was met het dagje. Zondag te horen gekregen dat ons nieuw poetsvrouwtje van 't weekend niet meer zag zitten na 3 weken wegens te moeilijk om te combineren met haar studies. Maandagmorgen om 9 uur voedingsinspectie over de vloer. Nu, die gasten krijg je altijd eens over de vloer, maar je ziet ze liever elders dan bij jezelf. Ben volledig akkoord dat er inspectie moet zijn, maar al die futuliteiten waar zij soms over vallen, ze moeten ook iets kunnen opschrijven hé. Blijkbaar zijn maar 4 op de 10 zaken van de eerste keer goed gekeurd. Ze komen terug voor hercontrole vanaf maart volgend jaar. Ik heb gezegd dat ze niet op mijn verjaardag moeten komen. Dan ben ik er net 40 en ze zijn hier al eens geweest de dag voor m'n verjaardag en ik heb dat heel goed onthouden. Die gasten zijn hier dus zo'n 2 uur geweest. Tegen dat ze hun verslag opgemaakt hebben en zo, want dat moeten ze nu ter plaatse doen. En 's avonds dan nog eens de politie aan onze deur, om 20u30. We waren nog bezig aan 't werk. Het betrof een boete die niet zou betaald zijn. Maar ik heb ze wel betaald, weliswaar later dan dat moest en ik had een cijfertje gemist in de referentie. Vandaar dat ze die niet terug vonden. Ondertussen had ik eind vorige week een kopij van mijn betalingsbewijs opgestuurd, maar ik vermoed dat dat gekruist zal hebben met de dienst die ons moest komen bezoeken. Nu, alles was ok daarmee hoor.
En dan nog één van m'n vriendinnen, waar we zaterdag, samen met onze echtgenoten mee afgesproken was. S. is geen opgever, maar ze zei zaterdag plotsklaps dat het tussen haar en haar man echt niet meer goed gaat. Dat het al een hele tijd aan de gang is en dat het lang geduurd heeft eer ze er mee naar buiten kwam. Dat ze veel verdraagd heeft. Ik vind haar reden aanvaardbaar, want S. is niet iemand die zomaar zal zeggen : ik geef het op. Nadat ze getrouwd waren is ze meer en meer beginnen opmerken dat hij haar vaak beloog, er zich uitpraatte en ook tegenover andere mensen. Als ze vroeg om zijn rekeningen van zijn zaak te zien, tikte hij gewoon een verkeerd nummer in en zei dat hij niet op zijn internetbankrekening raakte. Alles verdoezelen, alles mooipraten, haar steeds maar voorliegen.... Ze heeft zich dan wat meer met zijn zaak beginnen bemoeien, waarmee hij al begonnen was eer ze getrouwd waren, en is tot onthutsende vaststellingen gekomen. Alle leningen werden van haar loon betaald en als ze eens schoenen kocht voor de hele familie moest ze bij wijze van spreken een maand wachten eer ze terug waspoeder kon kopen. Zo krap bij kas. (Dus wij zijn de enigen niet die moeten wikken en wegen ...) Blijkbaar vroeg hij altijd maar te weinig aan zijn klanten. Ze zijn naar een relatietherapeut geweest, dat gaf eventjes hoop. Hij is plotseling voor 3 dagen binnen geweest op psychiatrie. Waarvoor weet ik niet juist, maar ik veronderstel dat hij vastgestrikt zit in een web van zijn eigen leugens en handelingen. En mijn vriendin is momenteel een maand thuis van haar werk, omdat het voor haar nu ook niet meer goed gaat. Ze neemt pilletjes om te slapen en pilletjes om wakker te blijven.... Ze zei ons : het zou komen dat je er zelf ziek van wordt. En je begint je ook veel vragen te stellen van : Is dit het wat ik verder wil in mijn leven of doe ik alleen voort? Maar ze hebben ook 2 mooie dochters en dat houdt haar ook voor het grootste stuk tegen. Blijkbaar kwam hij plots aandraven met 'scheiden'. Toen zij zei dat het goed was, was hij zo danig geschrokken en was hij plotseling weer poeslief tegen haar. Maar 's avonds was daar eigenlijk wel niets van te merken. Want zij wist tijdens de dag nog niet of hij 's avonds zou mee zijn of niet. Blijkbaar heeft hij ook eens een periode een maand niet tegen haar gesproken..... Tjaa...... Voor mij is dat idd een geval dat het echt niet meer gaat. Zij zal zeker ook geen domme en overhaaste beslissingen nemen. En als het dan toch niet meer gaat ... dan vind ik dat ze er beter maar rap werk van maken.
Woensdagavond zat ik te babbelen met W. en er werd door hem iets aangehaald over 'de liefde van je leven' die je kwijtgespeeld was. Het ging hem over m'n vriendin. Ik vind 't jammer dat ik daar eigenlijk niet meer op gerepicleerd heb, want hij sprak eigenlijk ook een beetje over zichzelf. En daar moest ik toch eens wat meer mijn eigen mening over gegeven hebben. De liefde van je leven, .... wat is dat ? Je kan in je leven inderdaad heel hard verliefd worden op iemand, ik heb het dus zelf nog ervaren .... Maar het moet altijd van 2 kanten zijn hé. Het kan heel veel pijn doen als de ander die gevoelens niet beantwoordt, maar je mag je daar dan ook niet blind op staren of heel je leven laten aan voorbijgaan. Er bestaat zeker meer dan één persoon met wie je je passie, je hartstocht kan delen. Soms is het heel lang zoeken, .... want eigenlijk, de pure (verblindende) liefde is schraal. En eigenlijk is het het mooiste wat er is als je het geluk hebt om iemand te leren kennen die even sterk overtuigd is als jijzelf en dat dat ook blijft duren. Maar iedere relatie heeft zijn roze kantjes, maar ook zijn ruwe kantjes, waar je je wel eens aan pijn doet. Als er niet té veel ruwe kantjes aan zijn is het goed. Zoals ik vroeger al vermeld heb, ik ben zelf getrouwd met een best wel lieve man, maar ik weet dat zijn hart ook nog een beetje elders ligt, ook bij iemand die altijd maar onbereikbaar geweest is voor hem, iemand die de éne keer wel, de andere keer niet.... iemand die heel haar leven niet zal weten wat ze juist wil.... Want ik vermoed dat ze ergens ook wel spijt heeft dat ze vroeger dan toch niet verder gedaan heeft met hun relatie. Ze waren toen nog zo jong. Ik weet wel niet of hij het daarom beter zou ophebben met haar Ik denk dat hij meer zou mogen springen voor haar grillen. En wij zijn wel aangetrokken tot elkaar, zouden elkaar soms toch wel moeilijk kunnen missen, maar ik geloof niet dat één van ons twee echt tot over zijn oren verliefd geweest is op elkaar. En om verder op 'die liefde van je leven' te gaan.... Ik heb het er soms ook moeilijk mee dat wat je voelt voor een ander, die geen vlaag van een paar weken, maar van een paar jaar is, nooit mag zijn.... en je moet je er bij neerleggen, je moet het verdringen, je moet het verwerken als er van aan de andere kant geen echte interesse is. Nu, in mijn geval weet ik dat ik ook te maken heb met een persoon die zich niet zo maar gaat vergaloperen aan roekeloze zaken. Ik heb geleerd dat je soms eens hard moet zijn op jezelf. En denken van : het is misschien toch beter zo, zoals het nu is. Gelukkig zijn met wat je hebt. Want slecht is het ook niet. En het is ook jammer als je het geluk van zeker 3 andere mensen moet verbreken omdat je zelf je gevoelens aan iemand anders laat gaan.... En dat is wat ik wou zeggen : je mag niet blijven lopen met dat verdriet, het leven gaat verder. En je kan zo heel je leven wachten en je leven aan je voorbij laten gaan.
Druk,druk is het steeds maar. En nu vakantie. Kids zijn thuis. Laatste evenementen.... Niks anders dan mensen die sterven op onze gemeente, die ik ken. Het pakt me soms iets te veel aan't hart. Ben ook een 'bléter' hé.... Ik leef mee met m'n klanten.... tja..... Vorige week naar de kraker geweest. Heeft deugd gedaan. Ze werkt ook homeopatisch. Zegt ze tegen mij : 'Jij bent veel emotioneel de laatste tijd.' Ik had dus nog niks gezegd, maar idd het is waar. Ivm met al die mensen die heengaan. Ik ben er op de duur niet meer goed van. Er zijn hier op 10 dagen 8 begrafenissen geweest. De mensen praten ver over niks anders meer. En dan zie je hun verwanten die het zo moeilijk hebben.... Pfft. Ze zag dat aan mijn schildklier zei ze : stoffen te kort. Heb daar nu pillekes voor gekregen. Heb eigenlijk wel niet veel zin om ze te nemen, want een schildklier vind ik toch maar iets raars. En ze zei ook dat ik eens sneller moest terug gaan. Niet voor haar portemonnee bedoeld hoor. Maar ik was eigenlijk blijven lopen tegen dat ik het niet meer kon verdragen. Als ik in de zetel in slaap was gevallen, dan stond ik op met bonkende hoofdpijn (door m'n nek dus) en zo van die dingen met mijn benen ook (van mijn rug voortkomende) En blijkbaar wist ik iedere dag iets om over te zagen zei mijn man. Ik heb me toen heel kwaad gemaakt. De manier waarop hij het weeral zei. Misschien wel waar dat ik iedere dag mijn pijn vermeldde, maar het deed dan ook echt pijn en ik deed toch altijd maar verder met mijn werk en alle dingen ?! Mijn kwaadheid heeft mij dus ook naar de telefoon doen grijpen om een afspraak te maken. Nooit niet slecht hé als je man je eens op stang jaagt. Dan ga je rapper over tot daden ipv te blijven sukkelen.... Zondagavond Haloween. Druk, druk.... dat is dus ook weer werken voor ons. Ik kreeg een emotioneel moment dat ik er weer zo weinig voor mijn kids kon zijn. Gelukkig kwam tante toen en waren de kids laaiend enthousiast ... dan kon zij er wat voor oppassen en mee bezig zijn.... Gisteren een halve dag werken. Alé, ttz van 6 uur tot 15u ...ipv tot 21u... wat gegeten, op het gemak voor middag en avond tesamen en dan nog eens naar het kerkhof geweest die het dichtste bij lag, waar familie ligt van ons, omdat het zo'n mooi weer was, om nog eens buiten te zijn en ook voor de kids... omdat we dat nog nooit samen gedaan hebben nu ze zo'n dingen meer beseffen, surtout de oudste. Beetje tegen het gedacht van mijn husband, die dan toch maar meegeweest is, omdat ik er op aandrong, dat het maar nu was dat we dat eens konden doen etc.... en dat we eens buiten zouden zijn. We zijn dan achteraf nog naar een tea-room /restaurant geweest waar we volgende week met vrienden gaan en dat hebben we ondertussen al eens verkend. En het is mijn husband goed bevallen. Ik had dan wel een beetje wroeging dat ik dacht : ik sleep hem mee, we zijn alletwee al zo moe. En vandaag dinsdag, is het op onze sluitingsdag ook weer maar 1 ding : werken. Vanmorgen al telefoon om 6 uur (maar dat kon nu niet anders met die feestdag ertussen), dan heb ik de batterijen uit de telefoon gehaald en pas rond 8 uur er terug ingestoken. Er belde toen ook al een leverancier om zijn bestelling op te nemen. Mijn man was juist naar de bakker. Ik heb hem gevraagd dat hij na 9 uur kon terugbellen. Ze leveren toch maar morgen. Dus.... En dan kon mijn man tenminste zijn pistolets in alle rust opeten en zijn krant en zijn boekjes lezen. Want dat is ook zijn enigste moment dat hij kan genieten. En deze namiddag waag ik mij eens op glad ijs met de kids. Doordat de oudste in de Chiro is, zijn we nu beperkter op zondag om eens iets te doen. En deze namiddag vermoed ik dat het eerder rustiger zal zijn dan in de weekends. Beter om met 2 kleine spruiten je de eerste keer op glad ijs te gaan wagen. Mijn man heeft niet zoveel zin om mee te gaan. Ik ga er ook niet op aandringen. Dat hij maar een goed douchke neemt en zich nog wat op zijn gemak stelt eer we dan onze wekelijkse uitstap naar beide ouders maken om onze vrije dag af te sluiten. En gisteren kwam 'de persoon' waardoor ik deze blog voor een stuk begonnen ben in de winkel. Soms heb ik nog een 'apart gevoel' voor die kerel. Ik mag soms niet te veel in zijn ogen kijken. Maar ik heb het wel geleerd hem uit mijn hoofd te zetten. Mijn leven in mijn huidige gezinssituatie is de beste... het is al zo slecht niet ... en overal stormt of waait het wel eens. En het hangt ook altijd een beetje van jezelf af hé ;-) En je moet leren relativeren. Zolang ze mij respecteren. Dag in dag uit samenwerken eist soms wel eens een zware druk ... maarja ... Ik heb mezelf gedwongen mijn verliefdheid voor ... uit mijn hoofd te zetten, omdat het het beste is. Mocht hij nu plots met 'avances' op de klippen komen, weet ik dat ik het toch wel serieus zwaar zou krijgen. Maar ik heb ondertussen al een heel 'proces' doorlopen in m'n gevoelsleven het laatste jaar. En ik weet ook wel dat hij nooit met 'avances' op de klippen zal komen, hij zal zeker nooit een ander in miserie brengen op dat vlak. Maar iedereen komt het wel eens tegen zeker dat een interessant persoon z'n levenspad kruist ? En ik heb het helemaal overwonnen, maar zo af en toe steekt nog eens een 'tipje' omhoog waarbij ik dan denk : 'wauw' en 'waarom niet ?' Tja ... om het leven ingewikkeld te houden zeker ?
Toen ik om 16 uur mijn dochters ging halen vertelde m'n oudste dat T. zijn papa gestorven was. Dat hij heel ziek geworden was en vanmorgen gestorven.... En dat ze een kaarsje hadden gebrand en een gebedje gelezen. De tranen sprongen me in de ogen. Ik had het hier er nog over gehad vandaag, over die man van 36-37 die al vier jaar ziek was.... en hij was al gestorven veronderstel ik toen ik dit hier neer tokkelde .... Ik was er toch efkes niet goed van. Ik heb hem wel persoonlijk niet echt gekend, maar ik heb hen zoveel gezien, en ook over hen gehoord.... Ja, het leven ... de ene krijgt de kans om een lang leven te leven ... de andere krijgt die kans jammer genoeg niet.
Al van gisteren zat ik te denken, ik moet zeker op m'n bloggen-site raken, want er zijn zovele zaken die ik er wil neertokkelen.
Ik had juist nog een reactie van Griet op FB. Ik probeer, met zovele anderen tesamen, haar een hart onder de riem te steken. Er werd bij haar borstkanker ontdekt, ze is 37.... Altijd een kloeke madam geweest met een mooie blonde kop, nu met een hoofddoek of mutsje... Ik heb haar al een paar jaar niet meer live gezien, maar vroeger zaten wij altijd tesamen op het voetbal waar onze mannen voetbalden. Een madam met pit en poer en levensenthousiasme. Ik denk dat de ondersteuning van de vele mensen op FB haar wel helpt.... en ik hoop dat ze er ook door raakt.... En dan nog een gast die op mijn gemeente woont, die al vier jaar kanker heeft. Hij is ook zo'n 36-37 jaar. Hij is doorkankerd. Is aan zijn laatste dagen of weken begonnen. Ik vraag regelmatig eens naar zijn toestand bij een goede kennis van die mensen. Ik heb die gast altijd van zien en van naam gekend, maar niet echt persoonlijk. Maar ik heb hem altijd een brave gast gevonden. Maar het raakt me ook enorm. Ik ken zijn vrouw, ook best van zien en goeidag, aan school. Ook een heel eenvoudig en vriendelijk mens.... mensen met een eigen bedrijf, met vele plannen, die door zijn ziekte terug in de kast gelegd zijn. Zij runt nu heel de boel alleen. Hun zoontjes zijn 6 en 8. Die mannekes komen nu sedert een paar maanden, omdat ze al wat groter zijn en de situatie thuis ook moeilijker wordt, alleen met hun fiets naar school. Telkens op de valreep met de schoolbel, met een grote spurt, hun fietsje wikkelt aan alle kanten omdat ze zich zo haasten om toch maar op tijd te zijn.... Ik heb die mensen al altijd zo bewonderd om hun eenvoud, hun moed, hun doorzettingsvermogen, hun respect voor de vele vrienden die proberen bij te springen aan alle kanten. Op hun bedrijf, voor de kinderen of om op haar man te passen.... Ik vraag mij dan soms ook eens af, als hij er niet meer is, die vrienden kunnen dat toch ook niet blijven verder doen.... Die vrouw gaat dan ook eens goed moeten bekijken of het het waard is van hun bedrijf alleen verder te runnen .... Ik weet nu al dat ik zeker iets zal schrijven aan haar als haar man er dan niet meer is. De woorden die al zo lang op mijn ziel liggen. Het kan misschien een klein steuntje zijn, maar haar verdriet, de last die ze nu al zo lang draagt zal het wel niet verhelpen. Maar vele kleine steuntjes kunnen toch wel wat deugd doen. En als het uit een onverwachte hoek gekomen is en juist verwoord is, moet er toch zeker iets van blijven hangen....
Ander hoofdstuk nu. Het weekend was weer heeeel zwaar. De verkoop in de winkel is deze periode van het jaar wel niet op zijn hoogtepunt, maar we moesten nog 2 bbq's gaan verzorgen van alles tesamen een 280 personen, 700 broodjes beleggen en 350 hapjes maken... En dan de zondagavond nog naar een babyborrel, van onze buren, waar we ook een groot deel broodjes hadden mogen voor smeren. Eerst had ik gezegd dat we niet zouden gaan, maar ze drongen wat aan, en we doen het er best wel goed mee en dan zijn we in het laatste uur van de receptie, die toch uitliep, nog toegekomen, met onze 2 dochters mee natuurlijk Die kleine van 4.5 is toch ook een kwik hoor. Ze mochten een broodje nemen en ik koos kaas en hesp, maar dan was er natuurlijk geruzie over wie de hesp wou en de kleine pakte vliegensvlug het broodje en zette er met een grote hap en een brede grijs haar tanden in. Grote zus natuurlijk aan het mopperen ! Ik heb dan maar de broodjes genomen en in 2 gedaan, dan hadden ze alletwee een broodje met hesp en ééntje met kaas. In de ogen van een kind zie je toch vaak zijn karakter. De kleinste haar ogen lachen bijna altijd, zoals van een klein ondeugend heksje (maar een braaf heksje dan wel hé De grootste van bijna 7, heeft nog grotere klare blauwe ogen en haar ogen kunnen zo'n onschuldigheid uitstralen, zo'n zachtheid.... Ze is ook wel een stuk braver, kan natuurlijk ook wel eens de 'netebuk' uithangen (want ze doet dat dan meer achter de rug), maar ze is een kind die het graag goed en in orde doet. Maar de kleinste zal misschien wel de gelukkigste zijn denk ik dan vaak. Omdat ze er een beetje grover doorgaat en meer durft. De oudste is eigenlijk een kind waar je niet echt boos mag op zijn. Vorige week had ik me eigenlijk wel ten onrechte heel kwaad gemaakt op haar. Een beetje minder harde berisping ging eigenlijk hetzelfde effect gehad. En ik had daar dan zo'n spijt van. De kleinste, ja, dat is zoals op een eendje dat dat regent hé.... Maar, ik merk wel, met ouder te worden, dat een opmerking toch al meer begint aan te slaan.
En nog een ander hoofdstuk. Ik was gisteren heel moe en ik ben dan ook wel wat vatbaarder. De poetsvrouw kwam hier en we waren zo wat aan 't babbelen. Ja, ik wil ook wel wat vriendelijk zijn tegen die mensen. Ik heb graag dat ze met hun gedacht mijn huis poetsen. En als ze best wel goed zijn. Maar ik had zo het gevoel dat zij niet volledig kan begrijpen in welk hectisch leven ik soms sta. Ik probeer van alles het beste te maken, maar niet alles kan tot in de puntjes perfect zijn. Ze was zo wat aan mopperen over dat de kinderen hun rommel wel wat meer mochten opruimen (en ja eigenlijk komt zij wel om te kuisen hé, niet om te tierelieren). Soms is dat wel waar, en zeker achter het weekend en dan hebben ze toch al zelf de helft opgeruimd..... Tuurlijk niet perfect zoals wij dat willen, maar kom ze doen hun best. Maar na het weekend ligt de hele tafel dan wel eens vol.... met knutselrestanten.... Per slot van rekening zitten zij hier ook de hele zaterdag boven met oma die wel komt strijken en rond hen is. Maar ze mogen toch nog spelen ook zeker ? Ze moeten hier niet geplooid zitten ook.... En de zondag was mijn man dan terug weg om een bbq te gaan doen, dus de opkuis was na 14 uur voor mij alleen, plus dan nog 1 uur de broodjes in de manden verdelen, slorpte ook heel wat tijd op. Tussen 12u30 en 14u een kippebil met puree in de microgolf gestoken. En voor de rest hebben de kids zelf hun plan getrokken : borden en bestek uitgehaald, de warme puree en kippebil uit de microgolf, de kippebil opengepeuzeld..... de oudste dan nog eens gekeken voor haar kleren voor de Chiro ... om 14 uur haar snel naar de jeugdbeweging gebracht en weer verder gekuist beneden. Maar dan moet je er wel bijnemen dat het boven een slagveld was in de keuken van die kippebillen die ze hadden proberen open te peuzelen.... Ikzelf was om 17u30 klaar, de kleine had ondertussen nog wat liggen slapen in de zetel, we hadden dan samen de broodjes gebracht naar de receptie en dan had ik nog het laatste deel opkuis gedaan, tot 17 u30, om dan de oudste terug te gaan halen naar de jeugdbeweging om ons dan klaar te maken om naar die geboortereceptie te gaan, die eigenlijk al van 16 u bezig was tot 19 uur, maar toch zou uitlopen zeiden ze zelf. Ik ben al blij dat die kinderen zo goed hun plan trekken en dat ze niet te veel zagen dat papa en mama weeral moeten werken. Je kan toch niet alles van hen verwachten. Dat die kleine alleen opruimt, dat gaat nog niet zo goed. Daar moet nog iemand bij zijn die haar wat aanspoort. En dat hebben we dan snel achteraf nog wat gedaan. Dan geef ik haar opdrachten : 'Schoentjes in de kast, lepeltjes in de wasbak, speelgoed in de mand....' en dan doen we het snel een beetje samen. Iemand die enkel zijn uurtjes doet, deeltijds, en ons leven niet kent, begrijpt dat dan niet altijd even goed en ze reageren dan zo onbegrijpend, of hun blik zegt ook al genoeg. En gisteren was ik daar emotioneel nogal vatbaar voor. Nu ja.... foert ! moeten we dan zeggen. Soms zou ik ook wel eens een extra dagje op de week willen hebben, een extra dagje om eens wat op adem te komen en wat meer te genieten, om eens dingen uit mijn gewone huishouden meer zelf te kunnen doen.... Ik moest nog wat bijhalen deze voormiddag van bij een leverancier, en de baan er naar toe is een open wijde baan, met veel groen langs de kanten en met open velden. De zon straalde honderd procent, en ik vond dat zooooo zalig en mijmerde dat ik daar wel wat meer zou willen van genieten. Dat ik op een boerderijtje zou willen wonen, met buiten wat tuinier- en hofwerk die ik in mijn vrije tijd zou kunnen doen. En tijdens de week terug een gewone job zoals vroeger. Maarja, eens je in een groot schip gestapt bent, moet je varen over de soms zeer woelige baren en je schip zo goed mogelijk trachten te sturen. Je mag het niet verwaarlozen.
I need to 'hersenspoel' my brains with music. I need a kick for my 'dip'... Crisismoment. Ik zie het weer even allemaal niet zitten. Wou eigenlijk vandaag nog een paar winterkleren gaan halen voor de kids en winterlaarzen.... maar 't paste niet in mijn portemonee Uitstel tot een beetje later of tot wanneer ze ze echt nodig hebben. En het is weer een kalme periode qua verdiensten.... Pfft.... Ik zou soms zo wel iets willen bij doen om een extra cent te verdienen. Maar WAT moet ik dan ook gaan bijdoen ? Ik ben nu ook het type niet dat mij voor z'n webcam ga werpen en zo probeert 'money' binnen te rijven.... Pfft... nochtans al vaak eens al lachende gezegd tegen mijn man. Die lacht dan terug (en kent ook mijn preutsheid natuurlijk) en zegt dan : 'En als ze jou herkennen?' Dan antwoordt ik altijd : 'Maar ik zou een ferme pruik opzetten hoor, dat ze me niet herkennen.' Groene humor noem ik dat. Het is zo jammer dat die meneer die bezig was ons op het goede pad aan 't helpen iets aan zijn hart gekregen heeft, waardoor hij nu een tijdje buiten strijd is. Ik vraag me af hoe het met hem is. Ik hoop dat hij toch goed herstelt. Ik las daarnet nog iets van die Chileense mijnwerkers. Man, man, man, wat zou ik met de 'sch...' zitten zeg. Die mensen zijn al zo voorbarig enthousiast dat ze ze er allemaal gaan uithalen. Maar ze zijn er nog niet allemaal uit. Ik zou pas gerust zijn als ze allemaal er daadwerkelijk uit zijn. En zit daar maar eens tot de laatste te wachten. Tegen dat alle andere 32 naar boven zijn. Hopelijk houdt die schacht het. Hopelijk stort heel die boel daar niet in van al de mediaheisa.... I pray for them.... Ga me nu nog wat storten op muziek van oa Anouk, of 'memory' liedjes van vroeger.... zoals 'the lady in red' Heb ik heeeeele mooie herinneringen aan. Het was de eerste keer dat ik mocht uitgaan. Ik was net 16. En de jongen waar ik zoooo verliefd op was, was daar ook. En ik hoopte stellig dat hij mij zou vragen om te slowen. En dat deed hij dan nog ook..... En dat was dus op dat liedje. Maar het is bij vriendschap gebleven. Ik heb die jongen eens een paar jaar terug weer gezien..... Amaai, amaai ... is die gast veranderd. Vroeger zo'n mooi gastje met klare blauwe ogen, een licht getinte huid, bruin haar met een snit die ik toen zo prachtig vond. En hij lachte altijd zo mooi. Hij kan nu nog wel mooi lachen, maar 't is een lelijke dikke kletskop geworden. Sorry, da'k zo grof ben... maar da's wel de waarheid. Hihi. Jaaah.... ooit had ik op m'n 18de een lief (en dat was wel een echte lelijke, maar ik had hem leren kennen in de jeugdbeweging en wij matchten zooooo goed). Maar ik was nog zo jong (naar mijn gedacht) en ik kon dat niet verdragen dat er daar de hele tijd een lief achter me aan huppelde. Ik kreeg daar rare kriebels van. Ik heb dat toen uitgemaakt en heel lang met hem brieven geschreven. Ja, het zat wel diep hoor. En ik dacht toen : 'Mocht ik als ik oud ben, terug alleen vallen en hij is ook alleen, dan zou ik nog terug naar hem toe gaan.' Nu zou ik dat niet meer doen dus. We zijn ondertussen 20 jaar verder. Toen waren we tieners en jonge twintigers. Nu zijn we bijna-veertigers of erover. Een mens verandert zo veel in al die jaren. Maar lelijker is hij er niet op geworden . Integendeel. I'm gonna listen to the music. So that my 'dip' is kicked up. Let the music come in to my head and in my body.
Je geluk bepaal je voor een groot deel zelf. Veel mensen denken dat het afhangt van zaken waar ze geen vat op hebben. Maar dat klopt niet. Omstandigheden en externe factoren bepalen slechts tien procent van je geluk. Vijftig procent is genetisch bepaald en de overige veertig procent hangt af van je eigen ingesteldheid. Wie positief in het leven staat , is gelukkiger. Zo eenvoudig is dat.
Onlangs had ik ook zoiets gelezen, misschien noteer ik het er nog eens bij als ik het terug tegen kom.
En verder was het gisteren vrij druk : werken en weggaan en ondertussen ook al de oudste dochter die stilletjesaan wat groter wordt.... eigen activiteiten : verjaardagsfeestjes, chiro .... ja .... wat een heerlijk leven. En ze amuseert zich te pletter in de Chiro. Leuk om te zien. En ook het gevoel van .... ze wordt groter .. Nu, best hoor
Geeeeeeuw...... ja, van nu af aan toch al een beetje moe. De kids zijn voor de afwisseling weer in de zetel in slaap gevallen. Straks mag de mama weer met 19 kg naar boven zeulen en daarna nog eens met 33 kg naar boven. Maar we raken er .... Nu en dan eens bonk tegen de muur of de trap dat ik dreig mijn evenwicht te verliezen. De echtgenoot is naar een demonstratie met een personeelslid. Ik ben dinsdag al mee geweest, gisteren moest ie dan ook terug naar een beurs, dan is iemand anders die bij ons werkt meegeweest. Drie dagen naeen,... Ik denk dat ik morgen niet veel lastige vragen zal moeten stellen want ja, het is inderdaad veel na elkaar. Nooit eens echt op je dierbaar achterste in de zetel 's avonds. Andere kleren aan en ju... weg. Ik heb vandaag al weer wat chocolade binnen gedraaid. De binnenkant van mij is verzeker al weer een pralinefabriekje. Ik heb echt weer dramatisch overdreven met die chocolade. Het is als een duivelse drang die sterker is dan mezelf. Wat heb ik binnen : een koffielepel of 3 nutella, 2 witte latjes van een reep en een chocolade met noten. Mmmm... ik dacht dat ik nog meer binnen had. De W. zou het moeten horen. Amaai, hij zou meteen grijs haar hebben. Oh, ik ben wat aan 't rammelen weer met m'n eten en m'n gewicht de laatste dagen. Maandag was het wel omdat ik supervermoeid was. Ik was zaterdagavond met een vriendin mee geweest voor 'het goede doel'. 't Was wel leuk. Maar minder leuk was die 3 uur in m'n bed. De zondagnamiddag en avond moesten we dan naar onze eerste beurs van de week en ik heb van zondag op maandag ook maar 4 uur geslapen. Geeuw.... geeuw..... veel te weinig hé. Maar het was telkens leuk en dat verzacht het leed. En verder wat betreft de financiële kous : het blijft nog altijd rekken en trekken, en ik probeer telkens die het meeste zagen eerst te 'paaien'. We hebben al een paar stappen in de goede richting gezet met de persoon die ons wat vooruit wil helpen. Maar die persoon is sedert een aantal weken zwaar ziek gevallen. Het zou weer allemaal goed komen, naar het schijnt. Ik hoop het voor hem, want dat was echt wel een vriendelijke en intelligente mens. En zo blijft ondertussen ons dossier ook wat hangen. Maar we doen ons best en ik heb toch al weer wat meer moed. Hopelijk valt oktober en november nog een beetje mee qua verkoop, want dat zijn meestal flauwe maanden qua verkoop, maar dure maanden qua betalingen, investeringen eindejaar. Geeuw. Slaapwel.
Ik las hier net op m'n pc dat Koen Wauters in een serieuse midlife-crisis zit. Ik denk dat ik die al gehad heb. En ook HEEL serieus. Ik heb ten eerste al weer meer vertrouwen in m'n eigen relatie. Heb wel gezien dat mijn man toch weer een sms naar die vriendin gestuurd heeft voor haar verjaardag. Hij onthoudt die haast beter dan die van mij zou je denken. Nu ja, niet te veel aan storen. Zo lang het maar oppervlakkig blijft tussen die twee en niet te close. Zolang het maar een gewone vriendin blijft. Ik heb ook m'n maatje kun je dan zeggen, m'n personal coach wat betreft gewicht etc... maar vaak ook een beetje emotionele ondersteuning. En ook eens iets wat je tegen hem kan vertellen die je tegen een andere buitenstaander niet zal vertellen. Ten tweede dat ik weet van mezelf dat ik soms niet goed tegen verouderen kan. En dat ik mezelf zeker niet wil laten gaan in mijn 'schoonheid'. Het is niet omdat je veroudert dat je er minder moet gaan uitzien, of minder werk moet maken van jezelf. Integendeel, er is was meer werk aan dan tien jaar geleden. Ik vind dat je steeds fris en stralend voor de dag moet blijven komen. Maar je moet rekening houden met je leeftijd. Als je 40 bent moet je er niet willen uitzien als iemand van 18 of 20. Gewoon wat 'preuts' zijn op jezelf. En natuurlijk is dat dan ook dat eeuwige opletten op het eten, op je houding (want ik moet daar wel op letten en ik heb geen goesting om binnen 10 jaar met een opgestoken rug te lopen). Ik denk er niet graag aan hoe ik zal zijn als ik 50 ben. Ik denk liever aan toen ik 30 was. Tien jaar er af of tien jaar er bij. Het is zo'n groot verschil. We laten jaar per jaar komen en we proberen ons waardig te voelen in de situatie dat we zijn. Ik probeer de woorden van die oudere mevrouw in onze winkel indachtig te zijn : 'Wij hebben die jaren mogen beleven. Een jong mens weet nog niet of hij dat ook voor hem weggelegd is.' En da's juist. Want gisteren las ik van iemand van 23 die verongelukt is en dat bleek nogal een heel actief iemand te zijn met vele idealen. En die zijn met één ruk afgesneden. Die zal die jaren tussen zijn 23 en mijn 39 jammer genoeg niet meer mogen beleven, en dat zijn jaren waar er zo veel in gebeurt. En die man van 37 die al 4.5 jaar ziek is, bijna aan het einde van zijn leven nu... die mensen hadden als koppel ook zovele idealen en de laatste jaren zijn zijn gezondheid hun grootste zorgen geweest... Zolang je gezond bent, wees gelukkig. Pluk de dag.... en proberen van de onverwachte hindernissen en ambetantigheden zo goed mogelijk op te lossen, maar je daardoor niet onderuit laten halen.
Ja, ik heb iets met Nutella.... en chocolade. Gisterenavond stond ik op m'n weegschaal. Buiten het weekend dat weer niet in een normaal ritme was had ik me anders toch al vrij goed aan mijn eetschema gehouden. Ik was wel serieus ontgoocheld toen ik op de weegschaal stond 's avonds. Dat alarmerende getal dat het niet mag zijn ! Nu, het was wel avond ook. En ik lag in m'n zetel dan naar de tv te kijken en de pot Nutella stond vlakbij, van mijn man nog wat te eten, en toen, en toen gebeurde het. 3 grote koffielepels 'ham' naar binnen en dan traagjes laten smelten in m'n mond. Frustratietje.... Die ik mij dan achteraf natuurlijk weer beklaag. Maar vanmorgen de draad terug goed opgenomen en toen ik van school kwam ben ik m'n eerste toertjes van deze week gaan lopen en ik heb er deugd van gehad. En dan later op de week nog eens. Proberen mijn sportief gedrag wat op te krikken. Zumba zag ik niet meer zitten. Ik ging normaal om de 14 dagen (maar ben maar 2 x geweest, altijd had ik wel een reden om niet te gaan Ten eerste : tegen een bepaald uur moest ik daar zijn en ik vond dat altijd sprinten en weglopen van m'n kids, wat ik al niet zo graag doe, maar je moet dat ook eens doen natuurlijk. Maar ik denk dan altijd maar : voor het weinige dat ze 's avonds nog aan ons hebben, na ons werk.... die lieve kabouters.... En als ik ga lopen dan kan ik aanzetten wanneer ik wil. Als ze al slapen of nog wakker zijn. En als ze nog wakker zijn heb ik meteen 2 vurige supporters die staan te zwaaien als ik aanzet en die op de uitkijk staan tegen dat ik terugben. Ik zat nog met iets in m'n gedachten dat ik hier zeker wou neerpennen, maar misschien komt het er later nog wel van. Ik weet het echt niet meer. Het was iets positiefs, but it slipped my mind.
De dag erna heb ik dat dan rechtgezet bij die mensen. Ik, verlegen type, voor een groep van 25 oude bengels, de één al knorriger dan de ander. Maar ... ze hebben mijn verontschuldigingen blijkbaar wel geäpprecieerd. Een PAK van m'n hart. We hebben het goed gemaakt met een extra dessertje en mijn verontschuldigingen. Het was een oerdomme fout van mezelf. En vandaag ben ik moe. Nogal druk weekend gehad van werken en van weggaan. En dat laat zich voelen natuurlijk. Ik had vandaag toch weer van die steken zo onder m'n borst. Ik had wel iets met cafeîne gedronken, zou het weer daar aan te wijten zijn ? Ik heb koffie afgezworen, niet dat ik er liters dronk, maar 's avonds kon ik die al niet meer verdragen en ik dacht dat die steken die ik 's morgens steeds rond hetzelfde uur had daar ook van kwamen. Nu, gisteren heb ik het ook wel even gevoeld. Misschien toch even laten checken. Al bij al nader ik de 40 en neemt mijn pa al zeker 10 à 15 jaar iets voor zijn hart en zijn vader had wel een aantal hartinfarcten gehad. Dus ja... Ofwel heeft vermoeidheid er toch ook wel iets mee te maken. Nu ik vorige week gehoord heb van iemand wiens man naast haar in bed lag 's morgens, levensloos, dan denk je er toch wel een klein beetje meer aan. Alhoewel ik denk dat mijn bezorgdheid over mezelf voorbarig zal zijn. Het zal wel vermoeidheid en cafeïne zijn.... en niks anders. Nu, een check-up kan nooit geen kwaad.
Toen ik de maaltijden ging leveren bij de serviceflats, kroop ik in m'n auto en dacht : 'Ik voel me best wel gelukkig, best wel happy' Ik heb meer dat gevoel dan een tijdje terug, toen kon ik gewoon niet meer happy zijn. Maar ik ben dan toch zo voorzichtjes, zo bang om dat te denken. Want als je te luid kraait, dan valt het soms al snel weer in een zak. En zo was het. Ik was nog maar een goed kwartier thuis en ik ontving een verschrikkelijk lelijke mail waar ik compleet van ondersteboven was. En nog een beetje van aangeslagen ben, maar ik heb het ondertussen al een klein beetje gerelativeerd. Met een klein hartje ga ik dit morgen bij die mensen recht zetten. De fout is te wijten aan een verkeerde communicatie intern. Ik ben er echt van aangeslagen en dacht : het simpele geluk is me ook niet lang gegund. Er moet altijd wel iemand roet in het eten strooien. Ik mag me daar niet laten van doen, maar ik doe graag voor goed en dit blijkt nu wel een complete misser (mis begrepen) van mezelf te zijn. Ik voel me dan direct zo schuldig. Maar dat mag ik nu niet heel mijn dag om zeep laten helpen. Ik voelde me zo gelukkig, ik had een mooie regenboog gezien vanmorgen, alles liep perfect, tot die verdraaid lelijke mail. Oh gottekes toch, eens diep zuchten en het van me afblazen zeker ? Meteen in de pauze een zonnebankje gaan nemen, dat kan me alleen maar wat tot rust doen komen en m'n doemdenken verhelderen....
Vorige week stonden een man en een vrouw in de winkel, beiden met kleinkinderen. De man gaf aan dat eens je kleinkinderen hebt die zo snel groot worden, dat je dan plaats moet maken. Dat je oud wordt. Ik vond de reactie van de vrouw wel eentje om te onthouden. Zij zei : 'Wij worden idd wel ouder, maar wij hebben het geluk gehad al zo lang te mogen er zijn. Wij hebben alles kunnen beleven, meemaken. Die jonge mensen weten nog niet of ze het geluk zullen krijgen om ook een lang leven te mogen genieten. Er kan altijd iets gebeuren waardoor ze weggerukt worden uit het leven. En wij zijn zeker dat we van dit alles mochten proeven.'
Tweede die me bijgebleven is van m'n moeder. Altijd een hele brave vrouw geweest die doodgraag haar kinderen ziet, maar altijd al ondoorgrondelijk in mijn ogen. Er is ergens een mysterieus, een ondoorgrondelijk kantje aan, waardoor je soms toch nog eens verrast bent over haar reactie, mening of gedrag. Ik zal mijn moeder nooit helemaal kennen. Het lijkt alsof ze zich nooit volledig wilt blootgeven. En vele dingen uit haar leven begin ik ook te snappen door zelf moeder te zijn en ook in een zelfstandig beroep te staan tesamen met mijn man. Ik heb vroeger regelmatig gezien dat het ook niet iedere dag rozegeur en maneschijn was. Dat mijn ma ook aan mijn pa z'n oren moest zagen om eens op zondag met de kids naar zee te gaan. Hier is dat ook zo Dat zij veel gewerkt heeft, veel gezwegen heeft. Vrouwen vroeger zwegen ook meer dan vrouwen nu. Mijn pa is een hele lieve, maar een heel temperamentvolle man. Hij is al veel gekalmeerd met te verouderen. Een kleine leeuw, zeg ik vaak. Mijn ma zei dit weekend : 'dat pa met te verouderen een heel stuk rustiger geworden is en dat het wel aangenamer is ook, want dat hij soms in zijn jonge jaren zo eigenwijs was, dat hij doorhamerde op iets tegen dat hij zijn gedacht kreeg.' Voor de lieve vrede moest mijn ma vaak plooien. Het kwam er op neer dat ze zei tegen mij : 'Ik heb nog goesting gehad om mijn boel te pakken en weg te gaan, maar waar moest ik dan naar toe in die tijd ? Geen beroep, geen zekerheid, niks...' Het is nu veel simpelder dan toen. Ze heeft geleerd te berusten in de situatie, het met een korrel zout te nemen en het zich niet te veel aan te trekken. Ik ben zeker dat zij mijn pa wel graag ziet en hij haar ook. Ze zouden elkaar nu zeker niet meer kunnen missen. En dat is misschien een voordeel aan vroeger,dat mensen soms eens meer moesten door zetten met elkaar in moeilijke periodes en zo weer in een goede periode kwamen, waar ze het nu opgeven in een moeilijke periode. En onbewust zit ik ook een beetje in dezelfde boot. Er zijn hier ook al redelijk zwarte periodes geweest, maar na een tijdje gaat het wel weer beter en je trekt er je conclusies uit. Nu ik ga me ook niet helemaal op mijn kop laten zitten. Maar mensen nu geven veel te vaak te snel op in relaties. En in iedere relatie is het wel iets na een tijdje, je moet het alleen kunnen verdragen. Je moet alleen kunnen de ander zijn 'fouten' te aanvaarden, te verdragen, er het beste van te maken. En elkaar een beetje vrijheid geven in je relatie. Een beetje adem. Ik zei wel nog tegen mijn ma : 'Was het de dag van nu geweest dan ging je misschien ook rapper de stap zetten en weggaan (op dat moment)' Nu is ze misschien blij dat ze het niet gedaan heeft. 'k Weet het niet. Daarvoor is ze te ondoorgrondelijk. En mijn pa heeft bij zijn eigenzinnigheid waarschijnlijk nooit stilgestaan en zou misschien verwonderd zijn over bepaalde gedachten van mijn moeder. En ik heb ook vaak het idee dat mijn pa wel meer genoten heeft van alles. Gewoon omdat hij doorging voor 'zijn ding' zeker ? Het is soms zo moeilijk te vatten hoe je ouders echt zijn en op wie je het meeste lijkt. Zouden onze dochters dat ook van ons denken ? Ik heb vroeger nog vaak gezegd : 'Het moment dat je denkt iemand volledig te kennen, ben je bedrogen.'
Ik drink 's morgens geen koffie meer. 'k Heb de indruk dat ik er te veel last van heb. Telkens in de voormiddag rond hetzelfde uur kreeg ik van die ambetante steken rond mijn hart. Ik heb eigenlijk al een tijdje last van koffie als ik die na 16 uur nog drink. Dan kan de slaap haast niet meer vatten en ben ik heel onrustig, zelfs angstig. Dus koffie 's morgens is ook afgeschaft. Ik ga het wel eens missen hoor. Dat warm kopje koffie 's morgens vroeg kan zo'n deugd doen, maar als ik er achteraf toch maar ambetantigheid van heb is dat dat niet waard. Dus nu drink ik water, 't is altijd voor iets goed. Had dat ook eens gemeld aan m'n HL-coach die m'n gewicht opvolgt. Ja, ik moet zo'n beetje onder controle blijven hé, anders laat ik de boel al te makkelijk schieten en dan is het jammer van de inspanningen die ik er voor geleverd heb. Ik moet nu dagelijks weer m'n eetschema doorsturen, bij wijze van extra controle, omdat het maar dat is die me binnen de lijnen houdt. Dus ik had dat tegen hem ook eens gemeld en hij zegt dat ik mij meer moet leren ontspannen zoals er dat waarschijnlijk nog denken Hij hamert altijd maar op sport, akkoord, dat is goed, maar ik ben nog nooit een echt sportief type geweest ... Ja, hij is wel meer dan een 'coach', hij kan af en toe ook wel eens goed luisteren, misschien vandaar dat ik er zo ondersteboven ben van geweest. Haha. Liever een leuke kennis of vriend hoor. Dat besef ik nu ook wel goed. En wat betreft dat sporten, ik ga wel iets doen, maar daarom geen sport. Ik zou heel graag een paar workshops volgens van Powertex, waar je dingen kunt creëren. Ik ben zeker dat mijn geest daar zeker even veel van zal ontspannen als van andere mensen van het sporten. En nu ga ik snel werken, of er gaat er daar eentje boos kijken naar mij. Ben al laat.
De helft van je geluk is gelukkig zijn en de andere helft moet je wat geluk hebben. Dit zat ik zo eens te denken. Het klinkt misschien stom maar ik begin steeds meer te geloven in 'iets' Geloof in 'iets' is vooral geloven in jezelf, in je eigen kunnen en wilskracht, je eigen vertrouwen. Ik geloof niet echt in die 'geijkte' God die wij kennen. Dat is een 'beeld' dat er aan verbonden is. Met een hele traditie errond. Er is nu wel heel wat gedoe rond die kerk, maar als ik zo eens zelf naar de kerk moet voor m'n dochter dan kom ik tot de vaststelling dat je daar dan zit. Zit te zitten. Maar dat is nog zo slecht niet. Eens zitten te zitten om tot jezelf te komen. Om te bezinnen. In die grote ruimte. Je komt tot rust. En het is gewoon het principe : tijd maken om eens tot jezelf te komen, eens op adem te komen, eens te denken, eens te bezinnen. We lopen ons al zo vaak druk te maken. (En dat heb ik het laatste jaar/ 2 jaar wel meer gehad) en eigenlijk is het het niet altijd waard. We worden soms zo opgedraaid in ons werk, in ons leven... dat we geen tijd meer hebben om tot onszelf te komen. En daardoor ben ik beginnen denken dat ik soms ook eens meer moet 'geloven'. Geloven in mezelf, geloven in de kracht van het geluk. Je kan natuurlijk altijd ongeluk hebben,die ook boven je macht is. Maar van de goeie dagen moet je gelukkige dagen maken... (En morgen loop ik weer vies en vol stress, hahaha !)
't Zonnetje schemert toch al weer. Ik heb terug wat moed gekregen. Het was een interessante bespreking. Hopelijk is de evolutie nu even interessant. Dat zal natuurlijk voor een groot stuk van onszelf afhangen, maar er werden toch een aantal interessante punten en wetenswaardigheden aangehaald. Ik moet er nu wat mijn werk van maken en mijn man ook. En ik denk dat we bepaalde zaken wel eens over een andere boeg gaan moeten durven gooien. De zon schijnt nog niet, maar ik zie ze toch al schemeren. Dat wil zeggen dat ik moed heb en hoop.
Ik las vanmorgen iets in de Flair over 'emotionele eters'. Ik wist het al lang, maar ik ben er echt zo eentje. Vandaag wordt weer een moedeloze dag. Ik ben zenuwachtig, heb zin om weer alles wat chocolade is op te eten. Ik sta weer onder 'strenge' controle van m'n HL-coach. Moet vanavond nog op 'controle'. Ik ben op een paar weken 3 kg verzwaard en zit al weer boven mijn limiet. Niet tijdig op de rem trappen is 'dramatisch'. (alé ja, er zijn dingen die erger zijn dan wat kgs teveel, maar ik bedoel in deze situatie). En ik ben alweer moe van het vele werk, ik zou een hele dag in mijn bed kunnen kruipen, alleen, zonder gekakel van de kinderen en zonder mijn echtgenoot.... Zondagnamiddag was ik ook moe, maar je wilt dan iets doen met de kids en eigenlijk was ik wel redelijk prikkelbaar, want ze zaten zo te kibbelen in de auto, pfft... hoogstdringend tijd dat het weer school is en dat ze eens terug onder een 'vreemd' regime staan. Vreemde ogen dwingen Vanavond komt onze boekhouder. En dat maakt mij ook zo zenuwachtig. Hij brengt iemand mee die in de sector zit en ons wat vragen gaat stellen. Wat de conclusies zullen zijn heb ik echt geen flauw idee van, maar ik weet niet of er echte oplossingen zijn... Of als wij dat gaan zien zitten... En om ons nog korter te zetten in alles, daar heb ik ook geen zin in. Ik begin steeds meer moeite te krijgen met al die uren werken en de betalingen beginnen steeds zwaarder op mij door te wegen. Ik heb gisteren tegen mijn man gezegd dat het elk zijn terrein is en dat hij maar zijn deel moet verdedigen en ik het mijne, want ik was gisteren eigenlijk weer in mijn gat gebeten van een klein voorval. Nu ja, ik loop de laatste tijd meer vies dan wat anders zeker ? Ik had een heel deel plateau's uit de toonbank gehaald en hij stond net te bellen in de winkel, was een bestelling aan 't doorgeven. Ik wil er mee naar vanachter gaan en de onderste plateau had ik dus niet bij zijn oren gegrepen en die viel op de grond, maar bonkte eerst recht tegen mijn scheenbeen met de scherpe rand, wat nogal serieus pijn deed en ook een diepe snede. Zijn onmiddelijke reactie (ik passeerde net aan hem), een 'wup' in mijn achterste en een blik die donderde zonder dat je het hoorde donderen... Geen greintje compassie. Ik kan wel aannemen dat hij ook geschrokken was van het lawaai dat die plateau maakte tijdens zijn gesprek, maar dan geef je je vrouw nog niet een 'wup' in haar achterste... Ik kwam vaneigens uit mijn kot achteraf en zei dat dat nu al de 2 de keer in nog geen week tijd was dat hij zo bruut tegen me was. Akkoord, als ik boos ben dan kan ik woordelijk heel scherp en heel luid zijn, maar een duw en een trek of een schop... ik griezel daarvan ! Hij was zo boos dat ik hem vorige week geroepen had voor die mevrouw die kwam reclameren en dat ik het verdedigingswoord eigenlijk van hem overgenomen had. Ik heb het hem gezegd : dan verdedig je als vrouw je man. Een man kan het gewoon niet hebben dat een vrouw hem beschermt, het voor hem opneemt. Dat was toch het minste dat ik kon doen als echtgenote. Ik wist ook dat hij in zijn recht was. Neen, dat is het zuiver egoïsme van een man (en vele mannen) dat ze het niet kunnen verdragen dat een vrouw hen bereddert. Het oerinstinct zeker ?! Huh. Dus zijn verdediging kan hij vanaf nu zelf doen. Ik trek er mij niks meer van aan. Ik ga me ook niet helemaal op mijn kop laten zitten hoor. Ik heb vandaag zo'n dag dat de krop weer op het bovenste van m'n keel ligt en de waterlanders al zitten te pinken terwijl ik hier aan 't schrijven ben. Het leven is zo mooi. Maar het onze is vaak zo lastig. Gelukkig niet op het vlak van gezondheid, maar op het vlak van al die materiële dingen. Daarom heb ik soms heel veel zin om te vluchten naar 'mijn huisje in het groen' zoals ik het noem. Om er te genieten en gewoon te leven.... zonder al die scherpe pijlen die op je gericht staan met grote dosissen 'druk', 'moeten', 'verplichtingen','betalingen', 'werken'....
))
Uitstel tot een beetje later of tot wanneer ze ze echt nodig hebben.
