Hallo Kathleen,
Mijn man heb ik destijds gekozen omdat ik hem vertrouwde, omdat ik vond dat hij een goed karakter had, het goed meende en vooruit wilde in zijn leven, iemand die gaat voor zijn job. Maar 100 % verliefd ben ik er nooit op geweest en hij ook niet op mij. Zijn grootste liefde woont in Pittem. Ik was al te veel ontgoocheld geweest in vroegere mannen en ik zag het nuchter dat 100 % verliefd zijn iets was voor domme loeien die niet nuchter waren ....
Samenwerken is iets die veel van je relatie eist, nog eens 2 kindjes er bij. We schieten wel goed op, ik mag daar zeker niet van klagen. Maar soms leeft hij op het eiland van zijn werk en zijn voetbal. En lijkt de rest bijzaak.
We hebben een jaar of 2 terug nogal een serieuse dip gehad, dat ik eigenlijk bij momenten niet goed meer wist of ik dat heel mijn leven zou uithouden. We hebben ondertussen wel afspraken gemaakt en één daarvan is dat ik hem ook wat zijn vrijheid laat met 2 vroegere vriendinnen. Ik weet dat hij ze alletwee graag gezien heeft. De éne heeft het destijds uitgemaakt, ze waren nog zo jong... De andere vond hij altijd heel leuk, maar te dik. Dat was de enige reden..... En dat vind ikzelf straf. Ik heb destijds zelf van die ene haar gsm-nr in zijn telefoon gestoken en gezegd : bel maar, spreek maar af, als je je daar beter bij voelt. Als dat ergens een ontlading is voor jou. Want geen één van ons beiden wilde uit elkaar gaan omdat het toch maar heel veel miserie zou meebrengen met de zaak en ook een heel groot deel voor de kinderen. We wilden ze wel samen een goeie opvoeding geven. Sindsdien gaat het beter. Het is nu niet dat hij daar grandioos van profiteert, maar hij heeft het precies wel nodig dat hij hen af en toe eens hoort of ziet.
Ik heb het ondertussen ook leren relativeren dat hij een enorm stressbeest is en dat zijn kwade opmerkingen niet altijd even kwaad bedoeld zijn en ik ga het ook niet laten als de ruzie eens oplaait om met scherpe woorden naar hem te gooien.
En het is kort na al deze perikelen dat 'hij' me beginnen opvallen is. Vroeger vond ik hem eerst een zonderling. Ik denk dat het iemand is die pas heel laat beginnen openbloeien is. Wij moesten eens een feestje van een collega van hem bedienen en daar kwam hij ook toe en ik zag hem daar binnenkomen als leek het 'een prins op het witte paard'. (Ja, ik ben aan 't doordraven hé) Met de knik in mijn knieën ben ik hem eeen glaasje en een hapje gaan aanbieden en sedertdien is die knik in mijn knieën, die rilling in mijn handen of mijn rode kop niet meer gestopt. Toen het tijdperk van Facebook begon heb ik hem zelf gecontacteerd op FB om toe te voegen als vriend. En zo had ik de kans hem wat beter te leren kennen. Ik zag dat hij zich bezig hield met x.... , ik was daar eerst niet echt voor te vinden, ben ik dan bij hem gestart.
Ook een beetje met het idee : als ik hem beter ken zal ik met beide voetjes misschien wel weer op de grond komen. Soms doe ik dat wel, andere momenten kan ik dat niet. Ik heb ergens zo iets van : ik weet dat het niet juist is, maar als ik daar nu echt zo ondersteboven van ben, we leven maar 1 keer. Morgen kan er iets gebeuren met mij waardoor heel mijn leven verandert. En dan ? ... Maar ik blijf er toch nog te veel mee zitten. En daarom zou het misschien het beste zijn dat ik eens ontnuchtert word.... want het blijft onreeël. Ik weet het en ik wil het niet geloven.
Groetjes.