Kan dat eigenlijk nog opgeven ? We zijn nog niet begonnen en ik moet in de eerste 14 dagen 5200 Euro dokken aan 1 firma omdat ik het contract opgezegd heb, 650 Euro's aan een andere instantie, 875 Euro  en 700 Euro, dan nog andere zaken 1400 Euro, 700 Euro,  580 Euro en de lonen die nu niet zoveel zijn 2000 Euro. Dit zou binnen de 2 weken moeten kunnen.
Is het dan niet normaal dat ik niet meer echt kan genieten en niet meer echt van m'n verlof kan genieten bij momenten ? Dat ik bij momenten serieus pessimistisch kom. Het is iets wat in je blijft sluimeren. Telkens je post krijgt al met de angst dat er geen ambetante tussen zit.
Ik wil m'n ouders niet meer aanklampen. Zij kunnen niet steeds onze sponsor spelen. Er komt nooit iets van de kant van mijn man. Er was zo eens een factuur die wij hadden vergeten te betalen aan mensen die zijn ouders kennen. Mens, is dat een gejank geweest van zijn ouders : 'haar eer' ging geschonden zijn. Ipv te vragen hoe komt dat of si of la... Neen : haar eer !
Nu, zijn ma heeft onlangs eens gezegd tegen hem, toen ze ook al op haar paard zat dat ze een foto van onze dochter bij zijn koffiemadam (die zijn grote oude vlam is) had zien staan. 'Je mag toch niet van Mandy weggaan, wat zou je gaan doen met je zaak?' Hij moet dus bij mij blijven voor het financiële. Maar ha ! er is geen financiële of 't is enkel een financiële put.
Ik zou willen weglopen, heel ver weg dat ik van heel die vorte boel hier verlost ben. Redenering met mijn man is toch niet mogelijk : het is altijd zware discussie en geroep en gezever en gezaag. Ik ben het meer dan kotsmoe.
Deze namiddag gaan we naar de zee. Dat zal wel weer wat mijn zinnen verzetten. En voor de kids mag je ook niet al die rompslomp laten merken. Another face...
Ik weet het echt niet meer. Wat een kloteboel. We willen blijven sleuren, maar de moed is vaak al eens heel diep in mijn schoenen gezonken. De mensen denken dat wij een bloeiende en draaiende zaak hebben, maar het is eerder een bloedende zaak.
En mijn relatie met mijn man stelt ook al niet veel meer voor.
Nu mocht er met één van ons twee iets gebeuren we zouden wel over elkaar inzitten, dat niet. Maar we hebben geen persoonlijk gemeenschappelijke zaken meer, tenzij 'zorgen'.
Al die zorgen, al die rompslomp, al die fretting, al die zaging : is dat het leven dat ik wil ? Neen.
Dus wat moeten we doen : proberen voor beter. Maar je kan zo blijven proberen.
No comment please.